Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς
Η ποιητική συλλογή χρησιμοποιεί ως βάση βιώματα ανθρώπων (όπως του πατέρα του συγγραφέα, της γιαγιάς, του θείου, γνώριμων και συγγενικών προσώπων), που έζησαν την κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, σε χωριά της ορεινής Τριφυλίας και τα διηγήθηκαν στον ποιητή αργότερα. Εμπλουτίζεται, όμως, και από γεγονότα που περιγράφονται σε βιβλία και κείμενα Ελλήνων, που υπηρέτησαν σε αντίπαλα στρατόπεδα της Πελοποννήσου, κατά την παραπάνω περίοδο. Τα πρόσωπα στα ποιήματα της συλλογής και οι πραγματευόμενες πράξεις αποτελούν προϊόντα μυθοπλασίας βασισμένα, ωστόσο, σε γεγονότα που «κάπως έτσι» συνέβησαν ή που θα μπορούσαν “κατ΄ αυτόν τον τρόπο να συμβούν”.
Στόχος της ποιητικής συλλογής είναι να αναδείξει τον τρόπο ζωής, την ψυχολογία, τα ήθη και τις δυσκολίες επιβίωσης των κατοίκων στα χωριά της Πελοποννήσου, κατά τα χρόνια της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, δίχως να επιχειρεί να τοποθετηθεί πολιτικά ή να συμπεράνει σχετικά με όσα πραγματεύεται. Επιθυμία του συγγραφέα είναι να φωτιστεί μια σκοτεινή ιστορικά περίοδος για τον τόπο των προγόνων, ελπίζοντας ότι την αλήθεια θα ανακαλύψει, εν τέλει, ό ίδιος ο αναγνώστης, μέσα και από τη δική του προσωπική έρευνα.


«Αλαγονία» ονομαζόταν η περιοχή στους πρόποδες του Πενταδάκτυλου (Ταϋγέτου) που τα έτη 1946 και 1948, ήταν ορμητήριο του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου.
«Μπρος στον μαρμάρινο σταυρό/ στην κορυφή του λόφου στέκω/ νιώθοντας μικρός, σαν μυρμήγκι στη σκιά του./ Το κεφάλι ψηλά σηκώνω,/ τα μάτια προς την επιγραφή στρέφοντας./ «Στους πατριώτες ,/ που τον τόπο ελευθέρωσαν/ από τον κομμουνισμόν»./ Όση ώρα τις λέξεις διαβάζω,/ σκέφτομαι ,παππού, μήπως πολέμησες/ για τη λάθος πλευρά της ιστορίας».
Η ανάγνωση κυρίως της ποίησης όπως και η σκέψη είναι δύσκολα πράγματα σήμερα, με τόσα τηλεοπτικά σκουπίδια με τα οποία έχουν βεβηλώσει τον πολιτισμό ,με τέτοια καλλιτεχνική ρηχότητα και ελαφρότητα που μας περιβάλλει. Χαρά στο κουράγιο των συγγραφέων, των ποιητών και των εκδοτών ,που μιλάνε για το πνεύμα σε τέτοιους υλόφρονες καιρούς, σε κοινωνίες ανάξιες να διατηρήσουν αξίες διαιώνιες.
Ο άνθρωπος με το μεγάλο εγώ και την επικράτεια του ναρκισσισμού, προσαρμόζεται σε έναν κόσμο ολοένα πιο τεχνοκρατικό, λιγότερο ρομαντικό όπου ίσως να μην υπάρχει χώρος για λυρισμό. Άρα έμεινε καθόλου χώρος για την ποίηση; Καταβυθίζονται οι άνθρωποι στην οδύσσεια της Ποίησης; Η ζωή είναι ποίηση; Ποιο ήταν το πρώτο ποίημα που άρθρωσε ο άνθρωπος; Ποιος μπορεί ν΄ αφανίσει τη σφραγίδα στο μέτωπο ; Ποιος μπορεί ν΄ αμπαρώσει τις ηλιαχτίδες; Ποιος νοιάζεται για Ιθάκες; Να πεθαίνεις για την ιδέα ή να τη ζεις; Πριν πεθάνεις ζήσε, αλλά πώωωςςς; Μπορούν οι ποιητές να προλάβουν την πραγματικότητα εφόσον μετρούν τον χρόνο πάντα πιο αργά πιο καθολικά, συνυπολογίζοντας τις μνήμες με τον παρόντα χρόνο; Ποιος μπορεί να περιμένει, όταν οι σκέψεις χρειάζονται χρόνο για να χωνευτούν και οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν πάλι να στοχάζονται; Η απάντηση στα παραπάνω βρίσκεται στην εξαιρετική ποιητική συλλογή «Αλαγονία» του Νίκου Καψιάνη.


«Μιλούσε ο δάσκαλος για την Αλαγονία,/λέγοντας πως εκεί γεννιέται του έθνους η λευτεριά./Κι εγώ, με τους αγκώνες στο θρανίο,/ τα ρουθούνια σκάλιζα/ κι έτριβα τα δάχτυλα στα βλέφαρα,/ενώ χασμουριόμουν./Ύστερα ,σηκωνόμουν όρθιος/δίπλα στον πίνακα,/ με σηκωμένες τις παλάμες/κι άκουγα πονώντας,/ τον ήχο της βέργας,/πάνω τους να χτυπά».
Η ποίηση του Νίκου Καψιάνη είναι καμωμένη από απλές καθημερινές λέξεις, ειλικρινείς. Γνήσια ποιητική φωνή, αυθόρμητη αλλά όχι αυτόματη, αξιομνημόνευτη κι αξιοπρόσεκτη.
Η ποίηση του Νίκου Καψιάνη είναι μια ποίηση που διαμορφώνει από μόνη της τους αναγνώστες του. Ξεφεύγει από το πάγιο και το καθιερωμένο, ξεφεύγει ακόμα και από το ανοίκειο και οριοθετεί μια δική της περιοχή· η είσοδος σε αυτή προϋποθέτει την οικείωση με την ιδιαίτερη γλώσσα του ποιητή, με τους τρόπους και τόπους της γραφής του, πρωτοποριακούς, ρηξικέλευθους, μοναδικούς.
Η ανάγκη για περισυλλογή και εμβάθυνση είναι επιτακτική. Σε έναν κόσμο που εξαιτίας της δίνης της επικοινωνίας η χρήση των λέξεων είναι επιδερμική πρέπει να επαναφέρουμε το νόημα, οφείλουμε να ξανακούσουμε το μήνυμα των λέξεων πίσω από τον θόρυβό τους.
Το επίπονο αυτό εγχείρημα το αναλαμβάνει ο ποιητής Νίκος Καψιάνης, ο οποίος καταφέρνει να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη μας στην ποίηση.
Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή διαφωτιστική και απροσδόκητα παρηγορητική, που µας δείχνει πως για να κατανοήσουµε τον εαυτό µας πρέπει να στοχαστούµε.

Διαβάστε τη.

Ο Νίκος Καψιάνης, γεννήθηκε, τον Ιούλιο του 1974, στην Αθήνα. Μεγάλωσε και μαθήτευσε στην κοινότητα Μελισσίων. Το 1990, συνέγραψε, σε ηλικία 16 ετών, τα πρώτα ποιήματα. Το 1992, επέτυχε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών.
Μεταξύ των ετών 1992 και 2017, συγγράφει αδημοσίευτα κείμενα ποίησης και πεζογραφίας. Το 2017, δημιουργεί τον ιστότοπο Διήμερες Αποδράσεις, στον οποίο συνδυάζει τη γραφή με τη φωτογραφία και το ταξίδι, πραγματοποιώντας αφιερώματα κειμένων και φωτογραφιών από μέρη τής Ελλάδας. Μεταξύ 2019 και 2021, παρακολουθεί μαθήματα φωτογραφίας από τον Ανδρέα Κατσικούδη, συμμετέχοντας σε 3 εκθέσεις φωτογραφίας (χώροι cinemarian και braziliana), ενώ γίνεται μέλος της φωτογραφικής ομάδας Διάφραγμα 26. Φωτογραφίες του επιλέγονται προς δημοσίευση σε μέσα και φωτογραφικούς ιστότοπους.Toν Γενάρη τού 2021, η φωτογραφική του συμμετοχή με θέμα τοπία πόλης διακρίνεται από την ομάδα Photo Sunday. Τον Μάρτη τού 2021, εκδίδει, με τις εκδόσεις Θερμαϊκός, την πρώτη ποιητική συλλογή με τίτλο «Ιχνοβατώντας στο φως και στο σκοτάδι», μια σύμμειξη κειμένων ποίησης, αφήγησης και φωτογραφιών, με την οποία δημοσιεύεται μέρος αδημοσίευτης, ως τότε, συγγραφής. Τον Σεπτέμβρη τού 2022, δημιουργεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την καλλιτεχνική ομάδα Λόγου Αφύπνιση Τέχνης Κάλεσμα, μέσα από την οποία δημοσιεύει κείμενα, φωτογραφίες και έργα καλλιτεχνών. Το φθινόπωρο του 2021,κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα η ποιητική συλλογή «Το δάκρυ τού φωτός», ενώ, τον Ιανουάριο του 2022, γίνεται μέλος τής Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Ακολούθως, το 2022 γίνεται μέλος τού Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας με ποιήματα στο Λογοτεχνικό Δελτίο. Τον Μάρτη τού 2022, φωτογραφία του με θέμα τη μητρότητα δημοσιεύεται από το Driphf-Drama Inti Photo Fest, ενώ, τον Ιούλιο του 2022, εκδίδει, με τις εκδόσεις Γράφημα, την τρίτη ποιητική συλλογή «Αγοραίοι Λογισμοί». Συμμετέχει στην συλλογική ανθολογία «Η Μελωδία τής ψυχής», από τις εκδόσεις Ρουμελιώτη, στη συλλογή «Βαρδάρης» τού Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος, του οποίου, από τον Μάρτιο του 2023, τοποθετείται υπεύθυνος τμήματος φωτογραφίας, οργανώνοντας και συμμετέχοντας σε συλλογικές ηλεκτρονικές εκθέσεις φωτογραφιών. Τον Απρίλιο του 2023, φωτογραφικό του πορτρέτο επελέγη από διεθνή φωτογραφική επιτροπή, να παρουσιαστεί, τον Αύγουστο του 2023, στην έκθεση φωτογραφίας CIP FESTIVAL, η οποία πραγματοποιείται στα Χανιά, όπου παρουσιάζονται έργα φωτογράφων απ’ όλο τον κόσμο. Ακόμη, συμμετείχε, με αφιέρωμα στην ταξιδιωτική φωτογραφία, στο τεύχος δοκιμίων «Παράθυρο στην Τέχνη», που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Γράφημα, υπό την αιγίδα τού Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος, ενώ τον Ιούνιο του 2023 τρία ποιήματά του σε νοοτροπία δομημένου ρεαλισμού φιλοξενούνται στην ποιητική συλλογή τού Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος «Άφησέ με νάρθω μαζί σου», που εκδίδεται από τις εκδόσεις Γράφημα. Η «Αλαγονία» αποτελεί την τέταρτη ατομική ποιητική συλλογή του.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave