«Μετά το τέλος του πολέμου, ο αρχαιολόγος Ανδρέας Στάης ακολουθεί τα σημάδια που θα του αποκαλύψουν το πρόσωπο της θεάς που στοίχειωνε για χρόνια τα όνειρά του. Ταυτόχρονα αναζητά το όνομα της γυναίκας που σε μια νύχτα έγινε ολόκληρή του η ζωή…
Στο σήμερα, ένας άλλος Ανδρέας, ερευνητής της Ιντερπόλ, αφήνει πίσω του την Αμερική και ταξιδεύει προς το νησί που καλύπτει με αναπάντητα ερωτήματα το παρελθόν της οικογένειάς του, για να πει το τελευταίο αντίο στο πιο αγαπημένο πρόσωπο της ζωής του και να γνωρίσει τη μυστηριακή Ηρώ…
Όταν η μοίρα υφαίνεται με νήματα που κινούν άλλοτε θεοί και άλλοτε δαίμονες, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την ήδη προδιαγεγραμμένη πορεία του…
Μυστηριακές τελετές λουσμένες φωτιά και πανσέληνο, και όρκοι σιωπής φορεμένοι σε ένα δαχτυλίδι, που παντρεύει θεούς και ανθρώπους σε ένα κοινό παρόν.»
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

“Ζαθέη Σαμοθράκη ένθα και όργια φρικτά Θεών άρρητα βροτοΐσιν”.
Σεπτή και αγιωτάτη Σαμοθράκη όπου τελετές που προκαλούν ρίγος φόβου γίνονται για χάρη των θεών, οι όποιες είναι απόρρητες στους κοινούς θνητούς.
Όμηρος*

Ο Όμηρος, ονομάζει την Σαμοθράκη «ιερά χώρα». Αυτήν την «ιερά χώρα» επέλεξε ο Κώστας Κρομμύδας για να στήσει την ιστορία του, στο τέταρτο μυθιστόρημα του, με ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο, σε μία φροντισμένη έκδοση των εκδόσεων Διόπτρα, που φέρει τον τίτλο «ΟΥΡΑΝΟΕΣΣΑ».
«… Οι άνθρωποι φοβούνται να περάσουν χρόνο με τον εαυτό τους, αλλά καμιά φορά αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Να βρεις τις στιγμές γαλήνης που θα σε βοηθήσουν να καταλαγιάσει ό,τι σε πονά και σε βασανίζει…»
Η ιστορία αρχίζει με το τέλος του πολέμου και της Γερμανικής Κατοχής, το 1944, στα χρόνια του εμφυλίου, κάπου στην Μακεδονία. Ανδρέας Στάης, αρχαιολόγος, στρατευμένος ακούσια σε μια «ομάδα» παίρνει εντολή να θανατώσει την Ζωή, ένα κορίτσι που γνώρισε εκείνη μόλις την στιγμή, μία γνωριμία σταθμός στην ζωή και των δύο.
1948 και ο Αντρέας φτάνει στο νησί του, την Σαμοθράκη, για να συνεχίσει τις ανασκαφές, που είχαν ξεκινήσει πριν από χρόνια, μαζί με μια ομάδα Αμερικανών Αρχαιολόγων, προκειμένου να βρεθεί το κεφάλι της φτερωτής Νίκης, που φιλοξενείται στο Λούβρο.
Η παρουσία των αρχαιολόγων στο νησί, δεν είναι αρεστή στην οικογένεια Βάρβη, και η «κόλαση» για τον Αντρέα, αρχίζει… Στήριγμα του ο Βασίλης, φίλη του η Ελίζαμπεθ, αμερικανίδα αρχαιολόγος, έρωτας του η Ζωή… και οι ανασκαφές συνεχίζονται, η ζωή όμως του Αντρέα…
Χρόνια αργότερα ο Αντρέας Στάης, αστυνομικός που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό και εγγονός του Αντρέα, φτάνει στο νησί και εκεί έρχεται αντιμέτωπος με κρυμμένα μυστικά χρόνων, με ιερές, μυστικιστικές τελετές, με την Ηρώ, με μια μοίρα που προδιαγράφει το μέλλον του…
Είναι εύκολο να πεις πολλά για την υπόθεση και την πλοκή του βιβλίου και δύσκολο να μην αποκαλύψεις τίποτα, προκειμένου ο αναγνώστης να «ταξιδέψει μαζί του», γι’ αυτό και δεν θα αναφερθούμε παραπάνω στην υπόθεση. Το σίγουρο είναι ότι, με έναν μοναδικό χειρισμό, ο συγγραφέας, καταφέρνει μέχρι το τέλος, να «κρατά», τον αναγνώστη και φτάνοντας με αγωνία στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, δεν μπορεί να μην νοιώσει πως ένα καλοδουλεμένο βιβλίο, έφτασε στο τέλος του.
Δύο ιστορίες ζωής, στην μαγευτική Σαμοθράκη, λουσμένες στο φως της, αλλά και στο σκοτάδι της “εσωτερικής” διδασκαλίας των Καβείριων μυστηρίων, στον λαμπερό ουρανό της την μέρα, και στον ασημένιο ουρανό της τις νύχτες του ολόγιομου φεγγαριού, στα κρυστάλλινα νερά της και στους ιερούς χώρους της, στις σπηλιές της και τα απόκρημνα βράχια της, εικόνες που ο κ. Κρομμύδας έδωσε με μοναδικές περιγραφές.
«… Είχαμε ξεμυτίσει πριν λίγα δευτερόλεπτα από ένα πέρασμα στα δέντρα και ξαφνικά βρεθήκαμε σε αυτό το παράθυρο που είχε φιλοτεχνήσει ο Θεός στραμμένο στο πέλαγος…»
Ουρανόεσσα και η ιστορία του νησιού, τα Καβείρια μυστήρια, η Φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης, οι ιεροί χώροι, οι τελετές, οι μυημένοι, οι μύθοι, οι θρύλοι, είναι έτσι δοσμένα που όχι μόνο δεν κουράζουν τον αναγνώστη, αλλά του δημιουργούν εικόνες ζωντανές , νοιώθοντας ότι είναι «εκεί», ότι «ζει» με τους ήρωες.
«…Νιώθοντας τη γαλήνη του τόπου να με κυριεύει, ξεκίνησα να της μιλώ. Ιερή Γη ονόμαζαν κατά την αρχαιότητα τη Σαμοθράκη, ή αλλιώς Ουρανόεσσα…»
Το ατμοσφαιρικό αυτό έργο, είναι γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη γραφή, με γλώσσα στέρεη, λιτή, όχι όμως και απλοϊκή. Ζωντανοί και αληθοφανείς διάλογοι, γρήγορη ροή της ιστορίας, καλοδουλεμένη πλοκή μη επαναλαμβανόμενη και σωστά δομημένοι χαρακτήρες. Ήρωες αληθινοί, κάποιοι, τραγικοί, που φοβούνται, ερωτεύονται, τολμούν, διεκδικούν, σιωπούν, ήρωες κομμάτια ενός παζλ στα χέρια του συγγραφέα, που έδωσαν τελικά την «Ουρανόεσσα», ένα βιβλίο που συνδυάζει το ιστορικό, το ερωτικό, το ταξιδιωτικό, το μυστικιστικό, το μυστηριακό , μα και το αστυνομικό στοιχείο, ένα βιβλίο που δεν θα απογοητεύσει τους αναγνώστες και θα αγαπηθεί.
«Το μόνο που ήθελα ήταν να την αποχαιρετήσω όπως της άρμοζε… Θυμάμαι πως πολύ συχνά έλεγε κάτι που μου άρεσε σε σχέση με τον θάνατο. “Mην τον σκιάζεσαι τον θάνατο… Η αγάπη τον νικάει… Κι εγώ τον έχω νικήσει δυο φορές…” »

«Σαμοθράκη… Τελετές που προκαλούν ρίγος δέους γίνονται για χάρη των Θεών. Οι τελετές είναι απόρρητες και απαγορευμένες στους κοινούς θνητούς. Οι τελετές, τα μυστήρια, οι ιερουργίες που τελούνταν στη Σαμοθράκη, γίνονταν για να τιμηθούν οι θεοί Κάβειροι… Ίσως τα αρχαιότερα από όλα τα Μυστήρια του κόσμου να είναι τα ΚΑΒΕΙΡΙΑ.»*
*Πηγή: http://scholeio.blogspot.gr/2013/12/blog-post_20.html

ouranoessa

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave