Τα χρόνια περνάνε και πίσω δεν γυρνάνε… μα όταν είναι γεμάτα, δημιουργικά, με εικόνες και όμορφες μνήμες, όταν αποδέχεσαι το ποιος είσαι, το πού θες να φτάσεις, τότε όλα φαντάζουν τόσο μα τόσο φυσιολογικά… δεν νιώθεις να μεγαλώνεις, νιώθεις να ωριμάζεις, να μεστώνεις σαν ώριμο φρούτο που παίρνει το πιο όμορφο χρώμα του όταν είναι έτοιμο προς συγκομιδή από το δέντρο που το κυοφορούσε τόσο καιρό… νιώθεις πως αφήνεις πίσω
Οι κόμποι των χεριών μου άσπρισαν από την πίεση πάνω στο τιμόνι, καθώς ο δείκτης του καντράν όλο και ανεβαίνει, φτάνει σε δυσθεώρητα, κάτω από άλλες συνθήκες ύψη. Το βλέμμα μου είναι κολλημένο στο δρόμο, μα δε βλέπω τίποτα, όλα είναι θολά και μαύρα, τα τύλιξε το σκοτάδι της ψυχής μου. Το μυαλό μου επαναλαμβάνει συνεχώς την ίδια φράση: «σε έξι μήνες από τώρα θα τελειώσουν όλα»! Έξι μήνες, έξι
Όταν ξυπνώ το πρωί το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πω ευχαριστώ και να κοιτάξω τον ήλιο όταν λάμπει σε έναν πεντακάθαρο ουρανό, όπως σήμερα… Όταν ο ήλιος σου χαμογελάει σημαίνει ότι σου δίνει λίγη από τη δύναμή του να σηκωθείς με χαμόγελο, να ανασκουμπωθείς και να πεις: «ναι μπορώ!» Το να είσαι αισιόδοξος και να κοιτάς μόνο τα φωτεινά χρώματα είναι στάση ζωής! Για άλλους μπορεί να είσαι
Ένα μυθιστόρημα είναι πολύ πιο αποκαλυπτικό και περιγραφικό από την καλύτερη κινηματογραφική ταινία που θα μπορούσε να το αναπαραστήσει. Σε βάζει στο ρόλο του σκηνοθέτη και σου επιτρέπει να δεις μέσα από τη δική του ματιά τα μέρη, τα πρόσωπα και τα γεγονότα που σου περιγράφει. Και φυσικά, όταν έχει μια τέτοια διεισδυτική ικανότητα ο συγγραφέας, να σε οδηγήσει θεατή των όσων περιγράφει με τόσο γλαφυρό, τόσο συναρπαστικό τρόπο, τότε,
Δυο ονόματα, δυο γυναίκες ΙΑΣΜΗ και ΧΑΤΙΣΕ, δύο πρόσωπα τόσο ίδια μα και τόσο διαφορετικά, «ανυποψίαστα τόσο κοντά η μία με την άλλη», που γύρω τους οικοδομούνται δύο μυθιστορήματα που συγκλονίζουν με την πλοκή, την άρτια δομή, την ιστορία, τις περιγραφές μιας άλλης εποχής, μιας άλλης ζωής τυλιγμένης με μια ομίχλη να πλανάται τριγύρω. Είναι από τα λίγα αναγνώσματα που μετά το τέλος τους, δεν σου κάνει καρδιά να πιάσεις
Τελικά, τι είναι πιο αμαρτωλό σ’ αυτή τη ζωή; Το να αγαπάς κάποιον και να θέλεις να ζήσεις μαζί του, να προσφέρεις και να εισπράξεις στιγμές αληθινές ενέχυρο για μια αιωνιότητα; Ή μήπως το να δείχνεις ένας άμεμπτος και ηθικός χαρακτήρας προς τα έξω ενώ στην ουσία υποχθόνια, με μόνο οδηγό τη ζήλια να καταστρέφεις ό,τι ωραίο πάει να ανθίσει; Στο άγγιγμα της αμαρτίας παρακολουθούμε τον έρωτα τριών ζευγαριών σε
Ποια γυναίκα δεν θα ήθελε να το ακούσει αυτό από έναν άντρα; Πόσο δύσκολα όμως το λέει κάτι τέτοιο και -κυρίως- το εννοεί ένας άντρας; Εδώ σε ολόκληρο βιβλίο, ο Άνδης το είπε στην τελευταία πρόταση! Με τις πράξεις του βέβαια, το έδειξε στη Θάλεια, κι αν πέρασαν τη δική τους Οδύσσεια προκειμένου να καταφέρουν να αποδεχτούν πράγματα και καταστάσεις, ήταν φανερό πως η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή και
Τα τερτίπια της ζωής πολλές φορές είναι μακράν πιο μπλεγμένα και δύσκολο να τα ανακαλύψει ακόμη και ο πιο καλός μυθιστοριογράφος. Ίσως γι’ αυτό και υπάρχουν γύρω μας τόσα και τόσα απίστευτα που ακούμε και βλέπουμε καθημερινά, γιατί συναγωνίζονται ίσως τη φαντασία. Ποιος άραγε κλέβει ιδέες για να απλώσει στον καμβά του τα χρώματα που θα ζωγραφίσει, η πραγματικότητα ή η φαντασία; Πράγματι, πολλές φορές ακούμε μια ιστορία και αδυνατούμε
Αν και πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας η κυρία Ιωάννου είναι πολλά υποσχόμενη με το μαγευτικό της μυστικό, τη μυστηριώδη ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ! Δεν είναι απλά ένα παραμύθι με μάγισσες, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με σατανική πλοκή, ανεξιχνίαστους φόνους, ίντριγκες και πάθη. Ούτε ένα ιστορικό ντοκουμέντο με στοιχεία άρρηκτα δεμένα με τα ηπειρώτικα εδάφη που αφηγείται και τις ιστορίες που πραγματεύεται. Ένα ερωτικό μυθιστόρημα τότε, με έρωτες κεραυνοβόλους από την πρώτη ματιά, γυναίκες πανέμορφες και σαγηνευτικές
από την Ιουλία Ιωάννου Ένα μυθιστόρημα για το ελληνικό καλοκαίρι, για την αιώνια εφηβεία και τη νιότη που δεν κατάφερε να αγγίξει ο χρόνος. Γιατί άραγε θα επέστρεφε κανείς στη ζωή αν όχι για να ολοκληρώσει ό,τι άφησε στη μέση; ΄ Κι αν αυτό ήταν εφικτό θα ήταν ποτέ το ίδιο όπως όταν άρχισε, πριν μείνει μισό; Και τι αξία θα είχε να ζήσεις ξανά ανάμεσα σε ξένους, σε άλλους