ΣΚΕΨΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΩΝ
Υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος από αυτόν που αναγνωρίζεις και αισθάνεσαι. Βάλε το καλά στο μυαλό σου, πάψε να αμφιβάλλεις. Πάντα υπήρχε. Το αόρατο και το ανύπαρκτο δεν είναι το ίδιο πράγμα, και ας δίνουν την εντύπωση μονοζυγωτικών διδύμων. Παρόλα αυτά, όταν ανοίγει η πόρτα της αναρώτησης, στέκεις ακίνητος μπρος στο σκοτάδι αναμένοντας μια μεταβολή. Μια κίνηση που θα θυμίζει δρασκελιά. Έναν ήχο που θα μοιάζει με του ανθρώπου τη
Εθιστικό! Συναρπαστικό! Ανατρεπτικό και ιδιοφυές το νέο μυθιστόρημα της δημοσιογράφου και συγγραφέα Ελένης Τσαγκά, με τον τίτλο «Αναμνησία» που σημαίνει αντίσταση στη λήθη και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Ένα μυθιστόρημα που ξεπερνάει τη φαντασία, ανατρέπει όσα πιστεύεις ότι αντιλαμβάνεσαι για τη συμπεριφορά των ανθρώπων, τα κίνητρά τους, τις μύχιες σκέψεις τους. Η νέα ηρωίδα της Ελένης Τσαγκά δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση, δεν είναι καν αυτό που λέμε συμπαθητική
«…Η Αλκυόνη, φανερά αναστατωμένη, έτρεξε στην ακρογιαλιά για να βρει τον αγαπημένο της. Μάταια φώναζε και κοίταζε σε κάθε βράχο… Μη γνωρίζοντας τι άλλο να κάνει, μέσα στην απελπισία της, άρχισε να κλαίει. Οι μέρες περνούσαν καθώς και οι νύχτες. Η Αλκυόνη έμενε εκεί, προσέχοντας και θρηνώντας για τον χαμό του αγαπημένου της συζύγου…» Ο μύθος της Αλκυόνης, που ζει με τον σύντροφό της, όλη της την ζωή, μα σαν
Είναι ανάγκη, σαν το οξυγόνο που αναπνέω ένα πράγμα… δεν μπορώ να αντισταθώ όταν τα βλέπω να με κοιτάζουν παρακλητικά και πάντα αναρωτιέμαι, ποιο να πάρω πρώτα και ποιο θα αφήσω παραπονεμένο; Διαβάζω ασταμάτητα, ίσως και δύο την εβδομάδα… είναι άπειρα και μ’ αρέσει που συνεχώς οι στοίβες ανεβαίνουν και έχω τη δυνατότητα να ταξιδεύω μέσα από τις ιστορίες τους, σε χρόνους περασμένους, σε αγάπες ανεκπλήρωτες, σε μυστικά καλά κρυμμένα…
«…Μάνα και κόρη, βυθίστηκαν, σαν δυο ψυχές αγκαλιασμένες στις νότες μιας μουσικής που τις ταξίδευσε σε έναν άλλο κόσμο, μακριά από τον πόνο, μακριά από την μιζέρια που συνεχώς τους χτυπούσε την πόρτα. Σε ένα κόσμο μαγικό, αλλιώτικο…» Πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας η κ. Ραφαέλα Παπαμιχαήλ, με το βιβλίο της «Άσπρα γαρύφαλλα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΗΓΗ με ένα μαγευτικό εξώφυλλο, δίνει ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, μία ιστορία ξεχωριστή, μια ιστορία που
Κατάθλιψη. Ένας λαβύρινθος τρομακτικός, χωρίς διέξοδο θαρρείς. Μια πορεία σε δάσος σκοτεινό, με δέντρα να κινούνται απειλητικά εναντίον σου. Με δρομάκια φιδογυριστά και λακκούβες γεμάτες λάσπη, όπου βυθίζεται το βήμα της ψυχής σου και βουλιάζεις. Βουλιάζεις συνεχώς μέχρι (αν είσαι τυχερός) να βρεθεί ένα χέρι να σε τραβήξει, να σε βγάλει στο φως. Εκεί παραδέρνει η Λένα, η ηρωίδα μας. Σ’ έναν τέτοιον λαβύρινθο. Σ’ ένα τέτοιο σκοτεινό δάσος. Σημαδεμένη
Άριστες οι οικογένειες, των οποίων οι περιουσίες αποκτήθηκαν χωρίς την παραμικρή αδικία, φυλάσσονται χωρίς καμία δυσπιστία, και ξοδεύονται χωρίς δράμι μετάνοιας. Συγκροτημένες αυτές που τα χαρτιά τους είναι προσβάσιμα και ανοιχτά στα μέλη τους. Ενωμένες όσες κατισχύουν τις ηθικές θρομβώσεις στο κοινό τους αίμα και διατηρούν το σφρίγος τους στις κοιλάδες του χρόνου και των συνθηκών. Ευλογημένες. Αιώνια επιφορτισμένες, θαρρείς, μ’ ένα πανομοιότυπο μακάριο χαμόγελο κρεμασμένο στα χείλη, ως
Τον Blake Crouch τον γνωρίσαμε από την τριλογία του «Η Πόλη», όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη χώρα μας, το καλοκαίρι του 2014, το πρώτο του βιβλίο και ακολούθησαν, το 2015, τα επόμενα δύο. Το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, τον αγκάλιασε ξανά τον Φεβρουάριο του 2017, πάλι από τις εκδόσεις Διόπτρα, όταν κυκλοφόρησε η «ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΥΛΗ», σε μετάφραση Δημήτρη Αλεξίου. ‘Ένα συναρπαστικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, με κεντρικό ήρωα τον Τζέισον Ντεσεν,
«…Για την Γκουέν, η Κεϋλάνη ήταν ένα μέρος όπου είχαν χτιστεί βρετανικά όνειρα και είχαν γίνει περιουσίες, ένα μέρος όπου αγγλικές οικογένειες ζούσαν και γεννούσαν τα παιδιά τους… Ωστόσο εδώ υπήρχε ένας διαφορετικός κόσμος, όπου τα κορίτσια περιφέρονταν με απλές βαμβακερές μπλούζες και λιωμένες φούστες, όπου τα μωρά γουργούριζαν και σέρνονταν στις λάσπες, και οι άνθρωποι δεν είχαν αρκετά χρήματα για να φάνε…» Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, η Νύφη της Κεϋλάνης,
Είναι αλήθεια πως το μόνο που κάνει ο άνθρωπος όταν συνειδητοποιεί πλήρως τον εαυτό του, είναι να ζητά διαρκείς αναβολές από το δικαστήριο του θανάτου, θηρεύοντας με πάθος τα όνειρα και τις ελπίδες του. Ζει συλλέγοντας τις εμπειρίες σαν όστρακα από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης του και σε κάθε μακροβούτι ρισκάρει, πληγώνεται, δίνει και παίρνει όσα μπορεί, και κυρίως όσα αντέχει. Έτσι είναι το έλλογο και πιο αγαπημένο πλάσμα
