Με το τέταρτο μυθιστόρημά της η Κατερίνα Γκούνα προσπαθεί να μας γυρίσει πίσω, στα χρόνια της χαμένης μας αθωότητας… στα χρόνια που οι περισσότεροι από μας δεν λαμβάνουμε υπόψη και που όμως είναι ακριβώς εκείνα που σμιλεύουν τον αυριανό μας χαρακτήρα, αυτόν που μια ζωή θα μας υπενθυμίζει τα σωστά και τα λάθη (κυρίως αυτά τα δεύτερα) που θα πορευτούμε μαζί τους.
Υπάρχει όμως άραγε ο σωστός χρόνος για να αφυπνιστούμε, να αρπάξουμε απ’ τα μαλλιά την ευκαιρία όταν μας δοθεί έτσι ώστε να εξιλεωθούμε για τις κακές μας πράξεις, να συμπορευτούμε με το παρελθόν που δεν μπορεί να αλλάξει, φτιάχνοντας όμως ένα στέρεο παρόν, για να οδηγηθούμε στο άγνωστο μέλλον με εντελώς νέα φιλοσοφία και καθαρή ματιά;
• Λέει ένας από τους ήρωές σας: «Δεν κολλάω στο παρελθόν. Προσπερνάω. Παίρνω τα διδάγματά μου, τα χρησιμοποιώ σαν οδηγούς για το μέλλον μου και ξεχνάω ό,τι με πονάει…» Σοφή κουβέντα! Με άγγιξε απόλυτα, γιατί είναι ακριβώς ο τρόπος που σκέφτομαι κι εγώ! Πόσοι όμως πιστεύετε ότι σκέφτονται κατά τον ίδιο τρόπο;
Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιοι και πόσοι σκέφτονται έτσι. Ξέρω όμως ότι πάρα πολλοί άνθρωποι μένουν εγκλωβισμένοι στο παρελθόν, σε καταστάσεις που τους πλήγωσαν, αναμασούν τα συναισθήματα θλίψης και μειονεξίας που ένιωσαν την εποχή κάποιου γεγονότος και δεν μπορούν να κάνουν αυτήν την δρασκελιά που χρειάζονται για να πάνε παραπέρα. Η πιο συνηθισμένη περίπτωση είναι η ερωτική απογοήτευση. Πολλοί μένουν πεισματικά, νοσηρά προσκολλημένοι στον έρωτα που τους πρόδωσε και καταστρέφουν επόμενες ευκαιρίες ζωής.
• Στην τρυφερή παιδική ηλικία μέχρι και την ενηλικίωση διαμορφώνεται ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, σύμφωνα με τα έως τότε βιώματά του. Όμως πολλές φορές οι συνθήκες της ζωής αναγκάζουν τους δυνατούς να γίνουν ακόμη πιο ισχυροί, ίσως και να πατήσουν επί πτωμάτων για να καταφέρουν να πετύχουν το στόχο τους, ενώ οι πιο αδύναμοι να παραμείνουν στη σκιά, στο φόβο ότι ποτέ δεν θα πετύχουν τίποτα. Τι μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση;
Η λύση σε όλα σχεδόν τα προβλήματα, καμιά φορά και σε προβλήματα υγείας, βρίσκεται στα χέρια μας. Μπορούμε να πάρουμε εμείς το τιμόνι της ζωής μας, να αλλάξουμε, αρκεί να κοιτάξουμε προσεκτικά τον εαυτό μας, να δούμε τι πάει λάθος άρα πρέπει να διορθωθεί, να το παραδεχτούμε και να δουλέψουμε πάνω σ’ αυτό. Αν δεν μπορούμε από μόνοι μας, θα πρέπει να προστρέξουμε και σε κάποιον ειδικό για βοήθεια αλλά δυστυχώς ακόμα εδώ στη χώρα μας η λέξη «ψυχολόγος» μας απωθεί, θεωρούμε ότι μας στιγματίζει, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να παραδέρνουν αβοήθητοι μέσα σε κυκεώνες προβλημάτων που επιδρούν στην καθημερινότητά τους, τις σχέσεις τους, την εργασία τους, ενώ θα μπορούσαν να τα προσπεράσουν. Όσο για τους ισχυρούς…. Η απληστία και η δίψα για εξουσία πολλές φορές τους κάνει ανάλγητους. Δεν ξέρω τι μπορεί να τους αλλάξει. Αλλάζουμε μόνο όταν το θελήσουμε εμείς.
• Και στα προηγούμενα μυθιστορήματά σας αναφέρεστε στις σχέσεις μέσα σε ένα γάμο ή πιο γενικά στις σχέσεις που οι άνθρωποι δημιουργούν για να πορευτούν μαζί ή χώρια, ανάλογα πώς θα τους τα φέρει η ζωή. Οι ιστορίες σας είναι βγαλμένες μέσα από την παρατήρηση των ανθρώπων γύρω σας, ίσως παίρνοντας κάποια στοιχεία και διαμορφώνοντάς τα με τη μυθιστορηματική σας ματιά στο κείμενό σας;
Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι πολύ. Αυτή η πολυπλοκότητα που στις σκέψεις, στις αντιδράσεις και στην συμπεριφορά που έχουμε, το ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός πάνω στη γη, με κάνουν να θέλω να τους γνωρίσω όσο πιο βαθιά γίνεται. Μιλάω μαζί τους, με γνωστούς και άγνωστους, με μεγάλους, με παιδιά, με υπερήλικες. Πιστεύω στη δύναμη της επικοινωνίας και στη θαυμαστή γνώση για τη ζωή που αποκομίζουμε όταν πλησιάζουμε έναν άνθρωπο. Και ψάχνω πέρα απ’ το ό,τι βλέπω ή ακούω. Μπορεί να είναι βασανιστικό αλλά με ψάχνω κι εμένα ασταμάτητα, σαν να κάνω τομογραφία κάθε στιγμή μέσα μου. Οι ιστορίες μου… φανταστικές είναι, ρόλοι είναι που τους παίζω γράφοντας όπως ακριβώς και ο ηθοποιός δρώντας επί σκηνής, κουμπώνουν όμως πάνω σε πραγματικούς ανθρώπους, γιατί Τζενούλες που ενώ είναι χάρμα οφθαλμών νιώθουν μειονεκτικά επειδή δεν παντρεύτηκαν ακόμα, σε μια κοινωνία που θεωρεί τον γάμο ακόμα και τον αποτυχημένο απόδειξη της γυναικείας επιτυχίας. Και Μαιρούλες, όμορφες και ευγενικές γυναίκες που αναθρεμμένες για να γίνουν καλές σύζυγοι, τα δίνουν όλα στον γάμο και καταλήγουν εκούσια θύματα. Κι αν κοιτάξουμε προσεκτικά γύρω μας, συχνά θα δούμε μια Μαργαρίτα, που δείχνει δυνατή, ευτυχισμένη και πετυχημένη, ενώ μέσα της είναι ένα τρυφερό, ευαίσθητο και μελαγχολικό κορίτσι. Όσο για τους χαρακτήρες στην ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ, ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα, εκεί θα βρούμε σύμπασα την ελληνική κοινωνία από την δεκαετία του ‘60 μέχρι και σήμερα, να εξελίσσεται, να αλλάζει, να δρα, να μεγαλουργεί, να ραδιουργεί, να απελπίζεται, να πέφτει, να ελπίζει, να προχωράει. Όπως ακριβώς είναι και η ζωή. Ένας μονόδρομος που πάει μόνο προς μια κατεύθυνση. Μπροστά!
• Η αφήγηση της ηρωίδας σας είναι διανθισμένη με χιούμορ, ακόμη και η ίδια όταν τα βλέπει πια μέσα από το πρίσμα του χρόνου, με άλλη ματιά, προφανώς αντιλαμβάνεται πού έσφαλε και οδηγήθηκε η ζωή της έτσι όπως μας την περιγράφει. Αυτό οφείλεται στην ωριμότητα που απέκτησε ή στο ότι συμβιβάστηκε με τα όσα είχε και έχασε, με το ότι κατάφερε να συγχωρέσει και βρήκε γαλήνη;
Για μένα το χιούμορ είναι Θείο δώρο, χάρισμα που κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους. Είναι ευφυΐα. Είναι δείκτης ψυχικής ισορροπίας. Είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να λες σοβαρά πράγματα, μια επικοινωνιακή δεξιότητα που μας βοηθά να βλέπουμε τα πράγματα και τις σχέσεις κάτω από ένα άλλο πρίσμα. Κάνει την συναναστροφή πιο ευχάριστη, τους ανθρώπους πιο ανοιχτούς και πιο ώριμους.
Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά υποθέτω πως δεν χρειάζεται.
Η ηρωίδα μου έχει χιούμορ. Κι αυτό το αποκτάει όσο οδηγείται προς την αυτογνωσία και την αληθινή γνώση. Παίρνοντας την ιστορία της Λυδίας απ’ την αρχή, βλέπουμε ότι δεν είναι ένα κουτό πλάσμα. Είναι απλά ένας άνθρωπος που λόγω του περιβάλλοντος όπου μεγάλωσε είχε μάθει σ’ έναν μόνο τρόπο ζωής και σκέψης που την κρατούσε αποκομμένη απ’ τον υπόλοιπο κόσμο σαν σε μια χρωματιστή φυσαλίδα όπου όλα ήταν δεδομένα. Είχε μάθει ότι τα πάντα αποκτιούνται εύκολα, μ’ ένα νεύμα, κι ότι αυτή δεν θα χρειαστεί ποτέ να κοπιάσει για να αποκτήσει κάτι. Στην συνέχεια, όσο η ζωή της εξελίσσεται μέσα από ανατροπές, βιώνει γεγονότα, υφίσταται καταστάσεις, μαθαίνει να σκέφτεται και βήμα βήμα κατακτά βιωματικά την απαραίτητη σοφία που απαιτείται για να οδηγηθεί με ασφάλεια προς την αυτογνωσία.
Παραθέτω ένα πολύ μικρό απόσπασμα. Είναι στο σημείο όπου μόλις έχει αυτοπροσδιοριστεί και έχει αποφασίσει ότι θέλει μια ζωή με αξιοπρέπεια.
«Ναι. Καταλάβαινα ….
Καταλάβαινα ότι βρισκόμουνα σ’ ένα “πουθενά” απ’ όπου έπρεπε να δραπετεύσω το συντομότερο και να χαράξω την αυριανή μου πορεία.
Καταλάβαινα ότι τελικά δεν ήμουνα παρά μια γυναίκα μέσα στον απέραντο κόσμο των ανθρώπων. Τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο».
Υπάρχουν όμως και χαρακτήρες που δεν αντιλαμβάνονται ίσως και ποτέ το πόσο λάθος πορεία έχουν τραβήξει… που συνεχίζουν να πληγώνουν μια ολόκληρη χώρα (!) όπως πολύ σωστά θίγετε στο παράδειγμα με τον υπουργό και τα όσα ανεκδιήγητα ζούμε σε τούτο τον τόπο! Τι είναι ικανό να αλλάξει κατά τη γνώμη σας, τέτοιου είδους συμπεριφορές και συνήθειες;
Μήνυμα για την συγγραφέα κ. Κατερίνα Γκούνα.
Τυχαία αγόρασα πριν 2 εβδομάδες το βιβλίο “Όμορφοι γάμοι, όμορφα καίγονται”. Πριν μερικές μέρες αγόρασα τα 2 τελευταία βιβλία της “Δρόμοι Παλιοί” και “επιστροφή στη Χαμένη Αθωότητα” και ξεκίνησα από το δεύτερο. Απολαμβάνω ιδιαίτερα το γράψιμο της συγγραφέως για την εμπειρία με την οποια φιλοσοφεί τη ζωή, αναλύει τους ανθρώπινους χαρακτήρες, τα Ελληνικά -και όχι μόνο- ήθη και θα ήθελα να επικοινωνήσω μαζί της. Δεν κατάφερα να βρω το πρώτο τη βιβλίο “Επιτέλους Παντρεύομαι” και θα με ενδιέφερε να το αποκτήσω και αυτό.
Ευχαριστώ