ΣΚΕΨΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΩΝ
Χαρακτήρας δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα της φύσης, όσο το απότοκο της παιδείας, εκείνης της αναγκαίας μόρφωσης που απευθύνεται πρώτα στην καρδιά, στη συνείδηση και ύστερα στο πνεύμα. Και είναι σωστό αυτό αν αναλογιστεί κανείς πως μια κοινωνία, στην οποία κατοικούν μονάχα κακοαναθρεμμένα όντα δίχως ηθικές προσωπικότητες, δίχως αγάπη για την πατρίδα, δίχως κοινά όνειρα, δίχως μνήμη, δίχως περηφάνια για καθετί περασμένο, είναι πιο επικίνδυνη από ένα συσπειρωμένο σύνολο θηρίων.
Από τη Βιργινία Αυγερινού Το «Ν’ αγαπάς όπως δεν μπορούν οι άλλοι» της κ. Ραπανάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρη, είναι ένα μυθιστόρημα κοινωνικό, απλό στην γραφή, το οποίο καταπιάνεται με την μητρική αγάπη (σε όποια διάσταση και αν βρίσκεται η μάνα) και ειδικά των γονέων που υιοθετούν τα «παιδιά της καρδιάς» τους. Ας μεταφέρουμε την περίληψη του βιβλίου, από το οπισθόφυλλό του, έτσι όπως επέλεξε η συγγραφέας και
«Άλλωστε στη ζωή βλέπεις μόνο όσα θέλεις, τα άλλα τα παραμερίζεις και κάποτε τα ξεχνάς». Στη νουβέλα του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη «Η Λιτανεία» ξεδιπλώνεται μια ιστορία που μοιάζει τόσο πολύ το χθες με το σήμερα που ο αναγνώστης αναγνωρίζει την επαναλαμβανόμενη -δυστυχώς- αλληλουχία των γεγονότων που βιώνει ο τόπος μας. Στη μικρή επαρχιακή πόλη της Άρτας του 20ου αιώνα οι κάτοικοι μετά το τέλος της τουρκοκρατίας προσπαθούν να ανασυνταχθούν και να
Σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι αποφεύγουν να ρίχνουν γέφυρες και να δίνουν ο ένας χείρα βοηθείας, μα κυρίως αγάπης και εμπιστοσύνης, στον άλλον, σε καιρούς όπου η ψυχρή λογική επισκιάζει τον καρδιακό παλμό και τείνουμε να σχηματίζουμε όλο και μικρότερα πακέτα έτσι όπως κλεινόμαστε στο καβούκι μας, και αρέσουμε στους άλλους μονάχα όταν είμαστε κάτι, και κατά προτίμηση ό,τι σκοτεινότερο είναι οι ίδιοι, πρέπει να εστιάζουμε στις απλές καθημερινές
«Τα πράγματα ποτέ δεν έρχονται όπως τα υπολογίζεις και πολλές φορές δεν δίνεις την πρέπουσα σημασία σε άλλα, που τα μάτια σου δεν τα αξιολογούν ως σοβαρά. Όμως αυτές οι αβλεψίες κουβαλούν συμφορές. Σύμφορές που δεν πληρώνεις μόνον εσύ, αλλά και άλλοι, αθώοι». Είχα διαβάσει και το προηγούμενο βιβλίο της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου, «Από ξύλο και ασήμι» και μου άρεσε ο τρόπος που με τις διηγήσεις της καταφέρνει να σε μεταφέρει
Κοινωνικός στιγματισμός, άρνηση της κατάστασης του ψυχιατρικού περιστατικού στην οικογένεια και την κοινωνία, αποπομπή μελών οικογένειας μη ασθενών, προκειμένου να απομακρυνθούν από το περιβάλλον τους, για οικογενειακούς και κοινωνικούς λόγους, εγκλεισμός, ιδρυματοποίηση, έρωτας αγνός, έρωτας ανίερος, πάθη, φιλίες, θάνατος, αγάπη, πορνεία και ουσίες, αποασυλοποίηση και επανένταξη, κρυμμένα μυστικά, αλήθειες, αποφάσεις ζωής, είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία, τα οποία συνθέτουν το μωσαϊκό αυτού του κοινωνικού μυθιστορήματος, που φέρει τον τίτλο
«… Η ψυχή του ριγούσε σ’ αυτή τη σκέψη. Σκοπός της διδασκαλίας του ήταν να ενισχυθούν οι δεσμοί φιλίας και σεβασμού ανάμεσα στους ανθρώπους και στις κυβερνήσεις. Το στερνό όραμα του Πυθαγόρα ήταν ένας κόσμος στον οποίο δε θα υπήρχαν διαφορές στη μεταχείριση ούτε στα νομικά δικαιώματα εξαιτίας φυλετικών ή εθνικών διαφορών. Μια παγκόσμια κοινότητα βασισμένη στις αρχές της αδελφοσύνης, της πνευματικότητας και της δικαιοσύνης…» Συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα, με αστυνομική
«Ξέρεις, μια ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από δύο ή τρεις ευκαιρίες που δεν πρέπει να χάσεις. Όλα παίζονται εκεί, αυτή είναι όλη κι όλη η ζωή! Τίποτε παραπάνω» Σ’ ένα χωριό ζούσαν τρεις γυναίκες. Η πρώτη ήταν κακιά, η δεύτερη ήταν ψεύτρα, η τρίτη ήταν εγωίστρια. Κι όμως, είχαν ένα κοινό σημείο, κάτι σαν μυστικό… Όλα είναι μια ψευδαίσθηση, ιδίως όταν ένα παιχνίδι αντικατοπτρισμών πολλαπλασιάζει τις ενδείξεις και περιπλέκει
“Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους” (Μανόλης Αναγνωστάκης) Ο άνθρωπος κουβαλάει μέσα του το φόβο από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Και ο κυρίαρχος φόβος για άλλους είναι ο θάνατος και για άλλους η ίδια η ζωή. Φοβούνται να ζήσουν, να αγαπήσουν, να τολμήσουν, να διεκδικήσουν. Σε ένα περιβάλλον που τα παιδιά και κυρίως οι γυναίκες μαθαίνουν μόνο να υπακούν, να υποκύπτουν
«…Ο χρόνος είναι μετρήσιμος για τους ανθρώπους, άπειρος για τους Θεούς. Απόψε αλλάζει η ώρα πάλι. Στις τέσσερις θα ξαναγίνει τρείς…» Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα δίνει ο Πασχάλης Πράντζιος στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, με τον τίτλο «Ξανάγινε τρεις…», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα! Μετά το εξαιρετικό «η Πόλη έχει ρεπό», ένα ευφυέστατο και με αρκετή δόση χιούμορ βιβλίο, μας παρουσιάζει το «Ξανάγινε τρεις…» ένα βιβλίο με το οποίο, μέσα από
