Αυτές τις μέρες όπου κι αν πάω
παρουσιάζονται μπροστά μου φριχτές εικόνες,
έργα ανθρώπων μισητών
που δε μου επιτρέπουν να ανασάνω!

Τα νεογέννητα μωρά σπαργανωμένα, άψυχα
(ο θάνατος τα βρήκε σε μια θερμοκοιτίδα
δίχως ρεύμα), πάνω σε πάγκους αφημένα
κι άλλα παιδιά, με ματωμένα πρόσωπα,
κομμένα χέρια και τρομαγμένα βλέμματα
μ’ ένα “γιατί” στα πεινασμένα χείλη τους
κι οι μάνες με τα κουρελιασμένα ρούχα τους,
τη ρημαγμένη τους ζωή, μ’ απελπισιά
να ψάχνουν στα χαλάσματα, δίχως πνοή
κι οι πατεράδες, που κρατούν στην αγκαλιά
διαμελισμένα σώματα παιδιών
κι άλλων νεκρών που περιμάζεψαν.
Σύννεφα καπνού και ήχοι αλλοπρόσαλλοι
γλώσσες φωτιάς, κραυγές απόκοσμες,
βγαλμένες απ’ του πολέμου τη θωριά!

Δε μ’ ενδιαφέρει ποιος είναι ο νικητής
και ποιος ο ηττημένος, μιλούσαμε
για δικαιώματα ανθρώπινα κι αξιοπρέπεια,
νιώθω ντροπή, που όλα αυτά χαθήκαν!

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave