«Ξένοι, αυτή είναι,
Αυτή είναι η πατρίδα μου,
Εδώ γεννήθηκα κι εδώ ζουν τα όνειρά μου». Πάμπλο Νερούδα
«Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν. Έτυχε
Να ΄ναι χρόνια δίσεκτα πολέμοι χαλασμοί ξενιτεμοί». Γιώργος Σεφέρης
Πατρίδα μας είναι τα παιδικά μας χρόνια.
Μόνο ό,τι φυτρώσει και χτιστεί με μόχθο και πόνο είναι πατρίδα.
Πατρίδα είναι το χώμα που γνωρίζει και ακούει τα βήματά σου.
Πατρίδα είναι το χώμα ,ζυμωμένο με ζωντανό ιδρώτα και αίμα.
Ο τόπος μέσα μας.
Μέσα μας η συντριβή.
Ο τόπος της μνήμης.
Ο τόπος και τα πέτρινα χρόνια.
Ο τόπος και η μαύρη μοίρα.
Ο τόπος και το ζοφερό παρελθόν.
Νοστ-αλγία, το άλγος του νόστου.
H Ιφιγένεια Τέκου στο νέο της βιβλίο “Το καλό μπλε σερβίτσιο” μάρκας Ντελφτ μας κάνει το τραπέζι με μια κοσμοπολίτικη ιστορία που ξεκινά το 1913 από τη Σμύρνη και ολοκληρώνεται το 1932 στην Αθήνα.
Έλληνες και λεβαντίνοι, φτωχοί και πλούσιοι, καλοί κι ανάξιοι, μια κοινωνία σε αναβρασμό και υπό τα όμματα του δικτύου των ξένων μυστικών Υπηρεσιών που δρούσαν στην πόλη της Σμύρνης την εποχή εκείνη, βιώνουν τις δύσκολες στιγμές.
Η Διδώ, ο Έντουαρντ, η Ραλλού, η Ωραιάνθη, η Μαργή, η Νανάρ, η Κλερ, ο Κριστιάν, ο Νικόλας, ο Αλέκος, ο Διονύσης ,η Νίτσα, ο Κωνσταντίνος και πολλοί άλλοι θα είναι συνδαιτημόνες σας στο τραπέζι, που έχει σουτζουκάκια με πιλάφι…
Ένα βιβλίο για τις χαμένες πατρίδες.
Ο πόνος για τις χαμένες πατρίδες είναι κάτι που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, μαζί με τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τα πολιτισμικά έθιμα.
Η Μαργή, πληροφοριοδότρια των Βρετανών ,θα χάσει τη μνήμη της. Της πρόσφερε στέγη, τροφή και δουλειά στο σπίτι του, στο Σεβντίκιοϊ, ο Ολλανδός Κριστιάν Φερστάπεν, που την είχε βρει να περιφέρεται σαν χαμένη κοντά στο σταθμό του Καζαμιριού. Επειδή η Μαργή δεν θυμόταν το όνομά της, την φωνάζανε Ερατώ. Ο φιλεύσπλαχνος και γενναιόδωρος Κριστιάν, την ερωτεύτηκε παράφορα και τελικά θα την παντρευτεί…
Η εντεκάχρονη κόρη της Μαργή, η Διδώ μαζί με τον αδελφό της Διονύση, που έχει λειψό μυαλό, αφού χάσανε την μάνα τους, τίθενται υπό την προστασία του Έντουαρντ Σέιν, συνεργάτη της Βρετανικής Μυστικής Υπηρεσίας. Ο Έντουαρντ αργότερα θα μετατρέψει τη Διδώ σε πολύτιμη κατάσκοπο της SIS, ενώ παράλληλα θα την ερωτευτεί. Ο έρωτας της Διδώς για τον κηδεμόνα της ήταν πέρα για πέρα αμοιβαίος. Όπως έλιωνε εκείνη γι΄ αυτόν, άλλο τόσο έλιωνε κι εκείνος για χάρη της.
Η μέρα της φωτιάς και της καταστροφής της Σμύρνης θα σημαδέψει για πάντα τη Διδώ. Ένα σημάδι στο πρόσωπο θα της αφήσει το έγκαυμα από τη φωτιά, στην προσπάθειά της να σώσει τον γιο της Πασχάλαινας.
Παντού στη Σμύρνη μύριζε θάνατο.
Πόσες μάνες, πατεράδες, παιδιά, αδέλφια και φίλοι… γείτονες… είχαν καεί, βιαστεί, πνιγεί, πυροβοληθεί ή σφαχτεί από τους τσέτες του Κεμάλ.
Κουβαλώντας η Διδώ βαριές απώλειες στις αποσκευές της, θα πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς, δημιουργώντας μια νέα ζωή στην αφιλόξενη Ελλάδα.
Ένα πιάτο από το καλό μπλε σερβίτσιο που ράγισε στο ταξίδι για τη νέα πατρίδα θα υπενθυμίζει σε όλους πως ό,τι σπάει ξανακολλάει και ό,τι καταστρέφεται μπορεί να φτιαχτεί από την αρχή…
Ένα σερβίτσιο, που είχε διατηρηθεί άθικτο για τρεις γενιές, δεν ήταν πια το ίδιο.
Το βιβλίο αυτό αφιερώνεται στη Σμυρνιά γιαγιά της συγγραφέως, που την αποκαλούσε «νενέ» κι εκείνη «γιαβρί μου».
Η Ιφιγένεια Τέκου έχει την ικανότητα να συνθέτει με κομψή λογοτεχνική γλώσσα και ξαφνικές λυρικές εξάρσεις την ανατομία της ανθρώπινης προσφυγιάς και του ξεριζωμού. Χρησιμοποιεί τη μυθοπλασία με μαγικό ρεαλισμό και συμβολισμό, τις τρυφερές και πολύτιμες οικογενειακές αναμνήσεις, εισάγει την έκπληξη και μετατρέπει καθημερινές ιστορίες και μια αλληλουχία τραγικών συμβάντων ,σε μια παράξενη ποίηση.
Κάποτε, σε τόπους γύρω από τη Βαλτική, οι άνθρωποι κύκλωναν τους τάφους με πέτρες, σχηματίζοντας πέτρινα πλοία, με την ελπίδα πως εκείνα θα οδηγήσουν τους νεκρούς στον άλλο κόσμο. Ο θάνατος είναι μια εκδοχή απώλειας, ο χωρισμός, ο ξεριζωμός, η προσφυγιά ,κάποια ακόμα. Το βιβλίο της Ιφιγένειας Τέκου αποτελεί τα πέτρινα πλοία, μνημεία της απώλειας και των χαμένων πατρίδων που νιώθουν την ανάγκη να στήνουν όσοι απομένουν πίσω, για να θρηνήσουν, για να θυμούνται, για να νοσταλγήσουν, για να αναπολούν, για να κρατήσουν από τον γενέθλιο τόπο ως τελευταία ανάμνηση στάχτες και αποκαΐδια, για να μπορέσουν να ερωτευτούν, για να καταφέρουν να προχωρήσουν και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα…
Με το «Το καλό μπλε σερβίτσιο» η Ιφιγένεια Τέκου πραγματοποιεί μια δυναμική επανεμφάνιση, επιβεβαιώνοντας και ανανεώνοντας τις προσδοκίες που εξ’ αρχής είχε δημιουργήσει.
Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Εργάστηκε ως διοικητική υπάλληλος για αρκετά χρόνια σε πολυεθνικές εταιρείες, ενώ πλέον κάνει μεταφράσεις και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΩΣ, Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ και ΔΕΞΙ ΚΙΤΡΙΝΟ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙ, καθώς και το βιβλίο της για εφήβους YOLO – ΖΕΙΣ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.
Ευχαριστουμε πολυ!!!!!!