Για σχεδόν 40 χρόνια πετυχημένης πορείας, οι εκδόσεις BELL προσφέρουν στην χώρα μας έργα μεγάλων και παγκόσμια αναγνωρισμένων συγγραφέων. Τα τελευταία χρόνια εκδίδουν αξιόλογα έργα και στην κατηγορία του ψυχολογικού θρίλερ. Και σχετικά πρόσφατα, αγκάλιασαν στον εκδοτικό τους οίκο έργα Ελλήνων συγγραφέων, τα οποία ομολογουμένως έγιναν αποδεκτά με ενθουσιασμό από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, παρά το γεγονός ότι οι αναγνώστες δείχνουν να είναι επιφυλακτικοί όσον αφορά τα έργα των Ελλήνων συγγραφέων σε σχέση με την πληθώρα των βιβλίων μεταφρασμένης αστυνομικής λογοτεχνίας.
Πριν από έναν χρόνο, στις 18/3/2018, οι εκδόσεις BELL κυκλοφόρησαν το βιβλίο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Ξενοφώντα Φύτρου με τον συμβολικό τίτλο «Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ» με ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο και με τον πολύ δυνατό υπότιτλο «Με σκότωσαν. Με κήδεψαν. Δεν ξέρω ποιος είμαι. ΘΑ ΕΚΔΙΚΗΘΩ».

“Με δολοφόνησαν στα είκοσι εννέα μου. Ο δολοφόνος μου με πυροβόλησε δύο φορές στο κεφάλι και ξεφορτώθηκε το άψυχο σώμα μου ρίχνοντας το αυτοκίνητό μου στη θάλασσα. Το πτώμα μου ξεβράστηκε λίγους μήνες μετά σε κατάσταση αποσύνθεσης. Οι συγγενείς μου κατάλαβαν ότι το ταλαιπωρημένο λείψανο ανήκε σ’ εμένα από τη βέρα που φορούσα στο δεξί μου χέρι. Η κηδεία μου έγινε λίγες μέρες μετά και ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε για την αστυνομία. Ο επίλογος της σύντομης ζωής μου θα γραφόταν εκεί, αν δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να ερευνήσει την υπόθεση και να ανακαλύψει τον δολοφόνο μου: Εγώ.”

Ο νεαρός άνδρας γλίτωσε από τις σφαίρες του επίδοξου δολοφόνου του. Όχι όμως χωρίς τίμημα. Οι δυο σφαίρες που δέχθηκε στο κεφάλι παραμόρφωσαν το πρόσωπό του και έσβησαν τη μνήμη του, ενώ τρομεροί εφιάλτες -ή μήπως αναμνήσεις από την προηγουμένη ζωή του;- βασανίζουν το μυαλό και την ψυχή του.
Μόνος, απελπισμένος και ξεχασμένος απ’ όλους, ο άγνωστος χωρίς όνομα αποφασίζει να πάρει την τύχη της ρημαγμένης του ζωής στα χέρια του και να ανακαλύψει το παρελθόν του. Όταν η ώρα της αλήθειας αναπόφευκτα θα φτάσει, ο άγνωστος θα κληθεί να διαλέξει τι θα είναι: Θύμα ή θύτης; Ο θεός της σοφίας ή ο θεός του πολέμου; Ή και τα δύο;
Ακροβατώντας επιδέξια ανάμεσα στο αστυνομικό και το ψυχολογικό θρίλερ, ο Θεός του Πολέμου είναι το ανατρεπτικό ντεμπούτο του Ξενοφώντα Φύτρου που θα σας καθηλώσει.


Καθηλωτικό ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, με αστυνομική χροιά το βιβλίο του Ξενοφώντα Φύτρου. Μια πρωτότυπη και ξεχωριστή ιστορία μέσα από την οποία η παραδοσιακή αφήγηση ενός αστυνομικού μυθιστορήματος εκλείπει αφού ο κεντρικός ήρωας ανακαλύπτει μέρα με τη μέρα το άγνωστο παρελθόν του. Το ευρηματικό στοιχείο του βιβλίου είναι ότι δεν υπάρχει ο συνηθισμένος αστυνομικός, ο οποίος διερευνά υποθέσεις εγκλημάτων. Εδώ ο ερευνητής και το θύμα είναι το ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Είναι το θύμα μιας δολοφονικής απόπειρας και συνάμα αυτός που θα προσπαθήσει να βρει το «γιατί» και το «ποιος». Είναι ο ίδιος που θα απονείμει δικαιοσύνη με το όποιο τίμημα. Και εδώ έγκειται η πρωτοτυπία της υπόθεσης. Θύτης και θύμα το ίδιο πρόσωπο. Ένας άρτια σκιαγραφημένος ήρωας τόσο σε προσωπικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο στα διάφορα στάδια της έρευνάς του και όχι μόνο. Ο πόλεμος με τον ίδιο του τον εαυτό, η αμνησία και οι μνήμες, κάθε τι που τον αφορά στο χτες και στο σήμερα στην σημερινή Αθήνα.
Το αφηγηματικό παιχνίδι γύρω από έναν ήρωα σχετικά ανώτερης ευφυΐας, οι εκπλήξεις και οι ικανοποιητικές ανατροπές, αποτελούν την κινητήρια δύναμη της καλοδουλεμένης πλοκής του έργου. Και καταφέρνει ο συγγραφέας μέσα από τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα να υπάρχουν έντονες στιγμές ακόμα και όταν όλα έχουν αποκαλυφθεί και να κάνει τον αναγνώστη να νοιώσει οίκτο και συμπάθεια για ό,τι έχει συμβεί, και ταυτόχρονα λύτρωση και δικαίωση.
«…Οι θαμμένες αναμνήσεις, οι φευγαλέες εικόνες, οι τρομακτικοί εφιάλτες… οι άυπνες νύχτες, ο φόβος και η ελπίδα, η χαρά και η λύπη, η αγάπη και το μίσος, ο θύτης και το θύμα, το άσπρο και το μαύρο. Το πριν και το μετά, ο άνθρωπος με το πιστόλι στο χέρι, ο άνθρωπος με τις σφαίρες στο κεφάλι. Ποιος… Ποιος ήμουν; Ποιος είμαι;…»

Η δομή, η πλοκή, η γρήγορη ροή, η κινηματογραφική δράση και η μυστηριακή ατμόσφαιρα, γεμάτη ένταση και αγωνία, είναι άρτια εναρμονισμένα στην αφήγηση. Ο χρόνος, ο χώρος, οι ήρωες, και η δράση συνθέτουν ένα συναρπαστικό αποτέλεσμα. Η δημιουργία μυστηριακής ατμόσφαιρας γεμάτη ένταση και αγωνία, γεμάτο παράνοια και λογική, ο παραλογισμός και η ψυχοπαθολογία απόλυτα ικανοποιητική και ολοκληρωμένη. Όλα τα προφίλ των ηρώων, πρωταγωνιστών και μη, είναι ρεαλιστικά σκιαγραφημένα. Μπορεί να μην είναι το θρίλερ που κόβει την ανάσα αδιάκοπα, να μην στηρίζεται σε επαναλαμβανόμενες ανατροπές, είναι όμως το καλοδουλεμένο θρίλερ που σε αναγκάζει να μην σταματάς την ανάγνωση, να συναντάς αναπάντεχες εξελίξεις, αυτό που απαιτεί γερά νεύρα από τον αναγνώστη αλλά σίγουρα και από τον συγγραφέα κατά την διάρκεια της δημιουργίας του.

Ένα πραγματικά ξεχωριστό είδος λογοτεχνικής αφήγησης που ξεπέρασε τους σταθερούς κανόνες γραφής του είδους με ό,τι αυτό συνεπάγεται και απαιτεί. Η αμεσότητα της πρωτοπρόσωπης αφήγησης θα κάνει τον αναγνώστη να ζει ώρα την ώρα ό,τι και ο κεντρικός ήρωας και να εμπλέκεται σταδιακά στη ροή της ιστορίας. Μαζί του θα αγωνιά, θα ελπίζει, θα φοβάται, θα εκπλήσσεται. Υπάρχουν όμως και κεφάλαια τα οποία αναφέρονται στο παρελθόν και είναι γραμμένα σε τρίτο πρόσωπο.

Το «χτίσιμο» του έργου με την αποφυγή κλισέ αναλόγων αναγνωσμάτων και τα μικρά κεφάλαια που το απαρτίζουν, το συγκλονιστικό και αναπάντεχο τέλος, είναι τα μεγάλα πλεονεκτήματα αυτού του μυθιστορήματος. Άξιο αναφοράς είναι και η πολύ άνετη, δυνατή, στρωτή, και μεστή γραφή του συγγραφέα, αν και πρωτοεμφανιζόμενος- Και οι διαφορετικές φωνές των ηρώων, και τα άρτια δημοσιογραφικά αποσπάσματα-, καθώς και το γεγονός πως υποστήριξε απόλυτα τον μεγάλο όγκο του βιβλίου, χωρίς στιγμή να χάνεται το ενδιαφέρον για τις εξελίξεις σε αυτό το ταξίδι της αυτογνωσίας, της εσωτερικής πάλης, της άγνωστης ταυτότητας και της πραγματικότητας.
[ «… Ήμουν νεκρός. Οριστικά και αμετάκλητα νεκρός. Θαμμένος σε ένα σκοτεινό τάφο, σε ένα υγρό μπουντρούμι, δύο μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Είχα διαβεί τις πύλες από τις οποίες δεν υπήρχε επιστροφή…» … «…Έβλεπα σώματα, σκοτεινά κορμιά να ρίχνουν τη σκιά τους πάνω στον τάφο, να κρύβουν το φως του ήλιου, του ελάχιστου φωτός που έφτανε μέχρι το φέρετρό μου, μέχρι το παγωμένο, νεκρό κορμί μου. Προσπαθούσα να διακρίνω πρόσωπα, δεν τα κατάφερνα, τα πρόσωπα ήταν σκοτεινά και αδιαπέραστα…» ]
Με την πρώτη του αυτή εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα ο Ξενοφών Φύτρος υπογράφει ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα υψηλών προδιαγραφών κατακτώντας τη συγγραφική του ταυτότητα, ανεβάζοντας τον πήχη πολύ ψηλά. Αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον τη νέα του δουλειά.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave