ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
Μπορεί μια ιστορία θρίλερ να είναι άκρως χιουμοριστική; Μπορεί τα «φαντάσματα» να είναι επιλεκτικά στο τι μουσική προτιμούν ή τι άρωμα τους αρέσει; Κι όμως η Ελένη Δαφνίδη καταφέρνει με έναν ανάλαφρο τρόπο να μεταφέρει τρομακτικές σκηνές, να περάσει τα μηνύματα των «φαντασμάτων» της, να μας κάνει να γελάσουμε με τα παθήματα των ηρώων της. Ένα χωριό που θα μπορούσε να θυμίζει ελληνική επαρχία, κι όμως κατοικείται από παράξενα πλάσματα,
Ένα απολαυστικό ταξίδι μέχρι τη μακρινή Αυστραλία δεν μπορεί παρά να μας ξεναγήσει σε τόπους άγνωστους, σε ήθη και έθιμα διαφορετικά μα συγχρόνως πολύ οικεία σε κάποιους… Είναι λύση η φυγή από τα προβλήματα, είναι λύση η αποδοχή των καταστάσεων που δεν μπορούμε να αποφύγουμε και αποδεχόμαστε τη μαύρη (;) μοίρα μας; – Τρία από τα μυθιστορήματά σας έχουν ως θέμα τους το γάμο: το «ζητείται επειγόντως γαμπρός», το «επάγγελμα
Συγγραφέας – εκπαιδευτικός Μια συνομιλία με την καταξιωμένη αγρινιώτισσα συγγραφέα και εκπαιδευτικό Βησσαρία Ζορμπά Ραμμοπούλου για να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα την ίδια και το έργο της. – Πότε ήταν η πρώτη φορά που συνειδητά είπατε «θα γίνω συγγραφέας»; Η ιδιότητα του συγγραφέα δεν είναι επάγγελμα που επιλέγει κανείς συνειδητά και υπολογισμένα. Περισσότερο σε επιλέγει η συγγραφή, με άρρητους -μάλλον- μηχανισμούς, παρά την επιλέγεις. Ωστόσο, πολύ σωστά το θέσατε: έρχεται κάποια
Ο κορσές της Σταχτοπούτας είναι ένα βιβλίο έκπληξη, με πολύ ωραίο χιούμορ, έξυπνους διαλόγους, αφήγηση που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Κυρίαρχο… το φαγητό κάθε είδους και ποσότητας, ανεξαρτήτου ώρας, χώρου και χρόνου. Από τη μια θέλεις να γελάσεις και από την άλλη να πνίξεις όλους αυτούς που κοροϊδεύουν, όποιον δεν είναι στα μάτια τους αρεστός, κατά τους δικούς τους όρους. Στο κυνήγι της ευτυχίας η ηρωίδα γεύεται τόνους
Συγγραφέας του best seller «Το άγγιγμα της αμαρτίας» Η συγγραφή είναι ένα ταξίδι στο μυστικό κόσμο της φαντασίας, μια διαδρομή που κρύβει τα βιώματα του συγγραφέα και με καλυμμένο τρόπο, μέσω των ηρώων του, αποκαλύπτει τα βαθιά κρυμμένα μυστικά του. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει συγγραφέας που δεν έχει βάλει λίγο ως πολύ προσωπικά του βιώματα σε ένα ή περισσότερα βιβλία του, δεν έχει κρυφακούσει μια ιστορία και την έχει
Η πορεία του καθενός μας κάποτε, μας οδηγεί στο πεπρωμένο μας, είτε αυτό το αντιληφθούμε νωρίς είτε λίγο πιο αργά. Όλα γύρω μας, όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή, θα μας δείξουν πως ήρθε η ώρα να κάνουμε αυτό για το οποίο έχουμε μοχθήσει, χωρίς πολλές φορές να το γνωρίζουμε. Αν κοιτάξουμε όμως λίγο πιο προσεχτικά στο παρελθόν μας, θα δούμε πως με διάφορους τρόπους είχαμε μικρά δείγματα της μελλοντικής πορείας
Ο Γιάννης Καλπούζος θα βρίσκεται στο Αγρίνιο την Πέμπτη 19 Ιουνίου στο Βιβλιοτρόπιο, για την παρουσίαση του νέου του βιβλίου “Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου» – Ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο έννοιες αλληλένδετες, μπλεγμένες η μία μέσα στην άλλη, μπορεί να κρατήσουν για πάντα; Η αγάπη περίτρανα έχει αποδειχθεί πως ναι, ο έρωτας; Ο έρωτας εξελίσσεται, μειώνεται το πάθος αλλά γίνεται πιο τρυφερός. Όμως χρειάζεται φροντίδα, να τρέφεται
Στην εισαγωγή του τελευταίου βιβλίου «Δίδυμα Φεγγάρια» της κυρίας Ρένας Ρώσση – Ζαΐρη, αναφέρεται πως είναι «ένα μυθιστόρημα πλημμυρισμένο με τα τερτίπια της ζωής, τις ίδιες τις τρεμάμενες ανάσες της αγάπης…» Πρόκειται για αληθινή ιστορία, με στοιχεία βέβαια που εξυπηρετούν την μυθιστορηματική του πλοκή, όμως, αυτό που συγκλονίζει περισσότερο απ’ όλα, είναι ότι εμείς οι άνθρωποι «βαφτίζουμε» τόσο εύκολα στο όνομα της αγάπης τα λάθη μας, τα εγκλήματά μας και
Είναι σπουδαίο πράγμα να ξέρεις να χρησιμοποιείς σωστά το λόγο, να είσαι «Λογοτέχνης»! Δυστυχώς, στη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, λίγοι άνθρωποι στις μέρες μας έχουν αυτή την ικανότητα, γιατί, άλλο πράγμα είναι να ξέρεις να αφηγείσαι καλά μια ιστορία, και δυο και τρεις… και εντελώς διαφορετικό να ξέρεις να πλάθεις το λόγο, να εντάσσεις τις λέξεις σου μέσα στο κείμενο με τέτοιο τρόπο, ώστε να σου αφήνουν την αίσθηση
«Η ζωή, βλέπεις, είναι σαν τα φύλλα του καπνού, παιδί μου. Γι’ αυτά που δε σου μίλησα ποτέ. Στην αρχή είναι μικρά και πράσινα, γεμάτα ζωντάνια. Έπειτα μεγαλώνουν, ωριμάζουν, παίρνουν το χρώμα του χρυσού! Και μετά… Μετά ξεραίνονται, θρυμματίζονται, χάνονται και δε μένει τίποτα παρά μονάχα η μυρωδιά τους!» – Η Καβάλα όπως και το Αγρίνιο, ήταν από τις πλέον καπνοπαραγωγικές πόλεις, όλες σχεδόν οι οικογένειες, κυρίως στην ύπαιθρο, είχαν
