Πολλές φορές η ζωή αποφασίζει να δείξει σε κάποιους το σκληρό της πρόσωπο από πολύ νωρίς… Αυτό ακριβώς συνέβη και με την Άννα, την ηρωίδα του νέου βιβλίου της Ιωάννας Νοταρά “Πριν Χαράξει”. Η Άννα δεν χάρηκε ως παιδί, δεν έζησε την αθωότητα και την ανεμελιά της παιδικής της ηλικίας. Δεν ένιωσε το μητρικό χάδι, τη στοργή και την αγάπη. Τους γονείς μας, δυστυχώς, δεν τους επιλέγουμε, αυτοί αντίθετα οφείλουν
Ο Κλουζ είναι ο μεγαλύτερος μικρός ντετέκτιβ του κόσμου! Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους διάσημους συναδέλφους του! Υπάρχουν τόσα πολλά παιδικά βιβλία που μπορείτε να χαρίσετε στα παιδιά σας. Η σειρά Ντετέκτιβ Κλουζ του Γίργκεν Μπανσέρους είναι σίγουρα μία πολλά υποσχόμενη σειρά παιδικών βιβλίων που οι μικροί αναγνώστες θα λατρέψουν και συνεχώς θα αναζητούν να διαβάσουν τις απίστευτες περιπέτειές του. Ο δεκάχρονος Κλουζ αναλαμβάνει να εξιχνιάσει δύσκολες υποθέσεις
Το βιβλίο της κας Τζιρίτα μου άρεσε πολύ… Αναφέρεται στην κατάθλιψη της Μάντη που εξελίχθηκε τελικά στη νόσο Αλτσχάιμερ. Μια νόσο που όλοι τη ξέρουμε ,αλλά μόνο εξωτερικά…. Ποτέ δεν είχα καταλάβει πώς βιώνει τη νόσο αυτός που νοσεί… Πόσο φόβο, απόγνωση και λύπη νιώθει τόσο ο ίδιος όσο και οι κοντινοί του άνθρωποι που με την αγάπη τους βοηθούν και στηρίζουν τον ασθενή. Παράλληλα αναφέρεται στα λάθη που κάνουμε
«…Νομίζω πως η μοίρα σε έστειλε στο κατάλληλο μέρος» είπε … διαισθανόμενη την εξουσία του πεπρωμένου. Καμιά φυγή ή προσποιητή αδιαφορία δεν μας σώζει από το μονοπάτι που εκείνο σχεδιάζει μπροστά μας. Του χαμογελάς καθώς καταθέτει τον νικητήριο λόγο του, σιωπάς και αποδέχεσαι τους όρους της συμφωνίας. Ζωή και μοίρα σε απόλυτη σύμπνοια, και ο άνθρωπος να περιφέρεται ανάμεσά τους σαν πιόνι πάνω σε σκακιέρα…» Η Ιφιγένεια Τέκου είναι μια
Χαρακτήρας δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα της φύσης, όσο το απότοκο της παιδείας, εκείνης της αναγκαίας μόρφωσης που απευθύνεται πρώτα στην καρδιά, στη συνείδηση και ύστερα στο πνεύμα. Και είναι σωστό αυτό αν αναλογιστεί κανείς πως μια κοινωνία, στην οποία κατοικούν μονάχα κακοαναθρεμμένα όντα δίχως ηθικές προσωπικότητες, δίχως αγάπη για την πατρίδα, δίχως κοινά όνειρα, δίχως μνήμη, δίχως περηφάνια για καθετί περασμένο, είναι πιο επικίνδυνη από ένα συσπειρωμένο σύνολο θηρίων.
http://www.femalevoice.gr/2017/02/i.html Η Ιουλία Ιωάννου είναι μια φρέσκια κ δυναμική παρουσία στο χώρο της γραφής.Αβίαστα αποτυπώνει τις σκέψεις της στο άψυχο χαρτί δίνοντας την προσωπική της σφραγίδα στα συγγραφικά της έργα.Μέσα από το ταξίδι των λέξεων ανακαλύπτει το νόημα,τη γαλήνη και την ηρεμία. Η λογοτέχνης μέσα από τη συγγραφική της πένα μεταδίδει μηνύματα αισιοδοξίας κ πίστης που αγγίζουν την ανθρώπινη ψυχή και οδηγούν το αγαπημένο της αναγνωστικό κοινό σε ένα αδιάλειπτο
Από τη Βιργινία Αυγερινού Το «Ν’ αγαπάς όπως δεν μπορούν οι άλλοι» της κ. Ραπανάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρη, είναι ένα μυθιστόρημα κοινωνικό, απλό στην γραφή, το οποίο καταπιάνεται με την μητρική αγάπη (σε όποια διάσταση και αν βρίσκεται η μάνα) και ειδικά των γονέων που υιοθετούν τα «παιδιά της καρδιάς» τους. Ας μεταφέρουμε την περίληψη του βιβλίου, από το οπισθόφυλλό του, έτσι όπως επέλεξε η συγγραφέας και
«Άλλωστε στη ζωή βλέπεις μόνο όσα θέλεις, τα άλλα τα παραμερίζεις και κάποτε τα ξεχνάς». Στη νουβέλα του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη «Η Λιτανεία» ξεδιπλώνεται μια ιστορία που μοιάζει τόσο πολύ το χθες με το σήμερα που ο αναγνώστης αναγνωρίζει την επαναλαμβανόμενη -δυστυχώς- αλληλουχία των γεγονότων που βιώνει ο τόπος μας. Στη μικρή επαρχιακή πόλη της Άρτας του 20ου αιώνα οι κάτοικοι μετά το τέλος της τουρκοκρατίας προσπαθούν να ανασυνταχθούν και να
Σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι αποφεύγουν να ρίχνουν γέφυρες και να δίνουν ο ένας χείρα βοηθείας, μα κυρίως αγάπης και εμπιστοσύνης, στον άλλον, σε καιρούς όπου η ψυχρή λογική επισκιάζει τον καρδιακό παλμό και τείνουμε να σχηματίζουμε όλο και μικρότερα πακέτα έτσι όπως κλεινόμαστε στο καβούκι μας, και αρέσουμε στους άλλους μονάχα όταν είμαστε κάτι, και κατά προτίμηση ό,τι σκοτεινότερο είναι οι ίδιοι, πρέπει να εστιάζουμε στις απλές καθημερινές
«Τα πράγματα ποτέ δεν έρχονται όπως τα υπολογίζεις και πολλές φορές δεν δίνεις την πρέπουσα σημασία σε άλλα, που τα μάτια σου δεν τα αξιολογούν ως σοβαρά. Όμως αυτές οι αβλεψίες κουβαλούν συμφορές. Σύμφορές που δεν πληρώνεις μόνον εσύ, αλλά και άλλοι, αθώοι». Είχα διαβάσει και το προηγούμενο βιβλίο της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου, «Από ξύλο και ασήμι» και μου άρεσε ο τρόπος που με τις διηγήσεις της καταφέρνει να σε μεταφέρει