Στη μάχη του Μποροντινό τον Σεπτέμβριο 1812 μεταξύ των Γάλλων του Ναπολέοντα και των Ρώσων σκοτώθηκε ο Ανατόλι Μπορίσοβιτς Ιβανόφ σύζυγος της Άννα Πετρόβνα Ιβανόβα.
Η Άννα τότε έφυγε από τη Μόσχα που καιγόταν και κατευθύνθηκε με τον τρίχρονο γιο της, Κιρίλ, προς την Τούλα. Το απόγευμα της 14ης Σεπτεμβρίου 1812 η Άννα διέταξε τον αμαξά να σταματήσει στο πλησιέστερο σπίτι για να γεννήσει. Και έτσι στο δρόμο γεννήθηκε ο δεύτερος γιός της ο Μίτια.
Όταν έμαθε τον θάνατο του Ανατόλι, η μητέρα του Σόφια Αντριέγιεβνα έκλαψε γοερά για το γιο της, ο οποίος ήταν το μοναδικό στήριγμα έπειτα από το θάνατο του συζύγου της Μπορίς Φιοντόροβιτς. Από την άλλη ένιωσε υπερήφανη και μακάρισε τον γιο της που είχε την τύχη να πεθάνει στο πεδίο της μάχης, προστατεύοντας την τιμή και την ακεραιότητα της Μητέρας Ρωσίας. Έπειτα θυμήθηκε τη γέννηση του Μιτία και λυπόταν που το αγόρι δεν θα γνώριζε ποτέ του τον πατέρα του. Ανησυχούσε για το τι θα γινόταν με την Άννα. Θα ήταν σε θέση να αναθρέψει τα δύο αγόρια χωρίς σύζυγο; Ποιος όμως, θα μπορούσε να φανεί ισάξιος του Ανατόλι και κατάλληλος γι΄ αυτό το δύσκολο καθήκον;
Τελικά ο Γκεόργκι Πετρόβιτς , ο γιος του πρίγκιπα Μπέλενοφ, όταν είδε σε ένα χορό την Άννα, έμεινε έκθαμβος από το νεανικό πρόσωπο και τη λυγερή κορμοστασιά της νεαρής και της ζήτησε γονατιστός να τον παντρευτεί. Η Άννα δέχθηκε την πρότασή του.
Ο γάμος έγινε το 1813 στην Αγία Πετρούπολη. Η μετακόμιση των μελλόνυμφων έγινε στο σπιτικό που διατηρούσε ο Γκεόργκι στην πρωτεύουσα. Για τον γάμο ενημερώθηκε η Σόφια Αντριέγιεβνα και χάρηκε που βρέθηκε ένας εξαιρετικός σύζυγος για την Άννα και πατριός για τον Κιρίλ και το νεογέννητο Μίτια.
Τα χρόνια περνούσαν. Η Άννα και ο Γκεόργκι αποφάσισαν να μην αποκτήσουν κάποιο κοινό παιδί, αλλά ν΄ αφοσιωθούν πλήρως στην ανατροφή του Κιρίλ και του Μίτια. Σ΄ αυτό το έργο τους βοηθούσε η Σόφια Αντριέγεβνα, ενώ λάμβαναν περιστασιακά βοήθεια και συμβουλές από τον Γκιεγκόρ Πετρόβιτς ,τον κόμη Κούμπριν και τον πρίγκιπα Μπέλενοφ.
Ενώ ο Γκεόργκι επένδυε περισσότερο στην ανατροφή του Κιρίλ, το πιο σημαντικό πρόσωπο στην παιδική ηλικία του Μίτια ήταν η γιαγιά του ,η Σόφια Αντριέγιεβνα. Ο Γκεόργκι και η Άννα χαίρονταν για την αγάπη που έδειχνε ο Μίτια στη γιαγιά του .Ο Μίτια σιχαινόταν τις κοσμικές εκδηλώσεις κι έβρισκε καταφύγιο στα βιβλία και στη συντροφιά της γιαγιά ς του.
Τον Δεκέμβριο του 1825 όταν ο Κιρίλ ήταν δεκαέξι χρόνων και ο Μίτια δεκατριών, στην Πετρούπολη έλαβε χώρα μια εξέγερση κατά του τσαρικού καθεστώτος από μια ομάδα ευγενών, καλλιτεχνών και στρατιωτικών οι οποίοι έμειναν στην Ιστορία ως «Δεκεμβριστές».
Ο Κιρίλ μελετούσε αγωνιωδώς τα άρθρα των εφημερίδων που αφορούσαν την εξέγερση των Δεκεμβριστών και το μέλλον των συλληφθέντων στρατιωτών και ευγενών. Παράλληλα, προσπαθούσε να συνδέσει τις θέσεις των επαναστατών με τις διακηρύξεις των Διαφωτιστών, τους οποίους μελετούσε έντονα εκείνη την εποχή και τον είχαν συνεπάρει με την αίσθηση της ελευθερίας που διακατείχε τις θέσεις τους. Από την άλλη, ο Μίτια δεν ασχολείτο τόσο έντονα με την πολιτική διάσταση της εξέγερσης των Δεκεμβριστών και δεν συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό που διακατείχε τον αδελφό του με τις φιλελεύθερες απόψεις και ιδέες των Διαφωτιστών. Ο Κιρίλ ασχολήθηκε με τις νομικές σπουδές.
Μέχρι την ενηλικίωσή του, ο Μίτα μελετούσε μεθοδικά τους φιλόσοφους της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα , καθώς και τις θεολογικές γραφές. Τον είχαν συνεπάρει ιδιαίτερα οι διάλογοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη ,η μαιευτική του Σωκράτη. Δεν αποτέλεσε για κανέναν έκπληξη το γεγονός ότι επέλεξε να ακολουθήσει τις θεολογικές σπουδές στη Μόσχα. Η Σόφια Αντριέγιεβνα ήταν η μοναδική που ενθουσιάστηκε με τις σπουδές του Μίτια. Το θέρος του 1830 ο Μίτια μετακόμισε στη Μόσχα.
Η Ελίζα μια ψηλή και ξανθιά φοιτήτρια της Φιλολογίας και της Λογοτεχνίας είχε κλέψει την καρδιά του Κιρίλ. Η Ελίζα ήταν όμως μέλος μια μυστικής φοιτητικής αδελφότητας , η οποία στήριζε και προωθούσε τις ιδέες των Δεκεμβριστών και προσπαθούσε να εφαρμόσει τον ανερχόμενο σοσιαλιστικό τρόπο ζωής σε μια συντηρητική κοινωνία. Η αδελφότητα αυτή διοργάνωνε μουσικές και ποιητικές βραδιές αλλά και τρομοκρατικές επιθέσεις μικρού βεληνεκούς, για να τεντώνουν τα νεύρα της αστυνομίας του Τσάρου Νικολάου. Τα ηγετικά στελέχη της αδελφότητας θεώρησαν πως ο Κιρίλ ήταν ιδανικός υποψήφιος για την διεξαγωγή προπαγανδιστικής εργασίας, δεδομένων του ρητορικού χαρίσματος και της δημοφιλίας του. Τα άρθρα του Κιρίλ άρχισαν να προσελκύουν κόσμο στην αδελφότητα , αυξάνοντας σταδιακά και εντυπωσιακά την ισχύ και τις πιθανές δράσεις της. Μετά από λίγους μήνες, οι ηγέτες της αδελφότητας αποφάσισαν να προσχωρήσουν σε πιο δραστικά μέτρα. Σε πρώτο στάδιο, θα οργάνωναν κλοπές σε σπίτια ευγενών που στήριζαν την μοναρχία και θα χρησιμοποιούσαν τα χρήματα για να καλύψουν τις ανάγκες της αδελφότητας, να αγοράσουν όπλα και να οργανώσουν ισχυρό δίκτυο εντός της Πετρούπολης , έπειτα θα επέκτεινα το δίκτυο στη Μόσχα και στις επαρχίες της Βαλτικής και της νότιας Ρωσίας, όπου ήταν έντονο το μίσος κατά της μοναρχίας, με απώτερο σκοπό μια μεγαλύτερη εξέγερση από αυτή του 1825.
Οι ηγέτες της αδελφότητας ανέθεσαν στον Κιρίλ και σε τρείς ακόμα συνεργούς τους την κλοπή του διαμερίσματος της κόμισσας Μιτρόχινας μιας ηλικιωμένης η οποία ζούσε μόνη της στο κέντρο της πόλης. Τελικά όμως το σχέδιο προδόθηκε από την Ελίζα και τα μέλη της αδελφότητας συνελήφθηκαν. Ο Κιρίλ αναθεμάτιζε την Ελίζα και τον έρωτα που είχε νιώσει για αυτήν ενώ προβληματιζόταν για την πρόταση της αστυνομίας να προδώσει τις ιδέες του και τους συναγωνιστές του, για να μείνει ελεύθερος. Τελικά ο Κιρίλ δικάστηκε σε δεκαετή ποινή φυλάκισης στη Σιβηρία, ενώ οι γονείς του τον εκληπαρούσαν να προδώσει τους πρωτεργάτες της αδελφότητας για να γλιτώσει. Ο Κιρίλ ο νεαρός, όμορφος, μορφωμένος και φιλελεύθερος ευγενής ,ο οποίος μαχόταν για τον απλό λαό και τη δικαιοσύνη βρέθηκε στη Σιβηρία. Εκεί θα τον επισκεφτεί ο Μίτια τον Φεβρουάριο του 1831. Ο Κιρίλ όρκισε τον αδελφό του τον Μίτια να μην χαραμίσει τα νεανικά του χρόνια σε αυτή τη χώρα ,να ταξιδέψει στην Ευρώπη και να πάει στην πατρίδα των επαναστάσεων ,στη Γαλλία, για να διευρύνει τους ορίζοντές του μελετώντας Ευρωπαίους φιλοσόφους. Μετά ο Κιρίλ έβγαλε ένα μαχαίρι και αυτοκτόνησε…
Αν και τον Μίτια τον αποκλήρωσε ο πατριός του, επειδή επισκέφθηκε τον Κιρίλ στη φυλακή, έφυγε τον Μάϊο του 1832 για την Γαλλία με σκοπό του ταξιδιού να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει στον αδελφό του. Εκεί βρέθηκε στο μέσον μιας παλλαϊκής εξέγερσης που έφερναν κόκκινες σημαίες. Η επανάσταση είχε κατασταλεί ,αλλά ο Μίτια πίστευε ότι πιθανώς θα προκαλούσε νέες απόπειρες στο μέλλον… και νέες απώλειες.
Ο Μίτια γνώρισε στο Παρίσι μια πόρνη τη Μέλανι και το παιδί της τον Νικολά. Τους πήρε υπό την προστασία του και παντρεύτηκε την Μέλανι και επέστρεψαν όλοι μαζί στην Αγία Πετρούπολη.
Τελικά ο Μίτια απόμεινε ο μόνος από την οικογένειά του. Ο πατέρας του πέθανε στο Μποροντινό λίγες μέρες πριν γεννηθεί. Η μητέρα του αυτοκτόνησε με δηλητήριο, ο αδελφός του αυτοκτόνησε σε μια φυλακή στη Σιβηρία για ιδέες που πίστευε και αρνιόταν να προδώσει και επίσης πέθανε και η γιαγιά του η Σόφια Αντρέγιεβνα.
Ο Μίτια και ο Νικολάι πήγαν το 1854 στα χαρακώματα της Σεβαστούπολη για να βοηθήσουν τον ρωσικό στρατό στον Κριμαϊκό Πόλεμο ,εκεί θα γνωρίσει και τον συγγραφέα Λέοντα Τολστόι, που υπηρετούσε ως κατώτατος αξιωματικός.
Το 1856 ο Μίτια ταξίδεψε στην Κίνα για μια φιλοσοφική αναζήτηση και να βρει γαλήνη στον ονειρικό τρόπο ζωής των Κινέζων διανοούμενων. Το 1862 βρέθηκε στα πεδία του εμφυλίου πολέμου της Αμερικής. Πενήντα χρονών πέθανε σαν αληθινός χριστιανός ο Μίτια.
Ένα πολύ καλό ιστορικό μυθιστόρημα για µια από τις πιο συγκλονιστικές εποχές της σύγχρονης ιστορίας που παρακολουθεί την ζωή του Ρώσου Μίτια δάσκαλου των θρησκευτικών και της Τέχνης που ταξίδεψε στην Ευρώπη, Κίνα και Αμερική και ήταν βασικός πρωταγωνιστής σε πολλά γεγονότα της Ρωσίας, της Γαλλίας, της Κίνας και της Αμερικής και που πάντα τόνιζε: Πρέπει να ζούμε, πρέπει να αγαπάμε ,πρέπει να πιστεύουμε…
O Μίτια θα βρεθεί αντιµέτωπος µε τα διάφορα πολιτικά και πολιτιστικά ρεύµατα της εποχής του, πολιτικές επαναστάσεις, δολοπλοκίες, τη Βιοµηχανική Επανάσταση, τα κοινωνικά προβλήµατα της πορνείας, της δουλείας και του εµπορίου ναρκωτικών, που διαµορφώνουν τις βλέψεις του πρωταγωνιστή για τον κόσµο, ενώ η ανατροφή του καλλιτέχνη και η γνωριμία µε τον Λέοντα Τολστόι οδηγεί σε συζητήσεις για την εκπαίδευση και τον πολιτισµό.
Διαβάστε το.
Ο Κωνσταντίνος Ζαχαρία γεννήθηκε το 1996 στη Λεµεσό της Κύπρου.
Από µικρός, αγάπησε το βιβλίο και ασχολήθηκε ερασιτεχνικά µε τη συγγραφή. Είναι απόφοιτος του Τµήµατος Επιστηµών Αγωγής του Πανεπιστηµίου Κύπρου (Λευκωσία), µε ειδικότητα δασκάλου Δηµοτικής Εκπαίδευσης το 2019, ενώ συνέχισε τις µεταπτυχιακές σπουδές στο ίδιο τµήµα, στον τοµέα της Συγκριτικής Παιδαγωγικής και των Αναλυτικών Προγραµµάτων. Το 2020 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, µε τίτλο “Ιέ, παιάν!”. Είναι φυσικός οµιλητής της ελληνικής και της ρωσικής γλώσσας.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.