Δεν υπάρχει άνθρωπος δίχως τραύματα. Η ζωή μας διαμορφώνεται πάνω στα τραύματά μας. Αυτός ο κόσμος έχει απίστευτο πόνο. Ό,τι ζούμε είναι απώλειες που είτε τις μεταμορφώσαμε σε ζωή είτε έγιναν η κόλασή μας. Η ζωή μας ολόκληρη είναι μια μάχη να μετατρέψουμε και να μεταπλάσουμε το σκοτάδι σε φως. Αυτό είναι το στοίχημα της ζωής μας, πώς θα μεταμορφώσουμε την κόλαση σε παράδεισο. Το ζητούμενο της ζωής μας δεν είναι η εξαφάνιση του τραύματος, αλλά η μεταμόρφωσή του. Δεν περιμένουμε να χαθούν οι ουλές, αλλά να μεταπλαστούν σε φως. Πώς το τραύμα θα γίνει θαύμα. Πώς η πληγή θα γίνει ζωή, δημιουργία, φως, χαρά, σχέση, έρωτας, αγάπη. Αυτό δεν κάνουν οι τέχνες; Η τέχνη στη βαθύτερη σημασία της δεν είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να εξέλθει από την κόλασή του; Να δώσει φως, χρώμα, ήχο, στα τραύματά του; Αυτό είναι και η αγιότητα, η μεγίστη τέχνη της ζωής. Η μετάπλαση ενός θεμελιώδους τραύματος σε συνάντηση με τον Θεό. Εδώ λοιπόν αισθανόμαστε ότι βρίσκεται ο Θεός. Μέσα στο τραύμα μας. Η σιωπή είναι ένας άλλος τρόπος με τον οποίο ο Θεός απαντά στις προσευχές μας. Γνωρίζει ότι το τραύμα για να γίνει θαύμα, χρειάζεται χρόνο, αργούς ρυθμούς, ωρίμανση και παιδαγωγία εν Χριστώ. Τα θαύματα συμβαίνουν όταν πάψεις να τα περιμένεις. Δυστυχώς άνθρωποι με τραύματα αντί να βαθαίνουν ψυχικά μέσα από τον πόνο, να γίνονται ρηχότεροι, κι αντί να μαλακώνουν, να σκληραίνουν τόσο προς τον εαυτό τους όσο και προς τους άλλους.


Τα βάσανα, οι καημοί, οι φόβοι και οι ανασφάλειες, οι αποτυχίες και οι ματαιώσεις, τα πάθη και οι αμαρτίες, είναι ο φόβος του θανάτου και το τραύμα της απώλειας. Το τραύμα είναι πάντα μια απώλεια ενός μέρους της ψυχής μας. Η ζωή μας είναι γεμάτη από απώλειες και η ποιότητα του βίου μας θα κριθεί απ΄ αυτό, από το κατά πόσο δηλαδή μεταμορφώσαμε ή απωθήσαμε τις απώλειές μας.
Το σπουδαιότερο δώρο της ζωής είναι να συνειδητοποιήσουμε τη θνητότητά μας. Να βλέπουμε τον θάνατο χωρίς να μας τρομάζει η απειλή του. Η μεγαλύτερη μορφή βίας που δέχεται ο άνθρωπος, είναι η γνώση του θανάτου του. Καμία ηθική δεν νικάει τον θάνατο. Μονάχα η ζωή μπορεί να νικήσει τον θάνατο.
Και οι Άγιοι κλαίνε. Το μυστικό και η χάρη των Αγίων είναι ότι δια της Χάριτος αποδέχονται και μεταμορφώνουν την πληγή, τα τραύμα και το άδικο της ζωής σε δοξολογία , ευχαριστία και δρόμο κοινωνίας με τον βαθύτερο εαυτό τους και τον Θεό.


Μη κρίνετε, ίνα μην κριθείτε…
Θάψε ό,τι νεκρό ζει μέσα σου. Ο Χριστός λέει, «Άφες τους νεκρούς θάψε τους εαυτών νεκρούς», δηλαδή άφησε το νεκρό παρελθόν σου και κοίτα μπροστά.
Τελικά τις εντολές του Θεού προσπαθούμε να τις εφαρμόσουμε επειδή αγαπάμε τον Θεό ή επειδή φοβόμαστε την οργή Του και την απώλεια του παραδείσου; Δεν θέλω τον παράδεισό Του αλλά Εκείνο. Και όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος , «εγώ θέλω τον Χριστό ακόμη και στην κόλαση». Αυτό είναι το υγιές χριστιανικό φρόνημα. Ο παράδεισος και η Βασιλεία του Θεού είναι το αποτέλεσμα όχι ενός επιτεύγματος ή κατορθώματος , αλλά μιας σχέσης.
Όσοι αγάπησαν δεν είναι τόσο αθώοι…Μια αγαπητική σχέση έχει ως δομικό της κριτήριο τον σεβασμό της μοναδικότητας του άλλου ανθρώπου. Αγάπη σημαίνει να αποδέχομαι την ετερότητά σου αγαπώντας ακόμη και τις σκιές σου ,γιατί ξέρω ότι είσαι εσύ ,φως και σκοτάδι μαζί. Κάτι σημαντικό : οι πραγματικές αγάπες πάνε στον παράδεισο.
Να μη σκέφτεσαι και να μην ερμηνεύεις τη ζωή με άσπρο-μαύρο, καλό-και κακό, σωστό και λάθος, αγαθό και πονηρό . Έχουμε αρετές και πάθη , χαρίσματα και αδυναμίες. Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να έζησε σε αυτή τη γη και να μην έκανε λάθη και να μην έχει πέσει σε αμαρτίες ,λάθος επιλογές και αστοχίες ; Δεν υπάρχει στη ζωή αυτή απόλυτο σχήμα. Τίποτε δεν είναι μόνο έτσι, είναι και αλλιώς και πέρα από το αλλιώς. Ο άνθρωπος πέφτει στην αμαρτία είτε από εγωισμό είτε από θλίψη. Είμαστε πολλά πράγματα μαζί. Μέσα μας ζουν φως και σκοτάδι. Σκοπός της ζωής του βίου μας να αναδείξουμε το φως , αλλά γνωρίζοντας ότι υπάρχει και το σκοτάδι.
Σκοπός του ανθρώπου δεν είναι να κάνει τη «σωστή» προσευχή , αλλά να γίνει ο ίδιος προσευχή. Να λες την ευχή του Ιησού , «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…»
Είναι ένα απολύτως σκόπιμο ταξίδι αφήγησης, με το οποίο προσπαθεί ο συγγραφέας να βοηθήσει τον καθένα μας να καταλάβει ποιος είναι ποιος είναι ο Άλλος και στο μέτρο των ατομικών και συλλογικών δράσεων, εάν μπορεί να κάνει κάτι, κάτι να γίνει , κάτι ν΄ αλλάξει. Να παρατηρεί τα σημεία. Δεν υπάρχει ζωή δίχως ο Θεός να αφήνει καθημερινά σημάδια. Ο Θεός σου μιλάει μέσα από την καθημερινότητά σου. Αφήσου και δες.
Το βιβλίο είναι μια μικρή πολύτιμη κιβωτός. Σωστός θησαυρός προσωπικών χώρων, χρήσιμων εξομολογήσεων, ροή για μια ζωή γεμάτη ερωτηματικά και θαυμαστικά ,γραμμένο από έναν άνθρωπο της εποχής του, που σίγουρα έχει διαλέξει μετερίζι.


Ο συγγραφέας πρωτοπρεσβύτερος Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ή πατέρας Λίβυος προστρέχει στο τραύμα, αντλεί από την πηγή της πληγής και ανασύρει θραύσματα θρησκευτικών ιστοριών και παραδειγμάτων αγίων, κάποτε μάλιστα αιχμηρά ή ματωμένα , που λάμπουν καθώς τα φωτίζει ένα πλάγιο φως.
Σωστές, κατανοητές και χρήσιμες συμβουλές και προτροπές, από ένα ευλογημένο, φωτισμένο και αρκετά μορφωμένο, εναλλακτικό ιερέα της Κρήτης, που μιλά στις ψυχές των Ελλήνων. Βιβλίο σημαντικό για τον καθένα.
Διαβάστε το.


Ο πρωτοπρεσβύτερος Χαράλαμπος Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1975 στο Ηράκλειο Κρήτης. Φοίτησε στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Κρήτης και μετέπειτα στην Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης. Ασχολήθηκε με τις νέες μορφές πληροφοριακής επικοινωνίας, ιδιαιτέρως με το blogging, δημιουργώντας πολλά ιστολόγια με σημαντικότερο το π.Λίβυος: http//plibyos.blogspot.com. Σήμερα ζει στην νότια Κρήτη, στο χωριό Πύργος Μονοφατσίου, και είναι εφημέριος στην ενορία Αγ. Ειρήνης Πύργου. Είναι έγγαμος και έχει τρία παιδιά. Έχει γράψει οκτώ βιβλία.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave