Κριτική για το βιβλίο: “Το διαμαντένιο σώμα” της Ζοέλ Λοπινό από την Δέσποινα Δημητριάδου

«Κι αν αυτά που ανατρέπουν τη ζωή μας -οι δοκιμασίες, οι απώλειες, οι αποτυχίες- γκρεμίζονται για έναν και μόνο λόγο: για να παλέψουμε με τον εαυτό μας ώστε να βγει το καλύτερο κομμάτι του, τα σπάνια πετράδια του;»

Το νέο μυθιστόρημα της γαλλίδας συγγραφέως με τις ελληνικές ρίζες Ζοέλ Λοπινό, που πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη και έχει τίτλο Το διαμαντένιο σώμα διαβάζεται με έναν μόνο τρόπο: απνευστί!

Η αφήγηση ξεκινάει με ένα τραγικό συμβάν στη Βρετάνη του 1686, όπου ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι αυτοκτονεί από έρωτα. Η κύρια πλοκή του έργου όμως διαδραματίζεται στη σύγχρονη πραγματικότητα του 21ου αιώνα κάπου ανάμεσα στη Λυών και το Βόλο, τις αφετηρίες δηλαδή του Φοίβου και της Αλκυόνης που είναι και οι βασικοί πρωταγωνιστές.

Αν και δεν είναι η μητρική της γλώσσα, η Ζοέλ Λοπινό χειρίζεται άριστα τα ελληνικά. Έχει αρκετό ενδιαφέρον ειδικά η επιλογή κάποιων λέξεων που χρησιμοποιεί τις οποίες δεν βλέπουμε πια τόσο συχνά στον γραπτό λόγο και προσθέτουν ιδιαίτερο χρώμα στην ανάγνωση. Με κάθε ευκαιρία, η συγγραφέας στο μυθιστόρημα αυτό, αποτυπώνει τον σεβασμό που δείχνει στην Ελλάδα και τον πολιτισμό της μεταφέροντας μηνύματα αισιοδοξίας και θετικής σκέψης για το μέλλον. Βρήκα ιδιαίτερα γοητευτικό τον τρόπο που μετατρέπει απλές και πεζές καταστάσεις σε ποιητικές εικόνες. Μια μικρή υπερβολή που διέκρινα στις πρώτες σελίδες του βιβλίου πάνω στη σύνθεση των παρομοιώσεων, δικαιολογείται σε μια προσπάθεια να αποδόσει τον τρόπο επικοινωνίας που είχε καθιερωθεί στα 1686 όπου ο λόγος, ήταν περισσότερο λυρικός από ό,τι έχουμε συνηθίσει στον 21ο αιώνα.

Μου άρεσε ο διάχυτος ρομαντισμός που διακρίνεται στο γραπτό της, αλλά και ο απροκάλυπτος ανθρωποκεντρισμός της που ενισχύεται από τα επαναλαμβανόμενα μυνήματα υπέρ της ενότητας, της αλληλεγγύης και της σύμπραξης, με στόχο ένα βελτιωμένο αύριο για όλους. Νομίζω ότι η έννοια και η ουσία της κοινότητας, ειδικά σήμερα που οι οικονομικές συνθήκες δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκές για μεγάλη μερίδα του κόσμου, παίζουν σημαντικό ρόλο για την χαρισματική αυτή συγγραφέα.

Το διαμαντένιο σώμα, είναι ένα σύγχρονο μυθιστόρημα με ενδιαφέρουσα πλοκή που διατηρεί το αναγνωστικό ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, είναι καθημερινοί άνθρωποι που κουβαλάνε, τα δικά τους φαντάσματα μέσα στα μπαούλα της ψυχής τους και ζουν τις ζωές τους όπως όλοι μας. Έρχονται αντιμέτωποι με προβλήματα, απογοητεύσεις, ανατροπές, πίκρες και δυσκολίες αλλά δεν το βάζουν κάτω όπως λέμε. Συνεχίζουν την πορεία τους και προσπαθούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο να επουλώσει τις πληγές του και να βγει μέσα από κάθε ήττα, εσωτερικά, ακόμα πιο ισχυρός. Έχουν τα όνειρα και τα πιστεύω τους τα οποία προσπαθούν ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθήκες να μην προδώσουν. Κανένας από τους δύο δεν επιλέγει να ακολουθήσει μια εύκολη και συμβιβαστική διαδρομή και αυτό το χαρακτηριστικό τους μετατρέπει κατά κάποιο τρόπο σε ιδανικά πρότυπα. Όταν αυτοί οι δύο άνθρωποι θα διασταυρωθούν στην ωριμότητα της ζωής τους, όπως είναι φυσικό μόνο θετικά αποτελέσματα μπορούμε ως αναγνώστες να αναμένουμε.

Η Λοπινό με την διαφορετική της προσέγγιση σε αυτό που αποκαλούμε ύπαρξη, προσφέρει στον αναγνώστη μια ενδιαφέρουσα πρόταση αντιμετώπισης της καθημερινότητας όπου ο ρόλος του θύματος αποβάλλεται συνειδητά, η πίστη στον εαυτό μας επιβάλλεται, ενώ η ανιδιοτελής αγάπη αποθεώνεται. Νομίζω ότι είναι μια ενδιαφέρουσα αναγνωστική επιλογή ειδικά τώρα που ανοίγει ο καιρός και παίρνουμε σιγά σιγά τον δρόμο για τις παραλίες.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save