Πότε φτάνει αλήθεια η στιγμή που στηνόμαστε μπροστά στον καθρέφτη και κοιτάζουμε στα μάτια τον άγνωστο που βλέπουμε απέναντί μας;
Πότε φτάνει η στιγμή που αυτομαστιγωνόμαστε προκειμένου να αναδυθεί πεντακάθαρος μετά ένας παλιός, ξεχασμένος, διαφορετικός χαρακτήρας που αγνοούσαμε την ύπαρξή του;
Υπάρχει η δυνατότητα να ανακαλύψουμε -όσο ζούμε- τα λάθη που κάναμε, να παραδεχτούμε το δικό μας φταίξιμο στην πορεία που πήραμε, να μάθουμε να συγχωρούμε όσους πιστεύαμε ότι μας οδήγησαν στο λάθος μονοπάτι που τραβήξαμε;
Φυσικά και υπάρχει… και μόνο τότε έρχεται η κάθαρση, φτάνει η στιγμή που δεν πονάμε πια, που τολμάμε να αντικρίσουμε το παρελθόν, να κρατήσουμε απ’ αυτό μόνο ό,τι καλό υπήρχε… ό,τι μας οδήγησε στο διαφορετικό σήμερα…

Η ηρωίδα του βιβλίου της Κατερίνας Γκούνα γεννήθηκε μέσα στον πλούτο και την άνεση, μέσα σε πανάκριβα αντικείμενα και τριγυρισμένη από ό,τι μπορεί να αποχτήσει ο άνθρωπος με το χρήμα, δηλαδή τα ΠΑΝΤΑ!
Όμως, της έλειπε το πιο ουσιαστικό η ΑΓΑΠΗ, αυτή που δεν αγοράζεται, δεν χαρίζεται, μόνο κατακτιέται!
Τι κι αν είχε γύρω της πλούτο, άνεση, υπηρέτες, άπλετο χρόνο… όλα αυτά όμως συνοδεύονταν και από πλήξη, ανία, κατάχρηση των ορίων που ξεπερνάει εύκολα όποιος έχει μάθει να μην του λείπει τίποτα!
Κι όταν έχεις τα πάντα και δεν σου λείπει τίποτα, πολύ εύκολα μπορεί να έρθει η στιγμή που δεν θα έχεις τίποτα… και θα σου λείπουν τα πάντα!

Από πλούσια κόρη έφτασε να γίνει μια σύγχρονη Σταχτοπούτα, να ζήσει στην απέναντι όχθη… και να υπηρετεί εκείνη όπως κάποτε την υπηρετούσαν…
Όμως το χειρότερο δεν ήταν αυτό, αλλά το μόνο που την απασχολούσε ήταν πώς θα πάρει πίσω ό,τι θεωρούσε ότι της ανήκε, πώς θα πάρει την εκδίκησή της.
Πόσοι και πόσοι δεν σκέφτονται ακριβώς έτσι… θεωρούν ότι δεν θα βρεθεί κανένας πιο έξυπνος, πιο τυχερός για να τους αρπάξει όσα πίστευαν ότι τους ανήκαν και μάλιστα για όλη τους τη ζωή!

Όμως η ζωή έχει πολλά πρόσωπα… ανάλογα με το τι σπόρο θα σπείρεις… τον αντίστοιχο καρπό θα θερίσεις…

Ξεδιπλώνοντας σιγά-σιγά το παρελθόν, αποκαλύπτοντας τα πρόσωπα που περιτριγυρίζουν την ηρωίδα της, η συγγραφέας με μεγάλη μαεστρία δίνει το γιατί και το πώς, εξηγεί πόσο μπορεί να συνδέονται τα λάθη κάποιων άλλων, σε παλαιότερη δύσκολη κατάσταση, με το σήμερα και το αποτέλεσμα που ο χρόνος έχει φέρει…

Ο έρωτας υπάρχει μόνο ως πράξη για κάποιους ανθρώπους, δεν είναι το ύψιστο συναίσθημα, αυτό που εξυψώνει τους ανθρώπους, που μπορεί να κάνει τη γη να γυρίζει… Αν οι δύο αυτές διαφορετικές μορφές του ίδιου συναισθήματος ανταμωθούν, τότε ο μεν πρώτος θα τη γλιτώσει με ελάχιστες έως καθόλου επιπτώσεις, ο δε δεύτερος θα κουβαλάει μέσα του την πίκρα της απόρριψης, της κοροϊδίας, της ανταπόδοσης των ίσων σε άσχετους όμως, μήπως και αλαφρώσει το δικό του βαρύ φορτίο…

Όταν όμως φτάσει η στιγμή που ο καθένας αναλογιστεί το δικό του φταίξιμο, για κάποιους ίσως πολύ αργά, για κάποιους όμως ακριβώς την κατάλληλη στιγμή… έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για να αποδοθούν οι ευθύνες, να ευθυγραμμιστούν οι τεθλασμένες γραμμές της έως τώρα λάθος πορείας…

«Το καλό μπορεί να γεννηθεί παντού. Βρίσκει μια χαραμάδα να βγει στο φως. Καμιά φορά μπορεί να χρειαστεί να περάσει μέσα απ’ αγκάθια αλλά θα βγει»

Epistrofi sti xameni athwothta Cover

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Μια γυναίκα που γνώρισε τον μεγάλο πλούτο και τη μεγάλη φτώχεια. Που κοστολόγησε τον εαυτό της και δόθηκε με αντιπαροχή. Που εξαπάτησε και εξαπατήθηκε.
Που εκδικήθηκε και την εκδικήθηκαν.
Μια γυναίκα αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας κοινωνίας που, βυθισμένη στα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης, αναζητά καινούργιους δρόμους μέσα από ξεχασμένες αξίες. Μια διαδρομή προς τη χαμένη αθωότητα.
Το μυθιστόρημα αρχίζει στην Ελλάδα του ’50, στα χωράφια του θεσσαλικού κάμπου, μεταναστεύει στην Αθήνα παρασυρμένο απ’ το ρεύμα της αστυφιλίας, για να μας ταξιδέψει μέσα στον χρόνο κάνοντας στάσεις στα ορόσημα της μεταπολεμικής Ελλάδας: στη χούντα, στη μεταπολίτευση, στην εποχή της πλαστής ευμάρειας, μέχρι να μας γυρίσει πίσω στο παρελθόν, στην Αλεξάνδρεια του 1938 και στο Παρίσι των τελευταίων δεκαετιών, ολοκληρώνοντας ένα παζλ που ξεκίνησε πολύ παλιά…