Γράφει: ο Κώστας Τραχανάς

1958. Ο Χρήστος είναι ένας αρχαιολόγος ,ψάλτης και μοναχός με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Είναι ένας εκ των τεσσάρων αρχαιολόγων ερευνητών (οι άλλοι τρεις είναι η Τέα, ο Φάουστ και η Ασημίνα) που συγκεντρώθηκαν υπό την αιγίδα του επιστήμονα αρχαιολόγου Πολ Φορ, για την εξέταση και μελέτη ενός εκ των αρχαιότερων και σημαντικότερων σπηλαίων που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα: εκείνο της Αγίας Παρασκευής στο χωριό Σκοτεινό, της επαρχίας Πεδιάδος, της Κρήτης.


Ο Χρήστος όταν φτάνει στο σπήλαιο βλέπει παράξενα πράγματα. Διακατέχεται από άρρωστα συναισθήματα και αρνητική ενέργεια. Τον κατακλύζει ένα αίσθημα μίσους και τρόμου. Είναι λες και περνάει σε άλλη διάσταση, σε ένα παράλληλο, επίγειο επίπεδο ύπαρξης. Βλέπει φιγούρες στο σκοτάδι και στο φως. Νιώθει το χάος του σπηλαίου του Σκοτεινού να τον τυλίγει. Ένα βάρος. Κάτι πολύ σκοτεινό συμβαίνει εκεί μέσα. Νιώθει πως υπάρχει μέσα στο σπήλαιο μια οντότητα, μια διαβολική φιγούρα, τα μάτια του Διαβόλου που τον στοχεύουν, έτοιμα να τον κατασπαράξουν. Το κακό θέλει να τον βασανίσει. Βλέπει τους δαίμονες που αποπλάνησαν τους υιούς του Θεού με τις θυγατέρες των ανθρώπων, εκείνους τους διαβόλους που παραπλάνησαν την Εύα και έδωσαν τα όπλα του θανάτου στους ανθρώπους. Νιώθει την μαύρη καταιγίδα. Θα ταΐσει τελικά τον δαίμονα;


Το κακό φουντώνει στο Σκοτεινό χωριό…
Τρομερά και φοβερά πράγματα πρόκειται να συμβούν στο Σκοτεινό…
Το σπήλαιο του Σκοτεινού και η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, το σπήλαιο του Σκοτεινού και το Σπήλαιο της Αποκάλυψης του Ιωάννου, ο βωμός και η εκκλησία, το χρώμα του χιονιού και το χρώμα της πίσσας, το φως της ημέρας και το σκοτάδι της δαιμονικής νύχτας, η ζωή και ο θάνατος, το σύμβολο της πίστης και οι έκπτωτοι άγγελοι, η πίστη και η αμαρτία, οι αγνές ψυχές και τα ακάθαρτα πνεύματα, το φως και το σκοτάδι, το φως του Θεού και το σκότος των δαιμόνων, το καλό και το κακό, η προσευχή και το κακό, η αγάπη και ο έρωτας, ο Χριστός και ο αρχέκακος της βλασφημίας, οι Άγγελοι και οι έκπτωτοι άγγελοι, τα αγγελικά πλάσματα και τα διαβολικά πλάσματα, ο αρχάγγελος Μιχαήλ και ο Βελζεβούλ, οι Άγγελοι Αδωναΐ, Ελωί και οι διαβολικοί και πεσόντες άγγελοι Γιεκών και Γαδριήλ, η βασιλεία των επουρανίων από τους αγγέλους και η βασιλεία της γης από τους δαίμονες, οι δέκα εντολές και τα δαιμόνια, οι δούλοι του Θεού και οι δαιμονισμένοι, ο Θεός και ο Σατανάς, ο Παράδεισος και η Κόλαση…


Ο Χρήστος οδηγείται σε καφκικά και φρικιαστικά μονοπάτια, στα έγκατα της Κολάσεως. Γίνεται έρμαιο των ανώτερων δυνάμεων του σκότους. Σιγοψέλνει τη νεκρώσιμη ακολουθία. Η πίστη στον Κύριο δεν θα τον προδώσει. Το κτήνος βρυχάται. Τα φλογερά μάτια των δαιμόνων καραδοκούν. Το κακό καραδοκεί με τον πιο ηχηρό τρόπο. Το κακό εξορκίστηκε. Ο Εωσφόρος λαχταρά να ελέγξει την ψυχή του Χρήστου. Η ψυχή του κατακάηκε από την φωτιά της Κόλασης. Ο Χρήστος δεν επέτρεψε στις σκοτεινές δυνάμεις του Σατανά να τον κατακτήσουν. Κανένας έκπτωτος άγγελος ούτε καν ο ίδιος ο Εωσφόρος δεν μπορεί να κάμψει την πίστη του Χρήστου. Η πανοπλία του Θεού είναι ισχυρή…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από τον φόνο! Γίνονται φρικτά εγκλήματα. Μοναχές βρέθηκαν κρεμασμένες από τα καντήλια κι άλλες τόσες βιασμένες στις κλίνες τους, μια μοναχή τεκνοποίησε, η Τέα, ο Φάουστ και η Ασημίνα βρίσκονται δολοφονημένοι, γίνονται αφαιρέσεις νεφρών από ανθρώπους…


Ο άνθρωπος είναι η πιο αμαρτωλή δημιουργία του Θεού.
Η πάλη μας, λέει ο Απόστολος Παύλος, δεν είναι με τους ανθρώπους αλλά με τις αρχές, με τις εξουσίες, με τους κοσμικούς κοσμοκράτορες της παρούσης ζωής, με τα πονηρά πνευματικά όντα για την κατάκτηση των επουρανίων.
Δεν έχει απομείνει τίποτα πλέον για τον Χρήστο, μονάχα η γεύση του απόλυτου σκότους και η σάπια μυρωδιά της αβύσσου.
Εωσφόρος = αυτός που φέρνει την αυγή, το φως.
Οι έκπτωτοι άγγελοι βυθίστηκαν στο σκότος κατά την πτώση τους. Έκτοτε κατοικούν στη Γη και ψάχνουν τρόπους να κατανικήσουν το ανθρώπινο είδος. Παίρνουν διάφορες μορφές και κυνηγούν τα αμαρτωλά και ψυχικά αδύναμα δημιουργήματα του Θεού! Αδυνατούν όμως να κοιτάξουν το φως εκείνο που θα τους τύφλωνε και θα τους έστελνε στην αιώνια Κόλαση!
Ο φόβος είναι το μεγαλύτερο κίνητρο του κακού. Είναι το μόνο του όπλο.


Το κακό είναι πολύ πιο βροντερό κι αυτό διότι αναζητά προσοχή. Αναζητά ένα δοχείο ανθρώπινο για να ζήσει και να τραφεί. Ακόμα και ιερείς υποκύπτουν στο κακό. Παρ΄ όλη την προστασία που τους παρέχει ο Κύριος! Το κακό ψάχνει τρόπο να δεχτεί κάτι που δεν είχε ποτέ. Αγάπη. Το κακό θέλει να γίνει πιο ισχυρό για να επιστρέψει στους ουρανούς και να εκθρονίσει τους αγγέλους και τον Κύριο.
Το κακό συνηθίζει να παραπλανά, παίρνοντας ακόμα και τη μορφή του καλού.
Καλό και κακό συμβαδίζουν και θα συμβαδίζουν για πάντα…
Το καλό δεν μπορεί χωρίς το κακό και αντιστρόφως.
Όσο πιο αγνή ψυχή έχεις τόσο πιο ευάλωτος είσαι απέναντι στο κακό.
Όσο καταφέρνουμε να διατηρούμε αναλλοίωτη την πίστη μας και να εισχωρούμε βαθύτερα σε αυτήν, αν και ευάλωτοι, αποκτούμε ένα ανεξήγητο θάρρος, με το οποίο μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα στα μάτια το ίδιο το κακό και εν τέλει να το νικήσουμε, αν είμαστε αρκετά δυνατοί. Ο επίγειος κόσμος είναι ένας μικρός αντικατοπτρισμός της μεταθανάτιας ζωής. Αν η ψυχή μας γεύεται τις αισθήσεις της Κολάσεως, τότε πολύ πιθανόν να τείνει προς τα εκεί. Αν η ψυχή μας όμως διατηρεί τη γαλήνη την οποία πλάστηκε για να καλλιεργήσει, τότε η πόρτα του Παραδείσου θα βρίσκεται εκεί, στο βάθος, έτσι ώστε, όταν η στιγμή είναι η σωστή, να γνωρίζουμε αν έχουμε κερδίσει το κλειδί…
Οι αμαρτίες εκδιώκονται και συγχωρούνται έπειτα από μεγάλη μάχη με την ψυχή του ανθρώπου.
Τελικά, κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται πίσω από το δοχείο ψυχής του καθενός. Άνθρωπος… Ένα ατέρμονο μυστήριο.


Δεν μπορεί να συνέβησαν όλα τούτα στο μυαλό του Χρήστου. Είναι οράματα; Είναι παραισθήσεις; Είναι οργιαστική φαντασία; Παραείναι ζωντανά! Η πραγματικότητα αρχίζει να αλλοιώνεται γύρω από τον Χρήστο καθώς γίνεται έρμαιο δυνάμεων που δεν μπορεί να κατανοήσει, δυνάμεων που δεν είναι σίγουρος αν προέρχονται από κάποια ξεχασμένη Κόλαση…
Ή από την ίδια του την ψυχή.
Τελικά το κακό θα νικήσει;
Το «Σκοτεινό» οδηγεί τους αναγνώστες στο κέντρο της Κόλασης…
Μια καταβύθιση στα σκοτάδια της ψυχής.
Ένα ανατριχιαστικό, θρησκευτικό μυθιστόρημα βγαλμένο από το σκοτάδι της ψυχής…


Ο Χρήστος Μαργέτας γεννήθηκε το 1996 στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου κι εξακολουθεί να ζει. Σπούδασε πληροφορική και εργάζεται ως ναυαγοσώστης, ενώ ασχολείται με τη μουσική, τη σχεδίαση χαρτών και εξωφύλλων για μυθιστορήματα κάθε είδους.
Το πάθος του να επισκέπτεται κάθε μορφή της φύσης τον οδήγησε στην ενασχόληση με τη φωτογραφία.
Ο συγγραφέας ένιωθε πως η ζωή του θα έπρεπε να βρίσκεται σε μια διαφορετική εποχή. Σε μια σκοτεινή εποχή.
Σε μια εποχή όπου η φαντασία, το μυστήριο κι ο τρόμος θα οργίαζαν στη Γη.
Και κάπως έτσι, μέσα σε όλο αυτό το χάος των συναισθημάτων, δημιουργήθηκε η ανάγκη του για συγγραφή.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave