Σωτήρης Θεολογίδης: συνέντευξη στην Μαρία Τσακίρη

Συγγραφέας του βιβλίου «Ιστορίες μέσα από το καλάθι» – Εκδόσεις «Επίκεντρο»

Πόσα πράγματα έμαθα, αλήθεια, από αυτήν τη συνέντευξη! Και χαίρομαι πραγματικά που οι φίλοι του Vivlio-life θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν μέσα από τη συνομιλία μας με τον δημοσιογράφο Σωτήρη Θεολογίδη, το πρώτο μέρος της πολύχρονης έρευνάς του για τις άγνωστες πτυχές των ομαδικών αθλημάτων στη χώρα μας και κυρίως του μπάσκετ, από την αχαρτογράφητη, μέχρι σήμερα, περίοδο από το 1940 και πριν. Μια περίοδο για την οποία στο διαδίκτυο υπάρχει μία μόνο φωτογραφία και αυτή λανθασμένη, όπως διευκρινίζει. Διασταυρωμένες πληροφορίες και σπάνιες φωτογραφίες δεμένες αρμονικά σε μία καλαίσθητη έκδοση, η οποία θα επικαιροποιηθεί σύντομα, με την έκδοση του δεύτερου μέρους της έρευνας. Μαζί με το εξώφυλλο, στο οποίο πρωταγωνιστεί η εξώραφη και δύσχρηστη μπάλα μπάσκετ που χρησιμοποιούνταν στα χωμάτινα γήπεδα της μεταπολεμικής περιόδου και διασώζεται στο μουσείο της ΧΑΝΘ, οι «Ιστορίες μέσα από το καλάθι» αποτελούν μια πλούσια πηγή στοιχείων, που αξίζει να διασωθούν για τις επόμενες γενιές!

-Παρατηρώντας το εξώφυλλο του βιβλίου σας αναρωτιέμαι πόσες ιστορίες κρύβονται άραγε μέσα σ’ αυτό το… καλάθι;

Οι ιστορίες… είναι αμέτρητες. Οι επιλογές είναι προσωπικές, συνεπώς είναι συναισθηματικές και συμβατές με το πνεύμα της έρευνας. Έτσι ώστε να υπηρετούν την αρχική ιδέα που δεν ήταν άλλη από την προσπάθεια να απαντηθούν μια σειρά ερωτημάτων. Τα ερωτήματα στην αρχή αφορούσαν το μπάσκετ. Το πώς και γιατί επινοήθηκε και διαδόθηκε σε πολύ γρήγορο διάστημα σε όλο τον κόσμο, το πώς και γιατί ήρθε στην Ελλάδα αλλά και για ποιους λόγους μια χώρα μικρή σε πληθυσμό και οικονομικούς πόρους, όπως η Ελλάδα κατόρθωσε να συμπεριλαμβάνεται μέσα σε εκείνες που διακρίνονται όχι μόνο σε ευρωπαϊκές αλλά και σε παγκόσμιες διοργανώσεις. Ακόμα και τώρα που βιώνουμε μια απίστευτη οικονομική κρίση και είμαστε σε καθεστώς χρεοκοπίας. Από τα ερωτήματα αυτά, στο Α’ Μέρος της έρευνάς μου κατόρθωσα να απαντήσω, πιστεύω με επάρκεια, στα δύο πρώτα. Στο τελευταίο, φιλοδοξώ να το κάνω στην συνέχεια της έρευνας που ελπίζω να δημοσιοποιήσω μετά από την ολοκλήρωσή της τους προσεχείς μήνες.

-Ποια είναι η πιο παλιά χρονολογία που θα διαβάσουμε στην έρευνα για τα πρώτα βήματα του μπάσκετ αλλά και γενικότερα των ομαδικών αθλημάτων στην Ελλάδα;

Θίγεις ένα ζήτημα που ανέτρεψε τον αρχικό σχεδιασμό μου. Ξεκίνησα την έρευνα για δύο λόγους. Πρώτα γιατί πιέστηκα από φίλους και ιδιαίτερα από έναν παλιό καλαθοσφαιριστή που είχε συγκεντρώσει περισσότερες από τετρακόσιες παλιές φωτογραφίες, τις οποίες στην συνέχεια τις πήρε πίσω. Ο δεύτερος λόγος ήταν επειδή διαπίστωσα ένα τεράστιο κενό στην βιβλιογραφία αλλά και πολλά λάθη που υπήρχαν στο διαδίκτυο. Προσπαθώντας, λοιπόν, να καλύψω το κενό αυτό αναζήτησα την πηγή εκείνων των φωτογραφιών και παράλληλα την απαρχή της γέννησης όλων των ομαδικών αθλημάτων. Συνεπώς, οδηγήθηκα στις αρχές του 16ου αι. αλλά και πολύ παλαιότερα, όταν οι άνθρωποι ασχολήθηκαν σε διάφορες χώρες με ομαδικά αθλήματα. Η πρώτη όμως ουσιαστικά χρονολογία θα μπορούσαμε να πούμε συνδέεται με την επινόηση του ράγκμπι και με την ίδρυση της YMCA. Και τα δυο γεγονότα συνέβησαν στην Μ. Βρετανία. Όλα αυτά συνδέονται με την Βιομηχανική επανάσταση, την αλλαγή του τρόπου ζωής στον δυτικό κόσμο, την διάδοση των ελληνικών σπουδών στα αγγλικά και αμερικανικά Πανεπιστήμια και την αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων.

-Μια τόσο μεγάλη έρευνα χρειάζεται χρόνο, μεράκι και αγάπη. Θεωρώ δεδομένο το μεράκι και γνωρίζω προσωπικά την αγάπη σας γι’ αυτό το βιβλίο. Άρα μένει να μας πείτε πόσος χρόνος χρειάστηκε από τη στιγμή που ξεκινήσατε μέχρι να το εκδώσετε.

Είναι δύσκολο να προσμετρήσει κάποιος τον χρόνο μιας έρευνας που δεν αποσκοπεί σε επαγγελματικά οφέλη αλλά γίνεται από αγάπη για τον Αθλητισμό και για την αποκάλυψη στοιχείων που αξίζει να διασωθούν. Η αρχή έγινε πριν από μια δεκαπενταετία. Δεν ακολουθήθηκε όμως, ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα αφού μεσολάβησαν προσωπικά γεγονότα που αναστέλλουν πάντα σχέδια και προγραμματισμούς. Δεν σου κρύβω ότι υπήρξαν και θέματα που με οδήγησαν στην απόφαση να σταματήσω την έρευνα όταν διαπίστωσα ότι ορισμένοι μου απέδιδαν σκοπιμότητες όπως η διάθεση να αποκομίσω οικονομικά οφέλη. Σου υπενθυμίζω, πράγμα που γνωρίζεις πολύ καλά, ότι τα συγγραφικά δικαιώματα είναι αδύνατον να καλύψουν τα έξοδα μιας παρόμοιας πολύχρονης έρευνας. Για τις μετακινήσεις στην Αθήνα και την διάσωση φωτογραφιών και των ντοκουμέντων αλλά και τις αμοιβές των συνεργατών το κόστος ανήλθε σε πενταψήφιο αριθμό. Μιλώντας πάντα σε ευρώ. Οι συνεργάτες ήταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία συνάδελφοι ή εθελοντές που συνέβαλαν στην διάσωση και αρχειοθέτηση του υλικού. Τόσο των κειμένων όσο και των ντοκουμέντων σε εκατοντάδες ηλεκτρονικούς φακέλους κατά θέματα, περιόδους και χρονολογίες. Κάτι που απαιτούσε την συνεργασία και την παράλληλη εργασία με δύο υπολογιστές. Ευτυχώς η σύγχρονη τεχνολογία είναι βοηθός μας. Χρωστώ χάριτες σε όλους αυτούς. Η κάλυψη των εξόδων τους δεν μπορεί να θεωρηθεί και δεν είναι αμοιβή. Με τους περισσότερους έχω οικοδομήσει σχέσεις που η λέξη φιλικές είναι πολύ φτωχή για να τις αποδώσει.

-Ο αναγνώστης ίσως για πρώτη φορά διαβάζει ειδήσεις, στιγμές και γεγονότα του αθλητισμού που δεν τα φώτισε η δημοσιότητα. Πού αναζητήσατε πληροφορίες και αθλητικές ιστορικές αλήθειες;

Άρχισα με συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών της περιόδου που βίωσα, όταν δηλαδή ξεκίνησα και εγώ την διαδρομή μου ως αθλητικός συντάκτης από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 αλλά και πολύ πιο πριν. Ήταν μια δύσκολη διαδικασία επειδή οι παλαίμαχοι ή οι βετεράνοι, διακατέχονταν από τον φόβο ότι δεν θα θυμηθούν όσα επιθυμεί ο ερευνητής. Ήταν κάτι που το ξεπεράσαμε με την μέθοδο της μαιευτικής. Η δημοσιογραφική έρευνα μοιάζει λίγο με την αρχαιολογία. Όσο σκάβεις δεν ξέρεις τι θα βρεις! Ανακάλυψα λοιπόν, πράγματα που με ωθούσαν συνέχεια προς το παρελθόν. Τότε που άρχισαν όλα. Δηλαδή την αρχή που αναζητούσα. Γι αυτό και εγκατέλειψα όσα είχα βιώσει και αναζήτησα την αχαρτογράφητη, μέχρι σήμερα, περίοδο από το 1940 και πριν. Να φανταστείς ότι για την περίοδο εκείνη στο διαδίκτυο υπάρχει μόνο μια φωτογραφία κι αυτή λανθασμένη. Από εκεί και έπειτα ανακάλυψα πολλά. Όπως για παράδειγμα ότι υπήρχαν δεκάδες αθλητικές εφημερίδες πριν από τον πόλεμο, όπως φυσικά και πολύ περισσότερες πολιτικές. Εκεί αναζήτησα και βρήκα πληροφορίες αποτελέσματα, πρόσωπα και γεγονότα που μου έδωσαν την δυνατότητα να αναπαραστήσω και να καταγράψω όλη την αθλητική κίνηση για το μπάσκετ, το βόλεϊ και το χάντμπολ της περιόδου 1919 – 1940. Και όταν λέω όλη μιλάω για κάθε αγώνα που είχε δημοσιοποιηθεί με σκορ και συνθέσεις. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα στο α’ μέρος της έρευνας μου «Ιστορίες μέσα από το καλάθι».

-Πώς πότε και γιατί ήρθε το μπάσκετ στην Ελλάδα διαβάζω κάτω από τον τίτλο του εξωφύλλου. Μπορείτε να μας απαντήσετε επιγραμματικά στα τρία αυτά ερωτήματα;

Θα μπορούσα να σας παραπέμψω στο βιβλίο, αλλά έτσι κι αλλιώς η ΧΑΝΘ υποστηρίζει πως αυτή έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα. Πράγματι! Στελέχη της αμερικανικής YMCA, της οποίας θυγατρική είναι η ΧΑΝΘ δηλαδή η Χριστιανική Αδελφότητα Νέων Θεσσαλονίκης, έφεραν το μπάσκετ και το βόλεϊ στην Θεσσαλονίκη. Οι συνθήκες όμως κάτω από τις οποίες ήρθε, όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη αλλά και στην Αθήνα, έχουν σχέση με τις επικρατούσες τότε πολεμικές συνθήκες και την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα. Γι’ αυτό και αναγκαστικά στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στις συνθήκες εκείνες καθώς και στον Ελευθέριο Βενιζέλο, στον πολιτικό που δρομολόγησε την πρόσκληση της YMCA στην χώρα μας.

-Φαντάζομαι δε χρειάζεται να ρωτήσω πού βρισκόσασταν το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987. Θα ήθελα να μας περιγράψετε εκείνα τα συγκλονιστικά δευτερόλεπτα που ο Αργύρης Καμπούρης κρατούσε την μπάλα για τις δυο τελευταίες καθοριστικές βολές.

Ήμουν προσκεκλημένος στην εκπομπή του φίλου μου, του Βασίλη Μάστορα στην τηλεόραση του Δήμου Καλαμαριάς. Θα σας εξομολογηθώ πως δεν συμμεριζόμουν την αισιοδοξία των περισσοτέρων για θρίαμβο της Εθνικής μας. Ίσως γιατί γνωρίζαμε την δύναμη των αντιπάλων μας. Εκείνη την ώρα όπως και όλοι, φαντάζομαι οι Έλληνες, η καρδιά μου είχε σχεδόν «σταματήσει» και η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο! Ευτυχώς, ο Αργύρης έδειξε ολύμπια ψυχραιμία και έστειλε το ελληνικό μπάσκετ στην κορυφή της Ευρώπης.

-Νίκος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης και τ’ άλλα παιδιά… Οι σημερινοί πιτσιρικάδες πιστεύετε τους γνωρίζουν ή έχουν, πια, τους νεότερους καλαθοσφαιριστές ως πρότυπο;

Φυσικά και τους γνωρίζουν. Αποτελούν διαχρονικά πρότυπά τους όχι μόνο καλαθοσφαιρικά αλλά και πρότυπα ζωής. Ειδικά οι δύο πρώτοι επειδή επανακαθόρισαν με την στάση τους τον τρόπο με τον οποίον αντιμετώπισαν πολλοί νέοι το σκεπτικό τους. Ο Γκάλης υπήρξε το πρότυπο του υγιούς επαγγελματισμού. Εκείνου δηλαδή που επιβάλλει την αξιοκρατία ως αποτέλεσμα όχι μόνο του ταλέντου αλλά και της σκληρής δουλειάς. Είναι αλήθεια ότι το επιδίωξε σε όλη την διαδρομή του με συνέπεια. Από την άλλη ο Γιαννάκης υπήρξε η ελληνική απάντηση στο αμερικανικό αυτό πρότυπο συνδυάζοντάς το με την ομαδικότητα και την αλληλεγγύη. Είναι γνωστή άλλωστε η φράση του ότι «η πάσα κάνει δύο ανθρώπους ευτυχισμένους». Ο πρώτος προσέφερε το θέαμα και με την μοναδική αυτοπεποίθηση του το επιπλέον που χρειαζόταν το ελληνικό μπάσκετ για να κάνει το μεγάλο άλμα. Ο δεύτερος χωρίς να υστερεί σε αυτοπεποίθηση και κίνητρο για νίκη υπήρξε το απαραίτητο συμπλήρωμά του. Επειδή όμως το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα τίποτα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την βοήθεια και των άλλων παιδιών. Του Φασούλα, του Χριστοδούλου, του Φιλίππου και όλων των υπολοίπων και βέβαια του προπονητή Κώστα Πολίτη, όλου του προπονητικού team καθώς και της σε βάθος εργασίας που έγινε από την Ομοσπονδία. Όσοι πιστεύουν ότι όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στο ελληνικό μπάσκετ έγιναν απλά και μόνο γιατί ήρθε ο Γκάλης ή γιατί συνέπεσε το ταλέντο του με μια μεγάλη φουρνιά καλαθοσφαιριστών, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει ομαδικό άθλημα.

-Η Θεσσαλονίκη δικαιούται νομίζω να είναι περήφανη για την προσφορά της σ’ αυτό το μεγάλο κεφάλαιο του αθλητισμού. Πότε γνώρισαν την πορτοκαλί μπάλα οι Θεσσαλονικείς; Τι προκύπτει από την έρευνά σας και μιλήστε μας για την μπάλα του εξωφύλλου.

Προσπάθησα να αποστασιοποιηθώ από την καλώς ή κακώς εννοούμενη εντοπιότητα. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα τοποθετώντας την μια άκρη του διαβήτη στην Θεσσαλονίκη. Γρήγορα αντιλήφθηκα πως μπορεί η Θεσσαλονίκη να υπήρξε η πύλη εισόδου του αθλήματος, το 1919, αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλα οφείλονται στον φορέα που εισήγαγε το άθλημα στην χώρα μας. Τα πράγματα υπήρξαν πιο δύσκολα και πολύπλοκα όπως άλλωστε απέδειξε και η έρευνα. Σχετικά με την μπάλα είναι αυτή που διασώζεται στο μουσείο της ΧΑΝΘ, εδώ στην Θεσσαλονίκη και βέβαια δεν είναι η αρχική. Είναι μια από τις πολλές εξώραφες μπάλες που χρησιμοποιούσαν ακόμη στις αρχές της μεταπολεμικής περιόδου. Εξαιρετικά δύσχρηστη και δεν αναπηδούσε εύκολα. Πόσο μάλλον στα χωμάτινα γήπεδα της εποχής. Την χρησιμοποίησα στο εξώφυλλο του πρώτου τόμου επειδή παρόμοιες μπάλες χρησιμοποιήθηκαν προπολεμικά.

-Συνήθως κάποιες φωτογραφίες και οι άνθρωποι που τις κρατούν φυλαγμένες έχουν να διηγηθούν και μια όμορφη ιστορία. Έχετε χρησιμοποιήσει κάποια τέτοια σπάνια φωτογραφία;

Πάρα πολλές! Εκείνο που με στενοχωρεί είναι πως είναι αδύνατον να δημοσιεύσουμε όλες τις φωτογραφίες που βρήκα ή που μου παραχωρήθηκαν ή και όλες τις ιστορίες που μου διηγήθηκαν. Όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης «Το έργο μεγάλο αλλά ο βίος βραχύς». Δεν σου κρύβω, πάντως, πως απολαμβάνω την δουλειά μου άσχετα αν παλαίμαχοι καλαθοσφαιριστές και φίλοι μου παραπονιούνται γιατί δεν έχω δημοσιοποιήσει ακόμα το δεύτερο μέρος της έρευνάς μου.

-Αν και το ενδιαφέρον σας στην έκδοση μονοπωλεί το μπάσκετ έχετε εκτενείς αναφορές και σε άλλα αθλήματα…

Στο πρώτο μέρος υπήρξε εκτενής αναφορά στο βόλεϊ και στο χάντμπολ. Κάτι φυσικό αφού η διάδοση του βόλεϊ υπήρξε αρχικά μεγαλύτερη του μπάσκετ. Παλαίμαχοι, μάλιστα, του βόλεϊ των Αθηνών θέλησαν να με βραβεύσουν για τα μοναδικά στοιχεία που έφερε στο φως η έρευνά μου. Το απέφυγα επειδή θεωρώ πως υπάρχουν συνάδελφοι που έχουν ασχοληθεί χρόνια με το βόλεϊ και δυστυχώς, μέχρι στιγμής, δεν έχει αναγνωριστεί η προσφορά τους.

-Δεν είστε ο μόνος δημοσιογράφος που μεταπηδήσατε από αθλητικό ρεπορτάζ στο πολιτικό. Ποιος από τους δυο στίβους είναι πιο «καθαρός»; Το ρωτώ με δεδομένο πως και το αθλητικό ρεπορτάζ έχει ασχοληθεί με τη διαφθορά αλλά βέβαια το πολιτικό κρατά πάντα τα… ηνία.

Φυσικά! Πολλοί συνάδελφοι πήραν «προαγωγή» από το αθλητικό στο πολιτικό. Το λέω με την ειρωνική διάσταση του όρου επειδή θεωρώ πως το αθλητικό είναι το πιο δύσκολο από όλα τα είδη του ρεπορτάζ και αυτό γιατί συνδυάζει όλα τα άλλα είδη. Ενυπάρχουν σ’ αυτό το ελεύθερο, το αστυνομικό το δικαστικό και πάνω απ’ όλα το ανθρώπινο και το κοινωνικό. Ο αθλητισμός είναι η κορυφαία, ίσως, προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα και αυτό το συνειδητοποιούμε καθημερινά από την απήχησή του σε όλο τον κόσμο. Όσο για την διαφθορά αυτή δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό ή την πολιτική αλλά με την Παιδεία και την κοινωνία. Και βέβαια, πρωτίστως, με την απληστία των ανθρώπων.

-Είκοσι χρόνια υπεύθυνος του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, συντάκτης σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεόραση. Επί σειρά ετών, επίσης, υπεύθυνος των αθλητικών σελίδων στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη». Η «Μακεδονία» ήδη έκανε πιο ενδιαφέρουσες της Κυριακές μας. Πώς βλέπετε την επανέκδοσή της; Σας είχε λείψει;

Η Θεσσαλονίκη έμεινε εδώ και χρόνια χωρίς φωνή. Στα χρόνια της νιότης μου, όταν δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, οι εφημερίδες «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» αποτελούσαν την δύναμη έκφρασης του βορειοελλαδικού χώρου και φυσικά του πληθυσμιακού και οικονομικού κέντρου του. Στον αθλητικό τομέα οι ομάδες μας πρωταγωνιστούσαν και είχαν την στήριξη των δύο μεγάλων εκείνων εφημερίδων που ακολουθούσαν την μεγάλη δημοκρατική παράδοση.Οι υπεύθυνοι της επανέκδοσης της «Μακεδονίας» είμαι βέβαιος ότι έχουν συνεκτιμήσει τους παράγοντες αυτούς. Υπάρχει, φυσικά, σήμερα ένα πολύ διαφορετικό ανταγωνιστικό περιβάλλον. Εύχομαι και ελπίζω η νέα «Μακεδονία» να βαδίσει στα βήματα της παλιάς.

-Το 2016 ήταν ένα έτος που σας επιφύλαξε μια σπουδαία τιμητική διάκριση από το Ίδρυμα Προαγωγής της Δημοσιογραφίας Αθανασίου Βασ. Μπότση και το Βραβείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜΘ – Μαρκίδες Πούλιου. Είναι μια δικαίωση πιστεύετε η αναγνώριση της προσφοράς σας στο χώρο της δημοσιογραφίας;

Ο ποιητής Ταγκόρ έλεγε «Τα παινέματα με κάνουν να ντρέπομαι γιατί μέσα μου παρακαλώ να τα έχω». Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αισθάνεται ικανοποίηση την στιγμή της βράβευσής του. Όλοι δυστυχώς θέλουμε να μας αγαπάνε και χαιρόμαστε να αναγνωρίζονται οι προσπάθειές μας. Γι αυτό, με την ευκαιρία που μου δίνεις, θέλω να ευχαριστήσω εκείνους που μου έδειξαν την αγάπη τους.

-Το βιβλίο σας εκδόθηκε, διαβάστηκε και αγαπήθηκε όχι μόνο από ανθρώπους του αθλητισμού. Σκέφτεστε να συνεχίσετε την έρευνα γύρω από τα ομαδικά αθλήματα με μια νέα συγγραφική απόπειρα;

Καταρχάς θέλω να ολοκληρώσω την έρευνα που βρίσκεται στην φάση της επιμέλειας του βασικού τμήματός της. Δυστυχώς είμαι τελειομανής. Από την άλλη, περνάω καλά δουλεύοντας γεγονότα και μαρτυρίες ανθρώπων που έζησα κοντά τους και τους αγάπησα. Τελικά είτε γράφεις για το μπάσκετ είτε για την πολιτική, για την ιστορία της χώρας σου γράφεις. Και αυτό είναι κάτι που με συναρπάζει.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο συγγραφέας-ερευνητής δίνει μια σειρά από απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα που αφορούν την αγωνιστική δραστηριότητα για το μπάσκετ, αλλά και το βόλεϊ της περιόδου 1919-1940. Και όχι μόνο.
● Πώς και γιατί διαδόθηκαν τα ομαδικά αθλήματα στην Ελλάδα και στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής;
● Ποιος προσκάλεσε στη χώρα μας τα στελέχη της Χριστιανικής Αδελφότητας που επινόησαν το μπάσκετ;
● Ποιος ήταν ο ρόλος των πνευματικών ιδρυμάτων που εισήγαγαν τη δυτική κουλτούρα στην ελληνική εκπαίδευση;
● Τι συνέδεε τον Ελευθέριο Βενιζέλο με τον… Τζιμ Λόντον;
● Ποιοι ήταν οι πρωτοπόροι που άνοιξαν δρόμους κάτω από αντίξοες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες;
● Ποιοι ήταν οι σύλλογοι, οι αθλητές και οι παράγοντες που πρωταγωνίστησαν στις αθλοπαιδιές;
Απαντήσεις οι οποίες προκύπτουν αφού πρώτα έχουν διασταυρωθεί από δύο ή και περισσότερες πηγές, ώστε να φωτιστούν έντονα ακόμη και οι λιγότερο προβεβλημένες στιγμές.
Εφημερίδες της εποχής, διηγήσεις των πρωταγωνιστών, σε συνδυασμό με άφθονο και σπάνιο φωτογραφικό υλικό, συγκροτούν το βασικό εποπτικό υλικό που τεκμηριώνει την αυθεντικότητα και ενισχύει τη ζωντάνια της γοητευτικής αυτής πορείας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Σωτήρης Θεολογίδης είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΜΘ και του ΠΣΑΤ. Γεννήθηκε το 1945 στον Κολινδρό Πιερίας και είναι μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης.
Αποφοίτησε από το Ε’ Γυμνάσιο και από την Σχολή Υπομηχανικών Ηλεκτρολόγων και Μηχανολόγων Θεσσαλονίκης.
Η δημοσιογραφική του διαδρομή ξεκίνησε από την ημερήσια απογευματινή εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» όπου, είχε την ευθύνη της σελιδοποίησης των αθλητικών σελίδων της (1965-1981) αλλά και πολλών άλλων. Περισσότερο γνωστός έγινε για τα κείμενα του σχετικά με το μπάσκετ.

Στη συνέχεια μεταπήδησε στο πολιτικό ρεπορτάζ (1983) και ανέλαβε υπεύθυνος του ανταποκριτικού Γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων για περίπου 20 χρόνια. Στο μεσοδιάστημα εργάστηκε στον Ρ/Σ ΑΝΤ-1 (διευθυντής ειδήσεων 1988-91), στις εφημερίδες «Εγνατία», «Ελεύθερη Γνώμη», «Ειδήσεις», «24 Ώρες» και ως παραγωγός εκπομπών στη Δημόσια Τηλεόραση, στο «Ράδιο Παρατηρητής» και στο «Ράδιο 105». Διετέλεσε υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΔΕΘ (1993-98) και διεθνών διοργανώσεων. Συνετέλεσε στην έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας «Επιστήμη και Ζωή» (1975-77) και συνεργάστηκε με τις εκδόσεις «Μαλλιάρης-Παιδεία».
Διετέλεσε, επίσης, μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΤ-3 (1993-96). Με την ιδιότητα του αθλητικού συντάκτη κάλυψε πολλούς διεθνείς αγώνες των εθνικών ομάδων και των συλλόγων μας.

Το 2015 ο ΠΣΑΤ του απένειμε έπαινο για το Α’ μέρος της έρευνάς του «Ιστορίες μέσα από το καλάθι». Για τον ίδιο λόγο τον βράβευσε και ο ΣΠΑΚΕ (Σύλλογος Παλαιμάχων Αθλητών Καλαθοσφαίρισης Ελλάδος). Έχει τιμηθεί, επίσης, από το ΙΔΡΥΜΑ ΜΠΟΤΣΗ για τα 40 χρόνια δημοσιογραφικής του δράσης και το συγγραφικό του έργο (2016). Τον ίδιο χρόνο του απονεμήθηκε το βραβείο ΜΑΡΚΙΔΕΣ ΠΟΥΛΙΟΥ από το μορφωτικό ίδρυμα της Ε.Σ.Η.Ε.Μ.Θ.

Είναι παντρεμένος με την Έλσα Κοτσανέλου και έχουν δύο κόρες, τη Μαρία και τη Γεωργία.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save