Και ξαφνικά θυμώσαμε όλοι… Σχεδόν από τη μια μέρα στην άλλη. Στην αρχή υπήρξαμε όλοι λίγο επιφυλακτικοί, αυτό που δεν ξέρεις, μπορεί καμιά φορά να είναι και καλό. Μετά όμως θυμώσαμε στ’ αλήθεια. Ο λόγος όχι τόσο για την δεινή κατάσταση της χώρας μας, όσο για τη δική μας, δεινή προσωπική κατάσταση. Και πώς να μη θυμώσουμε, αφού μια συνηθισμένη μέρα, σε έναν συνηθισμένο καφέ, σε μια συνηθισμένη κουβέντα, συνειδητοποιήσαμε
Κάποτε οι άνθρωποι είχαν αναπτυγμένη σε υψηλό επίπεδο την έννοια της ομορφιάς. Ένα κριτήριο που επιβεβαιώνει αυτήν την τάση της κοινωνίας παλιότερα, είναι τα πανέμορφα νεοκλασικά σπίτια, διεσπαρμένα σε ολόκληρη σχεδόν τη χώρα. Οι εποχές πέρασαν, άλλαξε η νοοτροπία των ανθρώπων και κακάσχημες πολυκατοικίες πήραν τη θέση αυτών των Αρχοντικών, που θυσιάστηκαν στο βωμό του κέρδους και της ανάγκης. Σήμερα αυτά τα κτίσματα μεταφέρουν την ιστορική κληρονομιά, τον πολιτισμό
Θέλω να πάρω τη βάρκα και να φύγω! Δεν ξέρω πού θα πάω, όμως θέλω να μπω μέσα, να τραβήξω κουπί και να βγω στ’ ανοιχτά… Ίσως συναντήσω το μεγάλο ψάρι, ίσως συναντήσω απλά ένα απάγκιο λιμάνι, μια αγκαλιά να με περιμένει… Θέλω να χαθώ στα βάθη του μυαλού μου, στα βάθη του ωκεανού, να συναντήσω τον Ποσειδώνα με την τρίαινά του… Θέλω να γίνω η γοργόνα που θα τραγουδάει