“Στο διαμέρισμα έκανε πια τόση ζέστη σαν να ήμουν στην Ελλάδα” μας λέει ο συγγραφέας από την μακρυνή Σουηδία. Εγώ θα πω πως βρήκα πολύ ελκυστικό αυτό το μικρό βιβλιαράκι στο οποίο κυριαρχεί ένας ρεαλιστικός παραλογισμός που ξεκινάει από την πρώτη του κιόλας αράδα.

Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου δεν έχει γενικά μεγάλες ανάγκες να καλύψει στη ζωή του αφού τα όνειρα και οι απαιτήσεις του περιορίζονται σε αυτά που αποκαλούμε “τα απολύτως απαραίτητα”. Μένει σε ένα πολύ μικρό σπίτι, κάνει μια πολύ απλή δουλειά χωρίς να έχει κάποια προοπτική εξέλιξης ιεραρχικά, διαθέτει έναν περιορισμένο αριθμό φίλων και μηδενικά περιουσιακά στοιχεία, δεν έχει κάποια ερωτική σχέση τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Απολαμβάνει παθητικά την βολική ζωή του που είναι γεμάτη από απλές συνήθειες που του προκαλούν μια ζεστή και φιλόξενη οικειότητα. Όλα φαίνεται πως τα έχει ρυθμίσει με τέτοιο τρόπο ώστε η καθημερινότητά του να κυλάει ομαλά, χωρίς σχεδόν καμμία δυσάρεστη έκπληξη και χωρίς ιδιαίτερες αναταράξεις. Φτάνει όμως η μέρα που λαμβάνει από έναν άγνωστο αποστολέα ένα τιμολόγιο με ένα υπέρογκο ποσό το οποίο καλείται άμεσα να αποπληρώσει. Ο ίδιος δεν έχει πραγματοποιήσει καμμία αγορά που θα μπορούσε να δικαιολογήσει αυτή την παράλογα υψηλή χρέωση. Αποφασίζει λοιπόν να βρει την άκρη ώστε να καταφέρει να διορθώσει άμεσα αυτό το τρελό κατά την γνώμη του λάθος.

Έτσι ξεκινάει το άκρως ενδιαφέρον αναγνωστικό ταξίδι του Jonas Karlsson μέσα από Το τιμολόγιο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος. Είναι ένα αρκετά πρωτότυπο και σωστά δομημένο έργο, με ενδιαφέρουσα κλιμάκωση. Το κείμενο μέσα από τον σουρεαλισμό του, τον σαρκασμό και το έξυπνο χιούμορ, ρίχνει μια κριτική ματιά πάνω στο Δυτικό μοντέλο ζωής χαρίζοντας άφθονη τροφή για σκέψη. Είναι ένας έξοχος και καυστικός σχολιασμός πάνω στις προτεραιότητες και τις αξίες μας γενικότερα, στη στάση μας απέναντι σε όσα η ζωή μπορεί απλόχερα να μας χαρίζει και εμείς απλά τα προσπερνάμε αδιάφορα γιατί έχουμε στα μάτια μας παρωπίδες και το μυαλό μας προσανατολισμένο στους τρόπους απόκτησης υλικών αγαθών. Λες και ξεμάθαμε να απολαμβάνουμε το χαμόγελο, τους φίλους, τον έρωτα, την απλότητα, τον ήλιο, τις ευχάριστες αναμνήσεις, την δημιουργικότητα…

Ο Jonas Karlsson έχει αντλήσει έμπνευση από την υπέροχη κατά την γνώμη μου πάντα ταινία Το παιχνίδι του David Fincher (1997) με τον γοητευτικό Michael Douglas. Μια συναρπαστική περιπέτεια που ακροβατεί ανάμεσα στο πραγματικό και το μη πραγματικό με τόσο ρεαλιστικό τρόπο ώστε τα όρια διαχωρισμού αυτών των δύο να καταρρίπτονται σε κάθε κινηματογραφικό πλάνο. Ο Karlsson πρέπει να είναι λάτρης του κινηματογράφου γενικότερα αφού δράττει κάθε ευκαιρία για να αναφέρει στο βιβλίο, αξιόλογους δημιουργούς όπως είναι ο Κιούμπρικ και ο Γκοντάρ ή ταινίες όπως είναι Ο κρατούμενος του Ντέιβιντ Μάμετ.

Καθώς η αφήγηση εξελίσσεται με γρήγορους ρυθμούς, ο αναγνώστης βάζοντας για λίγο στην άκρη την κοινή του λογική η οποία ενστικτωδώς διαχωρίζει την πραγματικότητα από την μυθοπλασία, μπορεί εύκολα να θεωρήσει πως τα δρώμενα που μας εξιστορεί με τόση φυσικότητα, ορθή τεκμηρίωση και απόλυτη λογική σειρά ο συγγραφέας, θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν συμβεί κάπου-κάπως-κάποτε σε καθένα από μας.

Αξίζει πραγματικά να αφεθεί κανείς στην πλοκή αυτού του ευρηματικού κείμενου που ενώ διασκεδάζει τον αναγνώστη παράλληλα τον βάζει και σε μια διαδικασία αναθεώρησης που είναι άκρως αναζωογονητική.

to timologio

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave