Συγγραφέας του βιβλίου «Ένα πιστόλι για υπογραφή» – Εκδόσεις Κάκτος
Τον Νίκο Σίμο τον γνωρίζουμε από την πολύχρονη ενασχόλησή του με την πολιτική από τη θέση του δημοσιογράφου και αρθρογράφου. Ήρθε η ώρα να τον γνωρίσουμε και μέσα από τη μυθοπλασία και μάλιστα μέσα από ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Θέλοντας να ξεφύγει από το κοινό έγκλημα, έπλασε μια ιστορία γύρω από το φαινόμενο της τρομοκρατίας, για το οποίο γνωρίζει πολλά. «… η τρομοκρατία εφ’ όσον έχει θύματα συνιστά έγκλημα ποινικό που δεν «εξιλεώνεται» από δήθεν ιδεολογικά κίνητρα», λέει στο Vivlio-life και συμπληρώνει «Θα ήταν ίσως επιπόλαιο να πούμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα γι΄ αυτήν. Δηλαδή για την τρομοκρατία. Διότι ας μη ξεχνάμε ότι το πλεονέκτημά της είναι ότι δρα απροειδοποίητα, ενώ μπορεί να εμπλέκονται σε αυτήν και πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας».
- Σε ποιο βαθμό η μελέτη του εγκλήματος ως κοινωνικό και ψυχολογικό φαινόμενο μπορεί να οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα;
Mπορεί να κατευθύνει τον ερευνητή των διωκτικών αρχών σε κάπως πιο εύκολες ατραπούς προς την διαλεύκανση μιας υπόθεσης. Η μελέτη αυτή ενός εγκλήματος ως φαινομένου, απλώς δεν αρκεί για το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ενδεχομένως να συμβάλει στην σκιαγράφηση του προφίλ ενός δράστη. - Στα χρόνια που έχετε ασχοληθεί ως δημοσιογράφος με την τρομοκρατία, γνωρίσατε ένα πρόσωπο που να έχει τα χαρακτηριστικά του ήρωά σας, ώστε να λειτούργησε καταλυτικά στη συγγραφική σας έμπνευση;
Ως πολιτικός συντάκτης χρόνια και στη συνέχεια ως διευθυντής εφημερίδων δεν ασχολήθηκα ειδικώς με το φαινόμενο της τρομοκρατίας, αλλά πλαγίως, διότι η τρομοκρατία τα προηγούμενα χρόνια περιβαλλόταν έναν πολιτικοιδεολογικό μανδύα. Και υπ’ αυτήν την έννοια ήταν φυσικό να ενδιαφέρουν έναν πολιτικό συντάκτη τα κίνητρα που κρύβονταν πίσω από μία καθαρά εγκληματική ενέργεια. Γιατί η τρομοκρατία εφ’ όσον έχει θύματα συνιστά έγκλημα ποινικό που δεν «εξιλεώνεται» από δήθεν ιδεολογικά κίνητρα. Πάντως η αλήθεια είναι ότι δεν γνώρισα κάποιο πρόσωπο με τα χαρακτηριστικά του ήρωά μου, διότι διαφορετικά να είσαστε βεβαία ότι θα είχε διαλευκάνει το φαινόμενο της εγχώριας τρομοκρατίας, χρόνια πριν αποκαλυφθεί η 17η Νοέμβρη!! - Εγχώρια τρομοκρατία. Ένα μεγάλο κεφάλαιο με πολλές κοινωνικές προεκτάσεις. Άραγε γνωρίζουμε τα πάντα γι αυτήν ή υπάρχουν υποκεφάλαια σκοτεινά και ανεξιχνίαστα;
Δεν πιστεύω ότι σήμερα, δηλαδή στην εποχή που ζούμε, ότι η τρομοκρατία παραμένει ένα μεγάλο κεφάλαιο. Τουλάχιστον μέχρι να δημιουργηθούν οι συνθήκες που να αναβιώσει. Πράγμα που σημαίνει βεβαίως ότι εκτός από τις συνθήκες θα πρέπει να υπάρχουν και τα πρόσωπα που να εξακολουθούν να πιστεύουν ότι με μερικές δολοφονίες μπορούν να αποσταθεροποιήσουν το καθεστώς στο οποίο είναι αντίθετοι, για δικούς τους λόγους,
Τις κοινωνικές προεκτάσεις τις δημιουργούν οι ίδιοι οι τρομοκράτες, δεδομένου ότι κανείς ή εν πάση περιπτώσει ελάχιστοι μέσα σε μία θιγόμενη, υποτίθεται κοινωνία –κυρίως σε σχέση με ανισότητες, κοινωνική περιθωριοποίηση- θεωρεί ότι με μερικές τρομοκρατικές ενέργειες βελτιώνεται η θέση του. Ακριβώς διότι όπως προανέφερα το φαινόμενο της τρομοκρατίας κανένα καθεστώς δεν κατάφερε να το αποσταθεροποιήσει. Σας υπενθυμίζω τις περιπτώσεις των Ερυθρών Ταξιαρχιών στη Ιταλία και την ομάδα Μπάϊντερ Μάϊνχοφ στη Γερμανία….
Θα ήταν ίσως επιπόλαιο να πούμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα γι΄ αυτήν. Δηλαδή για την τρομοκρατία. Διότι ας μη ξεχνάμε ότι το πλεονέκτημά της είναι ότι δρα απροειδοποίητα, ενώ μπορεί να εμπλέκονται σε αυτήν και πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας. Να σας θυμίσω επίσης για πόσα χρόνια στην χώρα μας δρούσε η 17η Νοέμβρη και τι έκπληξη προκλήθηκε από τα πρόσωπα που την συγκροτούσαν, όταν ο μίτος για την ανακάλυψή τους προήλθε από ένα τυχαίο γεγονός. Και όχι επειδή κάποιοι γνώριζαν κάτι για την οργάνωση,. - Καθώς προχωρούμε την ανάγνωση θα συναντήσουμε γεγονότα και δεδομένα από πραγματικές ιστορίες που απασχόλησαν την αντιτρομοκρατική υπηρεσία; Αν η απάντησή σας είναι θετική πείτε μας σε ποιο βαθμό «πειράξατε» τα στοιχεία με τη βοήθεια της μυθοπλασίας.
Όχι πρόκειται από την αρχή για μυθοπλασία. Απλώς ορισμένες εκτιμήσεις περί τρομοκρατίας που υπάρχουν στο σχετικό φάκελο που παραδίδεται στον πρωταγωνιστή αστυνομικό, σύμφωνα με την πλοκή του βιβλίου είναι εν πολλοίς αυθεντικές καθώς είχαν δοθεί στους τότε υπουργούς Δημόσιας Τάξης. Βεβαίως οι εκτιμήσεις αυτές προφανώς και είχαν πέσει έξω διότι διαφορετικά η βασική εγχώρια τρομοκρατική οργάνωση, δηλαδή η 17η Νοέμβρη, ούτε θα δρούσε επί τόσα χρόνια ανενόχλητη, ούτε, όπως προανέφερα θα την ανακάλυπταν από τυχαίο γεγονός. Επίσης από ξένες πρεσβείες της εποχής εκείνης κυκλοφορούσαν, δίκην δελτίου τύπου, διάφορα non papers προς ενημέρωση, στους δημοσιογραφικούς κύκλους. Κι αυτά με διάφορες εκτιμήσεις αλλά και με εμμονές που προέρχονταν από την συγκεκριμένη εξωτερική πολιτική που είχε κάθε χώρα έναντι κάποιας άλλης και, κυρίως, για χώρες του αραβικού κόσμου, ορισμένες από τις οποίες είχαν όντως εμπλακεί στην διεθνή τρομοκρατία. - Έχετε πει σε μία σας συνέντευξη: «θεωρώ ότι μάλλον μπορούμε να πούμε ότι η τρομοκρατία είναι ένα παρελθόν». Πολλές φορές το παρελθόν … ζωντανεύει! Το φοβάστε;
Το μέλλον είναι άδηλο πάντα, βεβαίως… Από την άλλη πλευρά εγώ πιστεύω ότι δεν έχει έλθει μεν το τέλος της Ιστορίας όπως έγραψε ο Φουκουγιάμα και μετά ζήτησε συγγνώμη αλλά από την άλλη εξ ίσου πιστεύω ότι έχει έλθει το τέλος των ιδεολογιών του παρελθόντος. Δηλαδή σήμερα δεν υπάρχει αυτή η ιδεολογία που θα συνάρπαζε τις κοινωνίες και θα «την άρπαζε» μία νέα τρομοκρατική οργάνωση για να δικαιολογήσει τις εγκληματικές της ενέργειες, ώστε να προβάλει το επιχείρημα ότι δρα πολιτικά. - Είναι μόνο η τάση για κοινωνική αντίδραση στις πολιτικές που εφαρμόζονται και τους βρίσκουν αντίθετους ο λόγος που οπλίζει τα χέρια των τρομοκρατών; Η άποψή σας σίγουρα μας ενδιαφέρει.
Αυτό το επικαλούνται ως δικαιολογία αυτοί που αποφασίζουν να δράσουν τρομοκρατικά. Διότι, όπως προανέφερα δεν έχουμε δει κοινωνίες να συντάσσονται πίσω από τρομοκρατικές οργανώσεις. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι τα μέλη των κοινωνιών αυτών δεν θεωρούν, αν αδικούνται, ότι θα βρουν το δίκιο τους με ορισμένες δολοφονίες από αυτόκλητους υπερασπιστές τους. Είναι βολική η δικαιολογία των τρομοκρατών ότι δρουν ως σύγχρονοι Ρομπέν των Δασών. Μόνο που το δάσος του Σέργουντ είναι… αποψιλωμένο πλέον για την τρομοκρατία που ζήσαμε. - Η υπογραφή σας σ’ ένα μυθιστόρημα με θέμα την τρομοκρατία έχει άλλη βαρύτητα, καθώς παρακολουθήσατε το κεφάλαιο αυτό δημοσιογραφικά, πολλά χρόνια. Αυτό σημαίνει πως γίνατε αποδέκτης σοβαρών πληροφοριών ίσως και κρατικών εγγράφων όπως συνέβη και στην ιστορία σας. Κρατάτε υλικό στο συρτάρι σας για μια πιθανή δεύτερη συγγραφική παρέμβαση;
Σίγουρα, ως δημοσιογράφος παρακολούθησα το φαινόμενο αυτό, χωρίς βεβαίως να έχω βγάλει συμπεράσματα την στιγμή που ούτε οι ίδιες οι διωκτικές αρχές δεν είχαν καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα. Γι΄ αυτό και εξεπλάγησαν με τα πρόσωπα που ήσαν ανακατεμένα. Μιλάω για την μητέρα-οργάνωση, την 17η Νοέμβρη. Οι πληροφορίες που λαμβάναμε αποδείχτηκε ότι στερούνταν αξιοπιστίας γιατί και οι Αρχές πορεύονταν στο σκοτάδι. Ακόμη και με την βοήθεια ξένων Υπηρεσιών. Αυτά τα έγγραφα στα οποία αναφέρονται και στο βιβλίο αποδείχτηκε ότι ήταν εσφαλμένες εκτιμήσεις, στην πράξη. Όχι δεν έχω άλλο υλικό πρωτογενές, παρά μόνο έχω κρατήσει δημοσιεύματα της εποχής, γεμάτα και αυτά με εικασίες. Νομίζω άλλωστε ότι δεν έχει σήμερα ενδιαφέρον το συγκεκριμένο θέμα. Διότι την ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση στην οποία κάποιοι θα απέβλεπαν μπορούν να την επιτύχουν αλλιώς. Βλέπετε πόσο αποτελεσματική είναι η διείσδυση σήμερα της Ρωσίας σε διάφορες χώρες. Δεν χρειάζεται να συσταθεί μία οργάνωση που να αρχίσει «να καθαρίζει» λ.χ. εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, τους οποίους, παρεμπιπτόντως έχουν ανάγκη και αυτοί που ίσως δεν τους αρέσει το άλφα ή βήτα καθεστώς,
Άλλωστε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα –όπως έχω πει με άλλη ευκαιρία- ήταν μία απόπειρα φυγής από την ενασχόληση επί τόσα χρόνια με την πολιτική, από την θέση του δημοσιογράφου και αρθρογράφου. Ήθελα να ξεφύγω με την συγγραφή κάποιου άλλου είδους, Λογοτεχνικού. Επέλεξα να δοκιμαστώ στο αστυνομικό μυθιστόρημα. Κι επειδή όλα τα αστυνομικά έχουν να κάνουν με το κοινό έγκλημα, σκέφτηκα να διαφοροποιηθώ πλάθοντας μία ιστορία πάνω στο φαινόμενο της τρομοκρατίας. Που το έχουμε ξεχάσει και εύχομαι να μην το ξαναθυμηθούμε…
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Επί πολλά χρόνια η Ελλάδα αποτέλεσε εύφορο έδαφος για την τρομοκρατία – εγχώρια και εισαγόμενη. Ένα από τα πρόσωπά της «φωτογραφίζει» και το αστυνομικό αυτό μυθιστόρημα του Νίκου Εμμ. Σίμου, μέσα στο οποίο ο αναγνώστης μπορεί να αναγνωρίσει κάποια στοιχεία από συναφείς βίαιες δράσεις του παρελθόντος που συνέβησαν στη χώρα μας.
Οι τρομοκράτες ζουν στη σκιά, αθέατοι και υπεράνω πάσης υποψίας. Έχει αναλάβει να τους αποκαλύψει ο αστυνόμος Νικόδημος Γρέκας, απόφοιτος της Νομικής και με επιμόρφωση στην εγκληματολογική ψυχολογία, ο οποίος έχει όλα τα προσόντα ώστε, μολονότι υπηρετεί στην Ασφάλεια, να τον χρησιμοποιήσει η Αντιτρομοκρατική για τη διαλεύκανση σειράς εγκλημάτων που σχετίζονται με την εγχώρια τρομοκρατία.
Βιογραφικό
Ο Νίκος Εμμ. Σίμος γεννήθηκε στην Αθήνα. Απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΠΣΠΑ) και πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αφοσιώθηκε από πολύ νωρίς στη δημοσιογραφία. Έχει συνεργαστεί ως πολιτικός και οικονομικός συντάκτης με τη Ναυτεμπορική, την Καθημερινή –όπου διετέλεσε γενικός διευθυντής μέχρι το 1993–, τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, το περιοδικό Ένα ως διευθυντής, την Εστία, την Απογευματινή, τον Ελεύθερο Τύπο –του οποίου διετέλεσε και εκδότης μέχρι το 2007– και την εβδομαδιαία εφημερίδα Παραπολιτικά ως σύμβουλος έκδοσης. Το 2007 ανέλαβε τη διεύθυνση του τηλεοπτικού σταθμού της ελληνικής Βουλής έως και το 2009. Στη συνέχεια και μέχρι το 2012 διετέλεσε σύμβουλος του Προέδρου της Βουλής επί πολιτιστικών θεμάτων. Διετέλεσε Διευθύνων Σύμβουλος στην ΕΡΤ και τον Σεπτέμβριο του 2019 ανέλαβε και πάλι τη διεύθυνση του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής.
Ομιλεί την Αγγλική και τη Γαλλική. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο αρρένων τέκνων. Έχει συγγράψει τρία βιβλία: μία σατιρική εκδοχή της λειτουργίας μιας κυβέρνησης με τίτλο Κύριε Πρόεδρε, στη διάθεσή σας…, Το λάθος παλτό, το οποίο συνθέτουν δέκα διηγήματα που φιλοδοξούν να παρουσιάσουν «τη ζωή σε δέκα πράξεις», και μία μελέτη για το «Μακεδονικό», όπου παρουσιά¬ζεται η διαχρονική εξέλιξη του ζητήματος, όχι μόνον ιστορικώς αλλά, κυρίως, επί τη βάσει απόρρητων εγγράφων και εμπιστευτικών πρακτικών του Υπουργείου Εξωτερικών. Επίσης, έχει επιμεληθεί την επανέκδοση από τις Εκδόσεις Περίπλους της μελέτης του πρώην υπουργού Αθανάσιου Κανελλόπουλου Δημοσιονομικές παθογένειες στην αρχαία Αθήνα.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.