Ο κόσμος γίνεται πολύ όμορφος, διαβάζοντας βιβλία. Τα βιβλία πάντα κρύβουν εκπλήξεις. Μέσα στα βιβλία κρύβονται όλες οι αρρώστιες κι όλες οι θεραπείες. Εκεί συναντάς την προδοσία, τη μοναξιά, τον φόνο, την τρέλα, την οργή, την αγάπη, όλα όσα μπορούν να σε πιάσουν από το λαιμό και να πνίξουν την ύπαρξή σου. Κάποιες φορές το να κλάψει κάποιος πάνω από τυπωμένες σελίδες, θα μπορούσε να σώσει τη ζωή. Εκεί μέσα στα βιβλία μπορεί να βρεις την αδελφή ψυχή σου, θα δεις ότι όλοι οι άνθρωποι υποφέρουν για τα ίδια πράγματα, ότι όλοι μοιάζουν, ότι πιθανόν τα βιβλία να γλυκάνουν τον πόνο τους. Δεν αξίζει να χαρίσουμε ένα βιβλίο που αγαπάμε; Χαρίζοντας βιβλία στους άλλους τους κάνεις να νιώθουν καλύτερα. Τα βιβλία και οι άνθρωποι πρέπει να ταξιδεύουν.
Η Ζυλιέτ εργάζεται σε ένα μεσιτικό γραφείο και παίρνει κάθε μέρα τη γραμμή 6 του παρισινού μετρό. Στριμωγμένη όρθια στο βαγόνι, παρατηρούσε τα πρόσωπα και κοίταζε τι διάβαζε ο καθένας. Δεν ήταν η μόνη που παρατηρούσε τι διάβαζαν οι άλλοι στο μετρό. Τους κοίταζε με περιέργεια και τρυφερότητα, νομίζοντας ότι τα αναγνώσματά τους, τα πάθη τους, η διαφορετικότητα της δικής τους ύπαρξης θα μπορούσε να δώσει χρώμα στη δική της, που είναι τόσο μονότονη, τόσο προβλέψιμη. Αυτές οι διαδρομές με το μετρό είχαν τη γεύση του αποχαιρετισμού. Κάθε μέρα κρατούσε σημειώσεις τι βιβλία διάβαζαν οι επιβάτες του μετρό. Είχε φτιάξει έναν κατάλογο με τα βιβλία που έβλεπε στα χέρια των επιβατών.
Υπήρχε η ηλικιωμένη κυρία (η γυναίκα με το βιβλίο με τις συνταγές μαγειρικής, που τόσο συχνά κοιτούσε έξω από το μετρό τις μαούνες που έπλεαν στον Σηκουάνα, με ένα μυστηριώδες χαμόγελο γεμάτο προσμονή), ο φοιτητής μαθηματικών, ο ερασιτέχνης ορνιθολόγος (ένας άνδρας με πράσινο καπέλο, που διάβαζε το βιβλίο με τίτλο: Ιστορία των χρήσιμων εντόμων για τον άνθρωπο, για τα ζώα και για τις τέχνες) ο κηπουρός, η ερωτευμένη (υπέθετε ότι ήταν ερωτευμένη λόγω των μικροσκοπικών δακρύων στις βλεφαρίδες της όταν έφθανε στην σελίδα 247 του βιβλίου που διάβαζε. Εκείνη την κοπέλα που διάβαζε τα ρομάντζα, την κοπέλα με το όμορφο στήθος και τα στενά πουλόβερ με τον ψηλό λαιμό σε χρώματα απαλά. Πράσινο, ροζ και κίτρινο. Εκείνη που πάντα άρχιζε να κλαίει στη σελίδα 247. Εκεί όπου όλα μοιάζουν χαμένα. Στην σελίδα αυτή ίσως να είναι το καλύτερο σημείο του βιβλίου).
Μια μέρα η Ζυλιέτ, στον δρόμο της, για να πάρει το μετρό, είδε ένα βιβλίο που κρατούσε μια πόρτα ανοιχτή. Μια σκουριασμένη πόρτα. Στην πόρτα είχε μία μεταλλική πινακίδα που έγραφε: Βιβλία χωρίς Σύνορα. Το να δει ένα βιβλίο συμπιεσμένο ανάμεσα σε δύο μεταλλικές πόρτες την έκαναν να νιώθει άσχημα. Τότε είδε ένα κοριτσάκι που κάποιος τη φώναξε μέσα από το σπίτι, με το όνομά της: «Ζαίντ». «Συγγνώμη κυρία», είπε η μικρή, «μπορώ να περάσω, αυτό είναι το σπίτι μου. Ο μπαμπάς αφήνει πάντα εδώ ένα βιβλίο, γιατί η πόρτα είναι πολύ βαριά για μένα. Θες να μπεις; Ελάτε πάμε να βρούμε τον πατέρα μου».
Η Ζαίντ πήρε την Ζυλιέτ από το χέρι και την τράβηξε στο εσωτερικό της αυλής, μετά ξανάβαλε προσεκτικά το βιβλίο στην πόρτα. Στο γραφείο εκεί στο βάθος ήταν ο μπαμπάς της. Και έτσι η Ζυλιέτ γνώρισε τον Σουλεϊμάν, τον βιβλιοπώλη και τα βιβλία του. Αυτός της έκανε μια παράξενη πρόταση: αν ήθελε να γίνει «διανομέας» βιβλίων. Η Ζυλιέτ σταμάτησε την δουλειά της στο μεσιτικό γραφείο και έγινε διανομέας βιβλίων, δηλαδή θα έπρεπε να διαλέξει στο μετρό έναν αναγνώστη ή μία αναγνώστρια. Κάποιον που θα έχει παρατηρήσει, θα τον έχει ακολουθήσει, μέχρι να αισθανθεί ποιο βιβλίο χρειάζεται το άτομο αυτό. Θα έβρισκε ανθρώπους στο μετρό, στους οποίους θα χάριζε βιβλία. Έπρεπε όμως να καταλάβει τον χαρακτήρα κάποιου, τα γούστα του, τα όνειρά του και να του χαρίσει το κατάλληλο βιβλίο, την κατάλληλη τροφή. Έπρεπε το βιβλίο να ταξιδέψει. Να το «απελευθερώσει»…
Υπάρχει μια μεγάλη Λίστα πολύ καλών βιβλίων σε αυτό το γοητευτικό βιβλίο. Μπορείτε και εσείς οι αναγνώστες αυτού του βιβλίου να προσθέσετε τα αγαπημένα σας βιβλία, τις ανακαλύψεις σας, όλα εκείνα που θα συστήνατε σε κάποιον φίλο ή στον χειρότερο εχθρό σας για να πάψει να είναι ο εχθρός σας, αν η μαγεία λειτουργεί πράγματι. Ή στο διπλανό ή τη διπλανή σας στο λεωφορείο ή στο μετρό…
Ένας βιβλίο, ύμνος στο καλό βιβλίο.
Διαβάστε το.

Η Κριστίν Φερέ Φλερύ εργαζόταν για πολλά χρόνια στον χώρο των εκδόσεων μέχρι ν’ αφοσιωθεί στη συγγραφή. Από τότε, οι μέρες της είναι πολύ μικρές για να χωρέσουν όλες τις ιστορίες που περνούν από το μυαλό της. Έχει εκδώσει πενήντα βιβλία για παιδιά και ενηλίκους.

Από το οπισθόφυλλο

Είτε σας αρέσει να διαβάζετε στην μπανιέρα ή πάνω από τον ώμο του διπλανού σας, να αφήνετε τα βιβλία σας σε κάποιο βαγόνι του μετρό ή τα χαρίζετε στην καλύτερή σας φίλη, να τα μοιράζεστε με την οικογένειά σας ή μόνο τον σύντροφό σας, είτε συλλέγετε σελιδοδείκτες, σπάνιες εκδόσεις ή βιβλία από δεύτερο χέρι, τότε αυτό το βιβλίο είναι για σας…

Η Ζυλιέτ παίρνει κάθε μέρα το μετρό την ίδια ώρα. Αυτό που της αρέσει περισσότερο απ’ όλα, είναι να παρατηρεί γύρω της όσους διαβάζουν. Την ηλικιωμένη κυρία, τον συλλέκτη σπάνιων εκδόσεων, τον νεαρό που σπουδάζει μαθηματικά, τη νεαρή που βάζει τα κλάματα στη σελίδα 247… Τους κοιτάζει με περιέργεια και τρυφερότητα, νομίζοντας ότι τα αναγνώσματά τους, τα πάθη τους, η διαφορετικότητα της δικής τους ύπαρξης θα μπορέσει να δώσει χρώμα στη δική της που είναι τόσο μονότονη, τόσο προβλέψιμη.
Μέχρι την ημέρα που η Ζυλιέτ αποφασίζει να κατεβεί δύο στάσεις νωρίτερα από την κανονική και να πάει στη δουλειά της από έναν άγνωστο δρόμο: ένα βήμα θα της αλλάξει ολότελα τη ζωή.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave