Η εξομολόγηση ενός «σκουπιδιού» που πίστεψε ότι το πέταμα είναι το πέταγμα από την αδιαφορία στο ενδιαφέρον της ζωής!» Θανάσης Λάλας Εκδόσεις Αρμός 2023 σελ. 42
Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

Πρόκειται για ένα ανεπίδοτο γράμμα του Θανάση Λάλλα προς τον πατέρα του που έχει πεθάνει από το 2005.
Πατέρα
Ήθελα να ζήσω την περιέργειά μου. Ήμουν και είμαι αθεράπευτα περίεργος. Το άγνωστο με τραβάει σαν μαγνήτης.
Νιώθω παράλληλα μια αποστροφή στην θαλπωρή της πλήξης, της ανίας, της αδιαφορίας.
Δεν έχει σημασία αν τα κατάφερα με τα άπιαστα και τα ανείπωτα. Σημασία έχει ότι με αυτά είμαι δεμένος. Όλοι οι «κόμποι» της ζωής μου είναι οι «κόμποι» με το σκοτάδι και το άπιαστο! Είναι το ενδιαφέρον στις σχέσεις μου με τους άλλους, με το γράψιμο, με την ζωγραφική, με την γλυπτική, με το καθημερινό παιχνίδι της Ζωής!


Η επιτυχία μου, πατέρα, είναι ότι βλέποντας πίσω μου, ποτέ δεν ετοίμασα ένα δρόμο για να τον παρατηρήσω, πατέρα. Ο στόχος μου είναι ένα τέλος για μένα, πατέρα. Για αυτό ποτέ το ταξίδι μου δεν είχε προορισμό. Ριχνόμουνα στο ταξίδι και το μόνο που ήθελα ήταν να ζω, να ζήσω. Ταξίδευα πάντα και έκανα ό, τι μπορούσα για να ζήσω.
Πατέρα… Τελικά, για μένα, αν δεν υπάρχει προορισμός, δεν υπάρχει σωστός ή λάθος δρόμος. Αν δεν υπάρχει στόχος για σένα, πατέρα, δεν υπάρχει ταξίδι. Για μένα, πατέρα, κι αν δεν υπάρχει στόχος, υπάρχει ζωή, υπάρχει εμπειρία. Υπάρχει χαρά, ακόμα και πόνος… Αλλά όλα αυτά είναι ζωή, πατέρα. Το ξέρεις; Ακόμα και τα εμπόδια, πατέρα, ζωή είναι.
Ακόμα και τώρα σε ακούω να λες: «Έτσι όπως πας, δεν θα πας πουθενά! Θα χαθείς! Και, πατέρα, δεν χάθηκα, έζησα!


Με τον πατέρα μου απέναντι, μετρούσα πάντα τα όριά μου.
Ό,τι θεωρούσε αυτός σωστό, για μένα ήταν λάθος.
Λάθος μου.
Ό,τι υποστήριζε αυτός, εγώ προσπαθούσα να το αποδομήσω.
Λάθος μου.
Έτσι πήδαγα από λάθος σε λάθος. Αυτό, πατέρα, με έκανε ανθεκτικό στο λάθος, δυνατότητα πολύ χρήσιμη στο μέλλον και ας ήταν τόσο άχρηστη τότε.
Τότε άρχισε η ζωή μου στη χώρα του άχρηστου, πατέρα. Τότε… Τότε άνοιξα την πόρτα και βγήκα από την πόρτα του χρήσιμου σε αυτή την κοινωνία εγώ ο για σένα άχρηστος!
«Πρέπει να κάνεις κάτι στη ζωή σου για να είσαι χρήσιμος στην κοινωνία!» Μια φράση τόσο γνωστή σε όλους. Και όλοι σχεδόν εννοούν: «Συμμορφώσου, συμμορφώσου, συμμορφώσου».


Γίνε αυτό που θέλουν οι άλλοι. Αυτό που ορίζει ένα σύστημα που υπάρχει γιατί έχει χτίσει τα θεμέλια του σε φόβους και ενοχές. Ένα σύστημα που επέβαλαν όλοι αυτοί που θυμώνουν όταν κάποιος σηκώσει κεφάλι, όταν κάποιος διακριθεί, ξεχωρίσει. Αυτοί που ξέρουν ότι το καλύτερο υλικό για την δική τους ευζωία είναι ένας στρατός σκλάβων. Ένας στρατός τυφλών που βλέπουν ένα μόνο μπλε, μέσα σε μια θάλασσα αποχρώσεων του μπλε…
Είχα φύγει ξαφνικά από το σπίτι. Έφυγα, πατέρα, χωρίς να σας πω κάτι και γύρισα μετά από τρεις μήνες. Θυμήσου, πατέρα… Ήμουν για σένα ακόμα παιδί. Πιστέψατε ότι είχα πεθάνει. Ψάξατε παντού.
Και ξαφνικά εκείνο το μεσημέρι Κυριακής, Σεπτεμβρίου 1974. Όλοι γύρω από το τραπέζι. Τρώγατε, σιωπηλοί, τα συναισθήματά σας. Χτύπησε το κουδούνι.
Άνοιξε την πόρτα ο Τάκης. Με είδατε μπροστά σας. Και μετά σας είδα για πάντα πίσω μου. Θυμάσαι, πατέρα:


Κόψαμε τις σχέσεις της καθημερινότητας, της εξάρτησης. Πόσα σου οφείλω γι΄ αυτή την βιαιότητα, πατέρα. «Από ‘δω και πέρα θα ζεις μόνος, στο δικό σου σπίτι, με τα δικά σου λεφτά… Θα έρχεσαι όποτε θέλεις στο σπίτι μας, το σπίτι μας θα είναι πάντα ανοιχτό για σένα, αλλά εσύ θ αποφασίζεις για τη ζωή σου. Εσύ διάλεξες να είσαι ένας άλλος… Εγώ πάντα ήθελα και πάλευα να γίνεις ένας χρήσιμος άνθρωπος. Επέλεξες τον δρόμο ενός άχρηστου!» είπες πατέρα και έκλεισες την πόρτα πίσω μου.
Χωρίς να το θέλεις, πατέρα, τότε ,μου άνοιξες την πόρτα της έκπληξης, του αξέχαστου που κρύβει ο περίπατος στο σκοτάδι. Μου άνοιξες την πόρτα, χωρίς να το θες, στη χρησιμότητα του άχρηστου, πατέρα.
Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι αυτή η χρησιμότητα του άχρηστου έκρυβε ένα μοναδικό τρόπο να σκοτώνεις τον χρόνο σου δημιουργώντας θαύματα.
Πώς θα βρω τον δρόμο μου;
Υπάρχει δρόμος που θέλω να περπατήσω ή πρέπει να σκάψω μόνος μου; Ποιο είναι το κέρδος ενός λάθους, πατέρα; Πόσο κοστίζει η επιλογή, η ελεύθερη επιλογή, η επιλογή που σε τραβάει στην αγκαλιά της; Πόσο θέμα τύχης είναι η πορεία της ζωής μας; Ποιος γράφει το σενάριο της ζωής κάθε ανθρώπου; Γιατί ζούμε; Γιατί ήρθαμε στον κόσμο; Ποιος ο προορισμός μας; Υπάρχει τέλος; Τι είναι το ταλέντο; Τι θανατώνει το ταλέντο; Τι γίνεται η περιέργεια;…
Πατέρα…
Έτσι άρχισα να ζω με ερωτήματα. Τα ερωτήματα με έκαναν να σηκώνομαι το πρωί από το κρεβάτι και να «θέλω» να είμαι όρθιος. Άρχισα τα ταξίδια με σκοπό να συναντηθώ με απαντήσεις. Σ΄ το οφείλω, πατέρα, αυτό. Σ΄ το οφείλω!!!
Διαβάστε το.


Ο Θανάσης Λάλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, έπαιξε ποδόσφαιρο, συναντήθηκε νωρίς με την τύχη του. Σε πολύ νεαρή ηλικία είχε την ευκαιρία να ζήσει δίπλα στον Στρατή Τσίρκα, έναν σπουδαίο Έλληνα συγγραφέα, και να τον καθοδηγήσει στο χώρο της ποίησης ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο Νίκος Καρούζος και ο Μίλτος Σαχτούρης. Στην ηλικία των 23 γνώρισε τυχαία τον Άντι Γουόρχολ και αυτή η συνάντηση άλλαξε την πορεία της ζωής του. Ξεκίνησε να παίρνει συνεντεύξεις και να επιδιώκει συναντήσεις με σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες και λόγιους, άρχισε να κάνει καθημερινότητά του αυτές τις συναντήσεις. Μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει 3500 συνεντεύξεις με μοναδικές προσωπικότητες από όλο τον κόσμο. Έχει δουλέψει ως δημοσιογράφος σε μεγάλα Ελληνικά περιοδικά και εφημερίδες και έχει διακριθεί ως δημιουργός νέων περιοδικών, έχει δημιουργήσει 33 καινούργια concept για περιοδικά. Σήμερα δραστηριοποιείται δημιουργικά στη ζωγραφική, την γλυπτική και συνεχίζει επιλεκτικά στην δημοσιογραφία.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave