Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις…
…με κάθε αντίο μαθαίνεις.

                                                        Χόρχε Λουίς Μπόρχες (Από το «Μαθαίνεις»)

Είναι κάποιες φορές που σε βρίσκει σε τέτοια κατάσταση ένα βιβλίο, που νομίζεις ότι σε εκφράζει τόσο απόλυτα…
Αφιερώνεις το χρόνο σου να το ξεφυλλίσεις, να το γευτείς και να περάσεις όχι μόνο μια νύχτα μαζί του… μα να το κουβαλάς μέσα σου για καιρό!
Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω βιβλίο της Βικτώριας Μακρή, αλλά με κέρδισε τόσο πολύ η γραφή της, το ύφος της, η ευγένεια που αναβλύζει μέσα από τις σελίδες, από τις αποτυπωμένες σκέψεις της. Δεν θέλω να αναλύσω το κείμενο, δεν είμαι άλλωστε εγώ η κατάλληλη, δεν θέλω να κάνω κριτική, δεν γράφω κριτική… γράφω μόνο ό,τι αισθάνομαι όταν κλείνω ένα βιβλίο.
Έχετε αναρωτηθεί αλήθεια πόσες φορές οι άνθρωποι καταπιέζουν τα θέλω τους για να κάνουν αυτό που νομίζουν ότι είναι σωστό; Για τους ίδιους και για τους άλλους…
Καταπιεσμένες επιθυμίες, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, υποταγή των συναισθημάτων γιατί έτσι πρέπει… μέχρι να νιώσεις μέσα σου την επανάσταση, να γευτείς τη γεύση της ελευθερίας κι ας μην είσαι ελεύθερος.
Τι θέλει άραγε η ζωή; Τι μένει να θυμάσαι όταν πια περάσουν τα χρόνια και νιώσεις την ανάγκη να κάνεις μια αναπόληση των σημαντικών στιγμών σου;
Τόλμη, αυτό θέλει, να ζεις για το σήμερα, για το τώρα, για την κάθε στιγμή. Να μάθεις να κοιτάς κατάματα τα σφάλματά σου τη στιγμή ακριβώς που τα διαπράττεις. Να έχεις τη δύναμη να αφεθείς στον έρωτα, τη στιγμή ακριβώς που σου χτυπάει το καμπανάκι, όποια κι αν είναι αυτή η στιγμή… όπου κι αν βρίσκεσαι…
Από τις πιο ωραίες ερωτικές σκηνές που έχω διαβάσει είναι η σκηνή μέσα στο βαγόνι του τρένου. Ακραία ερωτική, ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη, κορυφώνει τη φαντασίωση του καθενός!
Μια συνηθισμένη μέρα, ένας συνηθισμένος άνθρωπος να γίνεται η αιτία να κάνεις τη μεγαλύτερη τρέλα της ζωής σου, να μη σε νοιάζει το αύριο, το μέλλον, ακόμη κι αν εκείνη ακριβώς τη στιγμή «γράφεις» το μέλλον που θα κουβαλάς όσο αναπνέεις, ακόμη κι αν πρέπει μετά να μην έχεις καμία άλλη επιλογή παρά μόνο μια ανάμνηση…
Οι ηρωίδες Βέλγω και Μαργιότα έζησαν στο έπακρο τον έρωτα, τον γεύτηκαν. Πόνεσαν για ό,τι αγάπησαν, έφτασαν στα άκρα, έδωσαν τα πάντα… και πήραν ό,τι ακριβώς είχαν ανάγκη… γιατί ο έρωτας είναι να δίνεις και να παίρνεις…
Η Άννα διάλεξε τη δική της διαδρομή, αυτό που είχε πάντα προορισμό να κάνει… μέσα από την απόλυτη ευτυχία, γνώρισε τον απόλυτο πόνο, τη μοναξιά, την εξάρτηση μα βρήκε στο τέλος τη γαλήνη έτσι όπως εκείνη επέλεξε.
Ένα βαθιά ανθρώπινο μυθιστόρημα, πρωτίστως ερωτικό με την έννοια ότι αναλύει τον έρωτα και τα χαρακτηριστικά του σε κάθε μορφή σχέσης.
Και αφήνει στον καθένα να αναρωτηθεί, αν πράγματι μπορούσε να ξαναζήσει τη ζωή του από την αρχή, αν είχε το περιθώριο να αλλάξει τα όσα έζησε, τι θα έκανε; Θα τολμούσε να ξανακάνει τα ίδια λάθη; Θα άλλαζε τους ανθρώπους που τον πλήγωσαν, που τον πρόδωσαν; Ή θα φρόντιζε πρώτα να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό;
Ένα πάντως είναι σίγουρο… όσο ζούμε, όσο υπάρχουμε… μαθαίνουμε…

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός

mia nuxta me ton tsexof
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Μια νύχτα με τον Τσέχωφ
Κύριε Τσέχωφ, στο έργο σας Οι Τρεις Αδελφές, θέτετε έναν προβληματισμό. Λέτε μέσα από έναν ήρωά σας, «συχνά σκέφτομαι, τι θα γινόταν αν κάποιος ξανάρχιζε τη ζωή του από την αρχή και μάλιστα συνειδητά. Φαντάζομαι τότε πως θα προσπαθούσαμε να μην επαναλάβουμε τον παλιό μας εαυτό, να μην ξαναπράξουμε κάποια λάθη…» Αγαπημένε μου κύριε Τσέχωφ, απόψε θα ’θελα να σας εξομολογηθώ κάποια λάθη δικά μου που δε θα ’θελα να ξανακάνω αν είχα την ευκαιρία να ξεκινήσω τη ζωή μου από την αρχή…
Αυτό είναι το όνειρο της Μαργιότας: να καθόταν με τον αγαπημένο της Τσέχωφ σ’ ένα απόμερο τραπεζάκι σ’ ένα μπαρ, να μοιράζονταν ένα ποτήρι κρασί και να τα λέγανε. Να μιλούσαν για τη ζωή που δεν είναι παρά ένα παιχνίδι, στο οποίο άλλοτε καλούμαστε να παίξουμε χωρίς πρόβα, άμαθοι και άβγαλτοι, κι άλλοτε να παραμένουμε στην άκρη, σαν ηθοποιοί χωρίς ρόλο.
Μαργιότα, Βέλγω, Άννα. Τρεις γυναίκες, τρεις αδελφές.
Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και τον πόνο, την εγκατάλειψη και την ευτυχία, όλα όσα επαναλαμβάνονται στις ζωές των ανθρώπων σαν σελίδες θεατρικού έργου που δεν ολοκληρώθηκε ακόμα.