Κριτική της Βιργινίας Αυγερινού για τα βιβλία “Θεοί με πήλινα πόδια” και “Ο άνθρωπος της σκιάς” – εκδ. Φυλάτος

Στα τέλη του 2015 κυκλοφόρησε, από τις Εκδόσεις ΦΥΛΑΤΟΣ, το βιβλίο της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΕΑ με τον απόλυτα ταιριαστό και ευφάνταστο τίτλο «ΘΕΟΙ ΜΕ ΠΗΛΙΝΑ ΠΟΔΙΑ». Και αν και έχουν περάσει πάνω από 2 χρόνια από την κυκλοφορία του, είναι ένα βιβλίο που πάντα θα είναι επίκαιρο και πάντα θα αξίζει να διαβαστεί.

ΘΕΟΙ ΜΕ ΠΗΛΙΝΑ ΠΟΔΙΑ είναι οι άνθρωποι που γίνονται «Θεοί», παίρνοντας τον νόμο στα χέρια τους, δικάζουν άτυπα, και τιμωρούν.
Αλήθεια, τι συμβαίνει όταν κάποιος, έστω και αν υπήρξε θύμα πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα αυθαίρετα να πάρει τον νόμο στα χέρια του, παρακάμπτοντας τη δικαστική οδό; Όταν το άγραφο δίκαιο της εκδίκησης ακόμα και του θανάτου οδηγεί τον θύτη σε πράξεις αντεκδίκησης και τελικά σε πράξεις ανομίας;
Ανοίγοντας την πρώτη σελίδα του βιβλίου, μα και στο οπισθόφυλλο, διαβάζουμε…

«Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Είναι η ζωντανή αφήγηση της Ναταλίας, η οποία μη έχοντας άλλον τρόπο να καταγγείλει σιωπές και ενοχές, αποφάσισε να εκτεθεί εκθέτοντας καταστάσεις όπως ακριβώς τις έζησε, προτρέποντας παράλληλα τον αναγνώστη να πάρει την προσωπική του θέση στο θέμα.
Τα ονόματα είναι τυχαία και καμία σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά.
Το αφήγημα που θα διαβάσετε είναι μια καυτή αλήθεια για γερά στομάχια και για υγιείς συνειδήσεις.»
και αυτό ακριβώς είναι το βιβλίο.

Στα παιδικά χρόνια της Ναταλίας, μια σεξουαλική παρενόχληση από τον θείο της, ήταν το γεγονός που άλλαξε τη ζωή της, τη σκέψη της, τα συναισθήματα της. Την πόνεσε η θέση της μητέρας της, επειδή το γνώριζε, το ανέχτηκε, ζητώντας της μάλιστα να μη μιλήσει ποτέ για ό,τι έγινε, προκειμένου να αποφύγει το κακό και το κοινωνικό στίγμα, αν και δεν ήταν δύσκολο να την πείσει, ένα παιδί μεγαλοποιεί κάποιες φορές τα λόγια που ακούει.
«… όταν επέστρεψε στο δωμάτιο η μαμά μου, μου ζήτησε να μη μιλήσω ποτέ, μα ποτέ, για ό,τι έγινε. Δε θα μιλούσα σε κανέναν απολύτως. Αν το μάθαινε ο μπαμπάς μου είπε, θα σκότωνε τον Θωμά και θα πήγαινε στη φυλακή. Εμείς δε θα είχαμε να φάμε, ούτε σχολείο θα ξαναπήγαινα. Θα γινόμουν παιδί των φαναριών σαν τα γυφτάκια. Και εγώ της το υποσχέθηκα. Δεν ήθελα να γίνω ξαφνικά «γυφτάκι»…»

Και πέρασαν χρόνια που δεν είχε ξαναδεί τον Θείο και η Ναταλία μεγάλωσε πότε νοιώθοντας ότι το έχει ξεπεράσει, πότε νοιώθοντας να αναβιώνουν τα συναισθήματά της. Και αυτή ήταν η αιτία να αποκτά άλλοθι για κάποιες συμπεριφορές της, πολύ περισσότερο δε ήταν η αιτία του αυτοοικτιρμού της.
Στο δρόμο της έρχεται η ευκαιρία της εκδίκησης, όταν χώνεται στα γρανάζια μιας ομάδας ανθρώπων καταξιωμένων κοινωνικά, εύπορων και ευυπόληπτων, που την «είδαν» «Σουραγιάννες» -δίκαιοι άνθρωποι- και ήταν αυτοί που έγιναν ΘΕΟΙ ΜΕ ΠΗΛΙΝΑ ΠΟΔΙΑ, αυτοί που είχαν παρόμοιες ή και χειρότερες εμπειρίες, αυτοί που έγιναν μόνοι τους τιμωροί.
Εκδίκηση και λύτρωση; αδιαλλαξία και συμβιβαστικότητα; Τιμωρία του θύτη από το θύμα; Αυτοδικία; Πόσο τρομακτική μπορεί να είναι η αυτοδικία, όταν η λογική και οι νόμοι δίνουν την θέση τους στον παραλογισμό και την ανομία; Γιατί και η ομάδα των Θεών με τα πήλινα πόδια σε αυτά τα μονοπάτια βάδιζε.

-Θα καταλάβει η Ναταλία πόσο έχει μπλέξει;
-Θα μπορέσει να γλυτώσει όχι μόνο από τον ίδιο της τον εαυτό, αλλά κυρίως από την ομάδα των τιμωρών; Ήδη ξέρει πολλά!
-Θα βρει τη λύτρωση η ηρωίδα;
-Θα δικαιωθεί μέσα από την αυτοδικία ή μήπως όχι;
Ένα κοινωνικό αφήγημα, μια καθηλωτική ιστορία με γρήγορη πλοκή και στιγμές αγωνίας, η οποία αν και αναπτύσσεται από την συγγραφέα σε μόλις 160 σελίδες, είναι γεμάτη από εικόνες και έντονα συναισθήματα, γεμάτη από μεγάλες αλήθειες που συμβαίνουν γύρω μας στην κοινωνία. Η αληθινή ιστορία της Ναταλίας, μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση και την άμεση και στρωτή γραφή της κ. Σταυριανέα, με διαλόγους και φράσεις γεμάτες νοήματα, θα προβληματίσει τον αναγνώστη για το ποια θέση πρέπει να κρατήσει σε περιπτώσεις παιδικής σεξουαλικής παρενόχλησης και αυτοδικίας.
Ποια συναισθήματα κινούν τις πράξεις των ανθρώπων; Μίσος για τον θύτη, αβυσσαλέα ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης, τιμωρία. Να πληρώσει ο θύτης αλλά με ποιο νόμισμα και τι αντίκτυπο; Με ποια κριτήρια και από ποιόν; Αν η αυτοδικία σε οδηγεί στην ανομία τότε θα συνεχιστεί η ανάγκη για εκδίκηση; Και τελικά, πώς νοιώθει κανείς όταν βιώσει προσωπικά ανάλογες καταστάσεις και δει το σκληρό πρόσωπο της ζωής και των ανθρώπων; Μετατρέπεται σε έναν αδίστακτο Θεό με πήλινα πόδια;

«… Δεν ήξερα για ποιόν και για τι να χαρώ, για ποιόν και γιατί να κλάψω. Ποιόν να δικαιολογήσω και ποιον να αδικήσω. Όλοι είχαν ένα δίκιο κι ένα άδικο. Όλοι θύματα και θύτες, χαμένοι μέσα στη σιωπή τους. Μια σιωπή που τους οδηγούσε στην παράνοια…»

—

Από τον ίδιο εκδοτικό οίκο, κυκλοφορεί το βιβλίο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΙΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ, με τίτλο « Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ»
«Ένας σκιοφοβικός που παλεύει συνεχώς με τη σκιά του…
Ένας αλκοολικός που πιστεύει ακράδαντα ότι είναι δαιμονισμένος.
Ο άνθρωπος που αντέγραψε τον εαυτό του.
Κάποιοι, που νομίζουν πως ανακάλυψαν τον Μαϊτρέγια στο πρόσωπο ενός συγγραφέα που τους εκμεταλλεύεται.
Ένας οπαδός του Νίτσε που επιτίθεται στους θρησκευόμενους.
Ένας φαντασιόπληκτος Δαρβινιστής, συλλογίζεται τη γυναικεία απιστία…
Ο μισογύνης καθηγητής που φοβάται την ανακάλυψη μιας απάτης του.
Ο Ρασταφάρι που πίστευε ότι όλα ανήκουν σ’ όλους και σε κανένα.
Ένας δια τον Χριστόν σαλός που δεν είχε όμως τα κότσια.
Ο Αγιογράφος που αποδείχτηκε χρυσόφιλος μάλλον παρά Χριστόφιλος.
Ο Βυζαντινολόγος που δεν τολμά να ‘ρθει σε ρήξη με το κατεστημένο.
Ο πλαστογράφος ερευνητής αρχαίων χειρογράφων.
Ένας άνθρωπος που μήνυσε το Θεό…

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

10+8 παράξενες, απρόβλεπτες ιστορίες, με ξαφνικές ανατροπές, που θα σας ταξιδέψουν στο μυστήριο και στο άγνωστο, με γνωστούς και άγνωστους τρόπους, θα σας συναρπάσουν, θα σας καθηλώσουν.
Γιατί, Ο Άνθρωπος της Σκιάς είναι αυτός που δεν υποψιάζεστε… Είναι ο καθένας μας, είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ο απόμακρος άνθρωπος που δεν τον συναντήσατε ποτέ. Μπορεί να είστε κι εσείς και να το αγνοείτε…
Ο Άνθρωπος της Σκιάς δεν είναι ένας. Είναι πολλοί μέσα σ’ έναν…»

Πρόκειται για μια συλλογή 18 διηγημάτων με το πρώτο να δίνει και τον τίτλο του βιβλίου, γραμμένα με σύντομο αλλά γεμάτο δουλεμένο λόγο και πυκνά νοήματα. Τριτοπρόσωπη αφήγηση, με ήρωες κυρίως άντρες, άλλοτε παράξενους, άλλοτε μυστήριους και άλλοτε γνώριμους αφού ο «Άνθρωπος της σκιάς» μπορεί να είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας και γιατί όχι, ο καθένας από μας. Το πλούσιο βιογραφικό του συγγραφέα και οι γνώσεις του, θα δικαιολογήσουν κάποιες ανατροπές εννοιών και καταστάσεων που θα συναντήσουμε στα διηγήματα και θα μας κάνουν να θεωρήσουμε κάποια από αυτά, ως δοκίμια και όχι ως απλά διηγήματα. Ξεχωρίσαμε το «Αλκοολικός της ανάγνωσης» και ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα μέσα από το οποίο, κάθε λάτρης της ανάγνωσης και των βιβλίων θα βρει τον εαυτό του.

«… Δεν μπορούσε να διανοηθεί τον εαυτό του, χωρίς να κρατάει ένα βιβλίο στα χέρια, χωρίς να διαβάζει κάποιες σελίδες, έστω κάποιες αράδες κάθε μέρα. Δεν μπορούσε ν αφήσει να περάσει, έστω και μια μέρα. Χωρίς να διαβάσει κάτι από ένα βιβλίο. Κι αν δεν έβρισκε βιβλίο, ένα περιοδικό, μια εφημερίδα, κάτι τέλος πάντων. Η ανάγνωση ήταν μέρος της ζωής του ή μάλλον η ίδια η ζωή του…»

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save