Ρωσικός Σταθμός επιστημονικής έρευνας Νταλεκό, Ανταρτική, 1961.
Η βάση Νταλεκό καταλάμβανε ένα σημείο το οποίο οι γεωγράφοι ονόμαζαν πόλο απροσπελασιμότητος. Δεν υπήρχε άλλος τόπος πιο απομακρυσμένος ούτε από την ακτή ούτε από την τελευταία κατοικημένη περιοχή.
Σε αυτή την βάση ζουν πέντε Ρώσοι εθελοντές, μέσα σε δύσκολες, πολικές, καιρικές συνθήκες. Είναι πέντε πολιάρνικοι, δηλαδή απεσταλμένοι επιστήμονες της Σοβιετικής Ένωσης σε εξερευνητική αποστολή στην Ανταρτική. Το Σοβιετικό Κράτος είχε αναθέσει σε αυτούς τους πέντε να επιβεβαιώνουν τη ρωσική παρουσία σε εκείνη την περιοχή όπου, βέβαια, δεν είχε απογραφεί καμία ανθρώπινη ζωή. Θα έκαναν πειράματα στα πεδία του μαγνητισμού και της σεισμολογίας, θα συντηρούσαν τον σταθμό Νταλεκό και θα προσέχανε τον εαυτό τους. Μέχρι πότε; Αναρωτιούνταν οι απεσταλμένοι στην Ανταρτική των οποίων το συμβόλαιο, όσο λίγο επεξηγούσε την αποστολή τους, άλλο τόσο όριζε και τη λήξη της ισχύος του. Δεν είχαν ιδέα. Οι Αρχές πίστευαν ότι ο σταθμός θα έπρεπε να εκκενωθεί και να επιστρέψουν οι εθελοντές στο ρωσικό έδαφος, όταν εξαντλούνταν οι προμήθειες, αλλά τα αποθέματα παρέμειναν άφθονα. Δεν έβλεπαν κανένα λόγο να εγκαταλειφθεί το Νταλεκό. Το λαμπερό κόκκινο αστέρι του στο κέντρο της Ανταρτικής είχε μεγάλη αξία: αποδείκνυε την υπεροχή της σοβιετικής τεχνογνωσίας στην εξερεύνηση των ψυχρών περιοχών και την όχι λιγότερο ηρωική ανθεκτικότητα του Ρώσου πολίτη στις ακραίες αυτές συνθήκες διαβίωσης. Ποια χώρα δεν θα κολακευόταν να έχει την πρεσβεία της στον πόλο απροσπελασιμότητας;


Μέσα από τους φεγγίτες των πολικών σταθμών η Ανταρτική δεν παρουσίαζε άλλο θέαμα από μια μουντή παραλλαγή λευκού και ωχρού μπλε. Έως εκεί που έφτανε το μάτι.
Ο πίνακας αυτός δεν γοήτευε παρά τους νεοφερμένους, οι οποίοι δεν είχαν δει ποτέ πριν τους πάγους και που το κενό, το ψύχος, η μοναξιά, εξωθημένα εδώ στα άκρα, τους άφηναν εμβρόντητους για ώρες. Οι νεαροί νεοσύλλεκτοι αναγνωρίζονταν εύκολα: είχαν τη μύτη κολλημένη στο τζάμι, τα μάτια κατέγραφαν άπληστα την παραμικρή πτυχή της ανταρτικής ερήμου…
Ένας από τους απεσταλμένους στον πόλο έχει σφαγιάσει έναν άλλο με μπαλταδιές. Ο τρακτερίστας δεύτερης τάξης Βαντίμ Ίγκοροβιτς Κότοφ ,αφού είχε καταναλώσει αρκετή βότκα, σκοτώνει με ένα τσεκούρι, τον συμπαίκτη του στο σκάκι, τον οδηγό-μηχανικό Νικολάι Καλίνιν. Η καταραμένη λευκή βασίλισσα του σκακιού έμελλε να γίνει η αιτία της συμφοράς. Ο Νικολάι είχε κλέψει τον Βαντίμ στο σκάκι. Τίποτα όμως δεν δικαιολογούσε αυτό το λουτρό αίματος. Για όλα αυτά έφταιγε η βότκα. Διότι για να αντέξουν τις πολικές θερμοκρασίες (40-55 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν) οι πέντε επιστήμονες πίνανε όλη μέρα, αρκετή βότκα. Αλλά η βότκα ανάβει το μπαρούτι , βγάζει τις λάμες απ΄τα θηκάρια και τις πίκρες απ΄τις καρδιές, λέει μια ρωσική παροιμία…
Αν και μεθυσμένος από την πολύ βότκα και κοιμισμένος, όλα τα αντιλαμβάνεται στον μικρό χώρο της βάσης, ο βοτανολόγος Αντόν Πετρόβιτς Λουμπάτσεφ, ο επικεφαλής της πολιτικής βάσης Νταλεκό. Οι δύο άλλοι επιστήμονες που ζουν στην βάση, ο Ίγκορ παγετωνολόγος και ο Ντιμίτρι γεωλόγος εκείνη την ώρα κοιμούνται και δεν αντιλαμβάνονται τίποτα.


Ο αρχηγός της βάσης θέλει να εφαρμόσει απαρέγκλιτα τον κανονισμό, διότι αυτό ήταν το πνεύμα της σοβιετικής διοίκησης, η αυστηρή τήρηση των διαδικασιών. Δεν είχε προβλεφθεί κάτι τέτοιο από τον κανονισμό, διότι δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί. Μόνο ένας Ρώσος αξιωματούχος θα το έκανε αυτό μες στο καταχείμωνο, κόντρα στον άνεμο, στις εξήντα μοίρες βόρειο πλάτος κι άλλους τόσους βαθμούς υπό το μηδέν στην κλίμακα της θερμοκρασίας. Ο Αντόν θα συνέτασσε την καταγγελία-αναφορά, για τη δολοφονία του Νικολάι Καλίνιν, από τον Βαντίμ Κότοφ. Η Διαπεριφερειακή Επιτροπή για την Έρευνα στην Ανταρτική αργά ή γρήγορα θα οργάνωνε μία αποστολή για να πιάσει στα χέρια της τον δολοφόνο και να τον επαναπατρίσει, φρουρούμενο στη Μόσχα.
Ο Αντόν Λουμπάτσεφ θα τον έστελνε σίγουρα στη φυλακή, και στο ικρίωμα ακόμη. Θα συνέτασσε την αναφορά για το συμβάν ,παρ΄ όλο που φαινόταν ότι δεν είχε πρακτική σημασία, μια και το Νταλεκό ήταν αποκομμένο από τον έξω κόσμο. Ο ασύρματος ήταν χαλασμένος…


Ο Αντόν ήθελε να μεταστεγάσει τους πρωταγωνιστές του φόνου. Οι τρεις αθώοι δεν μπορούσαν να κοιμούνται αξιοπρεπώς κάτω από την ίδια στέγη με ένα πτώμα και έναν εν ενεργεία εγκληματία. Έτσι υιοθέτησαν την εξής λύση: τύλιξαν το νεκρό σώμα σε αλουμινόχαρτο και το ξαπλώσανε μέσα στο κελάρι μεγάλου ψύχους του σταθμού (που διατηρούσαν τα κατεψυγμένα κομμάτια κρέατος ή ψαριού) και στο άλλο κελάρι που επικρατούσε μια πιο… ευχάριστη ατμόσφαιρα δεκαπέντε βαθμών υπό το μηδέν, η οποία φιλοξενούσε τα φρέσκα προϊόντα συσκευασμένα σε κενό αέρος, που κατέφθαναν από τη Ρωσία, θα εγκαταστούσανε τον Βαντίμ. Δεν είχε προβλεφθεί φυλακή στο σταθμό Νταλεκό. Και έτσι τελικά χωριστήκανε οι δύο πρωταγωνιστές της δολοφονίας από τους τρεις άλλους.
Ο φόνος του Νικολάι Καλίνιν από τον Βαντίμ Κότοφ είχε ταρακουνήσει τη ρουτίνα της έγκλειστης ζωής των Ρώσων επιστημόνων. Ήταν ο πρώτος καταγεγραμμένος φόνος σε ένα πολικό σταθμό, η πρώτη ανθρωποκτονία, που είχε διαπραχθεί ποτέ στην Ανταρτική! Και επιπλέον, σοβιετική πρωτιά, κι ας μην είχε το γόητρο της πρώτης επανδρωμένης πτήσης στο διάστημα.
Ώσπου ξαφνικά ένα πρωί οι τρεις επιστήμονες ανακαλύπτουν ότι ο δολοφόνος την είχε κοπανήσει, με την βοήθεια ενός…
Πώς θα επιβίωνε μέσα στο θανατηφόρο ψύχος;
Πώς θα τα έβγαζε πέρα με τις ομίχλες, την καταχνιά, τις χιονοθύελλες, τις χαράδρες, τα ρήγματα;
Πού θα πήγαινε για να σωθεί;
Πώς θα γλίτωνε από την Κόλαση της Ανταρτικής;
Θα αποδοθεί τελικά δικαιοσύνη, στην αφιλόξενη πολική έρημο;
Ένα μυθιστόρημα φιλοσοφικό και περιπετειώδες ταυτόχρονα, διαποτισμένο με μαύρο χιούμορ.
Ένα πολύ καλό μυθιστόρημα, που θα σας δροσίσει στις ζεστές μέρες του καλοκαιριού…
Διαβάστε το.


Ο Ολιβιέ Μπλες (γεν. 1970) είναι πολυγραφότατος και καταξιωμένος Γάλλος συγγραφέας. Έχει γράψει μυθιστορήματα, δοκίμια, ταξιδιωτικά, και άλλα. Έχει τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία, μεταξύ των οποίων δύο βραβεία της Γαλλικής Ακαδημίας, και του έχει απονεμηθεί ο βαθμός του Αξιωματικού στο Τάγμα των Τεχνών και των Γραμμάτων – υψηλή τιμητική διάκριση η οποία δίδεται από το Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας σε σημαίνοντα πρόσωπα της τέχνης και του πολιτισμού. Είναι περιπατητής μεγάλων αποστάσεων και μέλος της Εταιρίας Γάλλων Εξερευνητών.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave