«…Η γαλήνη του απλοϊκού παραδείσου ξεσήκωσε ένα κύμα συγκίνησης στη σαστισμένη καρδιά της Έλλης. Το αστικό τοπίο ήταν η επιτομή του Βόρειου Κόσμου ,του κόσμου της τάξης και της ήρεμης ομορφιάς ,μιας ομορφιάς χωρίς βάθος ,τραγικότητα ή ρύπο.
Την επόμενη θα υπέβαλλε την παραίτησή της στο Πανεπιστήμιο και θα γυρνούσε στην Πόλη. Θα ΄παιρνε στα χέρια της τη μοίρα μερικών καημένων ανθρώπων που βίωναν την έσχατη ανασφάλεια εξαιτίας του πατέρα της, θα προσπαθούσε να ξαναδώσει ζωή στη μάνα της ίσως και να επιχειρούσε το ταξίδι στις ρίζες, που είχε ασύνειδα εγκαινιάσει τη σημαδιακή βραδιά στο σπίτι του Σουλεϊμάν.
Ο ήλιος είχε γείρει κι ο ουρανός έπαιρνε ένα βαθύ μπλάβο χρώμα. Από το ανοιχτό παράθυρο έμπαινε το αεράκι της δύσης ασυνόδευτο από τη μελαγχολία άλλων δειλινών. Η Έλλη έβαλε τα δυνατά της να μην υποκύψει σε συναισθηματισμούς. Το τι εκπροσωπούσε το Χρόνιγκεν το ήξερε καλά: την ελάχιστη προσφορά της Δύσης .Μπροστά της ορθώθηκε ο αντίρροπος πειρασμός , κι ένιωσε την πίεση να υποτιμήσει αυτή την προσφορά και να ενδώσει στη χαρά του νόστου. Αντιστάθηκε. Και κει που έδινε τη μάχη της αντικειμενικότητας απέναντι σε μια πόλη που καταβρόχθιζε η νύχτα, η μοίρα της πρόβαλε μ΄ ευκρίνεια μπροστά της: ασύνειδα, είχε παγιδευτεί στον κοινό χώρο ανάμεσα σε δύο ενεργά μαγνητικά πεδία.


Σε αντίθεση με τον Γουίμ, εκείνη δεν την είχε προικίσει ο ουρανός με την ελεύθερη ψυχή του νομάδα».
Οι “Μετανάστες” εστιάζουν στο χρονικό μιας σχέσης που ξετυλίγεται από το 1978 ως το 1983 ανάμεσα στη Μεσόγειο και τη Βόρεια θάλασσα. Οι δυο πρωταγωνιστές και οι χαρακτήρες που τους πλαισιώνουν συνυφαίνουν τις προσωπικές τους τύχες στον γεωπολιτικό ιστό του πολιτισμικού δίπολου Ανατολή-Δύση.
Οι προβληματικές που διατρέχουν την αφήγηση αγγίζουν τη μετανάστευση, στην ψυχική και στη γεωγραφική της διάσταση· τη μοίρα των μειονοτήτων, στον ιστορικό τους χώρο και στην ξενιτιά· τη διαχείριση του παρελθόντος ως ατομικής ιστορίας και συλλογικής κληρονομιάς· την πρόσληψη, από τους απογόνους κατακτημένων και κατακτητών, των κοινωνικών και ιδεολογικών χώρων που σφραγίστηκαν από την αποικιοκρατία (και τον ανατολισμό)· το χάσμα ανάμεσα στην ακαδημαϊκή και τη βιωματική γνώση· και, τέλος, τη δυναμική παρουσία μιας υποδόριας πνευματικής παράδοσης, η οποία αντιστέκεται, με αθέλητη ειρωνεία, στα επίσημα θρησκευτικά σχήματα που για χιλιετίες υποστύλωσαν τις πολιτικές δομές του Μείζονος Μεσογειακού χώρου.


Ολοκληρωμένο πριν την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τη σύμφυτη έκρηξη του ψηφιακού πολιτισμού και των πολιτικών του ορθοτήτων, το μυθιστόρημα εξεικονίζει την πορεία (και υποδηλώνει τα αδιέξοδα) του άμεσου μέλλοντος, που είναι το δικό μας παρόν.
Λεπτοδουλεμένη χρήση της γλώσσας, λέξεις επιλεγμένες με προσοχή, παρομοιώσεις και μεταφορές σε διαρκή παρουσία, λυρικό ύφος.
Η Πολύμνια Αθανασιάδη διαθέτει έναν δικό της, εντελώς ξεχωριστό τρόπο αφήγησης. Φτιάχνει έναν ολόκληρο κόσμο, γοητευτικό και πλασμένο στην εντέλεια, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.


Η ΠΟΛΥΜΝΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ είναι ιστορικός. Η έρευνά της εστιάζει στο πνευματικό γίγνεσθαι της Ύστερης Αρχαιότητας και στη μετάβαση από τον νεοπλατωνικό στον ισλαμικό μυστικισμό. Η οικειότητά της με την τοπογραφία, την ιστορία και γενικότερα τον πολιτισμό της Μέσης Ανατολής έχει αποδώσει, εκτός από μελέτες και άρθρα σε διεθνή περιοδικά και συλλογικούς τόμους, ένα οδοιπορικό (“Στο Σύνορο του Ευφράτη”, Απάμεια 1993), μια επιλογή ποιημάτων του Τούρκου προφορικού ποιητή Ισμαήλ Εμρέ (“Πνοές”, Δόμος 1991) και μια δίγλωσση σχολιασμένη έκδοση του μεσαιωνικού μυστικού Γιουνούς Εμρέ (Απάμεια 1996· βραβείο Ipekçi 1997). Κυριότερες μονογραφίες: “Ιουλιανός: Μια βιογραφία” (ΜΙΕΤ 2005), “Damascius: The Philosophical History” (Απάμεια 1999), “La lutte pour l’orthodoxie dans le platonisme tardif: De Numénius à Damascius” (Belles Lettres 2006), “Vers la pensée unique” (Belles Lettres 2010· ελληνική μετάφραση: “Η άνοδος της μονοδοξίας στην Ύστερη Αρχαιότητα”, Εστία, 2017), “Mutations of Hellenism in Late Antiquity” (Farnham 2015) και (σε συνεργασία με τον M. Frede) “Pagan Monotheism in Late Antiquity” (Oxford University Press 1999).

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave