Εκδόσεις Κύβος 2023 σελ.24

Επιλογή: Κώστας Τραχανάς
Σκέψεις του Νίκου Μανούση…


Η εικόνα, αυτή φευγαλέα, που προσπαθείς να την αρπάξεις και να την αποθηκεύσεις στα βάθη της σκέψης και της καρδιάς σου.
Εικόνες που θέλεις να τις φωτογραφίσεις, να τις περιγράψεις, καταθέτοντας τη δική σου αισθητική και συνείδηση, σ΄ αυτόν τον αληθινό κόσμο που ζούμε.
Ένα πρωί, μια πεταλούδα κάθισε δίπλα μου, στο τραπέζι που έπαιρνα το πρωινό μου, ο ήλιος μόλις είχε βγει και η σκιά της απλώθηκε. Τινάχτηκα να πάρω τη φωτογραφική μου μηχανή, αμέσως, ήρεμα ανακάθισα και άρχισα να την παρατηρώ.


Αυτό δεν φωτογραφίζεται, είναι ένα ποίημα έτσι έγραψα το πρώτο μου χαϊκού.
Κάθισε δίπλα,
Απλώνοντας τη σκιά
η πεταλούδα
Η δεκαετής παραμονή μου μέσα στο δάσος, πάνω στο βουνό. Καθημερινά περπατούσα και χανόμουν ανάμεσα στις εικόνες που παρατηρούσα. Δεν παρατηρούσα απλώς την πραγματικότητα, αλλά σε μια απέραντη γαλήνη αναζητούσα το αγέραστο νόημά τους εκεί στον καθαρό αέρα και στο γεμάτο φως ορίζοντα, όπου δεν υπάρχει βυθός, όπου η σιωπή είναι τόσο ζωντανή, ώστε έχεις την αίσθηση ότι την αγγίζεις. Στην εικόνα, όσο πιο ακριβής είναι η παρατήρησή σου, τόσο πλησιάζεις στη μοναδικότητα.
Με τα ακροδάχτυλα του χεριού μου προσπαθώ να εκφράσω αυτό που βλέπω, με τρεις στίχους και δεκαεπτά συλλαβές, πέντε, επτά, πέντε, αυτό είναι το χαϊκού, ταξιδεμένο από την Ιαπωνία.


Αυτό όμως που σε ελκύσει στα χαϊκού είναι η καθαρότητά του, η ευστοχία του, η ακριβολογία του, σε παρασέρνει να καταθέσεις όλη την ευαισθησία σου στη ζωντανή εικόνα που συνέλαβες. Χωρίς να θέλεις να υπαινιχτείς κάτι, επεξεργάζεσαι τις εικόνες που δεν σημαίνουν τίποτα, πέρα από αυτό που δείχνουν, αλλά εκφράζουν τόσα πολλά που σε απορροφούν και σε ταξιδεύουν να χαθείς στο πουθενά.
Κάποια από τα 66 χαϊκού της συλλογής:


Δάφνη στο ρέμα,
της Πυθίας βότανο,
μέλλον ποτίζει.

Γέρνει στην πηγή,
ξεδιψά με το φόβο,
ζαρκαδιού χάρη.

Βαριά παγωνιά,
κρυστάλλινες μορφές,
του νερού γλυπτά.

Κελαηδίσματα,
έρωτα τσιμπήματα,
ηδονές πουλιών.

Ονειρεύομαι,
στον ίσκιο σου ξαπλώνω,
αχ πλάτανέ μου!.

Μες στη σιωπή,
η βροχή μονότονη,
ομίχλη παντού.

Κοκκινόμαυρο,
αναρχοβατόμουρο,
πεντανόστιμο.

Βιάστηκε να βγει,
νυχάκι το φεγγάρι,
σπρώχνει την μέρα.

Βουνοκορυφή,
γαλήνη, ηρεμία,
ΣΙΩΠΗ παντού.
Πρωινή πάχνη,
στις κορυφές των βουνών,
ήλιου προσμονή.

Ομίχλη παντού,
χάνεται το τοπίο,
σκιές ελάτων.

Ο Νίκος Μανούσης γεννήθηκε στην Άρτα το 1951. Εργάστηκε στην Αθήνα. Σήμερα ζει στο Ηράκλειο Κρήτης.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave