Ο καπετάν Γιώργης Σαρρής, έχει στον Μεγάλο Γυαλό μια ζωή στρωμένη, δίπλα στη γυναίκα του Ελένη και τον γιο του Βασιλάκη. Είναι ευκατάστατος, τίμιος και εργατικός και βοηθά όποιον έχει ανάγκη. Τη λάθος στιγμή θα λογομαχήσει με τον Παντελή, έναν γρουσούζη άντρα και όταν την επόμενη μέρα ο τελευταίος θα βρεθεί νεκρός, όλοι θα κατηγορήσουν τον Γιώργη. Θα σταθούν απέναντί του, ακόμα και η μάνα του και δε θα πιστεύουν τα όσα ο ίδιος ισχυρίζεται. Θα του γυρίσουν την πλάτη και θα τον θεωρήσουν ένοχο χωρίς να του δώσουν την ευκαιρία να υπερασπιστεί την αθωότητά του.
Η φυγή, αν και δηλώνει ενοχή, είναι η μόνη λύση μιας και πλέον όλοι δηλώνουν εχθροί του. Μια νύχτα γεμάτη αντάρα, παρέα με τη βάρκα του θα παλέψει με τα κύματα και θα βρει απάνεμο λιμάνι στη Χίο, κοντά στον καπετάν Μάνθο που ο τελευταίος και η μάνα του θα τον αγκαλιάσουν και θα πιστέψουν ακράδαντα στην αλήθεια που θα τους εξομολογηθεί. Ο Μάνθος έγινε αδερφός του και η κυρά Μάρθα μάνα του!


Στα Βουρλά έχουν τις δουλειές τους και ο τόπος αυτός θα σταθεί ευδόκιμος για την πορεία και των δυο στη ζωή. Ο Μάνθος θα ερωτευτεί και θα παντρευτεί τη Στέλλα, και η Πάτρα αδερφή της, θα κλέψει την καρδιά του Γιώργη, μα εκείνος δεν έχει κουράγιο να φτιάξει ξανά τη ζωή του, όντας κυνηγημένος από τον νόμο αλλά και τους ανθρώπους.
Απρόσμενα γεγονότα θα αλλάξουν άρδην τη ζωή του, θα αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του στο κάλεσμα της Πάτρας και η οικογένειά της θα τον αγκαλιάσει και θα τον αγαπήσει, για τα χαρίσματα που διαθέτει αλλά και για τη φιλοτιμία και την εργατικότητά του.
Τα πρώτα σύννεφα, τα Αμελέ Ταμπουρού, το θαύμα της Παναγίας της Βουρλιώτισσας τον Αύγουστο του 1922, η Γκιαούρ Ισμίρ, το ολοκαύτωμα της 29ης Αυγούστου, η επιδρομή των Τσετών, οι καταστροφικές φωτιές, οι φρικαλεότητες, οι βιασμοί, το καΐκι η «Παναγία» που έγινε βορά της αγριότητας των Τούρκων, η γη τους που κατάντησε κρανίου τόπος και οι θηριωδίες που έβαψαν τις ψυχές τους ανεξίτηλα και για πάντα, ξεδιπλώνονται στις σελίδες του βιβλίου και μας γεμίζουν θλίψη, πόνο και απορία, σχετικά με το ποιος θεός επέτρεψε σ’ αυτή τη βάναυση ιστορία να λάβει σάρκα και οστά.


Ο Γιώργης με την Πάτρα φυγαδεύονται στη Χίο και λίγο αργότερα η υπόλοιπη οικογένεια γεμάτη πληγές παίρνει το πρώτο διαθέσιμο καράβι για την Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους τα παιδιά την αθωότητά τους και η Κατίνα, αδερφή της Πάτρας, την αγάπη της να σκεπάζει το άψυχο σώμα του Οσμάν, ο οποίος τους προστάτευσε μέχρι το τέλος.
Αγνοούμενοι, αρρώστιες, ελλείψεις και ντροπή, συνοικισμοί της κακιάς ώρας και η ελπίδα για ζωή θα δώσει στα πρόσωπα της ιστορίας το κουράγιο για να συνεχίσουν. Θα σμίξουν ξανά στον Βόλο και θα προσπαθήσουν να στήσουν ξανά τη ζωή και το σπίτι τους, στηρίζοντας ο ένας τον άλλον με κάθε τρόπο.
Τα μωρά που θα γεννηθούν, μια ποιητική συλλογή, ο Ρομπέρτο, ο πόλεμος των Ιταλών, η κατοχή, η κίτρινη αποθήκη, η φυλακή του Γιώργη, η πρώτη αιμόπτυση, ο ξύλινος Βουκεφάλας, ο Μουράτ που ποτέ δεν ξέχασε τη Βασιλεία, η αγνή αγάπη των ηρώων και μια συνωνυμία με νόημα, θα φέρουν απρόσμενες εξελίξεις στην ιστορία που άλλοτε θα έχουν ευχάριστη χροιά και άλλοτε δυστυχία, πόνο και εξιλέωση.
Θα περάσουμε από τον Μεγάλο Γιαλό, στη Σκάλα, τη Χίο, τον Πειραιά, την Κηφισιά και θα καταλήξουμε στη Νέα Ιωνία του Βόλου όπου μαζί με ένα ασημογάλανο δελφίνι και πολλά ιστορικά στοιχεία που πλαισιώνουν την ιστορία του Γιώργη, θα γίνουμε θεατές μιας ιστορίας γεμάτης πόνο, βαθύ συναισθηματικό φορτίο αλλά και ελπίδα και θα αναλογιστούμε τη δύναμη της συγχώρεσης και της αδικίας που πολλές φορές μας παρασύρει δίχως έλεος στους κόλπους της.

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο των Έφη Καγξίδου, Λίνα Σπεντζάρη, ένα μικρό βιογραφικό των οποίων θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…από τι υλικό είναι φτιαγμένη η ψυχή του ανθρώπου;…

Αναλογιστείτε την ιστορία και απαντήστε ο καθένας με τα δικά του εφόδια στην παραπάνω ερώτηση. Εγώ θα πω μονάχα, ότι η ψυχή του ανθρώπου, ένα κράμα ανθεκτικό και συνάμα ευάλωτο, ικανό όμως να μας κρατά ζωντανούς ακόμα και τις στιγμές που όλα γύρω μας καταρρέουν.

Η Έφη Καγξίδου ζει στη Θεσσαλονίκη. Το 2013 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Από τον εξώστη της ψυχής μου». Το έργο αυτό με απόφαση του Πατριαρχείου πρωτοκολλήθηκε και τοποθετήθηκε στη βιβλιοθήκη του Μεγάλου Βασιλείου. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά.
Η Λίνα Σπεντζάρη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσε μέσα στη σιωπή. Το ταξίδι της στη ζωή έγινε μαγικό, όταν συνάντησε τον γραπτό λόγο. Και τότε όλα γύρω της απέκτησαν φωνή. Ένα πρώτο βραβείο ξενόγλωσσου ποιητή στον λογοτεχνικό διαγωνισμό «Gionanni Gronchi» το 2009 και η συμμετοχή της σε τρεις ποιητικές ανθολογίες, άνοιξαν το δρόμο για την έκδοση της πρώτης της ποιητικής συλλογής, με τίτλο «Προς ποίηση».

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΞΗ.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave