Ο ψυχίατρος Σωτήρης Παστάκας ξετινάζει, με 169 μικρά διηγήματα, 169 μικρά διαμαντάκια, θέσφατα και πεποιθήσεις χωρίς να αγορεύει, δίχως να ηθικολογεί, αποφεύγοντας την παραμικρή εύκολη λύση, στύβοντας στης Λογοτεχνίας τον στίβο, το πανίσχυρο μυαλό του για να μας ωθήσει και το δικό μας μυαλό να στύψουμε.
Ο Σ.Παστάκας ξεγυμνώνει την ψυχή του γλιστρώντας σε ταξίδια στη σκέψη, σε προσωπικούς κόσμους, σε οδυνηρές ενδοσκοπήσεις, σε δαιδαλώδεις ψυχολογικές και νοητικές διαδρομές. Με ματιά λοξή κάποτε με ιδιόρρυθμες διατυπώσεις και φράσεις, ο συγγραφέας χάνεται σε επιθυμίες και σε φαντασιώσεις και σε σκέψεις καταπνιγμένες και καταχωνιασμένες στα βάθη της ψυχής του, που ξεπηδάνε, ξεχύνονται πολλές φορές στρεβλές και παραμορφωμένες, δημιουργώντας καταστάσεις όπου το έκκεντρο αιφνιδιαστικά ενώνεται με το «κανονικό» για να υπονομεύσει και να το αποσυνθέσει.


Η γλώσσα του Σ.Παστάκα κοφτερή αλλά πάντα , μουσική, κόβει σαν ξυράφι τον ειρμό του λόγου επιβάλλοντας το μέγεθος της απομόνωσης και την ένταση της σιωπής. Απαντήσεις δεν υπάρχουν.
Μερικά από τα θέματα που ασχολείται στα πεζογραφήματα του είναι:
Η κατάθλιψη, η νόσος των ευγενών.
Τους ψυχιάτρους τους φρενίατρους και τους χρήστες υπηρεσιών ψυχικής υγείας.
Τους ψυχίατρους που ως επαγγελματική κατηγορία εμπίπτουν στις διαταραγμένες προσωπικότητες και εμφανίζονται στην πρώτη σειρά όσον αφορά τις καταχρήσεις -αλκοόλ, ντραγκς, επιπόλαιο σεξ -και τις αυτοκτονίες.
Η κορυφή της γνώσης είναι η απόγνωση.
Το φόβο του θανάτου.
Την ιδέα της αυτοκτονίας.
Οι δειλοί πεθαίνουν κάθε μέρα , οι γενναίοι μόνο μία φορά.
Τα ψέματα είναι φτιαγμένα από πολλές αλήθειες.
Η ζωή μας θα ήταν αφόρητη δίχως ψέματα.
Ο Παύλος ο Σιδηρόπουλος, ο Πρίγκιπας.
Την χαρά της ζωής ,που δίνεται μόνο μέσω της προσφοράς και του δώρου.
Την οξεία κοιλία, που στο στρατό ήταν αγριογούρουνο με κάστανα στη γάστρα…
Τη λίμπιντο και την λιβιδώ.
Τη νευρωνική πλαστικότητα του εγκεφάλου.
Η μνήμη που είναι ένα σπίτι χωρίς κλειδιά.
Τον χρόνο , το σεξ και την μοιχεία.
Τον έρωτα ως αυτογνωσία.
Την ψυχή που είναι ένα άρμα που το σέρνουν δύο άλογα: η λογική και το συναίσθημα, το πρέπει και το θέλω.
Την ψυχανάλυση που είναι δύο πράγματα : η ελληνική μυθολογία και η ιστορία της τέχνης.
Τους γιατρούς-φιλοσόφους της δεκαετίας του ογδόντα.
Την ποίηση , εκείνο το τίναγμα , το τράνταγμα , το απρόοπτο ώστε να μεταβληθεί «εντός μου/ και ο ρυθμός του κόσμου».
Τη σχέση ποίησης και αλκοόλ.
Η ποίηση που είναι θείο δώρο.
Τα λόγια του Λόρενς Φερλινγκέτι: «Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου κατεστραμμένα από την ποίηση».
Την ευτυχία που είναι να μοιράζεσαι τον χρόνο με το άτομο που αγαπάς.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ευτυχισμένος για να ζήσει τη ζωή του.
Την φιλία που υπερτερεί της αλήθειας.
Την παθητική-επιθετική διαταραχή.
Τον Θοδωρή ένα ιδεολόγο που δεν κατάφερε να υπερβεί την εποχή του και πέθανε μαζί της.
Τη βασκανία και το κακό μάτι.
Τα είκοσι χρόνια πάθους ανάμεσα σε έναν δάσκαλο ,δάσκαλο ζωής, και στη μαθήτριά του.
Τα ασχοίνιαστα άλογα του Θεσσαλικού Κάμπου.
Στο Βένις της Καλιφόρνιας στη δεκαετία του εξήντα.
Τον κιμπάρη και γόη Κώστα Ριτσώνη ,τον Θεσσαλονικέα.
Ο Πάρης ο ταρίφας.
Ο Τίμος με τη γομολάστιχα.
Η κλίμακα του Κλήμη.
Τα πολύτιμα δώρα και τα πλούσια τραπέζια των φαρμακευτικών εταιρειών στους γιατρούς.
Την βιομηχανία με τα τρελόχαρτα.
Σε αυτούς που δεν συμμορφώνονταν με τη λήψη της φαρμακευτικής αγωγής.
Την μυρωδιά των ψυχικά πασχόντων.
Την παιδοκεντρική κοινωνία μας.
Οι γάμοι, οι χωρισμοί και τα διαζύγια ,που γίνονταν χάριν έρωτος.
Είτε πηδάς, είτε δεν πηδάς, ο καιρός περνά…
Το μεγαλύτερο μυστήριο παραμένει ο έγγαμος βίος.
Τα εκατό χρόνια σιωπής που μας έφερε ο 21ος αιώνας.
Τη λέξη συγγνώμη, που δεν γνωρίζει ο Έλληνας.
Ποτέ να μην υποτιμάμε τα λόγια των τρελών.
Τις καλοστημένες φάρσες.
Τον σοφό οδοντίατρο και τον επίορκο ορθοπεδικό.
Η μπουρδελότσαρκα στον Βαρδάρη.
Το φέγγος στο σταθμό του Λιτοχώρου.
Τα γουέστερν που είναι η διαρκής αναζήτηση εκτός των συνόρων.
Την Οδύσσεια του Ομήρου , που είναι το πρώτο και μεγαλύτερο γουέστερν όλων των εποχών , σύμφωνα με τον Σέρτζιο Λεόνε.
Στα φαντάσματα της ζωής μας.
Το ρω της Κορίνας, της Αργυρώς ,του Σωτήρη , που απέχουν πολύ από το ρω του έρωτα.
Το ζεϊμπέκικο της Ζηνοβίας.
Ουδείς μωρότερος των ιατρών, εάν δεν υπήρχαν οι διδάσκαλοι.
Ο δόκτωρ Ψ ανάμεσα στους άλλους.
Καμία ιστορία δεν είναι ωραία αν δεν τη μοιράζεσαι με κάποιον.

Ο συγγραφέας αναφέρεται επίσης σε πολλά πρόσωπα: στον Φρόιντ, στον Όμηρο, στον Καμύ, στον Φελίνι, στον Αντονιόνι, στον Χεμινγουέι, στην Τζούλια Κρίστεβα, στον Λεοπάρντι, στον Μπόρχες, στον Άλεν Γκίνσμπεργκ, στον Απολιναίρ, στον Μαγιακόφσκι, στον Μποντλέρ, στον Τζακ Κέρουακ, στον Φάλαντα, στον Λόρκα, στον Τζακ Χίρσμαν , στον Ντίλαν Τόμας, στον Λόρενς Φερλινγκέτι, στον Λίοναρντ Κοένστον, στους αδελφούς Ταβιάνι, στον Παβέζε, στον Πεσόα, στον Κουέντιν Ταραντίνο, στον Σέρτζιο Λεόνε, στον Ίταλο Καλβίνο, στον Ντανίλο Κις, στον Γεφτουσένκο, στον Ιωσήφ Μπρόντσκι, στη φεμινίστρια Λέα Μελάντρι ,στον Αλ Μπάνο, στη Ρομίνα Πάουερ, στον Γιώργο Σεφέρη, στον Καρούζο, στον Θωμά Γκόρπα, στη Νανά Ησαΐα, στον Γιώργο Καραβασίλη, στον Θανάση Κωσταβάρα ,στον Βασίλη Στεριάδη, στον Αρτινό ποιητή Ηλία Λάγιο, στον μουσικό Παύλο Σιδηρόπουλο, στον μουσικό Νικόλαο Άσιμο, στον ρόκερ Βασίλη Πετρίδη, στον ζωγράφο Παναγιώτη Λιναρδάκη, στον ζωγράφο Σπύρο Βασιλείου, στον ισοβίτη Νίκο Κοεμτζή, στον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο, στον φωτογράφο Τάκη Τλούπα, στην εκδότρια Πόπη Γκανά, στον Θωμά Κοροβίνη, στον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο, στον ποιητή Νίκο Σαραντάκο, στον Αρτινό ποιητή Γιάννη Παππά ,στον συγγραφέα Καραγάτση, στον ποιητή Γιάννη Βαρβέρη, στον ποιητή Αργύρη Χιόνη ,στον ποιητή Νίκο Ασλάνογλου, κ.α.


Το βιβλίο «Ο δόκτωρ Ψ ανάμεσα στους άλλους» πρόκειται για μια πολυτροπική, έκκεντρη αφήγηση γεμάτη εναλλαγές αφηγητών και οπτικής γωνίας, και βιβλία μέσα στο βιβλίο. Έκκεντρη ματιά, αίσθημα που κοχλάζει κάτω από την ήρεμη επιφάνεια ,λεπταίσθητη γλώσσα, που η πυκνότητα και η εσωτερική της μουσικότητα παραπέμπουν στην ποίηση.
Μια φιλοσοφική αλληγορία που μπορεί να διαβαστεί ως ποιητική πρόζα ,δραματικό έργο ή πειραματικό πεζογράφημα.
Πρόκειται για το καλύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2021.
Διαβάστε το.


Ο Σωτήρης Παστάκας γεννήθηκε στη Λάρισα, στις 13 Δεκεμβρίου 1954. Σπούδασε ιατρική στη Ρώμη και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική στο ΨΝΑ (Δαφνί).
Από το 1985 και για τριάντα χρόνια εργάστηκε ως ψυχίατρος στην Αθήνα. Από τα ιδρυτικά μέλη της “Εταιρείας Έρευνας της Συμπεριφοράς”.
Το 1981 δημοσίευσε για πρώτη φορά τέσσερα ποιήματα στο λογοτεχνικό περιοδικό “Το Δέντρο” (τεύχ. 20, Απρίλιος 1981), του οποίου υπήρξε τακτικός συνεργάτης μέχρι το 1987. Από το 1988 είναι τακτικός συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού “Πλανόδιον”. Έχει δημοσιεύσει επίσης συνεργασίες στα περιοδικά “Τετράδια Ψυχιατρικής”, “Ο κόσμος του βιβλίου”, “Το παραμιλητό”, “Σπαρμός”, “Ποίηση”, “Μανδραγόρας”, “Νέα Εστία” καθώς και στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Μεταθέσεις”. Το 1994 εξελέγη μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Τον Ιούνιο 2001 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην ίδρυση της “Παγκόσμιας Ποιητικής Ακαδημίας” (World Poetry Academy), στην πόλη της Βερόνας, υπό την αιγίδα της Ουνέσκο. Τον Σεπτέμβριο 2001 έτυχε φιλοξενίας στο Hawthornden Castle, Inernational Retreat for Writers, κοντά στο Εδιμβούργο. To 2002 δημιούργησε, και έκτοτε διευθύνει, τη διαδικτυακή επιθεώρηση ποιητικής τέχνης www.poiein.gr.
Έχει εκδώσει δεκατέσσερις ποιητικές συλλογές, ένα θεατρικό μονόλογο, ένα βιβλίο με δοκίμια και μεταφράσεις Ιταλών ποιητών. Έχει μεταφραστεί σε δώδεκα γλώσσες και το βιβλίο του “Food Line” κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 2015.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave