Το βιβλίο αυτό έρχεται να προσθέσει στη μνήμη τον Πόλεμο στην Κορέα. Η μνήμη αυτή στην Ελλάδα όπως και στον υπόλοιπο κόσμο έγινε μέρος της ιδεολογικής αντιπαράθεσης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Ήταν όμως όλοι οι συμμετέχοντες όλοι οι συμμετέχοντες «φασιστόμουτρα» που πήγαν στην Κορέα ως μέρος μιας «αντικομμουνιστικής σταυροφορίας»; Ή ήταν κληρωτοί που έκανα τη θητεία τους και εξαιτίας ενός «ιστορικού ατυχήματος» βρέθηκαν στην Κορέα υπηρετώντας από εκεί τα συμφέροντα της πατρίδας ,σε συνθήκες οι οποίες ενείχαν σοβαρό κίνδυνο θανάτου ή τραυματισμού ; Σε αυτά τα ερωτήματα αλλά και σε πολλά άλλα ,απαντά το βιβλίο αυτό .Μεταξύ των ερωτημάτων, η καθημερινή ζωή στην Κορέα του πολέμου, οι συνθήκες της ζωής, οι μάχες αλλά και η ξεκούραση στο μέτωπο, ή κοντά σε αυτό η νοσοκομειακή περίθαλψη κ.α.


Βασισμένο σε γενικές ιστορίες του Πολέμου της Κορέας (1950-1953), σε ελληνικές και ξένες ειδικές μελέτες , αλλά και σε απομνημονεύματα και μαρτυρίες Ελλήνων που συμμετείχαν, το βιβλίο ανασυστήνει τον Πόλεμο της Κορέας και την καθημερινή ζωή των Ελλήνων στρατιωτών στην πρώτη γραμμή αφηγούμενο τις μνήμες , 70 χρόνια μετά την ανακωχή του Ιουλίου 1953.
Ο Πόλεμος της Κορέας ήταν ένα επεισόδιο του Ψυχρού Πολέμου .Σε επίπεδο μιας χώρας ,της Κορέας , ο πόλεμος ήταν εκδήλωση ιμπεριαλισμού και εθνικισμού, κατ΄ αρχάς των ηγετών της Βόρειας αλλά και της Νότιας Κορέας. .Ήταν επίσης αποτέλεσμα της επικράτησης των κομμουνιστών στην Κίνα τον Οκτώβριο του 1949 και του ανταγωνισμού μεταξύ Στάλιν και Μάο για επιρροή στο κομμουνιστικό στρατόπεδο.
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ασία, τον Αύγουστο 1945, η Κορέα απελευθερώθηκε και μοιράστηκε σε δύο τμήματα. Το βόρειο μέρος της χερσονήσου τέθηκε υπό σοβιετικό έλεγχο και είχε κυβέρνηση υπό του κομμουνιστή Κιμ-Ιλ-Σουνγκ. Από τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ,αμερικανικά στρατεύματα κατοχής ανέλαβαν καθήκοντα στη Νότια Κορέα. Στον Νότο είχε αναδειχθεί ως ισχυρός άνδρας ο συντηρητικός αντικομμουνιστής και χριστιανός στο θρήσκευμα Σίνγκμαν Ρη. Η γραμμή διαχωρισμού των δύο ζωνών ήταν ο 38ος παράλληλος.
Η επίθεση της Βόρειας Κορέας ενάντια στη Νότια εκδηλώθηκε στις 25 Ιουνίου 1950.
Η Ελλάδα ήταν ένα από τα 53 κράτη-μέλη των Ηνωμένων Εθνών που δήλωσαν ότι υποστηρίζουν την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας και ένα από τα 21 κράτη-μέλη που συνεισέφεραν στρατιωτικές δυνάμεις.


Η συμμετοχή της Ελλάδας στον Πόλεμο της Κορέας εντάσσεται στον αναδυόμενο Ψυχρό πόλεμο και στον οριστικό προσδιορισμό της θέσης της μετεμφυλιακής Ελλάδας στο δυτικό στρατόπεδο. Ως σπουδαιότερος λόγος για τον οποίο ελληνικά στρατεύματα πήγαν στην Κορέα αναδεικνύεται το ΝΑΤΟ και η επιζητούμενη συμμετοχή σε αυτό.
Από την Ελλάδα στον πόλεμο αυτό συμμετείχε ένα Ελληνικό Σμήνος της Πολεμικής Αεροπορίας (7 αεροπλάνα Ντακότες) και ένα τάγμα περίπου 1.000 ανδρών ,που άλλαζαν κάθε έξι μήνες. Στην Κορέα υπηρέτησαν τελικά 10.000 Έλληνες αξιωματικοί και οπλίτες.
Το Ελληνικό Τάγμα στη διάρκεια της παρουσίας του στην Κορέα απέσπασε σειρά από διακρίσεις για τη δράση του στο πεδίο της μάχης.
Στην Κορέα υπηρέτησαν 1.587.040 Αμερικανοί στρατιωτικοί και οι νεκροί ήταν 36.914, οι νεκροί Νοτιοκορεάτες ήταν 184.573, από τους υπόλοιπους Συμμάχους οι νεκροί ήταν 3.960. Οι Έλληνες νεκροί ήταν 194.
Το σημαντικότερο παράπονο των Ελλήνων βετεράνων της Κορέας ήταν η αίσθηση ότι αγνοήθηκαν από το ελληνικό κράτος.
Ποιος θυμάται πια τον Πόλεμο της Κορέας στην Ελλάδα; Λίγοι Έλληνες τον θυμούνται πια. Εξαίρεση είναι οι βετεράνοι της Κορέας των οποίων οι αριθμοί ακολουθούν φθίνουσα πορεία, και οι συγγενείς τους. Από τη δεκαετία του 2000 ,οι σύνδεσμοι βετεράνων της Κορέας δραστηριοποιήθηκαν και διεκδίκησαν την παρουσία τους στο εθνικό ιστορικό αφήγημα. Είναι αυτή αντιμετώπιση δίκαιη; Νομίζουμε όχι.


Τι ήταν τελικά ο Πόλεμος της Κορέας; Σίγουρα δεν ήταν πόλεμος επιβίωσης της Ελλάδας ,όπως οι πόλεμοι του πρώτου μισού της δεκαετίας του 1940. Ήταν ένας πόλεμος που κρίθηκε απαραίτητος από τις πολιτικές ηγεσίες της δεκαετίας του 1950 για πολιτικούς σκοπούς.
Ήταν πάντως ένας πόλεμος όπου η Ελλάδα δανείστηκε τη ζωή κάποιων παιδιών της για να πετύχει έναν πολιτικό στόχο που την εποχή εκείνη θεωρήθηκε πολύ σημαντικός για την ασφάλεια της χώρας. Για 183 Έλληνες, το αρχικό αυτό δάνειο, έγινε δωρεά…


Ο Γιώργος Καζαμίας είναι επίκουρος καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave