Συλλογή ποιημάτων «Ανα-κατευθύνσεις» – Εκδόσεις «Κάκτος»
Μ’ ένα εξώφυλλο που σε προ(σ)καλεί να το αποκωδικοποιήσεις παρατηρώντας τα δυο πρόσωπα που κυριαρχούν σ’ αυτό, αλλά και στίχους βγαλμένους από τη στάση ζωής και τη βαθιά της προσωπική αναζήτηση, η Μαργαρίτα Αρβανίτη μέσα από τη συλλογή ποιημάτων της μας ωθεί να σκεφτούμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και να επανεκτιμήσουμε τις σκέψεις και τις… κατευθύνσεις μας. «Όταν γράφω επιθυμώ, τα όσα επικοινωνώ, να μπορούν να συντελούν θετικά στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι, η διαμόρφωση του οποίου είναι ατομική και συγχρόνως κοινωνική ευθύνη όλων μας».
Στη συζήτησή μας χαρακτηρίζει τη συλλογή της ως «Ποιήματα κοινωνικού προσανατολισμού», θεωρώντας ως κεντρικό της «ήρωα» τον σύγχρονο άνθρωπο, κάτι που αντιλαμβάνεται αμέσως ο αναγνώστης. Όπως λέει στο Vivlio-life «Ο τίτλος ΑΝΑ-ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ αποτελεί πρόταση για επανεκτιμήσεις και επαναπροσδιορισμούς απόψεων ζωής, προσαρμοσμένων στις νέες ανάγκες της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας, ικανών να λύνουν τα προβλήματα και όχι να τα συντηρούν σε βάρος μας».
Ξεκινώντας τη συνέντευξή μας θα ήθελα να μας μιλήσετε για την επιλογή του εξωφύλλου και του τίτλου της ποιητικής σας συλλογής καθώς και τι συμβολίζουν τα δυο πρόσωπα με τον τρόπο που είναι τοποθετημένα.
Κατ αρχήν ευχαριστώ όλους σας για τη δυνατότητα επικοινωνίας που μας δίνει η συνέντευξη αυτή! Το εξώφυλλο είναι πίνακας του διακεκριμένου ζωγράφου Αντώνη Απέργη που υπήρξε και δάσκαλός μου. Στο πρόσωπο του άνδρα που φαίνεται μέσα στον καθρέφτη αναγνώρισα τον «ήρωα» των ποιημάτων μου, τον σύγχρονο άνθρωπο και την ανάγκη που έχει για άρση των σκηνικών αγωνίας προκειμένου να ζήσει τα επιθυμητά της καρδιάς του. Στόχος ζωής, που εμποδίζεται από τη παρουσία της άλλης απρόσωπης φιγούρας η οποία ριγμένη στη καρέκλα κοντά του, συμβολίζει με τη χαρακτηριστική καμπαρντίνα και τα μαύρα γυαλιά την εκάστοτε καταπιεστική εξουσία που κατατρέχει, ελέγχει και στερεί από τον αγωνιζόμενο άνθρωπο τη δυνατότητα να ζήσει τα όσα αυτονόητα δικαιούται, επιβίωση και ευτυχία. Κουρασμένη και αυτή η φιγούρα από το βάρος της άθλιας ζωής που κουβαλάει αλλά και από την αντίσταση του πολίτη που αν και ταλαιπωρημένος καταφέρνει να κρατιέται όρθιος. Αυτός και ο στόχος των ποιημάτων. Ο τίτλος ΑΝΑ-ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ αποτελεί πρόταση για επανεκτιμήσεις και επαναπροσδιορισμούς απόψεων ζωής, προσαρμοσμένων στις νέες ανάγκες της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας, ικανών να λύνουν τα προβλήματα και όχι να τα συντηρούν σε βάρος μας.
Πρέπει να σας ομολογήσω, πως τον άνδρα στον καθρέφτη του εξωφύλλου τον συνάντησα στο ποίημά σας με τίτλο: «Στον καθρέφτη σου για δες…». Διακρίνω μια απελπισία σ’ αυτό το πρόσωπο κι έχω την αίσθηση πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αυτή η φωτογραφία σας ενέπνευσε. Κάνω λάθος;
Πράγματι η απελπισία στο πρόσωπο του «ήρωά» μου καθώς και η «θυματοποίηση» του πολίτη γενικότερα, η αδυναμία του να αντιδράσει παράλληλα με την ευθύνη που έχει και ο ίδιος που αφέθηκε να χάσει τον έλεγχο της ζωής του χωρίς να μπορεί παράλληλα να ελέγχει την εξουσία του, σήμανε μέσα μου τον συναγερμό της προσπάθειας με τον λόγο μου για αποκατάσταση του άδικου που συντελείται σε βάρος του, όταν το αυτονόητο δικαίωμά του για ζωή και ευτυχία έχει καταντήσει καθημερινά ανέλπιδος αγώνας επιδίωξης. Γι αυτό και ακολουθεί ο συναγερμός επανεκτίμησης των στάσεων ζωής …« Στο καθρέφτη σου για δες …αξίζει τη δική σου απελπισία;» «Όρθώσου στον ήρωα που κρύβει η ψυχή και το κορμί σου..» προκειμένου να ενεργοποιηθεί για προσωπική αναζήτηση της αλήθειας, εκεί που την κρύβουν σαν ανεπιθύμητο όπλο του λαού, προκειμένου να καταφέρει να πάρει πίσω τον έλεγχο της ζωής του.
Ποιήματα κοινωνικού προσανατολισμού χαρακτηρίζετε τους στίχους σας, τοποθετώντας ως κεντρικό σας «ήρωα» τον σύγχρονο άνθρωπο. Αν είχατε τη δυνατότητα να μιλήσετε στον καθένα μας ξεχωριστά μέσα από κάποιο στίχο ποια θα ήταν τα τρία πράγματα που θα μας λέγατε να αφαιρέσουμε από τη ζωή μας;
Θα έλεγα αυτά που προσπαθώ και η ίδια να αποφύγω…. «Μέσα σε μία χώρα όπου… Οδυνηρά το γνήσιο οδυνηρά το τίμιο εμμένουν και αντιπαλεύουν τη σύγχυση των ιδεών/ θα εξαντλήσω τα περιθώριά μου να προλάβω να ατσαλώσω/ τη γνώση της αλήθειας να ζωστώμη και παρασυρθώ τη Πλάνη μου να ακολουθήσω/ φίλο τον Όλεθρο να βάλω στο πλευρό μου/ με ιαχές θριάμβου να τρέχω στον χαμό μου!»
Είναι φανερό πως η ποιητική σας συλλογή κρύβει την αγανάκτησή σας, από «τα συρματοπλέγματα της ζωής μας», τις αλυσίδες που μας δένουν από τη γέννησή μας, τα «πρέπει» και «γιατί» της εξουσίας του κράτους και της ορθοδοξίας», για τις «πειραγμένες» ειδήσεις και τη «Διολίσθηση», ως στο ερωτηματικό «Ελευθερία υπάρχει;»
Αν ψάξουμε βαθιά μέσα σας θα βρούμε κάποια βιώματα που να δικαιολογούν την … έκρηξη στους στίχους σας;
Η ποιητική μου συλλογή δεν κρύβει θα έλεγα την αγανάκτηση μου, αντίθετα φανερώνει αλήθειες η συνειδητοποίηση των οποίων γεννάνε την αγανάκτηση, όσο για την έκρηξη των στίχων αποσκοπεί να δυναμιτίσει την ενεργοποίηση για της αναθεώρησης τοποθετήσεων για ώριμη αντιμετώπιση όσων προ-καθορισμένων είμαστε προορισμένοι να ζήσουμε μέσα στα όρια –συρματοπλέγματατου δοσμένου κοινωνικοπολιτικού και θρησκευτικού συστήματος, που μέσα του μεγαλώνουμε και διαμορφωνόμαστε από «γονείς, δασκάλους, ιερείς… που σπεύδουν να μας υποδείξουν/ των σκέψεων και πράξεων μας τα κελιά να καθορίσουν/ σύμφωνα με τις αρχές του κατεστημένου να μας συν- μορφώσουν/ νομοταγείς πολίτες να μας παραδώσουν στα «πρέπει» και «γιατί» της εξουσίας /του Κράτους και της Ορθοδοξίας./ Άλλοι με προθέσεις αγαθές για το καλό μας/ άλλοι συνειδητά για το κακό μας.» Εκπαίδευση, βάσει δοσμένων αξιών, κατεστημένων αρχών και συμφερόντων σε ηλικία που δεν έχουμε κριτικό στοχασμό για συνειδητή απόρριψη ή αποδοχή και όταν έρχεται η στιγμή της ωρίμανσης της σκέψης για αναθεωρήσεις στάσεων ζωής και ΑΝΑ-ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ επιλογών που εύκολα δεν γίνονται γιατί «Τα συρματοπλέγματα παντού καραδοκούν/ εμπόδια δραπέτευσης ενίοτε ηλεκτροφόρα /με ακίδες αιχμηρές θανατηφόρα…», η κάθε Απόκλιση από τις κατεστημένες αρχές διώκεται έως τιμωρείται ποικιλοτρόπως, καθώς θίγονται συμφέροντα που πρέπει να διασωθούν! Τότε τίθεται το ερώτημα «Ελευθερία υπάρχει; μέσα σε μια κοινωνία που η «Διολίσθηση» της δημοκρατίας κατά παράβαση της ισοπολιτείας «στη θέση της ελευθερίας του λόγου και της διακίνησης των ιδεών, μέθοδοι τρομοκρατίας επιβάλλουν «πειραγμένες ειδήσεις» αλλιώς διώξεις ανακρίσεις κυρώσεις απολύσεις», μόνο η τάξη που ασκεί την εξουσία, οργανωμένη σε κράτος με όλα τα μέσα καταστολής στην υπηρεσία της μπορεί να χρησιμοποιεί την ελευθερία ακόμα και σαν ασυδοσία, σαν φασισμό με κοινοβουλευτικό μανδύα, ανάλογα τις αντιστάσεις του λαού και πόσα ανέχεται κάθε φορά χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις στις «εκπτώσεις» αξιών που του επιβάλλουν, μέχρι να φτάσει ο λαός στη πλήρη ποδηγέτησή του ή στην αφύπνισή και επανάστασή του. Από τον λαό εξαρτάται!. «Ο καθείς και τα όπλα του» λέει ο ποιητής, όπως τα επιλέγει ο ίδιος και στο βαθμό που μπορεί!
Μιλήστε μας για τις σκέψεις σας καθώς γράφατε αυτούς τους πλημμυρισμένους από κοινωνικά στίχους, για τον «Ελληνέμπορα», το «Όραμα απειλής», τον «Χαμένο Παράδεισο»… στίχους με λέξεις που κρύβουν μεγάλη ένταση.
Όταν γράφω επιθυμώ, τα όσα επικοινωνώ, να μπορούν να συντελούν θετικά στο κοινωνικό μας γίγνεσθαι, η διαμόρφωση του οποίου είναι ατομική και συγχρόνως κοινωνική ευθύνη όλων μας. Δικός μου όρος ο «Ελληνέμπορας» για όσους πολιτικούς και μη προβάλλονται σαν πιο «έλληνες» από τους άλλους Έλληνες στη βουλή, στα κόμματα, στα τηλεοπτικά κανάλια, στις τέχνες και στα γράμματα…στη προσπάθειά τους να «μονοπωλήσουν» την δήθεν αγάπη τους για την Ελλάδα την οποία στη ουσία εμπορεύονται εκμεταλλευόμενοι το εθνικό φρόνημα και την αγάπη μας για τη πατρίδα, στην επιδίωξή τους για προσωπική προβολή, εντυπωσιασμό, λαϊκισμό για «ακολούθους» -θύματα ψηφοθηρίας κερδοφορίας και για κοινωνικές διακρίσεις, κυβερνητικές αναρριχήσεις, για πλουτισμό. Προσπαθούν να συντηρούν τη ματιά του νεοέλληνα στραμμένη στο ένδοξο παρελθόν γιατί αυτό «πουλάει» και σε ότι πιο ελκυστικό έχει πέραση σαν «Ελλάδα- Μεγάλη Ιδέα», όπως η επιστροφή των μαρμάρων, η ξενιτεμένη κόρη, το όνομα, τα ολοκαυτώματα, οι αλύτρωτες πατρίδες, οι αποζημιώσεις, οι προσαρτήσεις εδαφών, οι παραβιάσεις στον αέρα και στη θάλασσα, η επανάκτηση μνημείων τύπου Αγιά Σοφιάς, όλα τους θέματα «πιασάρικα» ικανά να τρέφουν τον αλόγιστο εθνικισμό, να αναμοχλεύουν πάθη, μίση και φιλοπόλεμη επιθετικότητα εναντίον όσων «εχθρών» του στερούν την καλή ζωή και τα «οράματα» του, μακριά από κάθε εποικοδομητική κριτική και αυτοκριτική μήπως και δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε δικαιώματα και πάντα δίκιο! Πρόσφορο έδαφος, καλλιεργημένο, για όσους Μεγαλο-Ελληνέμπορους κοινοβουλευτικούς έτοιμοι είναι να σύρουν και να παρασύρουν ακόμα και τη πατρίδα σε έναν πόλεμο σαν «λάφυρο» αξίας η ίδια δελεαστικό, πανέμορφο πολύτιμο «οικόπεδο» και σπουδαίο σημείο καθώς είναι γεωπολιτικό, ανταποδοτικό δοσοληψίας για απόκτηση όσων δεν μπόρεσαν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας να καταφέρουν με έργα ειρήνης! Και όσο θυσιάζεται η υγιής φιλοπατρία στον βωμό της στείρας προγονολατρεία και του άρρωστου σοβινισμού, όσο θυσιάζεται η ευσεβής θρησκευτικότητα στο βωμό της βλαβερής θρησκοληψία, όσο η πατρίδα παραμένει χωρίς έργα ανάκαμψης και προόδου προκειμένου να βγούμε από το τέλμα της παρακμής, όσο « οι εχθροί της σε Δούρειο Ίππο κρυμμένοι/ σε « φίλους» μεταμφιεσμένοι/ από τους ντόπιους εχθρούς προστατευμένοι/ βάγια εισόδου περιμένουν σαν σωτήρες να φανερωθούν», λογής «Οράματα απειλής» σαν βραδυφλεγής βόμβα υποβόσκουν με κίνδυνο να οδηγηθούν πολίτες και πατρίδα στο δάκρυ και στη καταστροφή. Δύσκολη η ζωή στη σύγχρονη κοινωνία μας! Οι ανάγκες των καιρών μας καλούν να ανταποκριθούμε στην αντιμετώπισή τους προκειμένου να μην αφήσουμε, ζωή και ευτυχία, να γίνει χαμένη ευκαιρία! «Χαμένος παράδεισος» η δεδομένη ευτυχία. Τίποτα δεν μας χαρίζεται. Προσωπική μας ευθύνη η διαμόρφωση της ποιότητας της ζωής η οποία απαιτεί με όπλα μας τη Λογική και την Ελευθέρα βούληση των επιλογών, προσόντα που μοναδικά χάρισε στον άνθρωπο ο Θεός και Δημιουργός, να καταφέρουμε, αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα δύσκολα μας τουλάχιστον να μη γινόμαστε συνένοχοι σε αυτά και υποψιασμένοι για τα δυσκολότερα που ακολουθούν, να μη μας ξαφνιάσουν με τον ερχομό τους αλλά προετοιμασμένοι στο ενδεχόμενό τους να καταφέρουμε έστω σε προσωπικό επίπεδο την αντιμετώπισή τους, μέχρι να μπορέσουμε να δομήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για τη νικηφόρα ανατροπής τους. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Αν δεν τα καταφέρουμε εμείς για τον εαυτό μας και την Ελλάδα μας κανείς δεν θα το κάνει για μας!
Σημειώνετε στον πρόλογό σας πως «Τα βιβλία βρίσκονται σε ομηρία και απελευθερώνουν τη δυναμική της διακίνησης των ιδεών, σκέψεων και συναισθημάτων που περιέχουν, μόνο όταν βρουν τους παραλήπτες τους». Τι έγινε με τους παραλήπτες του δικού σας βιβλίου; Εισέπραξαν αυτά που θέλατε να τους πείτε;
Γενικότερα οι αναγνώστες εισπράττουν ότι θέλουν και ότι μπορούν. Όλοι τους όμως κάτι εισπράττουν. Υπάρχει ένα γενικό συμπέρασμα ότι οι ΑΝΑ-ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ δεν τελειώνουν με μία ανάγνωση καθώς σε κάθε νέα, όλο και κάτι καινούριο επισημαίνει ο αναγνώστης. Κάποιοι αναγνώστες μιλούν για την πηγαία στηρικτική τους δύναμη και τις αλήθειες που εντοπίζουν όταν κάποιοι χρειάζονται επί μέρους επεξηγήσεις ή και περισσότερες και κάποιοι άλλοι έστω και λίγοι, δεν τα αγγίζουν από το γεγονός και μόνο ότι είναι ποίηση.
Προσδοκάτε να πετύχετε την αφύπνισή μας με αυτή τη συλλογή προκαλώντας με τους στίχους σας «Ανα-κατευθύνσεις» στη σκέψη μας;
Αφύπνιση σημαίνει επιστροφή από τον «ύπνο» στη πραγματικότητα. Μέσα σε ένα κράτος που επιδιώκει καθημερινά με τη παρα-πληροφόρηση να δημιουργεί πολίτες «κοιμισμένους» εννοείται ότι επιθυμώ την αφύπνιση με τα ερωτηματικά που γεννάνε οι ΑΝΑ-ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ στο βαθμό που μπορεί σαν το δικό μου λιθαράκι προβληματισμού μέσα στη γενικότερη κοινωνική προσπάθεια προς αποφυγή της επιζήμιας απώλειας όσων αξιών έχουμε ανάγκη στη ζωής μας, της ελευθερίας, δημοκρατίας, ισονομίας, οικονομικής ευμάρειας, πολιτισμού, εθνικής ανεξαρτησία… για ευτυχισμένη ζωή. Μόνο με την αφύπνιση υπάρχει ελπίδα οι πολίτες να αποφύγουν τον επικείμενο χαμό τους, όσο στην απουσία ελέγχου από εμάς, όσοι κινούν τα νήματα της ζωής μας εδραιώνουν ανενόχλητοι τον απολυταρχισμό τους.
Δανείζομαι ένα στίχο από το ποίημά σας «Μπορούμε;» και σας ρωτώ: Τελικά μπορούμε να δομήσουμε ένα «κράτος δικαίου στη θέση του τυχαίου»; Μπορούμε να πετύχουμε το αδύνατο στα σπλάχνα της αναλγησίας στο πρόσωπο της κοινωνίας που μας έλαχε ο κλήρος να τη ζούμε»; Μπορούμε κυρία Αρβανίτη;
Το ερώτημα πλέον είναι στις δύσκολες μέρες πανδημίας που ζούμε, πόσο ώριμος και νηφάλιος είναι αυτός ο λαός να μπορέσει να αναγνωρίσει, να παραδεχτεί τα λάθη του, να πάψει να γίνεται συνένοχος στα προβλήματά του, να μπορέσει να αντι-σταθεί στον μιμητισμό και παπαγαλισμό των λανθασμένων εντυπώσεων που διαρκώς τον βομβαρδίζουν, προκειμένου να καταφέρει να περισώσει ότι καλό του έχει απομείνει από ελευθερία, ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, αξίες που δεν είναι καθόλου δεδομένες, αντίθετα κινδυνεύουν και περιμένουν τη προστασία του για να μπορέσουν και εκείνες με τη σειρά τους – η ισχύς εν τη ενώσει –να στηρίξουν τη διεκδίκησή του για κράτος δικαίου. Όταν όμως βλέπεις τον λαό που ήδη απειλείται πανταχόθεν να πλήττεται ΚΑΙ από τους ίδιους τους πολίτες του, με κάποιους να νομίζουν ότι επειδή φοράνε μια φουστανέλα, κάνουν το σταυρό τους και κουνάνε πέρα-δώθε τη σημαία είναι και πιο Έλληνες και πιο Χριστιανοί από τους άλλους, με «δικαιώματα» στο όνομα της πατρίδας να λένε και να κάνουν ότι θέλουν ακόμα και να φτιάχνουν δική τους θρησκεία και ιστορία με τα παραληρήματά τους, διερωτάται κάποιος είναι αυτές εικόνες σοβαρές, λαού που μπορεί να πείσει ότι διεκδικεί το δίκιο του; Και, μέσα σε ένα κράτος με γεννήσεις λιγότερες από τους θανάτους, με γέροντες περισσότερους των νέων, με συνταξιούχους περισσότερους των εργαζομένων, ήδη προορισμένο στατιστικά να συρρικνωθεί και ο πληθυσμός του να φτάσει τα 8 εκατ, πόσο ώριμη συμπεριφορά είναι να υπάρχουν πολίτες στην υπηρεσία του «διαίρει και βασίλευε», τροφοδότες του θανατικού και της οικονομικής εξαθλίωσης που σπέρνει η πανδημία, να επιβαρύνουν το σύστημα υγείας και τους μηχανισμούς οικονομίας μέχρι κατάρρευσής, με τους συνωστισμούς και την άρνηση των μέτρων προστασίας λες και επιδιώκουν να ξεκάνουν τη πατρίδα που ήδη νοσεί πριν την ώρα της! Κατά τα άλλα όλοι τους «Αγαπάμε Ελλάδα»; Η Ελλάδα πλέον «σε αυτόματο πιλότο» οδεύει προς τα χειρότερα της, ανεξάρτητα αν το πιστεύουμε ή όχι, καθώς η νομοτέλεια όσων κυβερνητικών επιλογών επέτρεψε ο λαός με την ανέχεια του να δρομολογηθούν εδώ και χρόνια, οδηγεί εκ των πραγμάτων να είμαστε «προορισμένοι να ματώσουμε προκειμένου στη πράξη να νοιώσουμε /πώς απαντάει ο πόνος στις λάθος αποφάσεις /στις διαφορετικές της ζωής μας εκφάνσεις/τι μας χρεώνει σε βάσανα και δυστυχία της αλήθειας η δυστοκία /μαθαίνοντας επώδυνα στη πράξη/” Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα”/όταν όνειρο πια θα είναι να ζούμε σαν πρώτα….Ίσως κάποια μέρα, αν ξεπεταχτεί η εξέγερση της αναβαπτισμένης γνώσης μέσα από το «καμίνι» των εμπειριών, ενάντια στη σύγχυση των εσφαλμένων εντυπώσεων που σφυρηλατούν τις αλυσίδες των λαών, ίσως καταφέρει ο λαός να οδηγηθεί στην ωριμότητα κατάκτησης «κράτος δικαίου στη θέση του τυχαίου»!
Έχετε πει πως αιτία της αντιπάθειας των ανθρώπων για την ποίηση είναι «… το δυσνόητο και οι δηθενιές των επιτηδευμένων λέξεων, το πρόβλημα της ασυνταξίας και της αφαιρετικής τεχνικής στη δομή». Εξηγείστε μας το συλλογισμό σας. Δώστε μας σε τίτλους να κρατήσουμε αυτό που θέλετε από το άρθρο σας περί ποιήσεως.
Η ποίηση ξεκίνησε με τη μορφή ρυθμικών επιφωνημάτων για συντονισμό ομαδικής συνεργασίας, μέσα από τα παρακάλια και τους ύμνους προς τους θεούς, από το τραγούδι του μιμητικού χορού των πρωτόγονων ανθρώπων σαν πράξη μαγική παρεμβατική προς τις δυνάμεις της φύσης προκειμένου να τις εξευμενίσουν και να τους στείλουν ότι είχαν ανάγκη, τη βροχή, το καλό κυνήγι, τη γονιμότητα κλπ., λειτούργησε σαν ίαση σε ψυχικές διαταραχές καθώς ψιθύριζαν τραγούδι-ποίηση στον πάσχοντα προκειμένου να τον συμφιλιώσουν με την εχθρική του πραγματικότητα, βοηθούσε με τη ρίμα και το μέτρο της αποστήθισης στην επικοινωνία των ανθρώπων προτού ανακαλυφθεί η γραφή. Συμπερασματικά η ποίηση είναι προορισμένη άμεσα κατανοητή να στηρίζει τον αναγνώστη-ακροατή στη καθημερινότητα του, και όχι να διερωτάται τι θέλει να πει ο ποιητής. «Η χειρότερη τραγωδία για έναν ποιητή είναι να τον θαυμάζουν επειδή δεν τον καταλαβαίνουν» – Ζαν Κοκτό». Στα χρόνια εξέλιξης που ακολούθησαν η ποίηση από προφορική έγινε γραπτή, ξεκόβει από την άμεση επαφή με το κοινό της, η τεχνική «αφαίρεσης» και ασυνταξία της ποιητικής φόρμας, η πολυπλοκότητα σύζευξης διαφορετικών νοημάτων, η στρατολόγηση επιτηδευμένων λέξεων για λόγους εντυπωσιασμού από πολλούς, οδήγησαν τον αναγνώστη να εισπράττει την δυσαρέσκεια μιας δυσνόητης γραφής, η οποία τον απομάκρυνε από τη ποίηση ενώ η ίδια χρεώθηκε την αδιαφορία έως την αντιπάθειά του! Δυστυχώς συχνά ακούγεται και σήμερα ότι η ποίηση δεν είναι για όλους, όταν η ποίηση γεννήθηκε μέσα από τα «σπλάχνα» της ζωής των ανθρώπων, συνυφασμένη με τη στήριξη της καθημερινότητάς του. Η ανάγκη επανασύνδεσης της ποίησης με τη κοινωνία της, που είναι και θέμα παιδείας, περιμένει να μην είναι μόνο μέσον εκτόνωσης του ενός, του ποιητή ή των ολίγων, αλλά ο ποιητής να μπορεί να εκφράζει, ακόμα και όσους την αποστρέφονται, σαν τέρψη ίαση, κοινωνικός προορισμός!
Ευχαριστώ πολύ την εξαιρετική Μαρία Τσακίρη για τις μεστές ερωτήσεις, το vivlio-life για την φιλοξενία και την ευκαιρία που έδωσε της γνωριμία των αναγνωστών με τις ΑΝΑ_ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ και ιδιαίτερα ευχαριστώ πολύ τους αναγνώστες που δίνουν νόημα ύπαρξης στην συνέντευξη με τη συμμετοχή τους!
Λίγα λόγια για τη συλλογή
Ε¬μείς οι πο¬λί¬τες αυ¬τής της χώ¬ρας, που α¬νά¬με¬σά μας αυ¬ξά¬νε¬ται διαρ¬κώς ο αριθ¬μός των αν-θρώ¬πων που υ¬πο¬φέ¬ρουν, ε¬ξα¬κο¬λου¬θού¬με να ελ¬πί¬ζου¬με ό¬τι το πέ¬ρασμά μας α¬πό αυ¬τή τη γη δεν θα εί¬ναι μό¬νο μια πο¬ρεί¬α σταύ¬ρωσης προς τον Γολ¬γο¬θά των προ¬βλη¬μά¬των αλ¬λά και μια α¬νά¬στα¬ση στο όνει¬ρο ό¬τι ά¬ξι¬ζε τε¬λι¬κά η γνω¬ρι¬μί¬α μας με την πα¬νέ¬μορ¬φη αυ¬τή πα¬τρίδα, με την πα¬νέ¬μορ¬φη αυ¬τή γη.
Σε αυ¬τή την «α¬νά¬στα¬ση» στο¬χεύ¬ω με τον λό¬γο μου, σαν το δι¬κό μου λι¬θα¬ρά¬κι μέ¬σα στη γε¬νι-κό¬τε¬ρη συλ¬λο¬γι¬κή προ¬σπά¬θεια για κα¬λύ¬τε¬ρη ποιό¬τη¬τα ζω¬ής πα¬ρά τις δυ¬σκο¬λί¬ες.
Ο α¬γώ¬νας, η α¬γω¬νί¬α και οι α¬να¬ζη¬τή¬σεις του σύγ¬χρο¬νου αν¬θρώ¬που να κα¬τα¬νο¬ή¬σει τι α¬κρι-βώς συμ¬βαί¬νει γύ¬ρω του για πιο σω¬στές α¬πα¬ντή¬σεις-το¬πο¬θε¬τή¬σεις, ε¬πα¬να¬προσ¬διο¬ρισμούς και πρά¬ξεις ζω¬ής, προ¬κει¬μέ¬νου να ζή¬σει τα ό¬σα πο¬θεί και δεν τα ζει, πε¬ριέ¬χο¬νται στα ποι¬ή-μα¬τα που α¬κο¬λου¬θούν.
Προσ¬δο¬κώ τα λό¬για μου να συ¬να¬ντή¬σουν την καρ¬διά σου, α¬να¬γνώ¬στη, σε κοι¬νή πο¬ρεί¬α προς τα ε¬κεί που ό¬λα γί¬νο¬νται πιο ό¬μορ¬φα, πιο φι¬λι¬κά, στα μέ¬τρα της καρ¬διάς.
Στο μοί¬ρα¬σμα εί¬ναι η χα¬ρά και τα ο¬φέλη της ε¬πι¬κοι¬νω¬νί¬ας!
Βιογραφικό
Η Μαργαρίτα Αρβανίτη γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Η αγάπη της για τις τέχνες και τα γράμματα ξεκίνησε σαν ευχαρίστηση μέσα από τις σχολικές δραστηριότητες. Μαθήτρια ακόμα του Δημοτικού Σχολείου έγραψε το πρώτο της ποίημα. Μεγαλώνοντας ασχολήθηκε με την ποίηση, τη ζωγραφική, με σπουδές κλασικής και μοντέρνας κιθάρας στο Εθνικό Ωδείο, εργάστηκε ως μουσικός παραγωγός στο ραδιόφωνο και ασχολήθηκε με το θέατρο και την εξέλιξή του. Η αγάπη της για τη φωτογραφία και την πόλη που την “ανέθρεψε” την οδήγησε στη φωτογράφηση των ιστορικών και αρχαιολογικών μνημείων της Αθήνας για δέκα συνεχή χρόνια. Ασχολήθηκε με την εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας και τη μετάφραση τουρκικών ποιημάτων.
Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και ασχολείται με βιβλιοκριτικές και παρουσιάσεις βιβλίων. Συνεντεύξεις, κείμενα και ποιήματά της περιέχονται σε ανάλογους ιστότοπους.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.