ΣΚΕΨΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΩΝ
«Τοποθέτησα τον καθρέφτη μπροστά μου και κοίταζα το είδωλό μου για αρκετή ώρα, πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο για να με ξαναβρώ. Αυτό για μένα ήταν το πιο δύσκολο. Το πρώτο βήμα. Μετά όλα έγιναν πιο εύκολα. Για να προχωρήσεις μπροστά, πρέπει να κοιτάξεις πρώτα πίσω. Να συμφιλιωθείς με το πριν» «ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ. Δύο έννοιες που συχνά συνδέονται, αν και δε θα έπρεπε. Αγαπώ σημαίνει περιέχω κάποιον, τον περιλαμβάνω και
“Φως και καθαρός αέρας και βιβλία. Αυτά είναι όλα όσα χρειάζονται.” και δεν μπορώ παρά να συφωνήσω απόλυτα …ειδικά αν είναι ένα βιβλίο όπως αυτό! Υπάρχουν δύο χρονικοί πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται το μυθιστόρημα της Kimberley Freeman, τη συγγραφέα των βιβλίων Ο Λόφος με τα Αγριολούλουδα και Άγριο Κυκλάμινο, που επίσης κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Διόπτρα. Οι καταρράκτες των ρόδων, είναι ένα κράμα μυθοπλασίας και πραγματικότητας αφού η έμπνευση
«Όταν σου λείπει κάποιος, σημαίνει ότι τον αγαπάς. Πρέπει να νιώθεις ευτυχής αν συμβαίνει αυτό, διότι αποδεικνύει την ύπαρξη της αγάπης. Τον πιο σπαρακτικό πόνο τον αισθάνεσαι όταν αυτοί που αγαπάς είναι μακριά σου» «Οι χειρότερες καταστροφές συμβαίνουν στους ανθρώπους ως αποτέλεσμα κακών αποφάσεων» «Οι αναμνήσεις πάντα ακολουθούν τους ανθρώπους, αλλά όσες συνδέονται με αντικείμενα, ακόμα κι όταν τα βλέπεις μπροστά σου, μπορούν να φαντάζουν πολύ μακρινές» «Όταν η ευκαιρία
Aν δεν υπήρχε αύριο, Μαρία Τζιρίτα, εκδόσεις Ψυχογιός Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς θα αντιδρούσαμε αν ξαφνικά, εκεί που όλα κυλούν ομαλά στη ζωή μας, συνέβαινε ένα εξωτερικό γεγονός, κάποιος εξωγενής παράγοντας, που θα αναποδογύριζε τα πάντα; Όπως ας πούμε ένας καταστροφικός σεισμός με θύματα, μια έκρηξη με σοβαρές συνέπειες, ένα τρομοκρατικό χτύπημα με καταστροφές και απώλειες, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας; Θα παραμέναμε απαθείς και θα συνεχίζαμε τη ζωή
«Τα όνειρα είναι η πίσω πλευρά της αλήθειας» «Οι αλήθειες έχουν μόνιμο τόπο κατοικίας. Αν μεταναστεύσουν σ’ άλλα μέρη, παύουν πια να είναι αλήθειες» «Γιατί, όταν λαχταρά κανείς κάτι με όλη την ψυχή του, βγάζει από μέσα του τις δυνάμεις που ως τότε δεν ήξερε πως κρύβει και τσακίζει τους εχθρούς του. Ένας μικρός θεός είναι ο άνθρωπος» «Τι ’ναι η ζωή; Ένα χέρι είναι που καρτερεί να τ’ αγγίξεις.
Από νωρίς, όπως έχω συνηθίσει άλλωστε εδώ και πολύ καιρό, βγαίνω στο μοναδικό υπερυψωμένο μπαλκόνι για να απολαύσω την πρωινή ανατολή. Να αντικρίσω τις βουνοκορφές και τη λίμνη που διακρίνεται ανάμεσα στα δέντρα. Έχουν μεγαλώσει τόσο πολύ όλα τους. Εννέα χρόνια στέκουν καμαρωτά καμαρωτά και ξεπετάγονται χρόνο με το χρόνο. Ψηλώνουν, ανθίζουν, ρίχνουν τα φύλλα τους. Αυτή την εποχή είναι όλα σχεδόν γυμνά με τα κλαδιά τους σαν υψωμένα χέρια
Η Σωτηρία Περβανά με το νέο της πόνημα στήνει ένα μυθιστόρημα χαρακτήρων πολυφωνικό και πολυεπίπεδο με ιστορικές και κοινωνικές εκφάνσεις. Με αφετηρία τα αποτρόπαια γεγονότα που εκμαύλισαν τις ψυχές και τις ζωές των κατοίκων της ιστορικής Σμύρνης, ξεκινάει την αφήγησή της για να μας εξιστορήσει την πορεία της ζωής –που καθόλου εύκολη δεν ήταν, αντίθετα την όριζαν δύσκολα μονοπάτια– της Σμυρνιάς Πολύμνιας και του ασαράντιστου παιδιού της, που μέσα σε
Μια αρκετά αποκαλυπτική ερωτική ιστορία ξετυλίγεται στις σελίδες του βιβλίου της Τατιάνας Τζινιώλη, χωρίς προκαταλήψεις και κόμπλεξ, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους, ακριβώς όπως τα αισθάνονται οι νεαροί πρωταγωνιστές. Πώς αλλιώς άλλωστε θα μπορούσε να είναι, όταν ο αληθινός έρωτας, ορμητικός και χειμαρρώδης χτυπάει με τα βέλη του δύο νέους ανθρώπους μόλις εικοσιδύο και εικοσιπέντε ετών; Η φαινομενική διαφορά τους ενώνει για ένα βράδυ που θα σημαδέψει και
Να σε παρακαλάω να μου πεις το σ’ αγαπώ κι εσύ να μου το δείχνεις… Παράξενα πλάσματα οι άνθρωποι καρδιά μου.. Άλλα θαρρούν πως θέλουνε μα άλλα αποζητά η καρδιά τους… Από το τίποτα πάνε στο πολύ κι αυτό τους δείχνει λίγο… Και θέλουν κι άλλο… Θέλουν τα πάντα κι όταν τα αποκτούν φεύγει o πόθος κι o έρωτας.. Έχουν τα πάντα μα η αχαριστία έχει ριζώσει στις καρδιές τους..
“Όταν ξέρεις ν’ αγαπάς, δεν υπάρχουν όρια σε αυτά που μπορείς να κάνεις…” “Μετανιώνω μόνο για όσα δεν κάνω. Εκτός αυτού, τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς ρίσκο;” Πόσοι από εμάς ξέρουμε πραγματικά να αγαπάμε χωρίς όρια; Πόσοι από εμάς τολμάμε να διεκδικήσουμε αυτό που μας λέει η καρδιά μας, αψηφώντας όλους τους πιθανούς κινδύνους, διαλέγοντας το δύσκολο μονοπάτι; Δυστυχώς, πολύ λίγοι… Η Ιόλη γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στην
