Συγγραφέας του βιβλίου «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής» – Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

Ο Σάμης Αντωνίου δεν είναι απλά ο νέος επινοημένος ήρωας του Πάνου Αντωνόπουλου. Πίσω από την αγωνία για την έκδοση του βιβλίου του, υπάρχει μια βαθύτερη σκέψη αλλά και η μεγάλη αγάπη του συγγραφέα στον Αντώνη Σαμαράκη. Αυτή η αγάπη αλλά και η λογοτεχνική του προσέγγιση στο πλαίσιο διπλωματικής εργασίας για το σπουδαίο έργο τού διεθνώς αναγνωρισμένου πεζογράφου μας, τον οδήγησε σε μια ιστορία που μας αγγίζει. Κατάφερε με το βιβλίο του «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής» να μας προβληματίσει, να μας μεταδώσει σπουδαία μηνύματα αλλά και να μας φέρει πιο κοντά στον πλέον πολυδιαβασμένο και πολυμεταφρασμένο Έλληνα συγγραφέα που υπήρξε μέχρι το τέλος του ενεργός πολίτης και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και θερμός υπερασπιστής των δικαιωμάτων των παιδιών. Όπως λέει στο Vivlio-life «…ο ήρωας του βιβλίου αφορά στη δική μου πρόσληψη των κειμένων του Αντώνη Σαμαράκη, στην αίσθηση που μου δημιουργήθηκε για τον ίδιο και την εποχή του, μέσα από τα γραπτά του αριστουργήματα».

  • Σάμης Αντωνίου. Μας κερδίζει από την πρώτη σελίδα με την κριτική του ματιά για τον κόσμο, την ευγένεια, τη σεμνότητα αλλά και την αγωνία για την τύχη του βιβλίου του. Άλλοι είναι οι λόγοι, ωστόσο, που τον κάνατε ήρωα του βιβλίου σας…
    Ο Σάμης Αντωνίου είναι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, πολίτης μιας κοινωνίας που ταλανίζεται από προβλήματα πολιτικής φύσης, αλλά και από φαινόμενα ελλείμματος ανθρωπιάς. Ο ήρωας προσπαθεί να διατηρήσει την ακεραιότητά του αλώβητη, να παραμείνει πιστός στις αρχές και τις αξίες του. Προσπαθεί δε, να επιβιώσει ως μέλος μίας μειοψηφίας στο σύνολο μιας μη προσανατολισμένης κοινωνίας. Τα χαρακτηριστικά αυτά μήπως θυμίζουν τους σημερινούς σκεπτόμενους ανθρώπους;
  • Εκτός από αριστερών πεποιθήσεων νέος που παλεύει για την κοινωνία, είναι και ενεργό μέλος μιας μυστικής λέσχης. «Ελπιδοφόρα Γραφή» το όνομά της! Πόσο όμορφο επίθετο και πόση ανάγκη έχουμε κάθε τι που γεννά ελπίδα! Ποιες βαθύτερες σκέψεις σας κρύβει μέσα της άραγε η λέξη;
    Κάπου διάβασα ότι η ελπίδα είναι πιο δυνατή από την απώλεια. Και υπερθεματίζω: Είναι πιο δυνατή από την απώλεια κάθε δικαιώματός μας, κάθε αξίας που πρέπει να κατευθύνει την ύπαρξή μας. Πολλές φορές βιώνουμε έντονα το αίσθημα του αδιεξόδου και αρνητικά συναισθήματα μάς κατακλύζουν. Τότε, η ελπίδα, στη νόησή μου, προσωποποιείται γίνεται στόχος, αναζήτηση επαφής, ανάκληση όμορφων αναμνήσεων αλλά και ονειροπόληση.
  • «Πώς, όμως, θα μπορέσω να αλλάξω τον κόσμο, ρε μάνα, αν δεν πλάσω ιστορίες που θα μιλήσουν για όλα αυτά που δειλιάζει το στόμα να πει;» Άραγε ποια είναι αυτά που δειλιάζει το στόμα να πει την εποχή που ζει ο πρωταγωνιστής σας;
    Στο κείμενο δεν ορίζεται το χρονικό πλαίσιο στο οποίο δρα ο ήρωας. Ωστόσο η έμπνευση από τον μεγάλο μας συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη παραπέμπει στα χρόνια, στα οποία εκείνος γεννήθηκε και ανδρώθηκε. «Αυτά που δειλιάζει το στόμα να πει» είναι αυτά που οι άνθρωποι φοβόντουσαν να εκφράσουν σε ένα πολιτικά ασταθές περιβάλλον, έχοντας μνήμες πολέμου στο μυαλό τους και ευρισκόμενοι στο κατώφλι μιας ζοφερής εκτροπής της Δημοκρατίας. Επιπλέον ο ήρωας παλεύει και με άλλους «δαίμονες», όπως τη θλίψη που του προκαλούν οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης ανθρώπων πέρα από τα σύνορα της χώρας του, κάτι που αποτυπώνεται άλλωστε και στον ονειρικό κόσμο του. Ο ήρωας φοβάται να μιλήσει ανοιχτά για ίση μεταχείριση, για αποδοχή της διαφορετικότητας, για ανθρώπινα δικαιώματα, για πλουραλισμό και πολυφωνία και για τον λόγο αυτό τα περιλαμβάνει στο βιβλίο του.
  • Τι κάνει τον συγγραφέα ήρωά σας, να πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο με το βιβλίο του; Ή μήπως η λογοτεχνία έχει τέτοια δύναμη ώστε να πετύχει κάτι τόσο απίθανο;
    Σίγουρα ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει μόνο με τη συμβολή ενός κειμένου ή ενός βιβλίου και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Σάμης Αντωνίου. Θα σας απαντήσω όμως με ένα απόσπασμα από παλαιότερο βιβλίο μου: «Να είσαι ευγενικός, να είσαι πρόθυμος, σημαίνει ένα πνεύμα μεγαλειότητας. Εδώ βρίσκεται η ισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Δεν έζησα για το τίποτα. Κοιτάζω με το ίδιο βλέμμα το παρελθόν και νιώθω υπερήφανος. Όχι για τα λίγα που κατάφερα. Αλλά γιατί αυτά τα λίγα ήταν ουσιώδη και σημαντικά. Κι αν έκανε ο κάθε ένας από λίγο το σωστό, η κοινωνία αυτή θα άλλαζε πολύ».
  • Τελευταία ελπίδα. Είναι ο τίτλος του βιβλίου του. Θέλετε να μας δώσετε μια μικρή γεύση από την πλοκή του;
    Το βιβλίο που προσπαθεί να εκδώσει ο ήρωας της «Λέσχης ελπιδοφόρας γραφής» θα μπορούσε να είναι ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα, απότοκο μιας διαταραγμένης κοινωνικοπολιτικά εποχής, ένα κείμενο που καταγράφει με μεγάλη ακρίβεια τους στόχους αλλά και τους χαρακτήρες αυτών.
  • Πόσα κοινά στοιχεία έχετε ως συγγραφέας και ως άνθρωπος με τον Σάμη Αντωνίου; Πάντως, εγώ στην αρχή εντόπισα δυο: Το μικρό σας όνομα αποτελείται από δυο συλλαβές και το επίθετό σας έχει κοινά τα πέντε πρώτα γράμματα….
  • … Καθώς πλησίαζα στο τέλος του βιβλίου σας, ωστόσο, κατάλαβα πως μ’ έναν αστερίσκο σας θέλατε να επιστήσετε την προσοχή μου σε μία υποσημείωση: «Επιστολή Αντώνη Σαμαράκη προς Henry Miller (Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 1970), σειρά «Αλληλογραφία», Μπενάκειος Βιβλιοθήκη. Είναι το Σάμη Αντωνίου ένας αναγραμματισμός με νόημα;
    Επιτρέψτε μου να απαντήσω και στις δύο ερωτήσεις μαζί κοινοποιώντας το πλαίσιο, στο οποίο γεννήθηκε ουσιαστικά το κείμενο αυτό. Ένα από τα πρώτα συστατικά της ιδέας ήταν η αγάπη μου για τον συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη, αφού από νωρίς είχα διαβάσει σχεδόν όλα του τα βιβλία. Όταν μου δόθηκε ευκαιρία, στο πλαίσιο διπλωματικής εργασίας μεταπτυχιακού δημιουργικής γραφής, να αναπτύξω λογοτεχνικά το ένα μέρος αυτής, σκέφτηκα πως θα μπορούσα να γράψω κάτι σχετικό με τον συγγραφέα. Με αφορμή λοιπόν αυτήν τη σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό μου μία ολόκληρη ιστορία, ένας επινοημένος ήρωας και η ζωή αυτού. Γεννήθηκε κάποιος που θα μπορούσε να είναι μια πτυχή του χαρακτήρα του μεγάλου συγγραφέα που δε γνωρίσαμε, αλλά και των ανθρώπων του, όπως π.χ. της αγαπημένης του συζύγου Ελένης Σαμαράκη. Θα έλεγα λοιπόν πως ο ήρωας του βιβλίου αφορά στη δική μου πρόσληψη των κειμένων του Αντώνη Σαμαράκη, στην αίσθηση που μου δημιουργήθηκε για τον ίδιο και την εποχή του, μέσα από τα γραπτά του αριστουργήματα.
  • «… δεν γράφω για τα χρήματα, δεν γράφω επειδή θέλω να ζήσω απ’ αυτό. Όχι. Ζω για να γράφω». Σκέψεις του Σάμη που ελπίζει στην έκδοσή του βιβλίου του. Η ερώτηση είναι αυθόρμητη και την τοποθετώ χρονικά στο σήμερα: Και γιατί όχι; Γιατί να αισθάνεται ενοχή ο Έλληνας συγγραφέας που επιθυμεί να βιοποριστεί από τη συγγραφή;
    Το απόσπασμα αυτό αναφέρεται περισσότερο στον τρόπο που ο ίδιος ο ήρωας αντιμετωπίζει τη συγγραφή. Δεν είναι γι αυτόν ένα μέσο προβολής ή ένας τρόπος για να κερδίσει χρήματα. Πρωτίστως τον ενδιαφέρει να μιλήσει γι αυτά που νιώθει, να εκφραστεί ελεύθερα, σε ένα πλαίσιο ιδιαίτερα περιοριστικό.
  • Υπάρχουν και άλλες πολλές σκέψεις του Σάμη που μας δίνουν τροφή για σκέψη. Όπως: «Καλύτερα μην πεις σε κανέναν ότι έχεις βοηθήσει κάποιον, αλλά να πεις στους πάντες ότι μπορούν να το κάνουν». Να κρατήσουμε αυτήν την προτροπή ως μήνυμά σας γι αυτόν τον κοινωνικά πληγωμένο Δεκέμβρη;
    Ίσως είναι ένα από τα πιο σημαντικά μηνύματα αυτού του βιβλίου. Η ανάγκη να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον σήμερα, είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ. Αυτό βεβαίως δε χρειάζεται να το πράττουμε με τυμπανοκρουσίες. Σκοπός δεν είναι να πείσουμε κάποιον πόσο καλοί είμαστε, αλλά να έχουμε τα αυτιά και τα μάτια μας ανοιχτά, να βγαίνουμε από το σώμα μας, όπως ο Σάμης, και να παρατηρούμε τους ανθρώπους, να αφουγκραζόμαστε τα προβλήματά τους και στην πράξη να τους βοηθάμε. Αυτό θέλει να πει ο ήρωας.
  • Η «Λέσχη Ελπιδοφόρας Γραφής» έρχεται με 115 σελίδες να ταράξει τα συγγραφο-εκδοτικά νερά των … τουλάχιστον 120 χιλιάδων λέξεων, με αξιοζήλευτες κριτικές. Να μια Ελπιδοφόρα Εξέλιξη! Τι λέτε;
    Είναι μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή να αφιερώσει κάποιος χρόνο, για να διαβάσει ένα κείμενο μέσα στην πληθώρα των αξιόλογων έργων που βρίσκονται στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Έχοντας κερδίσει αυτό το στοίχημα, ακολούθως, μία αντικειμενική και καλή κριτική επιβραβεύει τον κόπο ενός δημιουργού και βοηθά στην πραγματοποίηση της επιδίωξής του να μεταδώσει τα μηνύματά του.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο νεαρός Σάμης Αντωνίου προσπαθεί να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Το όνειρό του αναλαμβάνει να πραγματοποιήσει ένας – όχι τόσο συνηθισμένος – εκδοτικός οίκος, με τον απαράβατο όρο εκείνος να εκπληρώσει μια σειρά αποστολών, για να αποδείξει ότι αξίζει την εμπιστοσύνη που δείχνουν στο πρόσωπό του. Ο επίδοξος συγγραφέας σιγά σιγά μεταλλάσσεται σε έναν μαχητή ανθρωπιστικών ιδεών με οδηγό τα ιδανικά μεγάλων λογοτεχνών. Κι ενώ οι σειρήνες του πολέμου δεν έχουν σιγήσει ακόμη και η ανθρωπότητα οδηγείται σε νέα μονοπάτια, ο Σάμης Αντωνίου παλεύει για ένα καλύτερο αύριο με όπλο την πένα του. Ο ήρωας ονειρεύεται ένα μέλλον όπου οι άνθρωποι – τα σημερινά παιδιά – θα οικοδομήσουν απερίσπαστοι μια νέα πραγματικότητα και η αγάπη θα κερδίσει επιτέλους το χαμένο έδαφος.

Βιογραφικό
O Πάνος Ν. Αντωνόπουλος γεννήθηκε το 1978 στην Πάτρα και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Δημοσιογραφία και Ελληνικό Πολιτισμό. Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο (ΜΒΑ) του πανεπιστημίου Cardiff Metropolitan, με ειδίκευση στο Product Development Management, και παρακολουθεί το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας σε συνεργασία με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, “Δημιουργική Γραφή”. Βραβεύθηκε για το θεατρικό έργο του, “Το ελάφι”, από την Ένωση Ελλήνων Σεναριογράφων και το Ίδρυμα “Μιχάλης Κακογιάννης”.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave