Σκέψεις για το μυθιστόρημα του Σωτήρη Σαμπάνη «Σκανταλόπετρα» από την Ιουλία Ιωάννου

«Η αγάπη είναι η τέλεια αυτοεγκατάλειψη. Μόνο όποιος είναι τόσο δυνατός ώστε δεν φοβάται μήπως χάσει την προσωπικότητά του μπορεί να αγαπήσει».

Να όμως που η ζωή τραβάει το κρυμμένο της χαρτί και το πετάει στα πόδια του. Απορεί τι να εξυπηρετεί τάχα το κρυφτούλι της ζωής, αφού το παίζει μόνη της; Τι νόημα έχει ένα τέτοιο παιχνίδι, αφού πάντα, όπως πάντα, και για πάντα, όλα θα τα σκεπάσει η μοναδική αλήθεια του κόσμου, ο θάνατος;

Πόση σημασία μπορεί να έχουν οι λεπτομέρειες στη ζωή ενός ανθρώπου που έχει απαρνηθεί τα πάντα προκειμένου να ξεφύγει από τους δαίμονές του, παρότι τους κουβαλάει για πάντα μέσα του;
Τεράστια!
Κι αυτό γιατί ο πιο θορυβώδης πόνος είναι ο σιωπηλός πόνος.
Ο Μιχάλης ήταν πάντα ένας γενναιόδωρος άνθρωπος, που έδινε την ψυχή του για τους άλλους, που αγαπούσε χωρίς να περιμένει ανταπόκριση, που δινόταν γιατί έτσι ήταν ο ψυχισμός του, έτσι ήταν φτιαγμένος.
Από παιδί έμαθε να χάνει ό,τι αγαπούσε πολύ.
Ήταν μόνος του, παρά το γεγονός ότι κατάφερνε να κάνει τους ανθρώπους να τον αποζητούν και να τον αποδέχονται. Εκείνος μόνο έδινε χωρίς να περιμένει ποτέ αντάλλαγμα, μόνο να προσφέρει ήξερε.
Πέρασε μια ολόκληρη ζωή, πάνω από σαράντα χρόνια ζώντας στη μακρινή Αυστραλία, μια ζωή που δεν επέλεξε, που η αναγκαστική φυγή του τον κράτησε δέσμιο και η εσωτερική του ανάγκη για κάθαρση και αναζήτηση της αλήθειας όσο κι αν την είχε ανάγκη, πάντα την απέφευγε.
Ώσπου η αφορμή δόθηκε, υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να κάνει για να γυρίσει επιτέλους πίσω και να αναμετρηθεί με τα φαντάσματα του παρελθόντος του.
Η μάχη που έδωσε ήταν άνιση… η καταβύθιση σε ένα παρελθόν γεμάτο μνήμες, λεπτομέρειες που δεν ξεχνούσε ποτέ, η αναζήτηση της αλήθειας, της δικής του αλήθειας, της παραδοχής των όσων συνέβησαν σε μια άλλη ζωή, σε μια τόσο μακρινή για κείνον εποχή…
Αρκετοί οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της ζωής του, ο καθένας τους να κουβαλάει τις δικές του βαριές αλήθειες, τα δικά του κρίματα, τα δικά του ανομήματα, όσα μπορεί και καταφέρνει ένας θνητός να αντιμετωπίσει και όσα η επίγνωση ότι γυρισμός δεν υπάρχει οδηγεί τον αδύναμο να παίξει την τελευταία του παράσταση…
Άνθρωποι δυνατοί, και άνθρωποι αδύναμοι, με ευαισθησίες και ελαττώματα, με συναισθήματα και πάθη, όπως ακριβώς είναι οι άνθρωποι.
Ο Μιχάλης θα βρει τον τρόπο να αντιμετωπίσει τις δικές του αδυναμίες.
Μέσα από την δική του αδυναμία, την τελευταία (;) στιγμή θα βρει τον τρόπο να κάνει ξανά το ταξίδι της αναζήτησης, γιατί όταν νομίζουμε ότι είναι το τέλος για κάτι, μπορεί να σημαίνει αυτόματα την αρχή για κάτι άλλο… νέο!
Ένα συναρπαστικό βιβλίο για την αναζήτηση της αλήθειας, όποια κι αν είναι αυτή, όσο κι αν πονάει…

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Σκανταλόπετρα

Ο Μιχάλης Νέζης επιστρέφει στην πατρίδα για να δώσει μόσχευμα στον αδελφό του. Η επιστροφή του σηματοδοτεί μια μεγάλη αναμέτρηση: εκείνη με τον εαυτό του. Εκκρεμεί ένας λογαριασμός με το παρελθόν που μόνο με την αγάπη θα μπορέσει να τον κλείσει. Ύστερα από σαράντα χρόνια μετανάστευσης, η ανάγκη επιστροφής του Μιχάλη Νέζη στην πατρίδα για να δώσει μόσχευμα στον αδελφό του γίνεται πρόκληση ζωής. Ένα ιδιότυπο ταξίδι που τον υπερβαίνει ξεκινά από την πρώτη κιόλας στιγμή που πατάει το πόδι του στην πατρίδα. Ένα ταξίδι μέσα από το οποίο ο ήρωας ξεδιπλώνει τα μυστικά που τον κυνηγούν για χρόνια και ψάχνει απαντήσεις που θα φωτίσουν τις σκοτεινές πλευρές τους. Εγκλωβισμένος στις αναμνήσεις, βιώνει ξανά τα παιδικά του χρόνια και τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του. Ο αιφνίδιος θάνατος του πατέρα του, η απόφαση της μητέρας του να τον στείλει στην Αθήνα για βιοπορισμό, η ένταξή του σε μια θετή οικογένεια, η αντίστροφη μέτρηση για την καταστροφή, η μετανάστευσή του… ζωντανεύουν ξανά στις γωνιές της μνήμης και σαν φλεγόμενες εικόνες ανασύρονται μέσα από μια διαδρομή επίπονη, ονειρική και απρόβλεπτη. Η επιστροφή του γίνεται ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Παίρνει τη διάσταση της καθολικής αναμέτρησης με τον μεγάλο αντίπαλο… τον εαυτό του, αλλά και την αλήθεια του. Παρελθόν, παρόν και μέλλον γίνονται ένα. Όσο η αλήθεια του κορυφώνεται, τόσο τον φέρνει πιο κοντά στο πεπρωμένο του. Η αγάπη είναι το μόνο μπράτσο από το οποίο μπορεί να κρατηθεί για να κλείσει κάθε λογαριασμό με το παρελθόν, ακόμη κι αν χρειαστεί να φορέσει για τελευταία φορά τα μεταλλικά παπούτσια του πατέρα του.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save