Μερόπη Βλάχου: συνέντευξη στην Μαρία Τσακίρη

Συγγραφέας των βιβλίων «Οδύσσεια» και «Ιλιάδα» – Εκδόσεις «Μολύβι»

Πόσο όμορφο, αλήθεια, να βλέπουμε έφηβους να κρατούν στα χέρια αντί για το κινητό ή το τάμπλετ τα Έπη του Ομήρου! Κάπως έτσι, ίσως σκεφτόταν η Μερόπη Βλάχου, όταν ξεκινούσε να διασκευάζει την Οδύσσεια και την Ιλιάδα, έχοντας στη διάθεσή της τρεις καταξιωμένες μεταφράσεις των Καζαντζάκη – Κακριδή, Μαρωνίτη και Πολυλά. Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας «Διαβάζοντας τα έργα του Ομήρου νιώθεις πως κινείσαι και αναπνέεις σ’ έναν κόσμο που είναι η απαρχή και η διαχρονία της ανθρώπινης κατάστασης» και πιστεύω πως μας βρίσκει όλους σύμφωνους. Άλλωστε «Παρ’ όλα τα παραμυθικά στοιχεία της Οδύσσειας και το πολεμικό σκηνικό της Ιλιάδας, αυτό που σου φανερώνεται είναι ένας οικείος ψυχικά και συναισθηματικά κόσμος, ο άνθρωπος όπως είναι πάντα».

«Οδύσσεια» και «Ιλιάδα». Δυο Έπη του μεγαλύτερου επικού ποιητή της αρχαιότητας, που διασκευάσατε και απευθύνονται σε έφηβους. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στην πολύ ενδιαφέρουσα αυτή δραστηριότητα;
Πράγματι η διασκευή μου των ομηρικών επών ξεκίνησε χάρη στην επικοινωνία μου με εφήβους, στους οποίους διδάσκω, αλλά δεν απευθύνεται μόνο σ’ αυτούς. Απευθύνεται και σε μικρότερα παιδιά, καθώς και σε ανθρώπους κάθε ηλικίας. Η κατηγοριοποίηση των βιβλίων σε ηλικιακές ζώνες έχει κυρίως εμπορική στόχευση. Τα καλά βιβλία δεν απευθύνονται σε ηλικίες, αλλά στην ιδιαίτερη ανάγκη του καθενός να μάθει, να αισθανθεί, να απολαύσει, να συγκινηθεί, με παιγνιώδη διάθεση ή με σοβαρότητα, με απλά ή περισσότερο σύνθετα κείμενα. Αυτό που με οδήγησε στη διασκευή των επών, η βαθύτερη αιτία, ήταν η αγάπη μου για τον Όμηρο. Διαβάζοντας τα έργα του Ομήρου νιώθεις πως κινείσαι και αναπνέεις σ’ έναν κόσμο που είναι η απαρχή και τη διαχρονία της ανθρώπινης κατάστασης. Παρ’ όλα τα παραμυθικά στοιχεία της Οδύσσειας και το πολεμικό σκηνικό της Ιλιάδας, αυτό που σου φανερώνεται είναι ένας οικείος ψυχικά και συναισθηματικά κόσμος, ο άνθρωπος όπως είναι πάντα. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδικά βιβλία που αφηγούνται τους ομηρικούς μύθους. Αυτό που θέλησα να γράψω δεν ήταν ένα ακόμη βιβλίο με τον τίτλο ’’Οδύσσεια’’’ και ‘’Ιλιάδα’’ για παιδιά, αλλά την Οδύσσεια και την Ιλιάδα που παρακολουθούν πιστά τα αυθεντικά έπη. Η αφορμή δόθηκε μέσα από τη δουλειά μουως φιλολόγου, όταν θέλησα να αποδώσω τις περιληπτικά διδασκόμενες ραψωδίες με τρόπο πιο λεπτομερή, ευχάριστο και εύληπτο για τους μαθητές μου. Ήθελα, ακόμη, να δείξω ότι η Οδύσσεια και η Ιλιάδα μπορούν να διαβαστούν ευχάριστα και το περιεχόμενό τους να είναι κατανοητό – να μη στιγματίζονται ως ανιαρά σχολικά αντικείμενα διδασκαλίας [ιδιαίτερα η Ιλιάδα, την οποία η μετάφραση του σχολικού βιβλίου καθιστά στριφνή και δυσπρόσιτη]

Με ποιον τρόπο προχωρήσατε στη διασκευή και πόσο διαφέρει από το αρχικό κείμενο ή τη μετάφραση που έχουμε διδαχθεί στο σχολείο;
Στη διασκευή προχώρησα έχοντας στη διάθεσή μου τρεις καταξιωμένες μεταφράσεις των δύο επών [Καζαντζάκη -Κακριδή, Μαρωνίτη, Πολυλά] και το πρωτότυπο κείμενο. Ασφαλώς διαφέρει από το αρχικό κείμενο, αφού αποτελεί περιληπτική εκδοχή των επών, διατηρώντας, όμως, ολόκληρο το νήμα της δράσης και τις ψυχικές εκφάνσεις των ηρώων που-κατά τη γνώμη μου- πρέπει να αποτυπωθούν. Στην Ιλιάδα έχω συμπεριλάβει και πολλές από τις υπέροχες ομηρικές παρομοιώσεις που είναι εκ των ων ουκ άνευ ενός ομηρικού αναγνώσματος. Τη μεγαλύτερη έκταση των έργων καταλαμβάνει ο διάλογος, γιατί αυτό συμβαίνει και στα αυθεντικά έπη, στο μεγαλύτερο μέρος των οποίων οι ήρωες συνομιλούν.

Εργάζεστε ως φιλόλογος και επομένως η επαφή σας με τους μεγάλους κλασικούς είναι στενή από τα φοιτητικά σας χρόνια. Η σκέψη να γράψετε γι αυτούς υπήρχε από τότε;
Στα φοιτητικά μου χρόνια, δυστυχώς, ήμουν πολύ μικρή για να γοητευθώ από τον Όμηρο, αφού ήταν πολύ πρόσφατη η εμπειρία της μαθητικής ζωής που είχε στεγνώσει ό, τι είχε σχέση με τον μεγάλο ποιητή. Δεν είχα την τύχη να τα διδαχτώ με τρόπο ουσιαστικό- κάτι που, ευτυχώς, είχε συμβεί με άλλα φιλολογικά κείμενα τα οποία με συνεπήραν. Ακολούθησα, εξάλλου, το τμήμα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, γιατί αγαπούσα τη νεότερη ποίηση. Δεν υπήρξε ποτέ η σκέψη να γράψω οτιδήποτε, αυτό προέκυψε ως λυτρωτική ανάγκη της πνευματικής μου διαδρομής μέσα στην πορεία των χρόνων.

Οι μαθητές στους οποίους διδάσκετε σήμερα, την εποχή του ιντερνετ και της εύκολης πληροφορίας, πως υποδέχτηκαν τα βιβλία σας;
Στους μαθητές μου, φαίνεται πως άρεσε η διασκευή , την οποία τους παρουσιάζω στις περιληπτικά διδασκόμενες ραψωδίες -που είναι και οι περισσότερες- αφού μου ζητούν να γίνει το μάθημα και των άλλων ραψωδιών μέσα από τη διασκευή!

Ποιο κίνητρο θα ωθούσε τα παιδιά μας να αφήσουν το διαδίκτυο και να σκύψουν πάνω σ’ αυτούς τους παγκόσμια γνωστούς σπουδαίους ποιητές και συγγραφείς;
Πολύ μεγάλο το ζήτημα που θίγετε! Ποιο άραγε; Ένα άλλο σχολείο, μια άλλη κοινωνία, μια άλλη οικογένεια; Είναι θέμα εκπαίδευσης – θέλω να πιστεύω- και παραπέμπω στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού. Σ’ αυτά έχουν ρόλο: το εκπαιδευτικό σύστημα που πρέπει να αναγνωρίσει τον θεμελιακό ρόλο της προνηπιακής εκπαίδευσης και η οικογένεια που πρέπει να συνειδητοποιήσει τον κατοπτρικό της ρόλο στα παιδιά. Στις μεγαλύτερες ηλικίες κι εμείς οι εκπαιδευτικοί μπορούμε να εμφυσήσουμε κίνητρα ενεργοποιώντας ταλέντα και δεξιότητες των παιδιών που θα τα οδηγήσουν στα σπουδαία κείμενα από άλλους δρόμους. Για παράδειγμα: η δραματοποίηση, η μουσική επένδυση κλπ. – είναι δράσεις που τις έχω υιοθετήσει και ίσως άνοιξαν την όρεξη σε κάποιους να προχωρήσουν πιο πέρα.

Δώστε μας ένας παράδειγμα έννοιας που υπάρχει στο αρχικό επικό κείμενο και τον απλοποιημένο τρόπο που την αποδώσατε στα βιβλία σας.
Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από τη Ζ της Ιλιάδας:
‘’Διομήδης: Ποιος είσαι παλικάρι μου, ποια είναι η γενιά σου; Δεν σε είδα μέχρι τώρα μες στη μάχη, μα βλέπω απ’ όλους ξεχωρίζεις με το θάρρος σου.
Γλαύκος: Ρωτάς για τη γενιά μου, ατρόμητε Διομήδη… Σαν τα φύλλα είναι οι γενιές των ανθρώπων, που άλλα τα ρίχνει ο άνεμος στη γη κι άλλα φυτρώνουν σε φουντωμένο δάσος την Άνοιξη. Η μια γενιά ανθίζει, η άλλη μαραίνεται… Αν επιμένεις, όμως, η δική μου γενιά είναι πολύ γνωστή. Κατάγομαι απ’ την Έφυρα. Προπάππος μου ο Γλαύκος, παππούς μου ο Βελλεροφόντης και πατέρας μου ο Ιππόλοχος, που μου είπε να είμαι πάντα άριστος, να ξεπερνώ τους άλλους να μην ντροπιάσω τους προγόνους μου. Αυτή είναι η γενιά μου κι είμαι περήφανος γι’ αυτή.’’

Και το κείμενο όπως είναι στο σχολικό βιβλίο, μετάφραση Πολυλά:
‘’ Διομήδης: Απ’ όσους έχ’ η γη θνητούς, ω θαυμαστέ, ποιος είσαι;
Στην μάχην, δόξαν των ανδρών, ποτέ δεν σ’ είδ’ ακόμη·
και τώρα με την τόλμην σου κάθ’ άλλον υπερβαίνεις,
αφού συ στο μακρόσκιον κοντάρι μου αντιστέκεις·
τέκνα γονέων δυστυχών την ρώμην μου αντικρίζουν.
Αλλ’ αν αθάνατος θεός κατέβης ουρανόθεν,
μάθε ότι εγώ δεν μάχομαι με τους επουρανίους.

…Σ’ αυτόν απάντησε ο λαμπρός του Ιππολόχου γόνος·
«Την γενεάν μου τι ερωτάς, ατρόμητε Τυδείδη;
Και των θνητών η γενεά των φύλλων ομοιάζει·
των φύλλων άλλα ο άνεμος χαμαί σκορπά και άλλα
φυτρώνουν, ως η άνοιξη τα δένδρ’ αναχλωραίνει·
και των θνητών μια γενεά φυτρώνει και άλλη παύει.
Και μάθε, αφού το επιθυμείς, καλά να την γνωρίσεις
την ιδικήν μας γενεάν, αφού πολλοί την ξέρουν· ‘’

Ακολουθούν 60 ολόκληροι στίχοι που αναφέρονται στην γενιά του Γλαύκου και δε θα ‘χετε το κουράγιο να τους διαβάσετε στη συγκεκριμένη μετάφραση!

Ποιες αξίες και ιδέες της αρχαίας ελληνικής αλλά και της νεότερης γραμματείας που αποτελούν και προτάσεις ζωής προτάξατε στις δυο εκδόσεις;
Αυτό που μπορεί κανείς να πει γνωρίζοντας τους ομηρικούς ήρωες και κατανοώντας βαθιά τα δύο έπη είναι: ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Η Ζακλίν ντε Ρομιγί λέει για την Ιλιάδα: ‘’Κανένα έπος δεν τελειώνει μ’ αυτή τη συμπόνια ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που ανήκουν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Κανένα έπος δεν είναι τόσο λίγο ‘’πατριωτικό’’, τόσο απόλυτα ‘’ανθρώπινο’’. Η ίδια σπουδαία Γαλλίδα ελληνίστρια λέει επίσης: ‘’Η τύχη που επιφυλάσσεται στο σώμα του Έκτορα, οδηγεί στις υψηλότερες βασικές αρχές της ανθρωπότητας, για τις οποίες είμαστε ευγνώμονες στην Ελλάδα’’, εννοώντας την ταφή του νεκρού και τον σεβασμό στους ικέτες [εδώ: στον ικέτη Πρίαμο]. Βέβαια, όλοι γνωρίζουμε τη βάναυση κακοποίηση του νεκρού Έκτορα από τον Αχιλλέα. Αγνοούμε, όμως, ότι ακολουθεί μια άλλη, μεγαλειώδης στιγμή, όταν το πάθος καταλαγιάσει, που ο Αχιλλέας προστάζει να πλύνουν το σώμα του νεκρού, παραχωρώντας, μάλιστα, ένα ένδυμα από τα λύτρα του Πριάμου για να τον ντύσουν και με τα ίδια του τα χέρια σηκώνει τον νεκρό Έκτορα και τον μεταφέρει στην άμαξα του πατέρα του. Ο Αχιλλέας είναι γεμάτος αντιφάσεις, δηλαδή ανθρώπινος, όπως όλοι μας. Για μένα αυτό που μένει είναι η τελευταία του χειρονομία, αποτέλεσμα μιας επώδυνης ψυχικής διαδρομής από την αγριότητα ως τον εξανθρωπισμό. Και αυτό μπορούμε να κρατήσουμε ως αξία ζωής.
Η προηγούμενη σκηνή που ανέφερα με τον Διομήδη και τον Γλαύκο είναι, επίσης, μια σπουδαία στιγμή της Ιλιάδας. Οι δύο αντίπαλοι διαπιστώνουν ότι είναι φίλοι πατρικοί , εγκαταλείπουν τα όπλα, ανταλλάσσουν δώρα και υπόσχονται να μη χτυπήσει ο ένας τον άλλον μέσα στη μάχη.
Είναι τόσα πολλές οι σκηνές που δεν ξέρω για ποια να πρωτομιλήσω. Υπάρχουν ήρωες που με τη συμπεριφορά τους διδάσκουν τη λεπτότητα και την ευγένεια, την επιείκεια, την έγνοια για τον συνάνθρωπο, τη φιλοξενία και τον σεβασμό για τον άλλον. Υπέρτατη αξία αναγνωρίζεται η ζωή – ακόμη και στην Ιλιάδα που είναι πολεμικό έπος είναι πολύ έντονη αυτή η αίσθηση. Γενικά, θα έλεγα, ότι με τα ομηρικά έπη γνωρίζουμε τον άνθρωπο και οδηγούμαστε στην κατανόηση και τη συμπόνοια.

Ως φιλόλογος αλλά κυρίως ως συγγραφέας από ποια συναισθήματα κυριευτήκατε όταν καθίσατε στο γραφείο σας «απέναντι» σε περισσότερους από είκοσι επτά χιλιάδες στίχους;
Ευτυχώς, δεν ένιωσα το βάρος των αριθμών, με τους οποίους ως φιλόλογος δεν τα πάω καλά. Κάθισα απέναντι σε κάτι που αγαπούσα, απολάμβανα και χαιρόμουν να είμαι μαζί του. Όταν τελείωσα την Οδύσσεια ομολογώ πως δε χόρτασα, αλλά με αποζημίωσε η Ιλιάδα που έχει περισσότερους στίχους και είναι πολύ πιο δύσκολη στη διασκευή λόγω του περιεχομένου της. Και επειδή μου τελείωσε ο Όμηρος… έπιασα τον Σαίξπηρ.

Πιστεύετε πως αυτά τα συναισθήματα και το δέος που νιώσατε ως φιλόλογος και συγγραφέας είναι τα ίδια μ’ εκείνα που νιώθουν οι αναγνώστες των βιβλίων σας;
Εύχομαι, διαβάζοντας τα δικά μου βιβλία, να υποψιαστούν οι αναγνώστες πόσο σπουδαία πράγματα κρύβουν τα ομηρικά έπη. Αυτό που ελπίζω να νιώσουν είναι ότι αξίζει να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία –εκτός από εκείνη της μαθητικής ζωής- στα αυθεντικά έργα του Ομήρου, η διαχρονικότητα και η καθολικότητα των οποίων είναι αδιαμφισβήτητες. [Αντιπαρέρχομαι κάτι ανοησίες που ακούγονται τελευταία για τα ομηρικά έπη εξ Αμερικής ορμώμενες και εκπορεύονται από την νοσηρή πολιτική ορθότητα που δυναστεύει τη ζωή μας και οδηγεί στη ακατανόητη, ανιστόρητη και συμπλεγματική διαστροφή σπουδαίων έργων της ανθρώπινης ιστορίας]

Υπάρχουν πολλά αποφθέγματα του Ομήρου, τα οποία συντροφεύουν τον άνθρωπο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Σε ποια δίνετε ιδιαίτερη έμφαση όταν διδάσκετε Οδύσσεια και Ιλιάδα στους μαθητές σας;
Συνήθως δε στέκομαι σε αποφθέγματα [υπάρχουν αρκετά διάσημα απ’ αυτά μέσα στα έπη] αλλά σε ιδέες, συναισθήματα και πράξεις των ανθρώπων. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα από τη ραψωδία της Οδύσσειας, όπου ο Οδυσσέας κατεβαίνει ζωντανός στον Άδη για να συναντήσει ένα πλήθος νεκρών. Εδώ υπάρχει η συγκλονιστική στιγμή της συνάντησης με την ψυχή της μητέρας του, αλλά εγώ θα σταθώ σε μια άλλη συνάντηση, αυτή με την ψυχή του Αχιλλέα. Παραθέτω το απόσπασμα της διασκευής:
‘’ Οδυσσέας: Φίλε μου, ήρθα από ανάγκη, να πάρω χρησμό απ’ τον Τειρεσία. Αχιλλέα,
να ξέρεις πως είσαι ο πιο καλότυχος απ’ τους θνητούς. Όσο ζούσες, όλοι σε τιμούσαμε σαν θεό και τώρα βλέπω πως είσαι πρώτος ανάμεσα στους νεκρούς.
Ψυχή του Αχιλλέα: Μη με παρηγορείς, Οδυσσέα. Θα προτιμούσα να είμαι ζωντανός και να δουλεύω μεροκαματιάρης σε ξένο κτήμα, παρά να είμαι βασιλιάς στους πεθαμένους…’’ Εδώ το πιο γενναίο παλικάρι του τρωικού πολέμου, αυτός που ενσάρκωνε το ηρωικό ιδανικό, το αποκηρύσσει και εξυψώνει τη ζωή ως ύψιστο αγαθό. Πόλεμοι, δόξες και ηρωισμοί είναι κούφια πράγματα, μόνο η ζωή έχει αξία.
Από την Ιλιάδα θα αναφερθώ στη συνάντηση του Αχιλλέα με τους τρεις απεσταλμένους του Αγαμέμνονα, οι οποίοι ήρθαν στη σκηνή του φέρνοντας πλούσια δώρα του μετανιωμένου αρχηγού τους για να μεταπείσουν τον Αχιλλέα να ξαναβγεί στη μάχη. Είναι μια στιγμή που αναδεικνύει και μια άλλη πτυχή του Αχιλλέα, ευγενική και εκλεπτυσμένη: τα συναισθήματά του για τη Βρισηίδα. Ο Αχιλλέας σέβεται και αγαπάει τη Βρισηίδα, παρότι είναι λάφυρο πολέμου.

‘’Αχιλλέας: Άκουσε Οδυσσέα, θα σας μιλήσω ξεκάθαρα και μην παιδεύεστε να μου αλλάξετε γνώμη. Δεν θα τα καταφέρετε. Τόσα χρόνια πολεμούσα μέρα και νύχτα, πρώτος απ’ όλους, τόσες νίκες και λάφυρα έφερα, καμιά χάρη δεν είδα. Ο Αγαμέμνονας τα μοίραζε όπως ήθελε, κρατώντας για τον εαυτό του τα πιο πολλά και τώρα μου παίρνει την κοπέλα. Γιατί, αλήθεια, πολεμάμε τους Τρώες; Για την Ελένη δεν μας έφεραν εδώ οι Ατρείδες; Μόνον αυτοί αγαπούν τις γυναίκες τους; Κι εγώ αγάπησα τη Βρισηίδα, ας ήταν λάφυρο πολέμου.’’

Τα βιβλία σας είναι εικονογραφημένα. Πιστεύετε πως γίνονται πιο προσιτά και ευανάγνωστα στο κοινό που απευθύνεστε;
Ασφαλώς η εικονογράφηση κάνει πιο ελκυστικό ένα βιβλίο, ανεξαρτήτως ηλικίας, θα έλεγα. Ακόμη και σ’ ένα βιβλίο φιλοσοφικό, δοκιμιακού χαρακτήρα δε θα εξέθετε το περιεχόμενό του η παρουσία εικόνων σε κάποιες σελίδες του! Πόσο μάλλον ένα βιβλίο σαν τα ομηρικά έπη, τα οποία έχουν οπτικοποιηθεί από τα αρχαιότατα χρόνια με τη ζωγραφική τέχνη.

Λίγα λόγια για τα βιβλία
Ιλιάδα

• Πρίαμος: θυμήσου τον πατέρα σου, Αχιλλέα. Τα ίδια χρόνια έχουμε, γέροντας σαν εμένα. Μόνο που εκείνος ζει με την ελπίδα να σε ξαναδεί. Εγώ, όμως, έχασα τα περισσότερα παιδιά μου. Και το καμάρι μας της Τροίας, τον Έκτορα, τον σκότωσες πριν λίγες μέρες. Γι’ αυτόν ήρθα με λύτρα, για να μου δώσεις πίσω το παιδί μου, να τον θρηνήσουμε και να τον θάψουμε όπως του αξίζει. Λυπήσου με, Αχιλλέα, βάλε στον νου σου τον πατέρα σου. Συμπόνεσέ με, που υπέφερα όσα κανένας άλλος, και τώρα δίνω το χέρι μου στον φονιά των γιων μου…
  Δεν άντεξαν κι οι δυο, ξεσπούν σε θρήνο. Ο Πρίαμος για το νεκρό παιδί του. Ο Αχιλλέας, γιατί θυμάται τον πατέρα του, που έχει δέκα χρόνια να τον δει, αλλά και τον αγαπημένο φίλο του, που χάθηκε απ’ το χέρι του Έκτορα.
  Σε λίγο, ο Αχιλλέας πιάνει το χέρι του γέροντα και τον σηκώνει.
• Αχιλλέας: Δυστυχισμένε, πως μπόρεσες να ‘ρθεις σε μένα που σκότωσα τόσα παιδιά σου! Πόσο πολύ υπέφερες! Δεν ωφελούν όμως τα δάκρυα, έτσι είναι η μοίρα των ανθρώπων. Στον πατέρα μου έδωσαν τόσα καλά οι θεοί, μα πρόσθεσαν κι ένα κακό: το μονά-κριβο παιδί του γεννήθηκε για να ζήσει λίγο. Και αντί να είμαι κοντά του τώρα που με έχει ανάγκη στα γεράματα, εγώ είμαι εδώ στην Τροία, να φέρω βάσανα σε σένα και τους γιους σου. Κάτσε, λοιπόν, εδώ και ησύχασε, μην κλαις, κάνεις κακό στον εαυτό σου.
  Οδύσσεια
• Οδυσσέας: Δημόδοκε, εσύ που έχεις τη χάρη να λες τραγούδια όμορφα, τραγούδα μας και για το ξύλινο άλογο. Αυτό που ο Οδυσσέας γέμισε με Αχαιούς και μπήκανε στην ξακουσμένη Τροία.
  Ο Δημόδοκος αρχίζει το τραγούδι κι ο Οδυσσέας δακρύζει από συγκίνηση. Μόνο ο Αλκίνοος τον αντιλαμβάνεται.
• Αλκίνοος: Ακούστε με, άρχοντες, και συ Δημόδοκε σταμάτα το τραγούδι. Φαίνεται πως στεναχωρεί τον ξένο μας κι εμείς βρεθήκαμε εδώ για να χαρούμε. Κάποιος κρυφός καημός τον βασανίζει. Μα ήρθε η ώρα να μας πεις, ξένε, το όνομά σου. Ποια είναι η πατρίδα σου; Πού έχεις ταξιδέψει; Ποιους τόπους γνώρισες; Γιατί κλαις για τα βάσανα των Αχαιών στην Τροία; Έχασες φίλο ή συγγενή στην Τροία;
• Οδυσσέας: Βασιλιά Αλκίνοε, τι να σου πρωτοπώ απ’ όσα έχω πάθει! Είμαι ο Οδυσσέας, του Λαέρτη ο γιος, πατρίδα μου η Ιθάκη, που δεν υπάρχει γλυκύτερη στον κόσμο. Μα ακόμη δεν κατάφερα να φτάσω εκεί, γιατί με κράταγε η Καλυψώ η νεράιδα στο νησί της. Αλλά καλύτερα να σας τα πω από την αρχή, για το ταξίδι του γυρισμού από την ώρα που άφησα την Τροία.
  Έτσι, ο Οδυσσέας αρχίζει να αφηγείται στους Φαίακες…

Βιογραφικό
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και σπούδασα ελληνική φιλολογία στο Α.Π.Θ. Τα τελευταία χρόνια ζω στην Έδεσσα και εργάζομαι ως φιλόλογος σε γυμνάσιο της πόλης. Νιώθω πολύ τυχερή που διάλεξα αυτή τη δουλειά.
Τα συγγραφικά μου βήματα τα οδήγησε η ανάγκη να φτάσουν στα παιδιά με απλό τρόπο έννοιες, ιδέες, αξίες της αρχαίας ελληνικής αλλά και της νεότερης γραμματείας που αποτελούν και προτάσεις ζωής. Έχω γράψει έργα για αρχαίους σοφούς καθώς και παραμύθια για τα γράμματα και τη γλώσσα. Από τους σοφούς τον εκδοτικό δρόμο γνώρισε ο ‘’Διογένης ο ‘σκύλος’’ [εκδόσεις Βάρφη, 2018 ] ο γνωστός κυνικός φιλόσοφος που κυκλοφόρησε σε μορφή κόμικ. Περιμένουν τη σειρά τους ο Σωκράτης, ο Επίκουρος, ο Σόλων και οι Προσωκρατικοί. Από τις Εκδόσεις ‘’Μολύβι’’ έχει εκδοθεί η «Οδύσσεια», διασκευή του γνωστού έπους για μικρούς και μεγάλους, η «Ιλιάδα», η «Τρικυμία» και η «Δωδεκάτη νύχτα» διασκευή της σαιξπηρικής κωμωδίας.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save