ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΛΙΑΣ Το τρένο από τη Σμύρνη, που χειμώνα του 1876 έβγαινε από την πρωινή ομίχλη, δεν έφερνε μόνο τον ξένο. Ξοπίσω του κουβαλούσε στροβιλίζοντας και το θαλασσινό αγέρι, που πολλά χρόνια πρωτύτερα, από τη μαγευτική πολιτεία των καναλιών είχε φερμένη την οικογένεια του Βενετσιάνου ζωγράφου Πάολο στη Σμύρνη των χρωμάτων και των αρωμάτων. Κουβαλούσε μέρες και νύχτες ενός μοιραίου έρωτα, πολλές αναμνήσεις, μεγάλα πάθη, μια δολοφονία… μαζί και έναν
Χίος, 1822. Σε χρόνους παλιούς και δύσκολους, η οικογένεια του Ισίδωρου σκορπά και χάνεται μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του νησιού από τους Τούρκους. Στη Σύρο, όπου έχουν καταφύγει αυτός και οι αδερφές του, χάρη στις φροντίδες μιας καθολικής καλόγριας κι ενός Ψαριανού μπουρλοτιέρη καταφέρνουν να επιβιώσουν και να γυρίσουν πίσω στον τόπο τους, σ’ ό,τι έχει απομείνει όρθιο, για να ξεκινήσουν και πάλι από την αρχή. Χρόνια μετά, στο ίδιο
Στην κριτική του βιβλίου «Και γύρω τους η θάλασσα» από την συγγραφέα Τέσυ Μπάιλα, αναφέρεται πως η ιστορία εκτυλίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του ’50 σε ένα νησί των Κυκλάδων. Γνωρίζοντας ότι η κυρία Αφροδίτη Βακάλη ζει στη Μύκονο παίρνουμε ως δεδομένο ότι το συγκεκριμένο νησί είναι ο τόπος που διαδραματίζονται τα γεγονότα και μέσα από τη μυθιστορηματική πλοκή μαθαίνουμε πώς ήταν η ζωή μισό και πλέον αιώνα πριν, σε
Τα τελευταία χρόνια -όσο ποτέ άλλοτε- έχουμε βολευτεί σε μια κατάσταση λήθης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο βέβαια, γιατί, σε κοινωνικό επίπεδο οδηγηθήκαμε εκεί, μέσα από τη δήθεν ενημέρωση που μας έρχεται αβίαστα στον καναπέ του σπιτιού μας, μέσα από τον διαφημιστικό βομβαρδισμό που μας κατακλύζει από παντού, όλα μας έκαναν άβουλα όντα, πειθήνια όργανα ενός συστήματος που δεν μας αφήνει να σκεφτόμαστε και να αντιδρούμε. Η όλη κατάσταση που περνάει
Από τις εκδόσεις ΄Εναστρον επανακυκλοφόρησε το βιβλίο της Τέσυς Μπάιλα με τίτλο ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ Πόσες νότες άραγε αρκούν, για να αποτυπώσουν σ΄ ένα κύμα μελωδικό το πορτρέτο της σιωπής; Και πόση σιωπή χρειάζεται, για να ακούσει κανείς τη αρμονία μιας μελωδίας να ξετυλίγεται μέσα του; Μια μελωδία από σκορπισμένες νότες συντελεί πάντα στο γνωστικό μας αυτοπροσδιορισμό. Είναι η αιολική μουσική των κυμάτων όταν συνομιλούν ερωτικά, αργοσαλεύοντας στη θαλασσινή
Το δεύτερο μυθιστόρημα της Τέσυ Μπάιλα, με τίτλο Το παραμύθι της βροχής, κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Δοκιμάκης. \”Τα βράδια στον ύπνο της, οι εφιάλτες επέστρεφαν… Ένα κοριτσάκι παγιδευμένο σε ερείπια… Έσκαβε με νύχια και με δόντια, για να το βγάλει, μέχρι που τα χέρια της μάτωναν και ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια…\” Ένα παιδί που γυρεύει ν’ απαγκιάσει κάτω απ’ τη φτερούγα της αγάπης… Μια γυναίκα που λαχταρά να γεμίσει τη
Μια ψυχή γράφει ένα γράμμα στα αστέρια του ουρανού!!! «Κοιτάζω τ’ αστέρια και ξέρω ότι είσαι κάπου εκεί ανάμεσα, το πιο μεγάλο, το πιο φωτεινό, το πιο λαμπερό, το πιο όμορφο. Και με κοιτάζεις κι εσύ και περιμένω να έρθει το βράδυ μήπως και πέσεις στην αγκαλιά μου, κάνω ευχή κάθε φορά που κάποιο θα έρθει φωτεινό προς τη γη, περιμένω και ξέρω ότι κάποτε θ’ ανταμώσουμε ξανά. Όμως έχω
Συγγραφέας, συντάκτρια του Literature.gr Τι να ρωτήσεις μια συγγραφέα; Πώς γεννιέται η ιδέα, αν ήξερε από μικρή τι ήθελε να γίνει, αν είναι ευτυχισμένη από αυτό που κάνει… Όχι, ξεπερασμένες και συνηθισμένες ερωτήσεις, δεν νομίζω! Πιο ενδιαφέρον θεωρώ είναι το να μάθουμε πώς ένα απλό βλέμμα, ένα άγγιγμα μετουσιώνεται σε χαρακτήρα και τον ντύνει με χαρακτηριστικά, με χρώματα, με συναισθήματα! Μια εικόνα από το παράθυρο και δημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο
Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς, δεν θες να πιστέψεις αυτό που ακούς, δεν το χωράει ο νους, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις τα συναισθήματα. Είναι συγκλονιστικό να φεύγουν τόσο νέοι άνθρωποι, τόσο άδικα, εκλιπαρώντας την λύτρωση από τον πόνο. Είναι πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις να καταλάβεις γιατί πρέπει να συμβαίνει αυτό, γιατί να υπάρχει η αρρώστια, η ανισότητα, ο θάνατος! Γιατί να πεθαίνουν οι νέοι άνθρωποι που έχουν τόσα
Θα μπορούσε να είναι ένα ταξίδι στο χρόνο αλλά είναι μόνο κάποιες σκέψεις για το πώς έχουν εξελιχθεί κάποια πράγματα στην πορεία της ζωής μας τα τελευταία 30 χρόνια. Και γιατί βάζω αυτό το όριο, γιατί θυμάμαι τα δικά μου παιδικά χρόνια, αυτά που έζησα ως παιδί και έφηβη, τι εντύπωση μου έκαναν τότε οι άνθρωποι και πώς τα βλέπω τώρα, σε άλλη φάση της ζωής μου, με άλλο βλέμμα,