σελ.58 (4η Έκδοση)
«Τοπία της νύχτας» Κ. Βορβής Εκδόσεις Οδός Πανός 2022 σελ.39 (4η Έκδοση)
Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

“Η Ποίηση είναι λόγος μαινόμενος. Η Ποίηση είναι η πιο ακραία ταχύτητα του πνεύματος στην ωκεάνεια έκταση της έκφρασης, έναρθρης ή εικαστικής. Η Ποίηση, όχημα εκ βαθέων, παραβιάζοντας τα σύνορα του ελεγχόμενου λόγου αναγγέλλει τον παφλασμό του θαύματος. Η Ποίηση είναι κληρούχος του θαύματος κι’ έχει επωμιστεί ένα μέρος της ανατομίας του. Μα και η γνώση, όσες φορές γιγαντώνεται πέρα από κάποιες κεκορεσμένες συμβατικότητές της είναι που αγγίζει, μέσω της Ποίησης, το θαύμα. Κάθε που η επιστήμη αναδιπλώνεται και αυτοξεπερνιέται είναι γιατί ανοίγεται προς την Ποίηση. Η Ποίηση εκφράζει την πάλη ανάμεσα στα πάθη και τον λόγο. Τα πάθη πιέζοντας τον λόγο που έτσι βγαίνει παθιασμένος. Ο λόγος πιέζοντας τα πάθη που εκβάλλουν σε λεξιακά νεφελώματα. Η διαλεκτική αυτή τριβή δίνει διέξοδο προς τον σπινθήρα που είναι το ποίημα”. Έκτωρ Κακναβάτος

Η ποιητική συλλογή «Ο ήρωας του Φθινοπώρου» αποτελείται από 32 ποιήματα και 10 Χαϊ-Καϊ και η ποιητική συλλογή «Τοπία της νύχτας» περιέχει 14 ποιήματα.
Η ποίηση του νεότατου, μόλις 22 ετών, Κωνσταντίνου Βορβή, είναι ποίηση εξομολογητική και δυσπρόσιτη, με διαρκείς γλωσσικούς πειραματισμούς και έντονη εικονοποιία.
Επιγραμματικά ποιήματα οντολογικ , νοηματικά πυκνά και συχνά αφαιρετικά, αναδεικνύουν την επιμονή του ποιητή στην ουσία των λέξεων.

Ιστορίες βεβηλωμένων ψυχών χαμένοι ναυαγοί της εποχής μας, λησμονημένοι άνθρωποι, όνειρα χτυπημένα, βέβηλα βλέμματα των ανθρώπων, ανατριχιαστικές αναμνήσεις , ανάλγητη ψυχρότητα, καψαλισμένη μνήμη, αναδιπλώσεις του χρόνου, απατηλοί σκόπελοι, γκρεμισμένοι κόσμοι, απόκληροι των αστερισμών, νύχτα άναστρη και απάνεμη, κίβδηλα χαμόγελα, φθαρμένα αισθήματα, άνθρωποι προδίδουν και προδίδονται, βράδια στην Αιώνια Πόλη, η μεγαλούπολη φαιά ερείπια παρατημένα, ναυάγια στη στεριά, περιπλανώμενος Ηπείρου, Αχαρνών, Λιοσίων, Φυλής, δρόμοι που κατευθύνονται στον θάνατο, πεθαίνεις στη μέση της ασφάλτου, ο δρόμος του περιήγηση αέναη στις ατραπούς της μοναξιάς, μεθυσμένοι παραπαίουν, στέκια αστέγων και ναρκομανών, στενά των οίκων ανοχής, επιβάτες λεωφορείων, γρίλιες υπονόμων, εξατμίσεις αυτοκινήτων, κακοφωνία των σειρήνων από τα ασθενοφόρα και τα περιπολικά, έρημα βαγόνια στο σταθμό, ξενυχτούσε σε ερημικούς σταθμούς υπεραστικών λεωφορείων, από παιδί μικρό έβλεπε τα τρένα να περνούν, το τρένο είχε χαθεί στα σύννεφα, προχωρούσε χωρίς νόημα χωρίς σκοπό, στο τέλος του ταξιδιού μας περιμένουν όσοι σκοτώσαμε στη μνήμη μας, έγραφε στίχους πάνω σε αποκόμματα παλιών εφημερίδων και σε συνταγές ψυχοφαρμάκων, χέρια που έχουν αυλακωθεί από τα μηχανήματα και την εργασία, στα χέρια του κρατούσε τα καρφιά των αναμνήσεων, θρεφόταν με τον δικό του θάνατο, τα ρούχα του μυρίζουν μέταλλο και τα παπούτσια του σκουριά και βροχή, κύματα σκάγανε στο μέτωπό του, γαλήνη αδελφή του θανάτου, νεκροταφείο ψυχών, ο κόσμος του πέθανε προτού ακόμα γεννηθεί, ειρωνική σιγή του μελλοθανάτου, ξεραμένη ώχρα του ήλιου, αίμα έτρεχε από τον ήλιο, το ματωμένο δειλινό, η απέραντη σιωπή της θάλασσας, παροπλισμένα καράβια, το κοράκι σκίζει το μαύρο πέπλο, τώρα που σμίγει το φως με το σκοτάδι και η ζωή με τον θάνατο, νύχτα σε εξαγνίζει ακόμα το φως και το σκοτάδι, θα πορευόμαστε πάντοτε από την μέθεξη του απείρου στην απλότητα του μηδενός αδέσποτες ψυχές των ωκεανών…

«Γεννήθηκε στην μέση της νύχτας/και τώρα πεθαίνει, πάλι δίχως φως/με τα μάτια ανοικτά/και τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος/μόλις που έδυσε ο ήλιος/ και οι αναπνοές μετρούν αντίστροφα/μέχρι την μέση της νύχτας».

«Τρέμουνε ασθενικά/πάνω από τα φουγάρα/των εργοστασίων του λιγνίτη/στολίδια πυρωμένα/τρυπούν το μελανό κέντημα/ οι φωτοσκιάσεις του κενού/ενός άγνωστου ,κρυφού κόσμου/σύμβολο του επέκεινα/ανέσπερα σημάδια/στο χαοτικό αχανές-/ ο οίστρος της νύχτας».

«Φύλλα πεσμένα τα βιώματά μας/παρασυρμένα από τον άνεμο και τη βροχή/στάζουν αίμα καυτό/στα λερά κράσπεδα των δρόμων».

«Και ο ποιητής καθισμένος σε ένα παράκτιο βράχο
να αναλογίζεται πώς θα αποτυπώσει τη συντριβή
με λέξεις, μέτρα ,στροφές και ομοιοκαταληξίες
αμέτοχος πλάνητας ενός ανυποχώρητου καιρού
που γνωρίζει μονάχα να βασανίζει , να τιμωρεί
όσους το θράσος έχουν ακόμα να στοχάζονται
ελεύθερα».
Ποίηση ως εκφραστικός τρόπος μιας ατομικής αρμονίας που αναβλύζει σαν φυσική ανάγκη της ύπαρξης της. Έννοιες π’ αναζητούν το βάθος των πραγμάτων και των συναισθημάτων.
Σε πολλούς στίχους βρίσκονται οι δυσκολίες που συναντάμε κάθε στιγμή στη ζωής μας· κι όπου όλες μαζί εμφορούνται, έτσι απλά ως ειμαρμένη παρουσιάζοντας κάθε τι βαρυσήμαντο.
Μέσα στη μεστή προοπτική των σκέψεων του ποιητή διαφαίνεται πως κατοικεί μια άλλη ζωή πιο γόνιμη, γεμάτη αυθορμητισμό κι εμπιστοσύνη για τις ανθρώπινες αξίες.
Ο λόγος του συλλαμβάνει τον φαινομενικό κόσμο με την αισθητηριακή εμπειρία και τη λογική συνειδητότητα ενός ανθρώπου που ακολουθεί τους φυσικούς κανόνες της ζωής.
Πίσω από αυτή τη συνειδητή εκφορά, κυριολεκτικά ενυπάρχουν αδιόρατες και ρευστές κινήσεις, συμβολισμοί, ψίθυροι υπονοούμενοι σ’ ένα σύμπαν αρχέτυπων συμβολισμών που συνιστούν την βαθύτερη υπόσταση μιας τέλειας αφηγηματικής έκφρασης η οποία ενεργοποιεί κώδικες ζωής με άπειρες εικονοποιητικές δυνατότητες.
Ο τόνος σπαρακτικής απόγνωσης στα τοπία της πόλης με εικόνες διακριτικής υπερρεαλιστικής εικόνας σε ρεαλιστική εκδοχή, όπως το φεγγάρι που κάθε βράδυ αυτοκτονεί…


«Θλιμμένε φρουρέ
πεσμένου βασιλείου
γιατί ξενυχτάς;»
«Ξέρω χαμένε
είδες νεκρός την αυγή
είχες προδοθεί»
«Νεκρά λιμάνια
καμένες πολιτείες
σβησμένα άστρα»
Ύφος λιτό οργανικά αυτάρκες ακολουθεί την αποκρυπτογράφηση κανόνων, τάσεων, δεκτικότητας κι ανατροπών σε μια επικοινωνιακή γλώσσα που ενεργοποιεί τη φαντασία και τη συμβολική έκσταση όλων των παλίμψηστων νοημάτων.
Έτσι η ποίηση του Κωνσταντίνου Βορβή ως αναπαράσταση της πραγματικότητας υποκαθίσταται από την αρχέγονη ιστορία της λέξης σε έργο άξιο που δεν έχει ωραία ή άσχημα θέματα αλλά μεστή ύλη.
Αυτή τη δεινότητα προβάλουν τα ποιήματα της συλλογής και θέτουν τον αναγνώστη να ακολουθήσει τις έννοιες τους.
Στις δύο αυτές ποιητικές συλλογές διακρίνουμε τις αρετές: Καθαρή ματιά άψογη τεχνική, διακριτική ειρωνεία, λοξή ματιά, λεπτότητα και ευαισθησία.
Οι σχεδόν πάγιες θεματικές του Κωνσταντίνου Βορβή καίρια υπαρξιακά ζητήματα οι σταθεροί τρόποι ως εφαρμογές των ζητημάτων ποιητικής και αισθητικών αρχών που απασχολούν και το πεζό του έργο, αποδίδουν ένα ποιητικό έργο συμπαγές που ακόμη κι αν δεχτούμε ότι παρουσιάζει επαναλήψεις διαθέτει και τώρα με τα «Ο ήρωας του Φθινοπώρου» και «Τοπία της νύχτας», το βασικό προτέρημα -στόχο εξάλλου της ποίησης : την επικοινωνία και την συγκίνηση τέτοια που διαφεύγει από τον περίκλειστο χώρο του ατομικού και μπορεί να γίνει κοινό κτήμα όλων μας.
Ο Κωνσταντίνος Βορβής γεννήθηκε το 2000 στην Λάρισα. Ζει και γράφει στην Αθήνα. Από τις εκδόσεις Οδός Πανός κυκλοφορούν οι ποιητικές του συλλογές «Εκεί που τα όρια καταργούνται» (2022), «Ελευσίνα» (2022), «Τοπία της νύχτας» (2021) , «Στο γκρέμισμα ενός κόσμου» (2022) και «Ο ήρωας του φθινοπώρου» (2022). Από τις εκδόσεις ΣΙΓΑΡΕΤΑ, τα βιβλία του «Προς τον θάνατο» και «Το τελευταίο δειλινό». Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave