Είναι απίστευτο τι συναισθήματα μπορεί να σου γεννήσει ένα μυθιστόρημα όταν το διαβάζεις. Είναι μοναδική η αίσθηση να γίνεσαι μέρος της ιστορίας ρουφώντας κάθε λέξη που εμφανίζεται μπροστά σου και να αγωνιάς για το τι θα διαβάσεις στην επόμενη παράγραφο.

Το μυθιστόρημα “Μη με λησμόνει” του Κώστα Κρομμύδα, είναι ένα τέτοιο λογοτεχνικό έργο. Δεν είναι μία απλή ιστορία αγάπης που συμπληρώνεται με κάποια άλλα γεγονότα. Είναι μία δραματική εξιστόρηση που συνδέει περίτεχνα δύο εποχές και δύο ανθρώπους που η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να σχετίζονται με καταστάσεις που κανείς δεν θα ήθελε να βιώσει.

Ο αναγνώστης αρχικά έρχεται αντιμέτωπος με μία δραματική περιγραφή μίας γέννας σε ένα πορνείο στα Γιάννενα στις αρχές του ’79, η οποία διακόπτεται αφήνοντας να πλανάται ένα ερωτηματικό αφού στα αμέσως επόμενα κεφάλαια ο συγγραφέας επιστρέφει στο παρόν και περιγράφει τις ζωές των ηρώων της ιστορίας μέσα στην καθημερινότητά τους. Η καθημερινότητα αυτή είναι πολύ διαφορετική για τον καθένα και φαίνεται στον αναγνώστη πως δεν υπάρχει κάτι που να συνδέει όλα αυτά τα πρόσωπα. Γρήγορα όμως η πρώτη σύνδεση μεταξύ των δύο βασικών ηρώων γίνεται, και σιγά – σιγά τα πρώτα κομμάτια του παζλ αρχίζουν να ενώνονται.

Το “παζλ” αυτό όμως αποδεικνύεται πως έχει πολλά κομμάτια. Ο συγγραφέας μας ταξιδεύει σε πολλές περιοχές δίνοντας στοιχεία και για τα άλλα πρόσωπα της ιστορίας, η οποία πια διαδραματίζεται μεταξύ Παρισιού, Πάτμου, Γαλαξιδίου, Ιωαννίνων, Αθήνας και Δελφών… Δεν περιορίζεται δε στην περιγραφή των γεγονότων αλλά μας μεταφέρει και εικόνες αυτών των τοποθεσιών που ζωντανεύουν στο μυαλό του αναγνώστη, ειδικά αν είχε την τύχη να έχει επισκεφθεί αυτά τα μέρη.

Από κάποιο σημείο και μετά η ιστορία επιταχύνεται. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και ο αναγνώστης αφού έχει πέσει στην παγίδα του συγγραφέα να θεωρεί πως έχει καταλάβει τι έχει συμβεί, διαπιστώνει πως τελικά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα του Κώστα Κρομμύδα είναι πως καταφέρνει την απορία που δημιουργεί η εξέλιξη της ιστορίας στον αναγνώστη, να την περιγράφει ο ίδιος μέσα από τους ήρωές του. Έτσι την ώρα που ο αναγνώστης απορεί για το τι έχει συμβεί, την ίδια στιγμή διαβάζει την ίδια απορία από τα στόματα των προσώπων της ιστορίας.

Όταν πια όλα έχουν τοποθετηθεί σε μία σειρά και ο αναγνώστης έχει συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε διαδραματιστεί στο παρελθόν οπότε απλά περιμένει να διαβάσει το “happy end” έρχεται ένα αναπάντεχο γεγονός να τον ταράξει και να του δημιουργήσει άγχος για την εξέλιξη της ιστορίας. Δεν σας κρύβω πως προσωπικά πήγα απνευστί στο επόμενο κεφάλαιο για να διαπιστώσω πως η εξέλιξη δεν ήταν τραγική… Αφού συνειδητοποίησα πως τελικά όλα πήγαν καλά επέστρεψα πίσω για να διαβάσω τις παραγράφους που παρέκαμψα…

Συμπερασματικά θεωρώ πως το τελευταίο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα αποτελεί ένα μυθιστόρημα που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Τελειώνοντάς το νιώθει κανείς χαρμολύπη. Χαίρεται για την εξέλιξη του παρόντος χρόνου, αλλά δεν μπορεί να μη νιώσει λύπη για όλα αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν. Αλλά έτσι δεν είναι στη πραγματικότητα και η ζωή; Πόσο μάλλον όταν το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία…

mh me lhsmonei

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave