Αναδημοσίευση από το Bookia

https://www.bookia.gr/index.php?action=book&bookid=255788&booklabel=%CE%A0%CE%AD%CF%81%CE%B1%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1&fbclid=IwAR0PsK327mnuMsaawgW2nWfaHh7yRVTcJXsAgJGo5SQAMFgOpykO9O7ShEs

Δυο άγνωστα ιστορικά γεγονότα φέρνει στο προσκήνιο η συγγραφέας Ιουλία Ιωάννου με το νέο της βιβλίο «Πέρα από την αιωνιότητα», από τις εκδόσεις Πηγή. Τη γραφή της τη γνωρίζω από τα προηγούμενα βιβλία της, που το καθένα, μου έχει αφήσει κάτι ως προς τον προβληματισμό και την απόλαυση της ανάγνωσης. Σ’ αυτό το βιβλίο, πιστεύω πως ξεπέρασε τα προσδοκώμενα. Άλλωστε, αυτός είναι ο σκοπός του συγγραφέα: να ανεβάζει κάθε φορά τον πήχη και να διατηρεί τους αναγνώστες του ή να τους αυξάνει με την πληρότητα που τους προσφέρει. Η στρωτή γραφή της, ακριβής, χωρίς ασάφειες που να μπερδεύει τον αναγνώστη, δυνατή και αιχμηρή αλλά συνάμα ευαίσθητη. Γνωρίζει πού θα γρατσουνίσει την ψυχή του αναγνώστη και πού θα τη χαϊδέψει. Αυτό ένιωσα κι εγώ όταν το τελείωσα χωρίς να το καταλάβω. Οι τόποι όπου διαδραματίστηκε και εκτυλίχτηκε το βιβλίο ήταν η Σέριφος, το Λαύριο, το Παλέρμο και η Σαρδηνία ενώ οι χρόνοι που συνέβησαν ήταν από το 1879 έως το 1963.

Βασίστηκε σε δυο ιστορικά γεγονότα: Το ένα, είναι η αιματηρή απεργία των μεταλλωρύχων στη Σέριφο, σχεδόν άγνωστη σε πολλούς αναγνώστες, που με κέντρισε στο να μάθω περισσότερα για το γεγονός. Αν και γνώριζα το γεγονός, είχα την περιέργεια ν’ ανατρέξω, να μάθω ή να θυμηθώ περισσότερα για το πώς αγωνίστηκαν αυτοί οι άνθρωποι για καλύτερες ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, 8ωρο, αύξηση των ημερομισθίων και λήψη μέτρων ασφαλείας. Γνώρισα μέσα από τις σελίδες του, τον Κωνσταντίνο Σπέρα, που ήταν επικεφαλής των απεργών και τον Γρώμανν, τον αδίστακτο Γερμανό επενδυτή που ήταν υπεύθυνος των συμπλοκών. Στο μυθιστόρημα ο Σερπιέρι ήταν η πατρόνα του Γρώμανν που η συγγραφέας πιστεύω πως τον απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο. Μας ξεναγεί στις σήραγγες που δέχτηκαν πολλά σκοτωμένα κορμιά και σε μια άλλη Σέριφο, άγνωστη σήμερα στους περισσότερους. Μας πλημμυρίζει με εικόνες ξεχασμένες, που ο τουρισμός δεν είχε αγγίξει το νησί και οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν πιο δεμένες, πιο αλληλέγγυες. Το άλλο αληθινό γεγονός που μας εξιστορεί, συνέβη στο Παλέρμο της Σικελίας του 1920. Η ταρίχευση της δίχρονης Ροζαλίας Λομπάρντο από τον διάσημο ταριχευτή Αλφρέντο Σαλάφια, ήταν μια μεγάλη ανακάλυψη της ιατρικής. Με τη πρώτη ανάγνωση, ο αναγνώστης απορεί πως κατάφερε η συγγραφέας να ενώσει αυτούς τους ασύνδετους κρίκους της ιστορίας για να βρουν στα τελευταία κεφάλαια μια κοινή πορεία. Όσο προχωρά στην ανάγνωση, τόσο πιο πολύ «μπαίνει» σε ένα θρίλερ ανατροπών πάνω σε λεπτές ράγες και καθηλώνεται.

Την Ιουλία Ιωάννου, όσοι έχουν παρακολουθήσει τη συγγραφική πορεία της, την είχε ίσως κατατάξει στα κοινωνικοαισθηματικά μυθιστορήματα. Στο «Πέρα από την αιωνιότητα», βλέπουμε μια άλλη Ιουλία Ιωάννου που τολμά να καταπιαστεί με το φανταστικό και το μυστηριακό είδος. Και το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό. Ζωντανές οι περιγραφές της, που κόβουν την ανάσα όπου χρειάζεται για να κρατά σε εγρήγορση τον αναγνώστη. Λυρικές, ποιητικές θα τολμούσα να πω, στα κομμάτια που περιγράφει τα τοπία της Σερίφου. Τη ζήλεψα την ηρωίδα της τη Δανάη που είχε επιλέξει αυτόν τον τρόπο ζωής. Δηλαδή να μείνει στο νησί της. Αυτή δεν είναι άλλωστε η απόλυτη ευτυχία; Να ξέρεις τι θέλεις και να πραγματοποιείς το όνειρο σου;. Όσο κυνηγάς τα υλικά αγαθά χάνεις την πραγματική ζωή.

Οι ήρωες της ακροβατούν στα μυστικά τους, το ταξίδι τους παρασέρνει στο άγνωστο, στην αγωνία, στις εκπλήξεις, στην αγάπη, στο μίσος, στα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, στη μοίρα, στην εμμονή, την παράνοια, τον θάνατο. Η Δανάη, η Λάουρα, ο Μενέλαος, ο Αντόνιο, ο Αλφρέντο, ο Κωνσταντής, ο Λεωνίδας, η Αλκυόνη, η Αντονέλλα, ο Τζέισον, ο Στέφανος, η Αριάνδη, ξεδιπλώνονται κεφάλαιο- κεφάλαιο και τραβούν τον αναγνώστη μέχρι το τέλος για να ανακαλύψουν το μυστικό τους. Κι όλη αυτή την ώρα της ανάγνωσης, ο νους γεννά ερωτήματα όπως: Τι υπάρχει πέρα από τη αιωνιότητα; Υπάρχει, ζωή μετά θάνατον; Τελικά θέλουμε να νικήσουμε τον θάνατο; Πώς θα αντιδρούσαμε εμείς αν μας πρότεινε η επιστήμη να ταριχεύσει εμάς τους ίδιους ή τα αγαπημένα μας πρόσωπα; Θα θέλαμε ή όχι το ελιξίριο της νιότης. Πόσο ματαιόδοξοι είμαστε για να μείνουμε αθάνατοι;

Καλοτάξιδο και καλοδιάβαστο Ιουλία Ιωάννου!

«…Και οι ψυχές συνεχίζουν το αέναο δικό τους ταξίδι, τη δική τους αναζήτηση. Άλλες είναι πιο τυχερές και βρίσκουν το δρόμο τους εύκολα, χωρίς να ταλαιπωρούνται. Κι άλλες ψάχνουν για πάντα το σώμα εκείνο που θα τους φιλοξενήσει, το σκοπό για τον οποίο γεννήθηκαν… ως την αιωνιότητα και πέρα από αυτήν…»