Συγγραφέας του βιβλίου «μάφιν βανίλια» – Εκδόσεις Σμίλη
Σε μια φανταστική πόλη, όπως την εμπνεύστηκε η Βασιλεία Παπακώστα ταξιδεύουμε αποδεχόμενοι την πρό(σ)κλησή της να αλλάξουμε τη ζωή μας μ’ ένα μάφιν βανίλια με κράμπερι και κομματάκια σοκολάτας! Στο ιδιαίτερο βιβλίο της, θα πάρουμε ένα δρόμο που παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή της πόλης, θα γνωρίσουμε μια νεανική παρέα και τα όνειρά της αλλά και θα δοκιμάσουμε το μακιούμ. Τι είναι το μακιούμ; Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας είναι «ένα γλύκισμα από λευκή καβουρδισμένη ζάχαρη, το οποίο παρέχεται δωρεάν από την πολιτεία…». Όλα θα αλλάξουν για μας τους αναγνώστες τη στιγμή που θα αντιληφθούμε πως το μακιούμ «έχει ναρκωτική επίδραση στους πολίτες οι οποίοι προβληματίζονται στιγμιαία με την κατάσταση στην πόλη, αλλά ύστερα από την κατανάλωση του γλυκίσματος χαμογελούν και είναι ευτυχισμένοι».
- Ο νέος δρόμος. Αυτός πρωταγωνιστεί στην ιστορία σας, επειδή αχρήστεψε τον παλιό που ήταν ο μοναδικός δρόμος που ένωνε την πόλη με τον έξω κόσμο. Ας τα πάρουμε από την αρχή, λοιπόν. Σε ποια πόλη μας μεταφέρετε με το μυθιστόρημά σας;
Ο νέος δρόμος φαίνεται να διαδραματίζει, πράγματι, καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση της ζωής των κατοίκων της πόλεως. Αυτό γίνεται ορατό μέσα από τα μάτια του βασικού ήρωα, του Χρήστου, ο οποίος μάς αφηγείται την ιστορία. Η πόλη αυτή δεν είναι κάποια υπαρκτή πόλη, ωστόσο κάποιοι αναγνώστες διαβάζοντάς το μου είπαν ότι αναφέρομαι στην Πάτρα, το Άργος ή την Αλεξανδρούπολη. - Περιγράψτε μας τη ζωή στην πόλη πριν την κατασκευή του νέου δρόμου.
Δεν ξέρουμε πολλά για την ζωή πριν από την κατασκευή του νέου δρόμου. Ο Χρήστος θυμάται την έναρξη αυτής της σταδιακής παρακμής: μαγαζιά να κλείνουν, ανθρώπους να φεύγουν και ή άλλους να εγκλωβίζονται. Στο παρόν της αφήγησης η πόλη διαθέτει από ιατρικές υπηρεσίες οδοντιατρεία και καφε-μπαρ για την ψυχαγωγία των κατοίκων. Ωστόσο, για τον Χρήστο ο δρόμος δεν είναι η αιτία αλλά είναι απλώς ο «τέλειος φταίχτης» για την κατάσταση της πόλης καθώς «κανένας δρόμος δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του». - Και η ζωή μετά; Είναι τόσο χάλια όσο μας κάνετε να τη φανταστούμε;
Η «ζωή μετά» είναι η συνέχεια που θα επιλέξει ο κάθε αναγνώστης ύστερα από την ανάγνωση του κειμένου. - Ήρωάς σας ο Χρήστος. Είναι είκοσι χρόνων. Σ’ έναν τόπο που φθίνει εκείνος ασφυκτιά, γράφετε. Μιλήστε μας γι αυτό το νεαρό άντρα και τα όνειρά του.
Ο κεντρικός ήρωας Χρήστος έχει αποτύχει στις εξετάσεις και προσπαθεί να βρει τρόπο να φύγει από την πόλη- μια πόλη όπου τίποτα δεν παράγεται ή δημιουργείται σε αυτή. Κάθε Τετάρτη παρακολουθεί το τρίωρο υποχρεωτικό μάθημα χορωδίας στο ωδείο. Η παρακολούθηση και η επιτυχής εξέταση αποτελούν προϋπόθεση για την παροχή άδειας εξόδου από την πόλη. Βιώνει έντονα το αίσθημα ασφυξίας, το παράλογο του πλαισίου και την αδικία όπως την αντιλαμβάνεται εκείνος. Φαίνεται να προσπαθεί να φύγει από την απομονωμένη πόλη, αλλά στην πραγματικότητα επιχειρεί να ορίσει την ίδια του την ύπαρξη σε ένα πλαίσιο όπου όλοι φαίνεται να ανήκουν κάπου. - «Πασχίζει να ορίσει τον εαυτό του και να ταιριάξει στον σωστό τόνο της μελωδίας», διαβάζω. Μελωδία – δρόμος – εαυτός. Πώς συνδέονται αυτές οι τρεις έννοιες στην καθημερινότητα του Χρήστου;
Ο δρόμος ορίζει το πλαίσιο και τους νόμους που διέπουν την πόλη και δημιουργεί την κυρίαρχη μελωδία. Ο Χρήστος δεν μπορεί να ακολουθήσει την μελωδία αυτή γιατί αισθάνεται πως δεν ανήκει εκεί. Στην αρχή «πασχίζει να ταιριάξει» ,αλλά ύστερα αποφασίζει να μην συμβιβαστεί. Η αίσθηση αυτή του «μη ανήκειν» τον κάνει να δημιουργήσει μια δικιά του μελωδία μέσα από την οποία μπορεί να εκφράσει τον εαυτό του. - Μέσα από την ιστορία σας, γνωρίζουμε και το μακιούμ! Πρόκειται για ένα γλύκισμα από καβουρδισμένη ζάχαρη. Με ενδιαφέρον αναμένουμε να μας μιλήσετε γι αυτό, κυρίως για την ιδιότητά του να… διώχνει τη θλίψη!
Το μακιούμ είναι ένα γλύκισμα από λευκή καβουρδισμένη ζάχαρη, το οποίο παρέχεται δωρεάν από την πολιτεία. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού της πόλης έχει διαγνωστεί με εθισμό στην λευκή ζάχαρη, αλλά η διανομή του συνεχίζεται. Το μακιούμ έχει ναρκωτική επίδραση στους πολίτες οι οποίοι προβληματίζονται στιγμιαία με την κατάσταση στην πόλη, αλλά ύστερα από την κατανάλωση του γλυκίσματος χαμογελούν και είναι ευτυχισμένοι. - Ο Χρήστος απεχθάνεται τη ζάχαρη. Αυτό σημαίνει πως ενώ όλοι γύρω του νιώθουν ευτυχισμένοι, εκείνος αισθάνεται θλίψη;
Στο Χρήστο, πράγματι, δεν αρέσει η ζάχαρη. Το μακιούμ το απεχθάνεται γευστικά, αλλά και επειδή συνειδητοποιεί την ναρκωτική επίδραση που έχει στους συμπολίτες του. Ο Χρήστος δεν αισθάνεται θλίψη, αλλά βουβή οργή και ανέκφραστο θυμό που καλύπτονται από ένα μεγάλο αίσθημα μοναξιάς. - Ποια πρόσωπα τοποθετήσατε δίπλα στον ήρωά σας και πόσο χώρο δώσατε στο όμορφο συναίσθημα του έρωτα;
Στην νουβέλα εκτός από τον Χρήστο βλέπουμε και άλλα πρόσωπα που έρχονται σταδιακά στην αίθουσα και παίρνουν θέση στις καρέκλες που σχηματίζουν ένα ημικύκλιο γύρω από το πιάνο. Ο Μιχαήλ, η Λάρα, ο Σίμος,ο Φάνης και ο Ρένος κάθονται γύρω από το πιάνο και το μάθημα χορωδίας ξεκινάει. Ο Σολίστ συντονίζει την ομάδα και ορίζει κάθε φορά τον ρυθμό. Η Ελίνα, η κοπέλα του Χρήστου, τον περιμένει κάτω από το ωδείο.
Το συναίσθημα του έρωτα διεκδικεί χώρο στην νουβέλα που ο βασικός ήρωας φαίνεται να αρνείται να του παραχωρήσει. Παρά τον ελάχιστο χώρο που δίνεται στον έρωτα, ωστόσο διαδραματίζει ρόλο καταλυτικό στην διαμόρφωση του ψυχισμού του βασικού ήρωα. - Ένα μάφιν βανίλια με κράνμπερι και κομματάκια σοκολάτας είναι ικανό να αλλάξει τα πάντα στη ζωή ενός νέου ανθρώπου. Ας παρακολουθήσουμε τι θα γίνει με τη ζωή του Χρήστου.
Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι στην αρχή του κειμένου βλέπουμε τον Χρήστο να επιλέγει και να αγοράζει ένα μάφιν βανίλια με κράμπερι και κομματάκια σοκολάτας και στο τέλος βλέπουμε τα χέρια του ήρωα να κρατούν ένα μάφιν βανίλια. Το τι συμβαίνει στο ενδιάμεσο αφήνω τους αναγνώστες να το ανακαλύψουν. - Καταπιάνεστε στο βιβλίο σας με το καυτό θέμα φυγής των νέων για αναζήτηση καλύτερης τύχης. Πολλοί λένε πως οι νέοι μας δε φεύγουν. Πως τους διώχνουν. Εσείς, που είστε κοντά στην ηλικία του ήρωά σας, το πιστεύετε;
Η φυγή στην νουβέλα μελετάται κυρίως σε ψυχικό επίπεδο. Ο προορισμός για τον Χρήστο δεν έχει σημασία, και η φυγή του δεν έχει επιστροφή.
Οι νέοι σήμερα έχουν πρόσβαση στην πληροφορία, ενημερώνονται, διεκδικούν, δεν συμβιβάζονται και επιλέγουν ή όχι να φύγουν. Δεν είναι, ωστόσο, όλες οι ιστορίες ίδιες. Ορισμένες συνθήκες που επικρατούν στον εργασιακό τομέα ή σε άλλους τομείς (όπως στον τομέα της αποδοχής της διαφορετικότητας στην κοινωνία μας)μπορεί, πράγματι, να αναγκάσουν νέα άτομα να επιλέξουν ένα τόπο με καλύτερες συνθήκες ζωής και έκφρασης. Το να ζει κανείς με αξιοπρέπεια και να εκφράζεται με ελευθερία αποτελούν προτεραιότητες για ένα νέο (και όχι μόνο) άνθρωπο στην σύγχρονη πραγματικότητα. Ίσως πάντα οι άνθρωποι να είχαν τις ίδιες επιθυμίες, αλλά τώρα υπάρχει η δυνατότητα καθώς, οι έννοιες της μετακίνησης, του χρόνου και του χώρου έχουν διαφορετική σημασία συγκριτικά με μόλις κάποιες δεκαετίες πριν. - Τι θέλετε να κρατήσουμε οι αναγνώστες από το «μάφιν βανίλια»;
Κάθε άτομο έχει την δική του οπτική. Εμένα μου έμεινε μια γλυκόπικρη αίσθηση, ένας προβληματισμός για το πλαίσιο και το ρόλο της βούλησης, της έκφρασης και το ποσοστό της ζάχαρης που επιλέγουμε να βάλουμε στο μάφιν, τον καφέ ή την πραγματικότητά μας.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Το βασικό πρόβλημα, που απασχολούσε όσους βρίσκονταν στις συναντήσεις ήταν το ζήτημα του νέου δρόμου, αλλά αυτό, ήδη από τότε, το ακούγαμε καιρό. Ο νέος δρόμος είχε αχρηστέψει τον παλιό και ο παλιός τύχαινε να είναι ο μοναδικός δρόμος που ένωνε τη δική μας πόλη με τον «έξω κόσμο». Παλιότερα χρειαζόταν να περάσεις αναγκαστικά από τον παλιό δρόμο και ως εκ τούτου από την πόλη μας. Η εξίσωση αυτή είχε πολλές συνεπαγωγές, που κατέληγαν σε συνέπειες τις οποίες συνειδητοποιούσες ευκολότερα ύστερα από την κατάποση κατάλληλης ποσότητας αλκοόλης.
Η αχρήστευση του δρόμου, που ένωνε την πόλη με τις άλλες περιοχές, την έχει φέρει σε κατάσταση παρακμής και σήψης. Τίποτα δεν παράγεται και δεν δημιουργείται πλέον εδώ.
Ο Χρήστος είναι είκοσι ετών και παρακολουθεί κάθε Τετάρτη το μάθημα χορωδίας στο ωδείο. Η παρακολούθηση επί τρία χρόνια και η επιτυχής εξέταση στο συγκεκριμένο μάθημα αποτελούν προϋπόθεση για την παροχή άδειας εξόδου από την πόλη.
Σε έναν τόπο που φθίνει, ο ήρωας ασφυκτιά. Πασχίζει να ορίσει τον εαυτό του και να ταιριάξει στον σωστό τόνο της μελωδίας.
Κοιτάζοντας τους ανθρώπους γύρω του καταλαβαίνει πως όλοι επιθυμούν να φύγουν. Την επόμενη στιγμή ωστόσο, μετά την κατανάλωση ικανής ποσότητας μακιούμ -ενός γλυκίσματος από καβουρδισμένη ζάχαρη που παρέχεται δωρεάν από την πολιτεία και «διώχνει τη θλίψη»- όλοι νιώθουν ευτυχισμένοι. Στον Χρήστο δεν αρέσει η ζάχαρη και ίσως αυτός να είναι ένας από τους λόγους που απεχθάνεται το μακιούμ. Τις Τετάρτες, πριν από το μάθημα χορωδίας, πίνει καφέ χωρίς ζάχαρη από το κυλικείο του ωδείου. Σήμερα όμως, μέσα από τη γυάλινη προθήκη, ένα μάφιν τον κοιτάζει προκλητικά. Δεν του αρέσουν τα γλυκά, αλλά αυτό το μάφιν βανίλια με κράμπερι και κομματάκια σοκολάτας για μια στιγμή του φάνηκε υπέροχο.
Βιογραφικό
Η Βασιλεία Παπακώστα γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1999 στα Ιωάννινα. Ασχολείται με τη δημιουργική γραφή από μικρή ηλικία. Το 2019, το διήγημά της «Αρχικοί χρόνοι», με το οποίο συμμετείχε στον διαγωνισμό που οργάνωσε το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο επ’ ευκαιρία του εορτασμού των 200ετών από την Ελληνική Επανάσταση, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο. Το συγκεκριμένο διήγημα περιλαμβάνεται στον τόμο Αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμεν την επανάστασιν, Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος – Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, 2019.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.