«Και τι είναι ο έρωτας; Είναι τα πάντα, είναι όλα όσα κινούν τον κόσμο του ανθρώπου, όπου κι αν γεννήθηκε όπου κι αν έζησε… Είναι το κύριο ένστικτό του να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να πλανευτεί μ’ αυτό που λέγεται ζωή».

Όταν τελειώνεις ένα βιβλίο και φτάνεις στην τελευταία σελίδα, η αίσθηση που σου μένει είναι ότι ένα ακόμη ταξίδι έφτασε στο τέλος του…
Όταν όμως γυρίσεις να κοιτάξεις τις αμέτρητες τσακισμένες σελίδες, τα σημεία που στάθηκες, που σε άγγιξαν, που ένιωσες ότι γράφτηκαν για σένα, για τον καθένα προσωπικά, τότε έχει εκπληρώσει την αποστολή του… τότε ο συγγραφέας κατάφερε να αγγίξει την ψυχή σου, σε έκανε να βιώσεις τη μαγεία που τον οδήγησε να καταγράψει την ιστορία του και να την «δεις» κι εσύ μέσα από τα δικά του μάτια.
«Τα θεριά της Μεσογείου» είναι μια ιστορία δοσμένη με τόσο παραστατικό τρόπο, με πειρατές και μάχες, με λάφυρα και αίμα, πολύ αθώο αίμα που χύθηκε κατά τη διάρκεια τόσων και τόσων πολέμων, άδικων θανάτων, ψυχών που χάθηκαν γιατί κυριαρχούσε η δύναμη του ισχυρότερου, όπως συμβαίνει άλλωστε αιώνες τώρα.
Η καταγραφή ιστορικών γεγονότων, δοσμένων με μυθιστορηματικό τρόπο, πάντα κερδίζει τον αναγνώστη, του δίνει τη δυνατότητα να μάθει πράγματα που αγνοεί για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και αν μη τι άλλο, υπάρχουν τόσα πολλά που δεν γνωρίζουμε για την τόσο μακρινή εποχή του 17ου αιώνα που περιγράφει η Νεκταρία Ζαγοριανάκου με τόσο γλαφυρό τρόπο.
Κρήτη, Μάνη, Μάλτα, Βενετία, Κωνσταντινούπολη σταθμοί ζωής των πρωταγωνιστών που η μοίρα θέλησε να ενώσει με μοναδικό τρόπο! Τι κοινό μπορεί να έχει ένα μωρό που γεννήθηκε στη Μάνη την ίδια νύχτα με ένα άλλο μωρό που γεννήθηκε στη Μάλτα και την πανέμορφη Αφροδίτη που είδε το φως στην Βενετία κάτω από τόσο διαφορετικές συνθήκες ο καθένας;
Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη που πάντα θα βρεθεί ο τρόπος να πραγματοποιηθεί το γραμμένο, σε όποια εποχή κι αν έχει ζήσει ο άνθρωπος.
Ο Γρηγόρης είχε σαν πρότυπο τον καπετάνιο πατέρα του, τον θαύμαζε κι ας μην γνώριζε γι’ αυτόν παρά ελάχιστα πράγματα, τις λίγες φορές που επέστρεφε από τα ταξίδια του στη γη του, τη Μάνη.
Ο Αυγουστίνος δεν είχε κανένα πρότυπο, γιατί δεν γνώρισε ποτέ πατέρα, μα ούτε και μητέρα, μεγάλωσε σε ένα μοναστήρι καθώς ορφάνεψε από τη στιγμή που γεννήθηκε.
Η Αφροδίτη μεγάλωσε μέσα στην αγάπη, την απεριόριστη προσοχή και λατρεία του πατέρα της και την πλήρη αδιαφορία και ζήλια της μητέρας της. Έμαθε να διεκδικεί ό,τι ήθελε, μορφώθηκε, είχε άποψη, κάτι που δεν συνέβαινε με τις γυναίκες της εποχής της. Όμως εκείνη ήταν μια γυναίκα διαχρονική, μαχητική, που έμαθε να δίνεται με πάθος σε ό,τι πίστευε, σε ό,τι αγαπούσε.
Γόνδολες και γονδολιέρηδες, παλάτια και κόντηδες, αριστοκρατικές συνήθειες, πλούτη και ξιπασμός, όπως αρμόζει σε όσους έχουν τα πάντα αλλά δεν έχουν αισθήματα και τύψεις για το πώς θα αποκτήσουν τα πάντα.
Μια ονειρική Βενετία μέσα από τις τόσο λεπτομερειακές περιγραφές σε κάνουν να νιώθεις μέρος του συνόλου, να δεις, να μυρίσεις, να ακούσεις, να ονειρευτείς… μέχρι να πέσουν οι μάσκες.
Είναι τόσες πολλές οι στιγμές που μπορείς να σταθείς σ’ αυτό το μυθιστόρημα, όμως η μαγεία είναι να τις ανακαλύψει ο αναγνώστης μόνος του, να σκηνοθετήσει στο μυαλό του τους πειρατές να κουρσεύουν τα πλοία, τα λάφυρα και οι αμύθητοι θησαυροί να παρελαύνουν μπροστά στα μάτια του, κεφάλια να αποχωρίζονται από το σώμα από το εχθρικό σπαθί και σκλάβους να χάνουν την ελευθερία και την ψυχή τους για πάντα.
Όταν η αλήθεια αποκαλύπτεται, χαράζει σε όλους το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν, κάποιοι θα χάσουν ό,τι πίστευαν ότι είχαν, άλλοι θα χάσουν όσους αγαπούν αληθινά, και κάποιοι άλλοι θα βρουν το θάρρος να δώσουν το τέλος που αρμόζει και να πληρωθεί ο καθένας με το νόμισμα που του αναλογεί.
Ο έρωτας είναι θυελλώδης, ορμητικός, παρασέρνει τους πάντες στο διάβα του, οδηγεί την αλήθεια και δείχνει πως όταν η ζωή γράφει την πορεία του καθενός, θα βρεθεί και ο τρόπος να οδηγηθούν οι πρωταγωνιστές στο τέλος της παράστασης! Γιατί ο έρωτας είναι τα πάντα… είναι η ίδια η ζωή!

(Ορισμένα από τα πολλά σημεία που στάθηκα στο βιβλίο και που αξίζει τον κόπο να μοιραστώ μαζί σας)

Η αλήθεια πλάθεται ανάλογα απ’ το σημείο που την κοιτάς…

Στη ζωή ό,τι συμβαίνει δεν γίνεται τυχαία. Όλα έχουν τον σκοπό τους – καλό ή κακό, δεν έχει σημασία…

Όλα τα όμορφα πράγματα διαρκούν λίγο, σκέφτηκε, οι στιγμές μόνο έχουν σημασία, εκείνες που χαράζουν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του ανθρώπου…

Όλος ο κόσμος που ξέρουμε, οι σκέψεις, οι αισθήσεις, οι εικόνες, οι ήχοι, μπορούν να τοποθετηθούν σ’ ένα λευκό χαρτί και έτσι να μεταδοθεί όλο αυτό το συνονθύλευμα γνώσεων, συναισθημάτων, αισθήσεων σε κάποιον άλλον. Είναι η μεγαλύτερη έκφραση επικοινωνίας των ανθρώπων σε όλους τους τομείς που καθορίζουν τη ζωή τους. Ο γραπτός λόγος!

Γιατί πρέπει να κρυφτώ πίσω από μια μάσκα; Τι είναι αυτό που θέλω πραγματικά να κρύψω; Όποιος τιμά τον εαυτό του, οποιεσδήποτε και εάν είναι οι επιλογές της ζωής του, δεν φοβάται να τις αποκαλύψει…

Η απληστία διαβρώνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου, τα διλήμματα παύουν να υπάρχουν, το ήθος πόση σημασία έχει; Με τι κριτήρια βάζει ο άνθρωπος τα όρια που προσδιορίζουν την ηθική του και πώς τα διατηρεί; Η τόσο μεγάλη προσπάθεια ώστε να δημιουργήσουν ένα όνομα, μια εικόνα προς τα έξω, πόσο ψεύτικη ήταν…

Ένα πέρασμα είμαστε εμείς, μια αστραπή μοιάζει η ζωή μας… Η ζωή είναι απρόβλεπτη, ίσως και γι’ αυτό να είναι ωραία… Η ζωή είναι τροχός κι όλο γυρίζει, αρκεί να έχεις την υπομονή…

Καμιά φορά ο άνθρωπος πρέπει να προσέχει τι ακριβώς εύχεται γιατί μπορεί οι ουρανοί να είναι ανοιχτοί…

“Verba volant, scripta manent” – τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν…
Γράψε, λοιπόν, γράψε!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα

ta theria ths mesogeiou

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Τα θεριά της Μεσογείου
Γεννήθηκε στη Μάλτα και τον λένε Αυγουστίνο. Γεννήθηκε στη Μάνη και τον λένε Γρηγόρη. Κι οι δυο την ίδια νύχτα πήρανε την πρώτη ανάσα, κάτω από τα ίδια αστέρια, το 1645, τότε που ξέσπασε ο πόλεμος ανάμεσα στους Βενετούς και τους Τούρκους… για την Κρήτη… για τον Χάνδακα. Δυο φαινομενικά άσχετοι άνθρωποι, δεμένοι όμως με μια αόρατη αλυσίδα.
Και μια Βενετσιάνα καλλονή γεννημένη από Κρητικό πατέρα.
Ακολουθώντας τις περιπέτειες της ζωής τους μπαρκάρουμε με αστρόμητους Μανιάτες πειρατές, μπαίνουμε σε μεγαλόπρεπα βενετσιάνικα παλάτια, κλεινόμαστε σε σκοτεινά μπουντρούμια της Πόλης και καιγόμαστε στη φλόγα ενός απαγορευμένου έρωτα.