«… Αυτό που ήξερα και ήμουν βέβαιη ήταν η βαθύτερη ανάγκη μιας φυγής. Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω την γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής. Όχι να φεύγω για άλλους τόπους. Από την ίδια τη ζωή μου να φεύγω. Να ρίχνω τα «στοπ» στον δρόμο μου. Να γκρεμίζω τις πινακίδες που σηματοδοτούσαν διαδρομές. Να πατάω στις διαχωριστικές γραμμές. Ν αψηφώ τα όρια της ταχύτητας. Να φεύγω χωρίς προορισμό. Μια φυγή μέσα στην ίδια τη φυγή…»

«Μια ατέλειωτη φυγή», το νέο βιβλίο της κ. Αλκυόνης Παπαδάκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντη.
Και τώρα; Πώς να μιλήσεις για το μύθο της σύγχρονης πεζογραφίας, μιας πεζογραφίας που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άκρως ποιητική; Πώς να αναφερθείς σε μία πολυγραφότατη συγγραφέα που απαριθμεί στο ενεργητικό της, τουλάχιστον 18 βιβλία; «Το κόκκινο Σπίτι», «Η μπόρα», «Το χρώμα του φεγγαριού», «Το σκισμένο ψαθάκι», «Αμάν…Αμάν», «Οι κάργιες», «Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα», «Η βαρκάρισσα της χίμαιρας», «Στον ίσκιο των πουλιών», «Το τετράδιο της Αλκυόνης», «Ξεφυλλίζοντας την σιωπή», «Στο ακρογιάλι της ουτοπίας», «Το ταξίδι που λέγαμε…», «Αν ήταν όλα…αλλιώς», «Τι σου είναι η αγάπη τελικά…», «Σε ένα γύρισμα της ζωής», «Θα ξανάρθουν τα χελιδόνια», «Μια ατέλειωτη φυγή».

Βιβλία πολυδιαβασμένα και αγαπημένα από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, που τοποθέτησε την συγγραφέα τους σε μια μοναδική θέση, κάτοχο της δικής της σχολής, με τη μοναδική και ξεχωριστή γραφή της. Μια γραφή, την οποία οι αναγνώστες που ακολουθούν όλα τα συγγραφικά της βήματα, μπορούν να την ξεχωρίσουν εύκολα. Όχι μόνο για τον λυρισμό της, όχι μόνο για την γλαφυρότητα της, για τους αληθινούς διαλόγους της, αλλά για το απόσταγμα σοφίας της ζωής που αποπνέουν. Για τις ανθρώπινες σχέσεις που καυτηριάζουν, για το περιεχόμενο τους που περιλαμβάνει, εκτός από έντονα συναισθήματα, και ολοζώντανες εικόνες. Αλλά και για όλες αυτές τις φράσεις που αγάπησαν οι αναγνώστες και που συναντάς μπροστά σου ακόμα και έξω από τα βιβλία της. Και είναι χαρακτηριστικό ότι το ίδιο το αναγνωστικό κοινό τις αναπαραγάγει, είτε μέσα από σχόλια, είτε μέσα από εικόνες.

«… Τους εξήγησα μύριες φορές πως όταν φιλοξενείς την κακία μέσα σου, είναι σαν να κρατάς φυλακισμένο ένα φαρμακερό φίδι. Κάποτε θα σπάσει τα δεσμά και θα σου επιτεθεί…».

Το νέο της βιβλίο, όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο, είναι «Το ημερολόγιο μιας γυναίκας, η διαδρομή της, με τις ιστορίες προσώπων σταθμών στη ζωή της. Ιστορίες ανθρώπινες και αληθινές.
Το βιβλίο αρχίζει με έναν θάνατο στο μέρος που η ίδια η πρωταγωνίστρια διάλεξε. Πρόκειται για την αυτοκτονία της Μάγδας; Κανείς δεν ξέρει.
«…ΈΝΑ ΤΕΤΡΑΔΙΟ, ΜΕ ΠΕΡΙΠΟΥ εκατό σελίδες. … «Μια ατέλειωτη φυγή», έγραφε στην πρώτη σελίδα, με χοντρά κόκκινα γράμματα…»
Το ημερολόγιο της Μάγδας!

Μέσα από τις σελίδες του, όλη η ζωή της, όλοι οι άνθρωποι που συνάντησε και έζησε μαζί τους και που κι εμείς μαζί με την ηρωίδα μας, θα διδαχτούμε για τις σχέσεις των ανθρώπων, για τους χαρακτήρες που συναντάμε στην κοινωνία και στον μικρόκοσμό μας, θα αναρωτηθούμε για το πώς μπορεί κάποιος να διαχειριστεί την ζωή του και την τύχη του, για το πώς ο ψυχισμός των ανθρώπων δημιουργεί συμπεριφορές, τον κάνει να παίρνει αποφάσεις, προδιαγράφει την ζωή του και προκαλεί την μοίρα του…
«… χαχάνιζε κι η μοίρα, φυλλομετρώντας τα κιτάπια της…»

Ένα ταξίδι με τρένο η ζωή και το ταξίδι με τους σταθμούς του άγνωστο. Το μόνο γνωστό ο μοναχικός τελικός προορισμός για όλους. Έτσι και η Μάγδα στο ταξίδι της πολυτάραχης και ασυμβίβαστης ζωής της, μιας μοναχικής σχετικά ζωής, γνώρισε ανθρώπους, οι ιστορίες των οποίων γίνονται η αφορμή για να μιλήσει η συγγραφέας για τις κοινωνικές σχέσεις. Σχέσεις γονιών-παιδιών, φιλικές οικογενειακές και ερωτικές. Συναισθήματα εναλλάσσονται από θετικά σε αρνητικά και το ανάποδο και ο αναγνώστης τα βιώνει σε αυτό το ανθρωποκεντρικό μυθιστόρημα της κ. Παπαδάκη.
«… Άκου να σου πω κόρη μου. Τη ζωή πρέπει να τη στολίζουμε για να μας αγαπάει. Είναι ένα δώρο η ζωή. Και οφείλουμε να το τιμήσουμε…»

Ήρωες απλοί, καθημερινοί σαν όλους όσοι ζουν και κινούνται γύρω μας. Άνθρωποι πονεμένοι, άρρωστοι, φτωχοί, μοναχικοί, ναυαγοί της ζωής, γυναίκες που έζησαν μέσα στην «νύχτα» και με όλα όσα αυτό συνεπάγεται, άνθρωποι που ψάχνουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Η Μάγδα, οι γονείς της, ο Γιωργής, η Σένια, η Ουρανία, ο Πάνος, η Νίνα, η Θένια, ο Βαγγέλης, ο Αρτέμης, ο Στάθης, ο Αλέξης κ.ά, όλοι αφήνουν το στίγμα τους στην ζωή της Μάγδας και στην σκέψη των αναγνωστών και, κάπως έτσι, το ταξίδι στις σελίδες αυτού του βιβλίου κορυφώνεται.
«… Θα έχω κι ένα εισιτήριο στην τσάντα μου, που δεν θα γράφει προορισμό. «Μια ατελείωτη φυγή» θα λέει μόνο. Αυτή δεν ήταν όλη η πορεία της ζωής μου;…»

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

«Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω τη γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής.
Όχι να φεύγω γι’ άλλους τόπους. Από την ίδια τη ζωή μου να φεύγω. Να ρίχνω τα «στοπ» στον δρόμο μου. Να γκρεμίζω τις πινακίδες που σηματοδοτούσαν διαδρομές. Να πατάω στις διαχωριστικές γραμμές. Ν’ αψηφώ τα όρια της ταχύτητας. Να φεύγω χωρίς προορισμό. Μια φυγή μέσα στην ίδια τη φυγή.
Σα να με κυνηγούσε πάντα ο εαυτός μου. Και μόλις έβρισκα ένα ξέφωτο, να πάρω μια ανάσα, βρε αδερφέ, να στήσω μια σκηνή να ξαποστάσω, βαρούσε ο συναγερμός μέσα μου και με ξεκούφαινε.
Φεύγοντας, άφησα πίσω μου πολλά σκουπίδια.
Άφησα όμως, στη φούρια μου, και πράγματα πολύ σημαντικά.
Κάτι κοσμήματα, ας πούμε, ακριβά, που κάποιοι μου είχαν χαρίσει για να στολίσω την ψυχή μου…»