Συγγραφέας του βιβλίου Οι μοίρες της Αστροφεγγιάς – Εκδόσεις ΕΞΗ
Στη γραφική Καρύταινα μας ταξιδεύει η Μαρία Γαβριελάτου για να συναντήσουμε τις μοίρες της Αστροφεγγιάς. Η συγγραφέας χώρεσε στις σελίδες του μυθιστορήματός της τριάντα δυο χρόνια γεμάτα ένταση, απώλειες, πόνο και βέβαια ανατροπές. Πολλά συναισθήματα εναλλάσσονται συνεχώς και μας κρατούν σε εγρήγορση με τον θυμό να μας παρασέρνει στα δύσκολα μονοπάτια που περπατούν οι ήρωές της. Δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και μισήθηκαν το ίδιο δυνατά. Όπως λέει στο Vivlio-life «ο θυμός είναι σαν το απωθημένο, μένει στην ψυχή και δεν φεύγει εύκολα». Στα ίδια μονοπάτια γνωρίσαμε, όμως και μεγάλες φιλίες στις οποίες πάντα επενδύει η συγγραφέας «…πάντα θα υμνώ στα βιβλία μου την αληθινή φιλία που την έχω σε προσωπικό επίπεδο, σε αξία, σαν την μητρότητα».
- Δάφνη και Δημοσθένης. Δυο νέα παιδιά που αγαπήθηκαν πολύ αλλά μισήθηκαν ακόμη περισσότερο. Ας τους γνωρίσουμε, λοιπόν.
Η Δάφνη και ο Δημοσθένης είναι δύο νέα παιδιά που κατά την παιδική τους ηλικία η σχέση τους ήταν ΄΄εχθρική΄΄ θα έλεγα γιατί εκείνος ήταν ένα νεαρό κακομαθημένο παιδί με παραβατική συμπεριφορά σε αντίθεση με την Δάφνη που ήταν ένα ήσυχο και ώριμο παιδί. Γι’ αυτό αποτελεί έκπληξη στην ηρωίδα όταν τον συνάντησε μετά από καιρό και όχι μόνο είδε πόσο διαφορετικός ήταν, αλλά ένιωσε έντονα και το τσίμπημα του έρωτα. Όμως η ζωή και τα παιχνίδια της τους άφησε έρμαια του μίσους καταστρέφοντας τα πάντα. - Εκτός από τους δυο ήρωές σας που από την πρώτη σελίδα αγαπήσαμε, οι «Μοίρες» σας μας έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσουμε την Καρύταινα. Το πανέμορφο ορεινό χωριό της Γορτυνίας. Ήταν μια επιλογή που κούμπωνε με την πλοκή σας ή σας συνδέει κάτι με την γραφική ορεινή Αρκαδία;
Αυτό και αν είναι το παράδοξο της ιστορίας, πως τίποτα δεν με συνδέει με αυτόν τον τόπο και κυρίως εκτός από κάποιες φωτογραφίες που είχα δει με την ομορφιά της Καρύταινας δεν ξέρω ακόμη τι με τράβηξε ώστε να τοποθετήσω την ζωή των ηρώων μου εκεί! - Ένα άσβεστο μίσος, μία σκευωρία, και η ελπίδα που «υπάρχει στον δρόμο του καθενός». Πολλά και έντονα συναισθήματα βιώνουν οι ήρωές σας. Σε ποιο όμως συναίσθημα επικεντρώσατε περισσότερο την συγγραφική σας προσοχή;
Οι ήρωες μου βίωσαν πολλά και έντονα συναισθήματα και μαζί τους και εγώ και κυρίως έπρεπε να δώσω σημασία στο συναίσθημα του θυμού που έτρεφαν ο ένας για τον άλλον. Γιατί ο θυμός είναι σαν το απωθημένο, μένει στην ψυχή και δεν φεύγει εύκολα. - «Αν αύριο μεθαύριο θελήσει να κάνει οικογένεια, ποιος άντρας θα θέλει να πάρει μια κοπέλα από το ορφανοτροφείο;» λέει ο παπα-Βασίλης στην Μάγδα, την φίλη της κεντρικής σας ηρωίδας. Βάλτε στο κλίμα της εποχής και της κοινωνίας που μας μεταφέρετε.
Αν σκεφτούμε ότι ακόμη και στις μέρες μας οι άνθρωποι έχουν προκαταλήψεις σκεφτείτε εκείνη την εποχή σε ένα μικρό χωριό πόσο δύσκολο ήταν να αποδεχτεί μια οικογένεια μια κοπέλα που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο. Οι κλειστές κοινωνίες μετρούσαν διαφορετικά την ανθρώπινη υπόσταση. Η προίκα, το καλό όνομα της οικογένειας στην κοινωνία, ήταν το εφαλτήριο για μια κοπέλα να καλοπαντρευτεί. Τότε υπήρχαν άλλες ιδέες, άλλη νοοτροπία. - Βασιλική. Είναι η θεία που πήρε κοντά της την Δάφνη όταν σκοτώθηκαν οι γονείς της. Μέγαιρα την χαρακτηρίζετε και αν είχατε σκοπό να μας κάνετε να την μισήσουμε, τα καταφέρατε μια χαρά…
Η Βασιλική είναι αυτό που λέμε ο διάολος μεταμορφωμένος, μια γυναίκα που γεννήθηκε με την κακία στο DNA της άσχετα αν μεγάλωσε σε μία οικογένεια αγάπης. Και ναι μπορεί να κατάφερα να την μισήσετε, μα αν κοιτάξετε γύρω σας ίσως έχετε γνωρίσει άτομα σαν την Βασιλική ή έχετε ακούσει. Είναι η αντίθεση του καλού και του κακού που δεν ξέρω γιατί το κακό θα πρέπει να υπάρχει αλλά έτσι συμβαίνει στην ζωή ανά τους αιώνες. - Και ο Γιώργης με τον Λεωνίδα; Πώς νιώθατε καθώς χτίζατε αυτούς τους δυο απαίσιους χαρακτήρες που ευχόμαστε ποτέ να μην συναντήσουμε στην ζωή μας;
Και εγώ εύχομαι να μην συναντήσετε ποτέ τέτοιους χαρακτήρες στην ζωή σας, αλλά και αυτοί οι χαρακτήρες αντιπροσωπεύουν πρόσωπα και στην σημερινή κοινωνία. Έπρεπε να τους φτιάξω έτσι και ας ένιωθα αποστροφή για τα πρόσωπά τους γιατί ήταν ο συνδετικός κρίκος της ιστορίας και της εξέλιξης της. - Από τη μια ένα αναμορφωτήριο και από την άλλη οι στρατιωτικές φυλακές. Όταν κλείνουν οι σιδερένιες πόρτες πίσω από τους ήρωές σας, σφίγγουν οι ψυχές μας. Χρησιμοποιήσατε πληροφορίες για τα δυο ιδρύματα ή προχωρήσατε με οδηγό την μυθοπλασία;
Για τις στρατιωτικές φυλακές πήρα πληροφορίες, τόσες όσες χρειαζόντουσαν, αλλά έδωσα ιδιαίτερη βαρύτητα στο Αναμορφωτήριο Θηλέων στους Αμπελοκήπους γιατί μεγάλωσα σε αυτή την περιοχή, είχα ακούσει πολλά από την μητέρα μου και ήταν και λίγο βιωματικό που ασχολήθηκα περισσότερο. Όταν πρέπει να τοποθετήσω τις ζωές των ηρώων μου σε εποχές με ιστορικά γεγονότα ή οτιδήποτε αφορά εποχές και καταστάσεις που δεν έζησα πάντα κάνω έρευνα και μάλιστα αυτή πολλές φορές μου αναλώνει πολύ χρόνο, αλλά θέλω ό,τι γράφω να είναι τεκμηριωμένο και όχι κάτι που προέρχεται από μυθοπλασία. - Φιλία. Οι μοίρες της Αστροφεγγιάς, αγγίζουν πολύ βαθιά αυτό το κεφάλαιο. Γνωρίσαμε δυνατές και αγνές όπως εκείνη της Μάρθας και της Δάφνης αλλά και επιφανειακές έως επικίνδυνες φιλίες γεμάτες φθόνο και μίσος. Έτσι δεν συμβαίνει πάντα όμως;
Έτσι ακριβώς! Σε όλη την πορεία της ζωής μας θα γνωρίσουμε φίλους που θα μας προδώσουν, αλλά και φίλους που θα σταθούν δίπλα μας στα δύσκολα και όχι μόνο στα εύκολα. Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι δεδομένο πως θα περάσει δοκιμασίες μέσα από μια φιλία που πολλές φορές μπορεί να τον απογοητεύσει αλλά θα μάθει να αναγνωρίζει την ανιδιοτελή φιλία. Γι’ αυτό πάντα θα υμνώ στα βιβλία μου την αληθινή φιλία που την έχω σε προσωπικό επίπεδο, σε αξία, σαν την μητρότητα. - 1946 – 1978. Τριάντα δυο χρόνια γεμάτα ανατροπές, απώλειες και πόνο. Μέσα στο πλαίσιο αυτού του χρονικού προσδιορισμού, υπάρχουν ιστορικά γεγονότα που μας σημάδεψαν ως λαό. Σε ποια εστιάσατε;
Τρεις εποχές η μία του εμφυλίου, η άλλη ο Μαύρος Σεπτέμβρης του 1955 στην Κωνσταντινούπολη και η τρίτη η Δικτατορία, με πόνεσαν ομολογώ μα πιο πολύ η περίοδος του Εμφυλίου και της Δικτατορίας όπου εστίασα στο πώς καταφέρνουμε όταν υπάρχει ανάγκη να γινόμαστε σαν λαός μια γροθιά και μέσα σε μια στιγμή να ξεχνάμε τα πάντα και να χωριζόμαστε σε μέτωπα τρώγοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου, έρμαια στα ιδεώδη ανθρώπων με αρρωστημένα μυαλά με το σύνδρομο της εξουσίας. - «Η ρετσινιά δεν φεύγει εύκολα από πάνω σου…». Είναι σίγουρο πως τα χρόνια εκείνα συνέβαινε. Η ρετσινιά είχε ανεξίτηλο χρώμα και πολύ δύσκολα μπορούσες να την ξεφορτωθείς. Πιστεύετε πως σήμερα ισχύει το ίδιο ή έχουμε προχωρήσει ως κοινωνία;
Σήμερα η ΄΄ρετσινιά΄΄ μετονομάστηκε σε ΄΄ταμπέλα΄΄ εκμοντερνίστηκε σαν λέξη κατά τα πρότυπα της σύγχρονης κοινωνίας που ενώ παλεύει να εκσυγχρονιστεί έχει τα κατάλοιπα του παρελθόντος. Έχουμε κάποια μικρή πρόοδο σαν κοινωνία αλλά και πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμη ώστε να μάθουμε να μην κολλάμε μια ΄΄ρετσινιά΄΄ ή μια ΄΄ταμπέλα΄΄ στον συνάνθρωπό μας. - «… γιατί η μοίρα δοκιμάζει, καταδικάζει, μα σαν έρθει η ώρα, αποδίδει δικαιοσύνη», καταλήγει το οπισθόφυλλο του βιβλίου σας. Πόσο πιστεύετε σ’ αυτήν την πρόταση και κυρίως στην απόδοση δικαιοσύνης ως ενεργός πολίτης και γυναίκα;
Σαν ενεργός πολίτης πιστεύω με αυτά που γίνονται γύρω μου πως η δικαιοσύνη σε πολλά πράγματα αργεί και αργεί γιατί η απόδοσή της εξαρτάται από τον παράγοντα άνθρωπο που έχει εκτός από αδυναμίες και συμφέροντα.
Σαν γυναίκα όμως σε προσωπικό επίπεδο, έχω νιώσει την απόδοση της δικαιοσύνης, τώρα από την μοίρα, από τον Θεό από τις συγκυρίες; Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως ήρθε πολλές φορές το πλήρωμα του χρόνου να με δικαιώσει και να γιατρέψει τις πληγές, όχι να τις κλείσει, να τις γιατρέψει και να νιώσω την ανακούφιση πως το άδικο το νίκησε το δίκιο!
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Tα μάτια της Δάφνης βούρκωσαν, μόλις αντίκρισε την τεράστια πινακίδα του κτιρίου. Μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια, το αναμορφωτήριο θα ήταν η φυλακή της. Τι ήταν χειρότερο δεν ήξερε. Ότι δεν την πίστεψε κανείς ή εκείνος. Εκείνος που είχε αγαπήσει βαθιά και που πίστεψε ότι θα τη γλύτωνε από τη μαρτυρική ζωή που πέρναγε κοντά στη θεία της, από όταν σκοτώθηκαν οι γονείς της.
Την ίδια στιγμή, ο Δημοσθένης μέσα από τις στρατιωτικές φυλακές παρακαλούσε τον Θεό να σωθεί για να μπορέσει να δει τη Δάφνη στο απόσπασμα. Τη γυναίκα που λάτρεψε και τον πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο.
Μία σκευωρία που οδήγησε σε ένα άσβεστο μίσος. Από την Καρύταινα στην Αμερική και από την Αθήνα στην Κωνσταντινούπολη. Δύο ψυχές σε παράλληλους δρόμους ζωής, γεμάτους απώλειες και πόνο, λες και κάποιος ήθελε να τις τιμωρήσει, γιατί δεν πίστεψαν στη δύναμη της αγάπης τους.
Όμως, η ελπίδα υπάρχει στον δρόμο του καθενός, όσο δύσκολος και αν είναι, γιατί η μοίρα δοκιμάζει, καταδικάζει, μα σαν έρθει η ώρα, αποδίδει δικαιοσύνη.
Βιογραφικό
Η Μαρία Γαβριελάτου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε και εργάστηκε στον τομέα της αισθητικής κοσμετολογίας. Αγαπημένη της ενασχόληση αποτελούσε ανέκαθεν η κατασκευή έργων τέχνης. Όμως πάντα τη διεκδικούσε η συγγραφή. Από τα εφηβικά της χρόνια κατέγραφε τις σκέψεις της, αλλά και τις ιστορίες που ξεπηδούσαν από τη φαντασία της.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.