«Κάθε εθισμός είναι τοξικός και επικίνδυνος», ισχυρίζεται η Έλενα Γκίκα Πετρουλάκη όταν όμως ο εθισμός αυτός αφορά στη συγγραφή και την τέχνη γενικότερα, τότε «η μαγεία μετατρέπει σε ζωή τα σημάδια πάνω στο χαρτί». Η συγγραφέας Έλενα Γκίκα Πετρουλάκη σπούδασε Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων, στη συνέχεια Πολιτικές Επιστήμες και απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού, ενώ συνεχίζει τις σπουδές της φοιτώντας στη Νομική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε σε μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις ως διοικητικό στέλεχος και από το 2009 έχει τη θέση της Διευθύντριας Ανθρώπινου Δυναμικού στο ξενοδοχειακό συγκρότημα Costa Navarino. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στη Μεσσήνη με τον σύζυγο της και τα δυο παιδιά τους. Η Έλενα γράφει ερασιτεχνικά από τα μαθητικά της χρόνια, κυρίως διηγήματα, μονόπρακτα θεατρικά έργα και ποιήματα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ το μυθιστόρημα της με τον τίτλο Η ζωή που σου ‘κλεψα. Με την ευκαιρία της έκδοσης αυτής συνομιλήσαμε μαζί της για τη λογοτεχνία, τον τρόπο με τον οποίο εκείνη γράφει, τα συναισθήματα που της προκάλεσαν οι ήρωες και τα γεγονότα του νέου της βιβλίου, για τον μοναχικό δρόμο της συγγραφής και είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν ευγενικό, δοτικό άνθρωπο που δηλώνει πως γράφει «αφουγκραζόμενη μια εσωτερική φωνή, που είναι ελεύθερη να πει ό,τι θέλει και την αφήνω να με πάει όπου θέλει».

1) Τι σημαίνει για εσάς η λογοτεχνία και κατά τη γνώμη σας ποια νομίζετε ότι είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία που καθορίζουν την καλή λογοτεχνία;

 Όταν οι λέξεις συνταιριάζονται έτσι ώστε το σύνολό τους να είναι δυνατό και γλαφυρό όπως ένας ζωγραφικός πίνακας ή μια μελωδία, τότε ο λόγος γίνεται τέχνη. Υπάρχει μαγεία στο πως λίγες λέξεις μπορούν να γεννήσουν συναισθήματα, να ξυπνήσουν ολοζώντανες αναμνήσεις, να κεντρίσουν τη φαντασία να ταξιδέψει σε άγνωστα μέρη. Αυτό για μένα είναι η λογοτεχνία. Αυτή η μαγεία που τα σημάδια πάνω σε χαρτί τα μετατρέπει σε ζωή. Και ένα από τα πιο σημαντικά μυστικά της, είναι η τόλμη να καταθέτεις την αλήθεια της ψυχής σου, ψηλαφίζοντας το άυλο και παρατηρώντας το αόρατο.

2) Στις μέρες μας ανθούν τα social media και επιτρέπουν στον συγγραφέα να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες. Ο γνωστός συγγραφέας Τζόναθαν Φράνζεν όμως έχει πει ότι η διάσπαση προσοχής που προκαλούν τα social media και ο εθισμός είναι εξαιρετικά εχθρικοί για έναν συγγραφέα. Η δική σας άποψη;

 Κάθε εθισμός είναι τοξικός και επικίνδυνος. Αλλά μόνο αν επιτρέψεις να γίνει εθισμός. Κι αυτό συμβαίνει, όταν η γνώμη των άλλων για αυτό που εκφράζεις γίνει πιο σημαντική από την ανάγκη να εκφραστείς. Τα social media είναι ένα σύγχρονο κανάλι επικοινωνίας εντελώς διαφορετικό απ΄ οτιδήποτε προηγήθηκε. Κάτι πραγματικά εντυπωσιακό και αξιοθαύμαστο. Το αν θα τα χρησιμοποιήσεις ή θα σε χρησιμοποιήσουν, είναι επιλογή. Και δεν αφορά μόνο τους συγγραφείς αλλά κάθε άνθρωπο.

3) Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ψυχογιός το νέο σας βιβλίο με τίτλο «Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ‘ΚΛΕΨΑ». Πώς προέκυψε η συγγραφή αυτού του έργου και τι ακριβώς θέλατε να τονίσετε μέσα από την ιστορία που πραγματεύεται;
Το έναυσμα ήρθε σε μια επίσκεψη μου στην καστροπολιτεία του Μυστρά. Έχει απαράμιλλη γοητεία αυτός ο τόπος και η ιστορία του. Είναι ένας τόπος που νικά το χρόνο. Αυτή η νικηφόρα μάχη απέναντι στο χρόνο είναι και το κύριο θέμα του βιβλίου. Μια μάχη που πολύ λίγα πράγματα μπορούν να κερδίσουν. Ο αληθινός έρωτας. Η βαθιά αδελφική αγάπη. Η ανάγκη της ψυχής μας για δικαίωση. Συναισθήματα τόσο δυνατά που ούτε ο χρόνος, ούτε ο θάνατος μπορούν να αναμετρηθούν μαζί τους.

4) Ποια συναισθήματα επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του βιβλίου και πόσο χρόνο χρειαστήκατε για να το ολοκληρώσετε;

 Η ολοκλήρωση του βιβλίου, μου πήρε ένα χρόνο σκέψης, μελέτης και ιστορικής έρευνας και δύο μήνες συγγραφής. Από τη στιγμή που ένιωσα πως είχα όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμουν ήταν αδύνατο να σταματήσω να γράφω. Ήταν πια έτοιμη η ιστορία μέσα μου και αδημονούσε να ειπωθεί. Την έζησα με όλη μου την ψυχή αυτήν την ιστορία. Ταυτίστηκα με τους ήρωες, ένιωσα τον πόνο τους, την αγωνία τους, την οργή τους. Και παράλληλα μαγεύτηκα από το Μυστρά και το παρελθόν του. «Ταξίδεψα στο χρόνο» και αυτό ήταν μια απερίγραπτη εμπειρία.

5) Πείτε μας λίγο για τον τρόπο με τον οποίο γράφετε ένα βιβλίο. Γράφετε γραμμικά ή η σειρά με την οποία διαχειρίζεστε τα γεγονότα του βιβλίου δεν έχει καμιά σημασία.

Γράφω γραμμικά. Από τη στιγμή που ξεκινά να ξετυλίγεται η ιστορία στη φαντασία μου, ελάχιστες φορές χρειάζεται να γυρίσω πίσω και αυτό μόνο για μικροδιορθώσεις. Νιώθω την ανάγκη να φτάσω στο τέλος, να το βιώσω, να δώσω απαντήσεις. Δεν ακολουθώ κάποια τακτική ή τεχνική. Απλά γράφω.

6) Ένα μυθιστόρημα είναι κυρίως η μυθιστορηματική πλοκή ή οι χαρακτήρες του;

 Σαφέστατα και τα δύο. Το ένα διαμορφώνει το άλλο. Οι χαρακτήρες κάνουν επιλογές που προχωρούν την πλοκή και η εξέλιξη της πλοκής επηρεάζει, διδάσκει, ωριμάζει τους χαρακτήρες. Πολλές φορές κυριολεκτικά τους μεταλλάσσει.

7) Είναι η συγγραφή ένας μοναχικός δρόμος, ένας τρόπος για να δημιουργήσουμε μέσα μας νέες ιδέες και να έρθουμε σε επαφή με τη γνώση μιας ολόκληρης εποχής για να κατανοήσουμε καλύτερα, εν τέλει, και τον εαυτό μας; Εσείς τι αποκομίσατε γράφοντας το «Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ‘ΚΛΕΨΑ»

 Η αυτογνωσία νομίζω πως είναι πάντα το τελικό ζητούμενο για τον συγγραφέα. Η συγγραφή και ιδίως η μυθιστοριογραφία είναι μοναχική γιατί αποτελεί έναν πολύ προσωπικό χώρο, μέσα στον οποίο διασταυρώνονται αυτά που έζησες, με αυτά που θα ΄θελες να ζήσεις και με εκείνα που φοβάσαι να ζήσεις. Είναι ένα ταξίδι εξερεύνησης του εαυτού και ταυτόχρονα του κόσμου που σε περιβάλει τόσο χωρικά όσο και χρονικά. Έμαθα πολλά γράφοντας το «Η ζωή που σου ΄κλεψα». Για μένα, για τις ανάγκες της ψυχής μου, για το πού μπορεί να φτάσει κανείς για την αγάπη, για τον έρωτα και για τη δικαιοσύνη. Ταυτόχρονα ταξίδεψα στο Μυστρά, έμαθα την ιστορία του, ήρθα σε επαφή με την πλατωνική φιλοσοφία όπως μας την μεταλαμπάδευσε ο Πλήθων Γεμιστός. Ήρθα αντιμέτωπη με αιώνια ερωτήματα σχετικά με την ελευθερία βούλησης και την αθανασία της ψυχής και βρήκα απαντήσεις που ίσως να γαληνέψουν και τους αναγνώστες.

8) Έχετε σκεφτεί να ασχοληθείτε και με κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος και αν ναι ποιο είναι αυτό; Υπάρχει κάποιο είδος που δε θα σκεφτόσασταν ποτέ να ασχοληθείτε;
Γενικά, δεν μου αρέσει να περιορίζομαι και δεν θέλω να ταυτιστώ με ένα συγκεκριμένο είδος. Η συγγραφή είναι για μένα μια μυητική διαδικασία ψυχικής και πνευματικής απελευθέρωσης. Δεν θέλω να της βάλω ταμπέλες. Γράφω αφουγκραζόμενη μια εσωτερική φωνή, που είναι ελεύθερη να πει ό,τι θέλει και την αφήνω να με πάει όπου θέλει.

9) Τι θα θέλατε να αποκομίσουν οι αναγνώστες από το συνολικό συγγραφικό σας έργο;

 Στο έργο μου υπάρχει έντονο το στοιχείο της ελπίδας και της πίστης στο δίκαιο. Πιστεύω πως τίποτα δεν πάει χαμένο, καμιά καλή πράξη δεν είναι μάταιη και καμιά κακία δεν μένει ατιμώρητη. Πιστεύω στον άνθρωπο, στην έμφυτη καλοσύνη του και στη βαθύτερη ανάγκη του να εξελιχθεί άσχετα από το πόσο χρόνο ή προσπάθεια θα του πάρει αυτό. Αυτή την πίστη θα ήθελα να μεταδώσω στους αναγνώστες μου. Την πίστη και την ελπίδα.

10) Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε, θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο;
Εγώ σας ευχαριστώ, για τις τόσο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Την χάρηκα πραγματικά την κουβέντα μας. Το «Η ζωή που σου ‘κλεψα» έχει μια τόσο θερμή υποδοχή από το αναγνωστικό κοινό που πραγματικά έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μου. Μέσα σε λίγους μήνες έχει κάνει ήδη τρεις ανατυπώσεις και τα σχόλια που παίρνω από τους αναγνώστες με έχουν στείλει στα ουράνια. Είναι ένα βιβλίο που μιλά για μια ιστορία αγάπης που διανύει τους αιώνες μέχρι να βρει τρόπο και χώρο να υπάρξει. Μιλά για έναν βαρύ όρκο που μετατρέπεται σε κατάρα μέχρι να πραγματωθεί και για το πόσο εύκολα μπορεί η αγάπη να γίνει καταστροφικό μίσος. Πάντα κάτω από τη σκιά του βράχου του Μυστρά, η ιστορία εκτυλίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του 2000, έπειτα στο 2020 και καταλήγει στο 1450 για να δώσει στον αναγνώστη την απάντηση για το τι είναι αυτό που κατατρύχει τους τρεις βασικούς ήρωες και όλους όσους κινούνται γύρω τους. Είναι τελικά κατάρα μίσους ή υπόσχεση αγάπης;

Δυο δίδυμες αδελφές και ένας άντρας ανάμεσά τους. Αγάπη, καθήκον και έρωτας μπλέκονται, συγκρούονται, χωρίζονται βίαια και ξανασμίγουν σε μια διαδρομή χωρίς τέρμα. Ένα γαϊτανάκι ψυχών που τις δένει ένας βαρύς όρκος και ένας ανεκπλήρωτος έρωτας.
Από το σήμερα στο μακρινό χθες, πάντα με φόντο τη μυστηριακή καστροπολιτεία του Μυστρά, οι δίδυμες δε θα πάψουν να αναζητούν τη λύτρωση.
Επειδή κάποιες ψυχές δεν τις γαληνεύει ο θάνατος.
Επειδή κάποιους έρωτες δεν τους νικά ο χρόνος.

Η ΕΛΕΝΑ ΓΚΙΚΑ-ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ γεννήθηκε το 1973. Σπούδασε αρχικά Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων, στη συνέχεια Πολιτικές Επιστήμες και απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού, ενώ συνεχίζει τις σπουδές της φοιτώντας στη Νομική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε σε μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις ως διοικητικό στέλεχος και από το 2009 έχει τη θέση της Διευθύντριας Ανθρώπινου Δυναμικού στο ξενοδοχειακό συγκρότημα Costa Navarino. Έχει ζήσει σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας και ταξιδεύει συχνά. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στην πόλη της Μεσσήνης με τον σύζυγό της και τα δυο παιδιά τους. Γράφει ερασιτεχνικά από τα μαθητικά της χρόνια, κυρίως διηγήματα, μονόπρακτα θεατρικά έργα και ποιήματα. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης το μυθιστόρημά της ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΩΛΑ και το βιβλίο 7+1 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΗΓΕΣΙΑΣ.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave