Συγγραφέας του βιβλίου «Για ένα παιδί» – Εκδόσεις «Συμπαντικές Διαδρομές»

Με δυο ιστορίες ζευγαριών που εξελίσσονται παράλληλα χωρίς όμως να γνωρίζονται, ο Γιώργος Γιαντάς μας παίρνει μαζί του στο όμορφο ταξίδι ενός βαθιά κοινωνικού μυθιστορήματος. Ο αναγνώστης αποκομίζει τα μηνύματα ζωής που θέλει να του περάσει, με μεγάλη ευαισθησία προς τις οικογένειες που έχουν παιδιά αλλά και εκείνες που προσπαθούν αλλά δυσκολεύονται να αποκτήσουν. Διαβάζοντας το βιβλίο του, διαπιστώνεις πως αν όχι εσύ, ίσως κάποιος δικός σου έχει κοινά στοιχεία με τους πρωταγωνιστές του κι έτσι η ανάγνωση αποκτά αμέσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας: «Η ζωή υπενθυμίζει συχνά, πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Κάθε “σιγουριά” μας και βεβαιότητα μπορεί να ανατραπεί σε λίγα δευτερόλεπτα. Η ευτυχία επομένως αποτελείται από πολύ απλά συστατικά». Και μάλλον μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους…

Ένα ευαίσθητο θέμα με πολλές κοινωνικές προεκτάσεις σ’ ένα μυθιστόρημα στις σελίδες του οποίου πολλοί αναγνώστες θα βρουν κοινές ανησυχίες και προβληματισμούς με τους πρωταγωνιστές σας. Μιλήστε μας… «Για ένα παιδί».
Πρόκειται για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, με πολλές προεκτάσεις, το θέμα του οποίου αφορά ένα ζήτημα της εποχής. Το «Για ένα παιδί» είναι μια σύγχρονη ιστορία με πρωταγωνιστές – ήρωες που κάπου, κάπως, λίγο ή πολύ, αισθάνεσαι πως έχεις συναντήσει.

Υπήρξε λόγος που αποφασίσατε να καταπιαστείτε με τη συγκεκριμένη θεματολογία;
Υπήρξαν λόγοι που σχετίζονται με την ευθύνη που αισθάνομαι απέναντι στην οικογένεια, επίσης με ένα δύσκολο χειρουργείο κατά την εγκυμοσύνη της συζύγου μου, το οποίο με έκανε να προβληματιστώ γύρω από πολλές επιμέρους εκδοχές, αλλά και με το γεγονός πως συνολικά το θέμα με αγγίζει έντονα ως πατέρα.

Δυο ζευγάρια σύγχρονα πρωταγωνιστούν στο βιβλίο σας. Μιλήστε μας γι’ αυτά.
Το ένα ανακαλύπτει πως αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα και δε μπορεί να αποκτήσει παιδί. Το άλλο έχει ήδη δύο μικρά παιδιά, η καθημερινότητα του ωστόσο χαρακτηρίζεται από μία ρουτίνα, η οποία είναι επιβλαβής για όλη την οικογένεια. Πρόκειται για μία σύγχρονη ιστορία, με πρωταγωνιστές ανθρώπους της καθημερινότητας.

Από τη μια ο Μάνος και η Βικτώρια, λοιπόν, που προσπαθούν να αποκτήσουν παιδί και από την άλλη ο Πέτρος και η Μαρίνα γονείς δυο παιδιών, με τον σύζυγο άπιστο και αδιάφορο μετά από κάποια στιγμή για την οικογένειά του. Δυο παράλληλες ανθρώπινες ιστορίες που έχουν πολλά να μας πουν. Στη συγγραφική πλοκή που επιλέξατε θα δούμε αυτές τις ιστορίες να ενώνονται σε μία;
Οι ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα και κάποιες φορές «συναντιούνται» σε κοινά – πρωταγωνιστικά πρόσωπα. Ωστόσο τα δύο ζευγάρια δε θα συναντηθούν, δε γνωρίζονται, έχουν διαφορετικές μοίρες και διαφορετική πορεία. Κάθε ήρωας ακολουθεί το δρόμο του με κριτήριο τον χαρακτήρα του, τα βιώματα και το περιβάλλον στο οποίο ζει. Οι πρωταγωνιστές αναλύονται σε αρμονία με την πλοκή, σε κεφάλαια που μάλιστα έχουν τα ονόματα τους. Έτσι δίδεται μια πληρέστερη εικόνα για τα κριτήρια με τα οποία δρα και παίρνει αποφάσεις ο καθένας τους.

«Η αντίθεση μεταξύ των δύο ζευγαριών γίνεται εμφανής σα μάθημα ζωής», λέτε στις σημειώσεις σας. Ποιο είναι αυτό το μάθημα; Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε μέσα από το βιβλίο σας;
Η ζωή υπενθυμίζει συχνά πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. Κάθε «σιγουριά» μας και βεβαιότητα μπορεί να ανατραπεί σε λίγα δευτερόλεπτα. Η ευτυχία επομένως αποτελείται από πολύ απλά συστατικά. Αυτό είναι το μήνυμα που θα ήθελα να περάσω με το βιβλίο αυτό.

Το δίλημμα της Βικτώριας και του Μάνου ανάμεσα στην εξωσωματική γονιμοποίηση ή τη χρήση γενετικού υλικού από δότη, σίγουρα το αντιμετωπίζουν πολλά σύγχρονα ζευγάρια. Πιστεύετε πως το βιβλίο σας θα βοηθήσει κάποιους να πάρουν σωστές αποφάσεις όταν έρθουν αντιμέτωποι με το ίδιο δίλημμα;
Είναι ένα λεπτό και προσωπικό ζήτημα. Από την ιστορία του Μάνου και της Βικτώριας μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα, όχι όμοια για τον καθένα. Σε κάθε περίπτωση τα διλήμματα είναι διαφορετικά όπως και ο τρόπος αντιμετώπισης τους. Η σωστή απόφαση είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, μέσα στο περιβάλλον που ζει ένα ζευγάρι και υπό συνθήκες που κάθε φορά διαφέρουν.

Υπάρχει όμως πάντα και η υιοθεσία στην οποία καταφεύγουν πολλά ζευγάρια. Θα σκεφτούν την πιθανότητα να προσφέρουν οικογένεια σε κάποιο άτυχο παιδί;
Ασφαλώς και υπάρχει και η επιλογή της υιοθεσίας. Στο βιβλίο οι πρωταγωνιστές είναι πολύ κοντά στο να αποκτήσουν δικό τους παιδί, απλώς αυτό δεν έρχεται. Δε φτάνουν έως εκεί, εννοώ ως το ενδεχόμενο της υιοθεσίας, αφού διαρκώς πλησιάζουν το «αυτονόητο» χωρίς αυτό να επιτυγχάνεται. Διαφορετικά η περίπτωση της υιοθεσίας θα μπορούσε να αποτελεί τη συνέχεια αυτού του μυθιστορήματος ή μία άλλη εκδοχή του.

Η αδυναμία τεκνοποίησης συχνά φέρνει σύννεφα στις σχέσεις των ζευγαριών και σίγουρα είναι ένα βαρύ φορτίο στην ψυχή εκείνου που έχει το πρόβλημα. Τι μας διδάσκει η ιστορία των πρωταγωνιστών σας; Αν υπάρχει αγάπη μπορεί να διαλύσει τα σύννεφα;
Υπάρχει ένα υπόβαθρο εμπιστοσύνης στη σχέση του Μάνου και της Βικτώριας. Το πρόβλημα τους, όταν ανακαλύπτεται, δεν επιδρά αρνητικά στο δεσμό τους. Αντιθέτως φαίνεται πως ενισχύει τα συναισθήματα του ενός για τον άλλο, μέσω μιας αντίστροφης διαδικασίας: δεν είναι η αγάπη τους που επισκιάζεται από τα σύννεφα αλλά τα σύννεφα που δυναμώνουν την αγάπη τους για να αντιμετωπίσουν μαζί το πρόβλημα.

Η Βικτώρια απευθύνεται σ’ εκείνες τις γυναίκες που έχουν τσακισμένο ψυχισμό όπως λέτε και νιώθουν απογυμνωμένες, αδικημένες και τιμωρημένες από τη μοίρα. Αν είχε απέναντί της αυτές τις γυναίκες σήμερα ποια συμβουλή θα τους έδινε;
Η συμβουλή θα ήταν να μην απογοητεύονται σε καμία περίπτωση. Το ζήτημα της μητρότητας αποτελεί μια τόσο σημαντική υπόθεση, για τη γυναίκα, με ιδιαίτερες βιολογικές – ψυχολογικές παραμέτρους, που δεν είναι απλό να προσεγγιστούν και να αναλυθούν με λόγια. Η Βικτώρια δεν είναι αδύναμη, είναι μια φυσιολογική γυναίκα που όμως αδυνατεί να εξασφαλίσει το αυτονόητο: ένα δικό της παιδί. Στην ψυχολογία μιας γυναίκας κάτι τέτοιο έχει σαφώς σοβαρές επιδράσεις, αποτελεί ζήτημα ολοκλήρωσης. Ασφαλώς και υπάρχει η συνειδητή επιλογή πολλών γυναικών να μην αποκτήσουν παιδιά, στην απαιτητική εποχή μας είναι και ζήτημα επιλογής-συνθηκών. Το να θέλει όμως κάποια να γίνει μητέρα και να μη μπορεί είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο.

«Μία φορά απιστία ίσον καμία!» διαβεβαιώνει κάποιος φίλος του τον Πέτρο κι εκείνος το λαμβάνει σοβαρά υπόψη του και… πράττει αναλόγως! Γιατί επιλέξατε να έχει αυτό το χαρακτηριστικό ένας βασικός πρωταγωνιστής σας;
Η προδιάθεση αυτή του Πέτρου αναλύεται κάπου στη μέση του βιβλίου. Πρόκειται για προσωπικότητα που δέχεται επιρροές και παρά την τακτοποιημένη ζωή, παρασύρεται στο λάθος. Επέλεξα ένα τέτοιο χαρακτηριστικό θεωρώντας πως υπάρχουν και στην πραγματικότητα τύποι όπως ο Πέτρος. Ομοίως βέβαια στη θέση ενός «Πέτρου» μπορεί να βρίσκεται και μία γυναίκα.

Από την άλλη, ο Πέτρος είναι ένας άντρας που στερήθηκε πολλά στα χρόνια της νιότης για να κατακτήσει το όνειρό του. Τον συμπαθεί ο αναγνώστης ή με τη γραφή σας οδηγείτε τη σκέψη του στο να τον απορρίψει ως προσωπικότητα;
Πράγματι έχει στερηθεί αρκετά και αυτό αναλύεται επίσης στο σχετικό κεφάλαιο. Ωστόσο αυτό δεν του το απέδωσα για να αποτελέσει ένα άλλοθι. Η πρόθεση μου είναι ο αναγνώστης να τον αποδεχτεί ή όχι, κατά τη δική του κρίση. Ο περιορισμός της νεανικής ζωής προκαλεί τη συμπάθεια, όμως στο παρόν έχει την ευθύνη μιας συζύγου και δύο παιδιών. Μπορεί λοιπόν άραγε να είναι αποδεκτή μια τέτοια συμπεριφορά;

Στο βιβλίο σας χρησιμοποιείτε ιατρικούς όρους. Πού αναζητήσατε πληροφορίες για να τους τεκμηριώσετε;
Από πρόσωπα που γνωρίζω στο χώρο του ιατρικού κλάδου, τα οποία και ευχαριστώ θερμά για τη βοήθεια αυτή.

Πιστεύετε πως οι Έλληνες έχουμε σωστή ενημέρωση σχετικά με τα θέματα της υπογονιμότητας ή συνεχίζουμε να έχουμε αξεπέραστα ταμπού και «βολευόμαστε» πίσω από την σκόπιμη άγνοια;
Αρχικά για εκείνους που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα, θεωρώ πως υπάρχουν πλέον και οι επιλογές και η κατάλληλη ενημέρωση. Ακούω συχνά για περιπτώσεις, όπως αυτή του βιβλίου, που προσφεύγουν σε ανάλογες λύσεις χωρίς καν να το αντιμετωπίζουν ως «ταμπού». Είναι θεωρώ σημαντικό το γεγονός πως έχουν γίνει μεγάλα βήματα στο κομμάτι της νοοτροπίας και ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από προκαταλήψεις του παρελθόντος. Εξάλλου, ένα τέτοιο θέμα μπορεί «να χτυπήσει» την πόρτα οποιουδήποτε, οι εποχές έχουν αλλάξει.

To «Για ένα παιδί» δεν είναι το πρώτο σας κοινωνικό μυθιστόρημα. Μας έχετε δώσει και στο παρελθόν αρκετούς λόγους για να προβληματιστούμε και να αναμετρηθούμε ο καθένας με τις προσωπικές του ανασφάλειες. Πιστεύετε πως η περιγραφή των ψυχικών χαρακτηριστικών των ηρώων σας είναι μία συγγραφική πρόκληση για σας;
Δε θα το πω αποκλειστικά «συγγραφική πρόκληση», δεν το επιδιώκω, απλώς κάπως, με κάποιο τρόπο καταλήγω σε ενδοσκοπήσεις στον ψυχισμό των ηρώων. Τα βιβλία μου, ως λογοτεχνικά, είναι κατά βάση ανθρωποκεντρικά, μιας και εκεί στοχεύει συνολικά το δικό μου έργο. Πρόκληση ωστόσο ήταν η Μαριάννα Μαλτέ, στο αντίστοιχο μυθιστόρημα, μιας και έπρεπε να βρεθώ στη θέση μιας γυναίκας – και μάλιστα σε πρώτο πρόσωπο.

Με ποια ψυχογραφία δυσκολευτήκατε περισσότερο; Ποιος από τους τέσσερις ήρωες σας κράτησε ξάγρυπνο;
Ομολογώ πως στην πορεία, ένιωθα να αδικώ πολύ τη Μαρίνα, τη γυναίκα του Πέτρου. Σε καμία γυναίκα –που μάλιστα είναι αφιερωμένη στην οικογένεια της- δεν αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά. Στην πορεία, της καταλόγισα μια κάποια «μεγαλομανία», ίσως με τον εφηβικό της έρωτα να ήταν πιο ευτυχισμένη σήμερα, παρά με τον οδοντίατρο Πέτρο. Το έκανα γιατί σκεφτόμουν πως «η Μαρίνα δεν έφταιξε σε τίποτα». Έτσι, άφησα να εννοηθεί πως μπορούσε να έχει επιλέξει έναν καλύτερο σύζυγο στη ζωή της.

Εκτός συγγραφής ασχολείστε με το ψυχολογικό προφίλ γνωστών ακόμη και αγνώστων;
Ναι, σαφώς. Με τους γνωστούς μου μπορεί αυτό να γίνει μέσω κάποιας πιο προσωπικής συζήτησης, ενώ για τους αγνώστους, έχω τη συνήθεια να παρατηρώ, οπουδήποτε, στα ταξίδια, όταν κάθονται δίπλα μου, όταν συζητούν, όταν κάτι τους τραβάει την προσοχή…

Έχετε εμπνευστεί από προσωπικότητες και φυσιογνωμίες που κινούνται γύρω από εσάς στην καθημερινότητά σας; Και αν ναι ποιο είναι το πρώτο που παρατηρείτε στη συμπεριφορά ενός ανθρώπου;
Ναι, εμπνέομαι από καθημερινούς ανθρώπους. Εκείνο που πρωτίστως παρατηρώ είναι το βλέμμα, η έκφραση, η ομιλία. Αν είναι αυθόρμητοι ή προσποιητοί. Ακόμα και ένας ανέκφραστος άνθρωπος, εννοώ κάποιος που συνηθίζει να μη δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο, με κάποιο τρόπο, κάποια στιγμή, αποκαλύπτει τις προθέσεις του.

Και τώρα που ο Μάνος και η Βικτώρια ο Πέτρος και η Μαρίνα πήραν το δρόμο που εσείς ανοίξατε, έχετε σκεφτεί το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;
Υπάρχει ήδη κάτι νέο, που και πάλι, θα αποτελεί ένα διαφορετικό «ψυχογράφημα», σε διαφορετικό επίπεδο και περιβάλλον.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Για ένα παιδί

Ο Μάνος και η Βικτώρια, προσπαθώντας να αποκτήσουν παιδί, διαπιστώνουν πως αντιμετωπίζουν πρόβλημα υπογονιμότητας. Ο Πέτρος και η Μαρίνα, είναι οι γονείς δύο παιδιών, τα οποία για τον πατέρα μοιάζουν ένα πρόσθετο “βάρος” στην πληκτική του καθημερινότητα. Οι παράλληλες ιστορίες των δύο ζευγαριών, άλλοτε τέμνονται κι άλλοτε απομακρύνονται, κινούμενες γύρω από τα εγωιστικά “θέλω” ή την αλληλοκατανόηση, γύρω από την πλήξη της σιγουριάς ή την κοινή αγωνία των συντρόφων. Καταλύτης αυτών, η ίδια η ζωή, με τα άδικα παιχνίδια και τις ειρωνείες της, με το δικό της τρόπο να μοιράζει τη χαρά ή τη στενοχώρια. Μία σύγχρονη ιστορία, που διαρκώς περιστρέφεται γύρω από μία μοιραία αντίθεση: Όσα μοιάζουν “δεδομένα” για ορισμένους, αποτελούν αγώνα ζωής για κάποιους άλλους. Ένα επίκαιρο βιβλίο για το ζήτημα της αδυναμίας απόκτησης παιδιών, για τη συζυγική εντιμότητα ή την απιστία, για τη διαρκή αναζήτηση της ευτυχίας που συνήθως, μέσα από την οδό του πόνου, ωριμάζει και γίνεται αγάπη.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα


Ο Γιώργος Γιαντάς κατάγεται από τη Μυτιλήνη της Λέσβου. Εμφανίστηκε στα Ελληνικά γράμματα το 2011 με το μυθιστόρημά του “Ως την τελευταία πνοή” (Εκδ. Λιβάνη). Ακολούθησαν τα μυθιστορήματά του “Mindland” (2012), “Ο θίασος της Μαριάννας Μαλτέ”, (2014), “Αύριο”, (2015), “Βαβέλ”, (2017). Το μυθιστόρημα “Για ένα παιδί” (Εκδ. Συμπαντικές Διαδρομές), είναι το 6ο κατά σειρά βιβλίο του.