Τόλης Αναγνωστόπουλος
Εκδόσεις: Πνοή 2020
Μυθιστόρημα Σελ. 342

▪️ << Πάντα τέτοια >> λέει.
Όλο αυτό λέει όταν πίνουμε μαζί. Άκαιρο μάλλον τώρα.
<< Τι “πάντα τέτοια”, ρε; Μαυρίλα και μιζέρια αιωρούνται>>.
<< Είμαστε μαζί… αυτό μετράει>> λέει και ξανασηκώνει το ποτήρι του.▪️
(Απόσπασμα-απόσταγμα).

Ήδη από τον σημειολογικό τίτλο και το οπισθόφυλλο ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια ιστορία φιλίας όμως δεν προϊδεάζεται γι’ αυτό που θα του συμβεί καθώς από την πρώτη κιόλας σελίδα παρασύρεται, συμπορεύεται και συμπάσχει με τους ήρωες σ’ένα αναπάντεχο ταξίδι αυτογνωσίας, σε μια ενδόμυχη αποτίμηση των όσων έζησε ο ίδιος αλλά και αυτών που δεν τόλμησε και ακύρωσε, σε μια θεραπεία αυτεπίγνωσης, με τη διεισδυτική πένα του συγγραφέα να κρατάει τον ρυθμό της “συνεδρίας”.
Κυρίαρχη είναι η γλώσσα γραφής η οποία μοιράζεται ισόποσα ρεαλιστικά και λυρικά στοιχεία, με σπιρτάδα, έξυπνους διαλόγους, αιχμηρό σαρκασμό και με την δυναμική της εντέλει να διαχειρίζεται με μαεστρία το ειδικό βάρος της μυθιστορίας.


Ο Βασίλης, ο Πάρης και η Βάλια, τρεις προσωπικότητες με διαφορετικές προσλαμβάνουσες και χαρακτήρα ζουν στην ταράτσα με το μικρό δώμα που στεγάζει για καιρό τη φιλία τους και τη δύσκολη αλλά δημιουργική καθημερινότητά τους.
Ο Πάρης είναι τύπος αντισυμβατικός, χρόνιος μπάρμαν, νυχτόβιος και άφραγκος, με πολλά απωθημένα και τραύματα αλλά για τον φίλο του γενναιόδωρος, καθώς πασχίζει να τον στηρίξει στην επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξή του.
Ο Βασίλης είναι χωρισμένος με παιδί, από τυπική οικογένεια με μορφωμένους γονείς, είναι χαρισματικό αλλά άνεργο πλέον στέλεχος επιχειρήσεων• χαρακτηριστικός τύπος γιάπη, υστερεί σε εμπειρίες ζωής και θεωρεί τον Πάρη μέντορα και στήριγμά του.
Η Βάλια είναι ένα πλάσμα κακοποιημένο από τον σύζυγό της, ενοχική μέσα από την αυτοκριτική της -“ανέχομαι άρα του δίνω δύναμη”- βρίσκεται σε μόνιμη αναζήτηση της ελευθερίας της, μοιράζεται με τους δύο φίλους την κοινή ανάγκη αποδοχής και την καθημερινότητά της και λειτουργεί στην παρέα σαν βαλβίδα ασφαλείας.

▪️<< Δεν περίμενα ποτέ πως ένα μικρό δώμα θα ήταν η διέξοδός μου >>.
▪️<<Έχουμε τα θέματά μας, αλλά προσπαθούμε άλλος να κρατηθεί όρθιος, άλλος να ανακάμψει, κι εγώ να ξαναζήσω>>.

Η ροκ αντίληψη για τα πράγματα του ενός, το παροπλισμένο ταλέντο του άλλου, οι ουσίες και τα ανείπωτα μυστικά μπλέκουν γλυκά κάνοντας το δώμα της ταράτσας άλλοτε να μοιάζει καταφύγιο ελπίδας και άλλοτε ασφυκτικό κελί.
Οι συζητήσεις μεταξύ τους κάνουν τα ασήμαντα σημαντικά, οι φλύαρες σιωπές τους αναδεικνύουν την αξία του “μαζί” και η βαθιά σχέση τους χτίζεται σε γερά θεμέλια αυτονομίας και όχι για να υποκαταστήσει πιθανά ψυχικά ελλείμματα.
Ο Πάρης, ο δοτικός – χωρίς ανάγκη ανταπόδοσης – φίλος είναι τώρα σοβαρά άρρωστος, αρνείται τις θεραπείες, γράφει σ’ ένα τετράδιο τις σιωπές του και πριν “φύγει” αξιοπρεπώς, λαχταρά ένα ταξίδι με ανοιχτό αμάξι κάμπριο χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.
Τώρα είναι η σειρά του Βασίλη να τον στηρίξει με κάθε τρόπο και το κάνει. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης από το να παραβλέψεις το κάλεσμα της εταιρείας που μάλλον θα σε προσλάβει – μετά από τόσο μεγάλη περίοδο ανεργίας – για να κάνεις με τον φίλο σου το ταξίδι της ζωής του; μα αφού το “μαζί” είναι πιο σημαντικό από το ίδιο το ταξίδι…
Κάπου έχει γραφτεί μια όμορφη σκέψη: “Ο πραγματικός φίλος ποτέ δεν μπαίνει στον δρόμο σου εκτός και αν πηγαίνεις παρακάτω“.


Ο Βασίλης το οργανώνει σε μια στιγμή που η Βάλια βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο συνειδητοποίησης – μη μπορώντας να αλλάξει το παρελθόν της, μη γνωρίζοντας το μέλλον της, εκείνο που έχει ανάγκη είναι να βρίσκεται μαζί τους – κι έτσι τους ακολουθεί.
Βγαίνουν στο δρόμο με μια ανοιχτή Μερσεντές πεντηκονταετίας, με τη μουσική από τους Στέρεο Νόβα και τους Τερμίτες να ανεβάζει τους σφυγμούς, χωρίς χρονοδιάγραμμα και προορισμό.
Με κατεύθυνση τον βορρά διασχίζουν πόλεις και χωριά απολαμβάνοντας την ελληνική ύπαιθρο και τους ανθρώπους της, κάνουν μπάνιο σε όμορφες παραλίες, ανεβοκατεβαίνουν βουνά και μπαίνουν σε παράδρομους, ρουφάνε κυριολεκτικά το τοπίο, τις στιγμές και ό,τι αντικρίζουν τα μάτια τους, και οι μέρες περνάνε….
Ακολουθώντας το οδοιπορικό τους ο αναγνώστης απολαμβάνει συζητήσεις, εικόνες και γκάζια έχοντας την αίσθηση ότι ο αέρας τού μπερδεύει τα μαλλιά και τού στεγνώνει τα υγρά από συγκίνηση μάτια…

Ολοκληρώνοντας την κατάθεση της αναγνωστικής μου εμπειρίας, το μήνυμα που κρατώ λέει ότι, εάν αποφασίσεις κάποτε να ξεκινήσεις το δικό σου ταξίδι, πρέπει να γνωρίζεις ότι ένα μεγάλο ταξίδι αρχίζει πάντα με ένα μικρό.
Συμπερασματικά πρόκειται για ένα αξιόλογο βιβλίο με υπέροχη πλοκή, εκφραστική γλώσσα γραφής και εξαιρετική σκιαγράφηση-ψυχογράφηση χαρακτήρων. Συνεκτιμώντας δε, τα στοιχεία της πολύ καλής έκδοσης κι επιμέλειας καταλήγουμε ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που διεκδικεί επάξια την αναγνωστική προσοχή μας.

◾ Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Τόλης Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε το 1973 στην Αθήνα. Σπούδασε Διοίκηση Νοσοκομείων και έκανε μεταπτυχιακά στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και στα Οικονομικά της Υγείας. Εργάστηκε πολλά χρόνια στην οικονομική διεύθυνση μεγάλων ιδιωτικών νοσοκομείων. Το τελευταίο διάστημα προσαρμόζεται σε λογικές και απαιτήσεις του δημόσιου τομέα. Στο θέμα της οικογένειας τον ανέχονται μια γυναίκα και δυο μικρά αγόρια, χωρίς να ελπίζουν σε τίποτα καλύτερο από το να γράφει για να τους αφήνει ήσυχους. Παρακολουθεί σεμινάρια δημιουργικής γραφής και γράφει ασταμάτητα, όχι πολύ αισιόδοξα αλλά με δόσεις χιούμορ. Προτιμά το βουνό από τη θάλασσα, το ποδήλατο από το αυτοκίνητο, το εσπρέσο από το νεσκαφέ, τη lowbap μουσική από τη ροκ. Πιστεύει στη φιλία. Αν και οι πραγματικοί του φίλοι είναι πολύ λιγότεροι από τους διαδικτυακούς και απαιτούν περισσότερα από ένα follow ή ένα like. Αρθρογραφεί στο κοινωνικό δίκτυο για το βιβλίο “Bookia”. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα “Ένας ή κανένας”, εκδόσεις Το Ανώνυμο Βιβλίο, “Βαθύ ρήγμα” και “Δρόμος η ζωή ταράτσες τα όνειρά μας, εκδόσεις Πνοή.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave