Ο Άλυπος (5ος/4ος αιώνας π.Χ.) ήταν γλύπτης με καταγωγή από τη Σικυώνα. Δημιούργησε μια σειρά γλυπτών με επινίκιες παραστάσεις, τα οποία βρισκόταν στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς και στον ναό του Δία στην Ολυμπία. Ο Άλυπος είναι ο μοιραίος ήρωας. Γλύπτης του εαυτού του, τιμωρός κατ’ αρχάς και κατόπιν το μοναδικό «αθώο» κατά κάποιον τρόπο θύμα. Το πλάσμα που δεν λυπόταν κανένα, ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Άλυπος σπέρνει στον εαυτόν του και στους άλλους τον όλεθρο και την καταστροφή.
To μυθιστόρημα είναι κοινωνικο-πολιτικό και αστυνομικό έργο, όπου γίνεται συνειδητά μίξη του κυρίως θέματος με παραθέματα είτε μικρών, είτε μεγαλύτερων αποσπασμάτων από έργα άλλων συγγραφέων. Το μυθιστόρημα, χρησιμοποιεί το αστυνομικό μοτίβο ως φόντο, σαν ένα μουσικό χαλί που δεν μπορεί να σκεπάσει την υπαρξιακή κραυγή των ηρώων.
To βιβλίο έχει μαύρο χιούμορ, τον αυτοσαρκασμό στη ζωή.


Oι εγκιβωτίσεις είναι αναπόσπαστο μέρος του μυθιστορήματος. Είναι η έρευνα χρόνων για την ιστορία της τρομοκρατίας. Είναι το ιστορικό υπόβαθρο, το παρελθόν και το παρόν μιας κατάστασης. Όσο για τα θεατρικά κείμενα, τα τραγούδια και οι απόψεις για τη ζωή, την αυτοκτονία, τον έρωτα, τον θάνατο και την επανάσταση, είναι κομμάτια από τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία των ηρώων.
Σε μια παραθαλάσσια πόλη μια γυναίκα, φωνάζοντας τα ξόρκια της, πέφτει επάνω σε ένα δολοφονημένο κορίτσι. Στον σκουπιδότοπο, και με τον ίδιο τρόπο, θα βρεθούν δυο ακόμα δολοφονημένα παιδιά.


Μια παλιά παρέα επιστρέφει. Κι ένας άγνωστος άντρας επιθυμώντας να παραμείνει αόρατος, που φαίνεται να γνωρίζει πολλά. Τα τυφλά χτυπήματα στην παρέλαση που θα ακολουθήσουν και οι εκρηκτικοί μηχανισμοί σε επτά διαφορετικά σημεία της πόλης, θα στρέψουν την προσοχή όλων στο παρελθόν. Τα εγκλήματα, φαινομενικά είναι ασύνδετα μεταξύ τους.
Ο αστυνόμος Μύρων Αγγέλου θα πρέπει να ερευνήσει ποιος σκότωσε τρία νεαρά παιδιά και ποιος τοποθέτησε εκρηκτικούς μηχανισμούς σε επτά διαφορετικά σημεία της πόλης. Ο αστυνόμος Μύρων Αγγέλου που έχει πάθος με τα λουλούδια του, την ποίηση και οτιδήποτε το ιαπωνικό, θα προσπαθεί να χειριστεί την υπόθεση.


Και μέσα σε όλα αυτά: Ένας παλιός τρομοκράτης που είναι πια αδελφός Ματθαίος, ένα αγόρι αγνώστου πατρός, η παλιά και η νέα γενιά της τρομοκρατίας, η κατάρα των Ορφανίδηδων να αυτοκτονούν όλοι οι Άλυποι στην οικογένεια και η πανάρχαια ιστορία της πατροκτονίας. Η αιώνια επανάληψη του βασικού μοτίβου ζωής και της μοιραίας σκηνής. Το παρελθόν που επιστρέφει και απαιτεί επιτακτικά την δική του ανταμοιβή. Το ότι δεν υπάρχουν Μεσσίες τελικά στη ζωή. Κανέναν δεν σώζεις με τη βία. Η τρομοκρατία και η πατροκτονία. Ομόκεντροι κύκλοι που καταλήγουν στη μεταμέλεια και σε μια θυσία. Εξάλλου «Σε μια στιγμή, κανείς δε χάθηκε/Αργά γλιστράς – στη Συντριβή».
Μπορεί ο αναγνώστης να βγάλει πολλά συμπεράσματα σχετικά με το πώς δρομολογείται ένα έγκλημα, πώς σχεδιάζεται και εκτελείται, σε τι αποβλέπει, ποια είναι τα κίνητρά του, γιατί φτάνει κανείς στο έγκλημα.
Μέσα από μια θερμή και ιδιότυπα ρυθμική γραφή και με φόντο έναν μύθο που έλκει την καταγωγή του από τους Ατρείδες, τον Οιδίποδα και τον Άμλετ, παλιές ιδέες και ιδεοληψίες, μνήμες, αγάπες, μίση και προδοσίες αναβιώνουν.


Δεν είναι εύκολο βιβλίο στην ανάγνωση, χρειάζεται να σταματάς, να παίρνεις ανάσες, να αφομοιώνεις. Πολυπρόσωπο και πολυδαίδαλο, με αναδρομές στο παρελθόν και εγκιβωτισμούς άλλων ιστοριών στο κείμενο. Κυρίως, όμως, αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η πολυπραγμοσύνη του.


Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε το 1959 στο Κορωπί. Δημοσιογράφος και βιβλιοκριτικός στο «Αντί», στις «Εικόνες», στο «Έθνος» και στο «Έθνος της Κυριακής» από το 1983, έχει ασχοληθεί με το μυθιστόρημα, το διήγημα, την ποίηση, το παραμύθι, έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις και έχει επιμεληθεί βιβλία και σειρές. Κυκλοφορούν σαράντα βιβλία της: Δεκαεπτά μυθιστορήματα, δώδεκα ποιητικές συλλογές, τέσσερις συλλογές με διηγήματα, ένας τόμος με συνεντεύξεις και έξι παραμύθια. Το βιβλίο της «Η γυναίκα της βορινής κουζίνας» (εκδόσεις Καλέντη) ήταν υποψήφιο για το βραβείο Αναγνωστών το 2012. Άρθρα, συνεντεύξεις και κριτικές της έχουν δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά [“Περίπλους”, “Διαβάζω”, “Νέα Ευθύνη”, “diastixo”, “diavasame”, “Literature” κ.ά.] Ανήκει στην εκδοτική ομάδα του διαδικτυακού περιοδικού Fractal. «Ο τελευταίος Άλυπος» από τις εκδόσεις Αρμός είναι το 18ο μυθιστόρημα και το 42ο βιβλίο της.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave