Τέλος ενός ακόμα χρόνου. Λένε, πως κάθε χρόνος που έρχεται είναι χειρότερος από τον προηγούμενο. ΔΙΑΦΩΝΩ! Κάθε χρόνος φέρνει και κάτι καλύτερο από τον προηγούμενο. Καταρχήν, φέρνει γνώση -μεγάλη υπόθεση- φέρνει εμπειρία, διώχνει τα ψεύτικα που καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα και σε μαθαίνει να εκτιμάς τα αληθινά. Λίγο – πολύ βέβαια, τα τελευταία έξι χρόνια μας φαίνονται τόσο ίδια. Οι αλλαγές που εμείς κάνουμε στη ζωή μας είναι το μόνο που
«Αν έπρεπε να ζωγραφίσω τον ήλιο κάποιου συγκεκριμένου μήνα, θα επέλεγα εκείνον του Σεπτέμβρη, με τη μοναδική γλύκα που καθρεφτίζει ο ουρανός του. Το Φως του δεν αντανακλά τη μεστότητα των καλοκαιρινών μηνών ούτε τη σκληράδα του ψυχρού χειμωνιάτικου ήλιου. Εκπέμπει ζεστασιά, ζωντάνια και τρυφερότητα. Ψιθυρίζει στο αυτί κάθε μυημένου τα αιώνια μυστήρια της ψυχής και τη διαχρονική αντιπαράθεση του αρσενικού και του θηλυκού της φύσης. Ακόμα κι η αχλή
Έφτασαν και τα Χριστούγεννα, η πιο γλυκιά, οικογενειακή γιορτή του χρόνου. Η χαρά των παιδιών καθώς μετρούν αντίστροφα τις μέρες, η ετοιμασία των γλυκών, η καθαριότητα του σπιτιού. Στιγμές οικογενειακής θαλπωρής που όσο και να μην θέλεις, θα σε μαγέψουν όσο πλησιάζει η στιγμή. Η μεγάλη γιορτή για την οικογένεια, μπροστά στο τζάκι, στο γιορτινό τραπέζι. Μυρωδιές και αρώματα που σε ξανακάνουν παιδί. Σου θυμίζουν χαρούμενα, ξένοιαστα παιδικά χρόνια. Κοιτάξτε
Αλλά η εμπειρία φίλε μου, δεν πάει μόνη της περίπατο στις ζωές των ανθρώπων. Θέλει συντροφιά τη σύνεση, τη συγκρότηση, τη μυαλωμένη σκέψη. …δεν υπάρχει καλύτερος φίλος και χειρότερος εχθρός από τον ίδιο μας τον εαυτό… Η ψυχή του καθενός προβάλλει πολλές φορές αντίσταση και ορθώνει παράστημα στις αρνητικές προσδοκίες των άλλων, προκειμένου να αφεθεί στις δικές της προσωπικές και λυτρωτικές εμπειρίες. Άφηνε πίσω σου την κακοθαλασσιά και τη φουρτούνα
«Άραγε η ευτυχία είναι τόσο σπουδαία όσο η αναμονή της;» «Συγχωρώ» δεν σημαίνει «ξεχνώ», σημαίνει «θυμάμαι, μα θέλω να προχωρήσω και να επικεντρωθώ στα όμορφα πράγματα που έχει να μου προσφέρει η ζωή, αν την αφήσω». «Η ζωή, ασταμάτητη, ορμητική, δεν επιτρέπει να παραιτηθείς, πριν έρθει το τέλος. Μοιάζει με θαύμα. Και ο χρόνος τι ρόλο παίζει σε όλα αυτά; Μπορεί τον σημαντικότερο. Ο χρόνος συνδέεται άρρηκτα με τη ζωή.
«Οι νεκροί μας πρόγονοι δεν εκδικούνται, δεν έρχονται για να τιμωρήσουν ή να ταλαιπωρήσουν άσκοπα τους ανυποψίαστους απογόνους τους. Οι νεκροί επιστρέφουν γιατί θέλουν να μας διδάξουν, να μας πουν πως ό,τι ζούμε έχει υπάρξει ξανά και πάλι θα υπάρξει». Μια πολύχρωμη τοιχογραφία εποχής στήνει η Σοφία Δημοπούλου στο βιβλίο της με όπλο της την απλή γραφή αλλά σμιλεμένη στα κατάλληλα σημεία με τις σωστές λέξεις και τα απαιτούμενα καλολογικά
«Η αγάπη είναι η τέλεια αυτοεγκατάλειψη. Μόνο όποιος είναι τόσο δυνατός ώστε δεν φοβάται μήπως χάσει την προσωπικότητά του μπορεί να αγαπήσει». Να όμως που η ζωή τραβάει το κρυμμένο της χαρτί και το πετάει στα πόδια του. Απορεί τι να εξυπηρετεί τάχα το κρυφτούλι της ζωής, αφού το παίζει μόνη της; Τι νόημα έχει ένα τέτοιο παιχνίδι, αφού πάντα, όπως πάντα, και για πάντα, όλα θα τα σκεπάσει η
Το “Μυστικό του Λεβάντε” του Στέφανου Λίβου είναι ένα μυθιστόρημα σαγηνευτικό και ιδιαίτερο, που αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη ως την τελευταία αράδα, καθώς με φόντο την ιστορία και την πορεία μιας ζακυνθινής οικογένειας μας ταξιδεύει στην Ιστορία της Ζακύνθου και στα χρόνια που οριοθέτησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο. Στην αρχή έχεις την αίσθηση ότι θα διαβάσεις μια σάγκα – την ιστορία μιας οικογένειας
Περπάτησα στο δάσος, από διαφορετική όμως κατεύθυνση. Για πρώτη φορά έκανα μια διαδρομή από την ανάποδη, σαν να γυρίζεις ένα νόμισμα να το δεις και από την άλλη πλευρά. Κάνεις μια διαδρομή δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες φορές στη ζωή σου. Κι έτσι ξαφνικά σου τη βαράει μια μέρα να δεις τον κόσμο αλλιώς βρε αδελφέ! Να τον δεις από την άλλη πλευρά… Πήρα την ευθεία και ανέβηκα μετά την ανηφόρα,
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη Και ότι, αλήθεια, αξίζεις Και μαθαίνεις… μαθαίνεις… …με κάθε αντίο μαθαίνεις. Χόρχε Λουίς Μπόρχες (Από το «Μαθαίνεις») Είναι κάποιες φορές που σε βρίσκει σε τέτοια κατάσταση ένα βιβλίο, που νομίζεις ότι σε εκφράζει τόσο απόλυτα… Αφιερώνεις το χρόνο σου να το ξεφυλλίσεις, να το γευτείς και να περάσεις όχι μόνο μια νύχτα μαζί του… μα να το