ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Αδερφέ μου
αυτές τις μέρες που σπίτι σου είσαι
για να σωθείς απ’ τον αόρατο εχθρό σου
ευγνώμων νιώσε, που’ σαι γερός
και υπακούεις στων ειδικών τις οδηγίες.
Άνοιγε κάθε μέρα τα παράθυρα στον ήλιο
να μπαίνει φως και να διαβάζεις από κει
τα πάθη και τα βάσανα του κόσμου…

Έρημες πόλεις, σπίτια κλειστά, αυστηρά μέτρα
(σχολεία, πολιτισμός, εκδηλώσεις τέλος)
βλέμματα τρομαγμένα, πρόσωπα παγερά.
Οι μελλοθάνατοι μόνοι, σε μονάδες αυξημένης φροντίδας,
μακριά απ’ τους δικούς τους αγαπημένους
(κάποιος τους είδε με βιντεοκλήση με τη βοήθεια
γιατρού, βοηθάει κι η τεχνολογία), νοσοκομεία
ερμητικά γεμάτα κι οι νεκροί… τους μεταφέρουν
με φορτηγά κι οι επιστήμονες… σηκώνουν τα χέρια
φορούν στολές, γάντια, μάσκες, όλοι πρέπει να
φορούν μάσκες, αλλά δε βρίσκουν, ψάχνουν όμως.
Οι άλλοι, οι τυχεροί, βγαίνουν στα μπαλκόνια, μιλάνε
τραγουδούν, αστειεύονται, ερωτεύονται, κυρίως
όμως χειροκροτούν (αυτό κάθε βράδυ στις εννιά)
εκείνους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή
και ρισκάρουν τη ζωή τους (κάποιοι δεν άντεξαν).
Οι αρμόδιοι κάνουν έκκληση κάθε τόσο (απευθύνονται
και στους ανεύθυνους), ο αγώνας ασύμμετρος
πρωτόγνωρος, κυρίως όμως δίχως τελειωμό.

Αδερφέ μου
όλες τις μέρες που στο σπίτι σου θα μείνεις
με θάρρος και υπομονή κι αγάπη συνέχισε
υπακοή να δείχνεις και να ελπίζεις
πως θα ‘ρθει η μέρα που ο εχθρός θα φύγει
και θα μπορείς κοντά σ’ αγαπημένους να ‘σαι
να ταξιδεύεις, να δημιουργείς, ν’ απολαμβάνεις
όσα ετούτη η Άνοιξη θα φέρει στη ζωή σου…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, ένα ανέκδοτο ποίημά μου, εμπνευσμένο από την επικαιρότητα.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ – ΝΤΑΝΟΥ

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave