Πόσο εύκολο και εφικτό είναι για τον άνθρωπο να υφάνει όσα ονειρεύεται και να μπορέσει να τα κάνει πραγματικότητα, ώστε να αισθανθεί πληρότητα και ευτυχία; Όχι και τόσο εύκολο, όπως αποδεικνύεται για τους ήρωες του νέου μυθιστορήματος της Ειρένας Ιωαννίδου Αδαμίδου. Ο Θόδωρος και η Κατερίνα, οι δύο κεντρικοί ήρωες, δεν καταφέρνουν να αντιπαλέψουν τις αντιξοότητες και δεν καταφέρνουν να είναι μαζί. Γιατί, όπως φαίνεται, όσα τους χωρίζουν είναι περισσότερα από όσα τους ενώνουν…
Ο Θόδωρος είναι εργατικός, ονειροπόλος, με διάθεση να ερωτευτεί. Έχει όμως περιορισμένη μόρφωση, γεγονός που τον κάνει να εξαρτάται πλήρως οικονομικά από τον πατέρα του και τον αδερφό του, οι οποίοι έχουν μεγάλες βλέψεις για να πλουτίσουν από το υφασματάδικό τους και να αναρριχηθούν στην υψηλή κοινωνία της Κύπρου. Η Κατερίνα είναι μία Ναπολιτάνα φτωχή προσφυγοπούλα με ταλέντο στο βελόνι. Όταν οι δύο νέοι ερωτεύονται βαθιά και η κοπέλα μένει έγκυος, ο πατέρας του Θόδωρου αρνείται να παντρευτεί ο γιος του μια ξενομερίτισσα και αμφιβόλων ηθών και να γεννήσει το μπάσταρδο παιδί τους. Έτσι ο Θόδωρος δεν καταφέρνει ποτέ να ξεπεράσει τη δειλία του και να αντιταχθεί στις επιταγές του πατέρα του, ακόμα και ύστερα από τον θάνατό του. Η Κατερίνα παλεύει μονάχη της και γεννά και αναθρέφει μόνη της το παιδί τους… Θα καταφέρουν τελικά πατέρας και κόρη να γνωριστούν και να καλύψουν τα χαμένα χρόνια;
Tριγύρω από τους άρτια σκιαγραφημένους ήρωες το παζλ της μυθοπλασίας συμπληρώνουν και άλλα πρόσωπα, η Ελένη, η Άννα, η Μάρθα, ο Αντρέας, ο Μιχάλης, ο Σταμάτης οι οποίοι κρύβουν τα δικά τους μυστικά και παλεύουν, άλλοτε σωστά και άλλοτε με λάθος τρόπο, να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Άλλοι βγαίνουν νικητές με το πείσμα τους, άλλοι απογοητεύονται έχοντας γευτεί την πίκρα των λανθασμένων επιλογών των άλλων.
Και γύρω από τη μυθοπλασία, η συγγραφέας συνυφαίνει το ιστορικό φόντο της προσπάθειας για την Κυπριακή Ανεξαρτησία περιγράφοντας μεστά και με την ιστορική τους αλήθεια και ακρίβεια τα ολέθρια γεγονότα του 1955 και της Τουρκικής Εισβολής στην Κύπρο το 1974.
Η γραφή της Αδαμίδου αποπνέει πάντα φρεσκάδα, ποιότητα και ευγένεια. Η ίδια σέβεται το αναγνωστικό της κοινό και οι ιστορίες της διαβάζονται με ενδιαφέρον καθώς ο ρυθμός της αφήγησης ρέει αβίαστα με ένταση και το κείμενο δεν «κολλάει» πουθενά.

ufainontas oneira

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave